บทที่5.ทาสสาวฉ่ำหวาน
‘ความร้อนรุ่มที่ได้รับจนแทบทะลักล้นอก กว่าจะรู้ตัว ผู้หญิงคนนั้นก็เขามาแอบอยู่ในซอกมุมหนึ่งของหัวใจเขา... รสสวาทหวานล้ำยังตราตรึงฝังแน่นอยู่ในใจ อยากจะกลับไปลิ้มรสหวานฉ่ำนั้นอีกครั้ง แต่หล่อนกลับเล่นตัว เธอยอมเพราะความจำใจ ไม่ได้เพราะความเสน่หา’
ดิมิทรีกระวนกระวาย รสสวาทที่ได้รับเพียงครั้งเดียวยังตราตรึงใจ อยากชิมรสหวานหอมนั่นอีกครั้ง แต่ทำไม่ได้ มันทำให้เขากระสับกระส่าย วนเวียนหาที่ระบายออก แต่...ไม่เคยทำได้สำเร็จสักที เพราะไม่ว่าจะหาใครมาแทนที่นีรนาท เขาก็ไม่ได้รับรสชาติหวานล้ำแบบนั้นเลยสักครั้ง
หลังจากกระวนกระวายอยู่หลายวัน ดิมิทรียอมอาย!! เขาบัญชาการการ์ดส่วนตัวให้ไปเชื้อเชิญนีรนาทมาหาตัวเองอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่อั้น หากหล่อนยังเล่นตัวเหมือนเดิม ค่าตัวแพงแสนแพงเขาสู้ไม่ถอย!!
3 ชั่วโมงผ่านไป...
ชายหนุ่มรุ่มร้อน เขานั่งไม่ติดเก้าอี้ เดินพล่านไป...พล่านมาเหมือนมีหนอนตัวเล็กๆ มาชอนไชอยู่ใต้ฝ่าเท้า
ก๊อกๆ...
“เข้ามาสิวะ เคาะประตูทำห่าอะไร ชักช้าฉิบหาย!!” ยิ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีบรรดาลูกน้องดันเสือกมีมารยาทเสียอีก
“เป็นอะไรไปลูก หงุดหงิดเรื่องอะไรกันจ๊ะ เสียงเขียวเชียว” คนที่เข้ามากลับกลายเป็นมาดามโรสไปเสียฉิบ... ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขากลอกตามองไปด้านบน ข่มอารมณ์หงุดหงิดที่ปะทุขึ้นมาลงไปเก็บไว้ที่เดิม
“เปล่าครับมัม!! กำลังรอไอ้พวกนั้นอยู่”
“อ๋อ... นึกว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก...และมันต้องเป็นเรื่องใหญ่เชียวล่ะ เพราะมันทำให้ลูกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ”
“ไม่ได้โกรธใครครับมัม แต่มัมก็รู้ผมไม่ชอบการรอ...”
“อืมๆ...ตามสบายแล้วกัน มัมแวะมาซื้อของบางอย่าง เลยขึ้นมาหาลูกแค่นั้น ไปดีกว่า ลูกจะได้อาละวาดได้เต็มที่...อย่าถึงกับทำลายของก็แล้วกันนะ ในห้องนี้มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น” มาดามโรสสัพยอกลูกชาย เธอเดินกลับออกไปหลังจากพูดจบ ปล่อยให้ดิมิทรียืนหน้ายับยู่ยี่อยู่คนเดียว
ปึก!!
“มัมลืมอะไรอีกครับ มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนๆ เมื่อประตูห้องทำงานเปิดเข้ามาอีกครั้ง และไม่ได้เคาะประตูหน้าห้อง...
“นีชา...ต้องถามคุณต่างหากคะ คุณให้คนพวกนั้นจับตัวนีชามาทำไมอีก?” เสียงหวานฉ่ำคุ้นหู และเสียงนี้เขาแอบคิดถึงบ่อยๆ ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาเขาเบิกตามองหญิงสาวคนเดิม ที่อยู่ในสภาพเดิมๆ เสื้อเก่าโทรมและกางเกงที่เต็มไปด้วยคราบแป้งทำขนม
“มีเรื่องอยากตกลงด้วย...และมันอาจจะช่วยให้ความเป็นอยู่ของเธอดีขึ้น ไม่แย่...ขนาดนี้” ชายหนุ่มเบ้ปาก เขาปรายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ไม่ค่ะ!!” นีรนาทปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด เธอไม่ต้องการอยู่ใกล้เขา และเวลานี้ยิ่งอยากอยู่ให้ไกลเขาที่สุด
“เธอยังไม่ฟังข้อเสนอเลย ด่วนตัดสินใจไปหรือเปล่า”
“ไม่ว่าคุณจะเสนออะไรมากมาย นีชาก็ไม่อยากได้...ขอตัวค่ะ” เธอรีบหมุนตัวกลับหลังพูดจบ แต่ก็ไม่สามารถก้าวออกจากห้องทำงานใหญ่ของชายหนุ่มได้เมื่อการ์ดหน้านิ่งเรียบ ยืนขวางทางไว้อยู่
“เดี๋ยว...เธอจะรีบร้อนไปไหน เธอมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงเครียด และมันทำให้นีรนาทสะดุดกึก เธอรีบหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม รีบปฏิเสธปากคอสั่น
“ไม่มีค่ะ นีชาไม่มีเรื่องที่ต้องปิดคุณ เราสองคนอยู่คนละสังคม และที่สำคัญเราไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัวด้วยค่ะ”
“แปลกนะ...ฉันกลับรู้จักเธอดี แปลกจังว่าไหม? ไม่ว่าจะตำหนิบนร่างกายเธอ ส่วนไหนๆ ฉันรู้หมด แบบนี้เราพอจะรู้จักและสนิทกันไหมล่ะ”
“อย่ามายุ่งกับนีชา! เรื่องเก่าๆ มันจบไปแล้วค่ะ” นีรนาทตวาดเสียงแข็ง เธอเบิกตาโตมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อเขาจะงัดเอาเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาพูด
“ก็ไม่อยากยุ่งด้วยหรอก แต่มันดันจำได้เองว่าเธอทำให้ฉันถึงจุดสุดยอดได้แบบทะลักทลายแค่ไหน? คนมันติดใจและอยาก...อีกสักครั้ง ฉันยังคิดเลยว่าตัวเองทำไมใฝ่ต่ำจัง ถึงได้คว้าผู้หญิงข้างถนนแบบเธอ ขึ้นมาร่วมเตียงนอน ทำไมไม่ไปหาดีๆ ที่อื่น เมื่อมีตัวเลือกเยอะแยะ”
ฉาด!!
“คุณมันเลว และชั่วช้าเหมือนเดิมเลย!!” นีรนาทตวัดมือหยาบๆ ของตัวเอง ตบซีกแก้มของชายหนุ่มเข้าแบบจังเบอร์ เมื่อเขาดูถูกเธอไม่พอ ยังกดเธอต่ำเสียจนดูด้อยค่า เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นใคร? ที่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่นได้อย่างร้ายกาจเช่นนี้
“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ให้ตกลงรับข้อเสนอของฉัน ตราบใดที่เธอยังไม่รับนะนีชา ฉันก็จะทำให้เธอไม่มีทางเลือก และไม่มีทางออก ต้องซมซานมาหาฉันเหมือนหมาข้างถนน จำเอาไว้!! ผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธออย่ามาอวดเก่งกับคนอย่างฉัน ฉัน ‘ดิมิทรี เบนิคอฟ’ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ทำตัวให้ดีๆ สิ จะได้มีเงินมีทองไว้ใช้ ชอบทำตัวให้ฉันรำคาญทำไมกัน!! ไม่ชอบหรือไงงานสบายๆ ง่ายๆ แค่นอนบนเตียงครางเยอะๆ เดี๋ยวเดียวก็ได้เงินแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับข้อมือเรียวของนีรนาทไว้ เขากระชากร่างบอบบางของเธอจนติดกับแผงอก แยกเขี้ยวใส่และพูดกรอกหูเธอช้าๆ ชัดๆ ให้ผู้หญิงชั้นต่ำแบบหล่อนได้จำให้ขึ้นใจ!!
“งานสบายๆ ง่ายๆ อย่างที่คุณบอก บังเอิญนีชาไม่ชอบค่ะ นีชาชอบออกแรง เสียเหงื่อให้กับการทำงานหาเงิน ไม่ชอบ นอนแบและถ่างขาให้ใคร? โดยเฉพาะคุณ” เพราะอารมณ์ไม่คงที่ของตัวเอง ทำให้หญิงสาวกดดันมากพออยู่แล้ว เมื่อถึงจุดที่สุดทน เธอจึงระเบิดตูมตามออกมา และคำพูดที่พูดออกไปประชดประชันเหยียดหยามตัวเองด้วย จะได้รู้ว่าเธอและเขาอยู่คนละชนชั้น ควรอยู่ให้ห่างกันไว้เป็นดีที่สุด...
“แล้วเธอจะเสียใจที่พูดออกมาแบบนั้น เพราะครั้งหนึ่งเธอก็เคยมานอนแบ...และถ่างขาให้กับคนอย่างฉัน” ในเมื่อตกลงกันดีๆ ไม่ได้ ดิมิทรีก็จัดให้ในแบบของเขา ให้มันรู้ไปสิว่าเขาจะไม่สามารถสยบแม่สาวชั้นต่ำคนนี้ได้
“ครั้งนั้นมันมีเหตุผล...นีชาทำเพราะไม่มีทางเลือก และมันจะเป็นครั้งเดียวแค่นั้น” เธออายจนหน้าชาเมื่อชายหนุ่มตอกกลับมาด้วยคำพูดเผ็ดร้อนที่ได้ยินแล้วสะเทือนไปทั้งใจจนน้ำตาแทบเล็ด
“ครั้งนี้ฉันทุ่มไม่อั้น!! เธออยากได้เงินเท่าไรฉันไม่เกี่ยง ขออีกครั้งเดียวแก้อยาก...ฉันเปิดโอกาสให้เธอถลุงได้เต็มที่” ชายหนุ่มบีบข้อมือของนีรนาท เขาพูดช้าๆ พร้อมทั้งจ้องหน้าเธอแบบตาไม่กะพริบ“ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่...ไม่ขอรับไว้ค่ะ นีชายังไม่อดตายถึงขนาดต้องขายตัวกิน” เธอเชิดหน้าขึ้นเมื่อพูดจบ เมื่อไม่สามารถปลดพันธนาการที่ข้อมือได้ก็ต้องต่อสู้ด้วยสงครามความเงียบ แต่เป็นการคิดผิด!!เมื่อชายหนุ่มหน้ามืดไปเสียแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยยั่วอยู่แค่ปลายจมูก ใส่พานมาถึงที่ไม่จัดการก็จะเสียเชิงชาย...ริมฝีปากหนาหยักฉกวูบ!! เขาทาบทับกลีบปากหวานหอมที่หมายตา แบบที่เจ้าตัวยังคาดไม่ถึง นีรนาทเบิกตากว้างเธอเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ไม่ทัน พยายามจะดิ้นให้หลุดพ้น แต่ดูเหมือนว่าเป็นการกระทำที่คิดผิด เมื่อการดิ้นก็เท่ากับการเพิ่มอารมณ์กลัดมันให้กับอีกฝ่ายเพราะร่างกายส่ายเบียดเสียดสีกันจนร้อนฉ่า ดิมิทรีหลงเพลิด จากแค่คิดจะสั่งสอนให้เธอหลาบจำ ตอนนี้ชายหนุ่มถลำลึก เขาจมดิ่งในห้วงเหวของเปลวไฟปรารถนา ที่ลุกกระพือลามเลียผิวกายจนร่างกายเขากระสันซ่านมือใหญ่วนเวียนลูบไล้ เขาทั้งจับทั้งคลำขยำขยี้ ฟ้อนเฟ้นผิวกายภายนอกเร
บทที่6.บทลงโทษของคนที่ฝ่าฝืนคำสั่งชายหนุ่มปรนเปรอเธอด้วยมือและลิ้น เขาจงใจปลุกกระแสเลือดของหล่อนให้ร้อนรุ่มจนลืมแม้แต่ความอาย“มันทรมานค่ะ นีชา...ไม่ไหวแล้ว ช่วยนีชาด้วยนะคะ” นีรนาทไม่รู้ตัวเอง...เธอเอ่ยปากขออะไรออกไป? เธอทราบเพียงแต่ว่าตอนนี้ เวลานี้เธอกำลังจะขาดใจตายอยู่แล้ว และต้องการความช่วยเหลือจากเขาอย่างเร่งด่วนที่สุด“จะให้ช่วยอย่างไรล่ะคนสวย ฉันพร้อมจะสนองให้เธอเต็มที่ แต่เธอต้องช่วยฉันด้วยเหมือนกัน ตกลงไหมล่ะ” ดิมิทรีพูดเสียงแหบปร่า กรีดปลายนิ้วยั่วหยอกกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำค้าง และสัมผัสลูบไล้บีบคลึงทั้งสองเต้าอย่างมันมือ ปลุกอารมณ์สวาทของคนตัวเล็กกว่าให้ลุกโชนยิ่งๆ ขึ้น“ค่ะ...ได้... ช่วยนีชาที นีชาไม่ไหวแล้ว” นีรนาทพยักหน้ารับ ด้วยความไร้ประสบการณ์ เธอกำลังพ่ายแพ้ต่อฤทธิ์มนตร์สวาทอย่างหมดรูป“ได้เลยคนสวย อยากให้ฉันเข้าไปในตัวเธออย่างนั้นสิ เธออยากให้ฉันปลดปล่อยความทรมานที่เกิดขึ้นนี่ถูกไหม ฉันเข้าใจแบบนี้ถูกไหมล่ะ” ดิมิทรีลากนิ้วชี้จากร่องอกไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ ผ่านลำคอที่เส้นชีพจรกำลังเต้นตุบๆ ก่อนไปหยุดที่กลีบปากที่บวมช้ำเพราะรสจูบที่เขามอบให้“ใช่ไหม? นีชา หากเธอไม่ตอบฉันจะหยุด
“แน่ใจเหรอ? นีชา แน่ใจเหรอว่าพอ...แต่ฉันว่าไม่ อ่า...” ดิมิทรีครางเสียงแหบๆ ร่างกายแข็งเกร็งเร่งขยับเอวสอบถี่ยิบ ไม่สนใจแรงต่อต้านจากคนตัวเล็ก ที่พยายามหยุดเขาด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด ชายหนุ่มตัดความรำคาญ เขารวบสองขาเพรียวเกาะเกี่ยวสะโพกสอบของตัวเอง รวบมือน้อยๆ ชูไว้เหนือศีรษะเจ้าหล่อนพร้อมทั้งกระทั้นกายหนักๆ เร่งกำลังดั่งม้าศึก เพื่อไปถึงเส้นชัยก่อนที่จะหมดแรง...มันคงเป็นวันที่เธอต้องจำไปอีกนาน ดิมิทรี เบนิคอฟ สมกับฉายายอดนักรัก เขาควบขับแบบไม่มีแรงตก สาดใส่ความร้อนแรงให้กับเธอ จนได้แต่ครางเสียงกระเส่า เมื่อความกระสันแล่นพล่านไปตามกระแสเลือด ร่างกายเธอสมยอมเขาแบบดุษฎี ไม่ว่าชายหนุ่มจะพลิกแพลงแบบไหน เธอยินยอมก้าวตามด้วยความหลงละเมอ“อย่าทำแบบนี้ ได้โปรดพอเถอะ!!” คนตัวเล็กเอ่ยห้ามเสียงแผ่ว เธอไม่ได้รังเกียจสัมผัสของชายหนุ่มเหมือนเก่า แต่เธอเหนื่อยจนใกล้จะขาดใจ ความร้อนแรงของเขาเขย่าหัวใจเธอให้โยกคลอนรุนแรงชายหนุ่มอมยิ้ม เขามองผิวกายสีระเรื่อ เมื่อกระแสเลือดถูกเขาผลักดันจนแล่นพล่านทั่วทั้งตัว ผิวขาวผ่องเปลี่ยนสี กลายเป็นระเรื่อด้วยสีแดงจัด แต่มันเย้ายวนชวนให้รื่นรมย์เกมสวาทดุเดือดเลือ
บทที่7.พายุเดือด เดือดจนเส้นกระตุก!! โมโหจนแทบกระอัก อยากจะทำลายทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแต่มันไม่ใช่ที่ ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นท้าวเอว เขาหมุนตัวมองไปที่ผนังกระจกใสแจ๋ว สายตาเรืองรองเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ เป็นอีกครั้งแล้วที่ ‘ผู้หญิงคนชั้นต่ำคนนั้น’ ทิ้งเขาไป โดยไม่รอคำอนุญาต เธอกล้าดีเกินไปล่ะ “เจ้านายจะทำไงต่อครับ” “ช่างเถอะ!! ดีเหมือนกันไม่เปลือง” ชายหนุ่มกระแทกเสียงตอบ ใช่ว่าเขาจะอดอยากปากแห้งเมื่อไร ผู้หญิงมากมายเกลื่อนมอสโก แค่กระดิกนิ้วเรียกขี้คร้านจะถลาเข้ามาเกินสิบคน!! แล้วทำไม เขาจะต้องไปตอแยกับคนที่ไม่ได้เลิศเลอกว่าใครเลย แค่ผู้หญิงข้างทางที่หมดความหวานแล้วด้วยซ้ำ ใช่เหรอ? “ครับ” “เตรียมรถ ฉันจะไปสโมสร” เขาจะแสดงให้เธอรู้...เธอไม่ใช่คนสำคัญที่เขาจะต้องไปคอยตอแย ไม่เอาเงินค่าตัวก็ดี...ไม่เปลืองด้วย ความขุ่นข้องหมองใจยังคงค้างอยู่ในหัวใจ ดิมิทรีจึงไม่สนใจสาวสวยหลายนางที่ส่งสายตาทอดสะพานให้ เขาดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำเปล่า เพื่อลดทอนความโกรธที่กำลังปะทุอยู่ข้างในใจ ดวงตาสีมรกตขุ่นมัว มันกรุ่นๆ จวนจะเดือด
“เอาเป็นว่า...ผมตอบคำถามนี้ของมิสไม่ได้ครับ เพราะผมไม่รู้? แต่หากมันหลุดรอดไปถึงหูคนอื่น...โดยเฉพาะนักข่าว...ผมจะถือว่ามันมาจากปากของมิส และผมคงต้องจัดการเก็บกวาดแทนเจ้านาย มิสคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหมครับ!!” เสียงเย็นเฉียบพูดตอบ เขามองสบนัยน์ตาเจ้าหล่อนเป็นการข่มขู่กลายๆ“โอ้ย!! รู้หรอกน่าซูซานไม่ใช่คนช่างพูด แค่อยากรู้” เจ้าตัวรีบแก้ตัวเสียงอ่อยๆ แม้จะกังขาแต่ก็ไม่กล้าที่จะสืบค้นเพราะมันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีความเป็นชายที่อาจทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โต หญิงสาวรีบสะบัดก้นหนี แม้จะไม่ได้สนองอารมณ์หนุ่มในฝันอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่ค่าตอบแทนก็ไม่ได้น้อยหน้า เจ้าตัวเลยรีบชิ่งหนีก่อนจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรง“พี่ๆ เจ้านายเป็นอะไร?” หลังต้นตอปล่อยข่าวหายลับไปในอาพาร์ทเม้นท์ของเจ้าหล่อน เหลือแต่การ์ดของชายหนุ่ม เขาสุมหัวซักถามกันเป็นการใหญ่“จะไปรู้รึ!! ไม่ได้นอนกับเจ้านายนี่หว่า...อยากรู้เดี๋ยวกลับไปถึงแกถามเจ้านายเอาเองก็แล้วกัน”“หู้ย!! จะได้ตายฟรีดิลูกพี่..อารมณ์อย่างกับคนท้อง ดีๆ อยู่พัก หงุดหงิดอีกแล้ว ทำตามไม่ทันใจเลยคร๊าฟ” ลูกสมุนบ่นเสียงอุบอิบ ส่งค้อนประหลำประเหลือกให้ลูกพี่หัวหน้าทีม
บทที่1.เด็กสาวไม้ขีดไฟสายตาแสนเศร้าแหงนมองยอดตึกสูงตระหง่าน ตึกใหญ่ที่เป็นห้างสรรพสินค้ากลางกรุงมอสโก เธอได้แต่มองและแอบฝัน สักวันหนึ่งเธอจะไปทำงานในที่แห่งนั้น ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอจะได้ดีขึ้น ได้แต่งตัวสวยๆ แทนชุดเก่าเก็บที่เต็มไปด้วยคราบแป้งทำขนม นีรนาท โบรีส สาวลูกครึ่งที่น่าสงสาร มารดาเสียชีวิตเพราะไม่สามารถทนกับความเปลี่ยนแปลง ป่วยกระเสาะกระแสะจนสิ้นใจเมื่อเธออายุได้ 15 ปี ทิ้งให้หญิงสาวอยู่กับบิดาแท้ๆ นายอีวาน โบรีสที่แสนขี้เกียจ เอาเปรียบเมียและลูกกินแต่เหล้า โดยอ้างว่าเสียใจที่ภรรยาเสียชีวิตหญิงสาวจึงเติบโตขึ้นมาอย่างอัตคัด เมื่อต้องเก็บออมเงินจากการรีดไถของบิดา ที่ทำงานเป็น รปภ. อยู่ที่ห้างสรรพสินค้า แต่ขาดงานเป็นประจำจนหัวหน้างานไล่ออกเพราะไม่อยากเก็บคนที่ขี้เกียจและสติไม่ค่อยเต็มร้อยมาทำงาน เพราะอาจสร้างปัญหาให้กับเขาและองค์กรก็เป็นได้...อีวานจึงสาปส่ง ด่าทอเจ้าของห้างสรรพสินค้าเป็นประจำยามเขาเมามาย ทั้งๆ ที่ตัวเจ้าของเองก็ไม่รู้...“นีชา...จะเอานี่กลับไปกินด้วยหรือเปล่า แป้งเหลือเยอะแยะเลย” เจ้าของร้านสาวใหญ่ใจดี เธอเมตตาและแอบมอบอาหารการกินให้เธอเป็นประจำ“ขอบคุณค่ะ
“แม่จ๋านีชาเรียนใกล้จบแล้ว...เสียดายจังแม่ไม่อยู่ในวันที่นีชาประสบความสำเร็จ...แม่รอดูนีชานะจ๊ะ นีชาจะหางานดีๆ ทำและจะพาแม่กลับไประเทศไทย” ความฝันสูงสุดในวันที่ชมนาดสิ้นใจเธออยากกลับบ้านเกิด และนีรนาทรับปากว่าจะต้องทำให้ได้!!เด็กหญิงไม้ขีดไฟมีชีวิตแสนรันทด นีรนาทเองก็เช่นกันไม่ต่างอะไรกับเด็กหญิงที่ต้องขายไม้ขีดไฟเพื่อหาเงินค่าอาหารสักนิด เธอต่อสู้ดิ้นรนมาตั้งแต่มารดาเสียชีวิต เพื่อหาอาหารเลี้ยงปากท้องตัวเองและบิดา!!เสื้อผ้าของใช้ไม่เคยได้ซื้อเพิ่มมาใหม่ ดีแต่ว่าได้รับการอนุเคราะห์จากเพื่อนบ้าน ที่สงสารเธอ เมื่อตัวเธอต้องเก็บซ่อนเงินเอาไว้เพื่อการเรียน จนไม่อยากซื้อหาอะไรนอกจากสิ่งจำเป็นจริงๆ เธอเอนกายลงนอนโดยกอดเสื้อของแม่ไว้ ขดตัวใต้ผ้าห่มเก่าๆ ของแม่ ก่อนจะหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย“นีชา...เอาสตางค์มาให้กูสิ กูจะไปซื้อเหล้า” เสียงโวยวายของอีวานดังขึ้น เมื่อเขาตื่นเต็มที่ ชายสูงวัยรูปร่างท้วม ผมบนศีรษะเหลือแค่ครึ่งเดียว ปลายจมูกแดงก่ำ นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังคงค้างอยู่ในร่างกายหญิงสาวงัวเงียตื่นขึ้นมา เธอเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาเล็กๆ หัวนอน ‘พึ่งจะตีห้าครึ่ง’ เธอพึ่งน
บทที่2.เจ้าชายน้ำแข็ง“พูดมาสลาฟส์ ใคร?” น้ำเสียงเย็นเฉียบยิ่งกว่าเกล็ดหิมะด้านนอกตัวอาคาร ชายสูงวัยหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ จากข้อมูลที่สืบทราบ เขาเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ว่าจะใช่คนคนนั้น?!! “อีวาน...โบรีส อดีต รปภ. ที่เคยทำงานที่ห้างสรรพสินค้าครับท่าน เขาถูกไล่ออกเพราะเมาสุราขณะทำงาน”“อดีต!! รปภ. ที่ถูกไล่ออก!! แล้วไอ้หมอนั้นมันต้องการอะไร?”“ผมยังไม่รู้ครับ ว่าเขาต้องการอะไรในการลงมือทำครั้งนี้ ความจริงเขาออกไปเป็นปีๆ หากมีเรื่อแค้นเคืองก็น่าจะลงมือตั้งแต่เกิดเรื่องใหม่” สลาฟส์วิเคราะห์ตามข้อมูลที่รู้มา เขาแปลกใจพอๆ กับทุกคนที่อยู่ในทีมสืบสวน“เอาตัวไอ้หมอนั่นมาให้ผม ผมจะสอบสวนมันเอง!! ให้มันรู้ไปสิว่ามันกล้า...” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาต้องมาเสียเวลาที่แสนจะมีค่าไปกับเรื่องไร้สาระ แค่คนงานชั้นล่างสุด ก่อเรื่อง แต่มันเป็นการกระทำที่ทำให้เขาเสียรายได้มหาศาล สร้างความขุ่นเคืองในหัวใจ จนไม่อาจปล่อยวางเรื่องนี้ไปง่ายๆ ได้“ครับ” สลาฟส์รับคำเสียงหนักๆ เขาเองก็อยากรู้ว่าอีวานต้องการอะไร ชายแก่นั่นจมอยู่กับกองขวดเหล้า แล้วจู่ๆ ไอ้หมอนั่