ตอนที่ 6 บรรจุ

ตอนที่ 6 บรรจุ

      เสียงเครื่องจักรไฟฟ้าดังขึ้นต่อเนื่องตลอดทั้งวัน ผมกำลังขุดพื้นลึก 1 เมตร ในพื้นที่กว้าง 10 ตารางเมตร จากนั้นทำการตอกเสาเข็มยี่สิบต้น ตามด้วยการเทปูนผสมลงไป เมื่อเทปูเสร็จก็นำหุ่นยนต์เอไอออกมา เป็นหุ่นยนต์สำหรับจัดการเกลี่ยพื้นให้ราบเรียบโดยเฉพาะ ผมเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวนอนปล่อยให้หุ่นทำหน้าที่ของมันไป เมื่อทำเสร็จมันจะปิดการทำงานอัตโนมัติ 

      ตื่นเช้ามาผมจัดการเตรียมเอกสารไปสัมภาษณ์ ก็มีเเค่บัตรประจำตัวประชาชน บัตรผู้สมัครสอบ แล้วก็เครื่องเขียนจำเป็น เมื่อตรวจสอบแล้วไม่มีอะไรผิดพลาดก็ไปอาบน้ำเเต่งตัวชุดสุภาพ 

      โทรหาพี่คนขับรถบริการ อุดหนุนน้ำในมิติของเขาสองขวดพี่เขาก็ไปส่งถึงข้างในสถานที่สอบ 

     วันนี้มีคนมาสอบสัมภาษณ์จำนวนมาก แต่ละคนต่างเตรียมข้าวของรกรุงรัง บางคนเตรียมเเฟ้มสะสมผลงาน เตรียมแผ่นพับนำเสนอตัวเอง ทั้งนี้ผมยังเห็นหลายคนกำลังตรวจสอบโปรแกรมนำเสนอในเครื่องอุปกรณ์คอมพิวเตอร์พกพาด้วย สีหน้าทุกคนจริงจัง สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น หลายคนมองผมด้วยสายตาแปลกๆ 

       ก็เป็นธรรมดาที่ถูกมองแบบนี้ เพราะผมไม่ได้เตรียมตัวห่าเหวอะไรมาเลย ในใจผมยังคิดอยากจะสละสิทธิ์เพื่อให้คนที่ต้องการจริงๆมาแทนที่ แต่คิดไปคิดมาก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป

      เมื่อเวลาสัมภาษณ์มาถึง คนแล้วคนเล่าถูกเรียกเข้าห้อง บางคนออกมาก็เล่าประสบการณ์ให้เพื่อนฟังว่าควรทำอย่างนั้นอย่างนี้ก่อนนั่งเก้าอี้ ควรมีการขออนุญาตเพื่อเป็นมารยาท ผมก็แอบฟังและเก็บประเด็นจำเป็นมาบ้าง  เห็นหลายคนเดินคอตกออกห้อง ผมก็ไม่รู้ว่าเขาเจอะเจออะไรมาบ้าง 

        และเมื่อถึงตาผม ผมก็เปิดประตูเข้าไป บรรยากาศในห้องดูอึดอัดชอบกล สีหน้ากรรมการดูเคร่งขรึมจริงจัง ผ่านไปสองนาทีไม่มีใครพูดอะไร

     "ขออนุญาตนั่งนะครับ" ผมเอ่ย

     "เชิญค่ะ" เสียงกรรมการคนหนึ่งเอ่ย 

     "เอาล่ะ เชิญคุณแนะนำตัวเองก่อนครับ"  คณะกรรมการคนที่สองเอ่ย ผมก็แนะนำตัวเองไปตามปกติ บางคนพยักหน้าตาม 

     "คุณได้รับก็อดกิฟต์หรือเปล่า" เสียงคณะกรรมการคนที่สามถาม

     "คำถามนี้ละเมิดความเป็นบุคคล ผมไม่ขอตอบนะครับ" สิ้นเสียงเอ่ยของผม หลายคนชะงักแล้วมองมา แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ

      "ขอเริ่มจากคำถามแรก คุณคิดว่าคุณสามารถสอนวิชาภาษาหลักได้มากน้อยเเค่ไหน ถ้าเจอเรื่องที่คุณไม่เข้าใจ คุณจะทำยังไง" เจอสองคำถามในครั้งเดียว

      "เริ่มต้นผมก็จะสอนตามความรู้และประสบการณ์ที่ได้ร่ำเรียนมา จากนั้นก็จะพัฒนาทักษะของตัวเองเรื่อยๆตามประสบการณ์ที่ได้รับจากการทำงาน พยายามเรียนรู้จากรุ่นพี่และผู้เรียนให้มากเพื่อเข้าใจสภาพการณ์ของพวกเขา จะได้นำมาจัดการเรียนการสอนที่มีประสิทธิภาพ ในส่วนของการเจอเรื่องที่ไม่เข้าใจ ผมจะเข้าไปถามพี่หรือผู้เชี่ยวชาญในองค์กร ไปขอคำแนะนำจากเขาเพราะมีประสบการณ์และมีความเที่ยงตรงในการแก้ปัญหามากกว่าเด็กใหม่อย่างผม หรือไม่ก็หาคำตอบจากเพื่อนร่วมสาขาและ อาจารย์มหาวิทยาลัยครับ"   ผมตอบไป กรรมการบางคนพยักหน้าพึงพอใจ

       "อืม คำถามต่อไป ถ้าในห้องที่คุณสอนมีเด็กเกเร โกหกและลักขโมยเป็นประจำ แกล้งนักเรียนในห้องบ่อย ไม่ตั้งใจเรียน เรียกง่ายๆว่าเป็นเด็กมีปัญหา คุณจะแก้ไขยังไงคะ" คณะกรรมการผู้หญิงเอ่ยถาม

        "ถามครูรุ่นพี่ก่อนครับ ถึงสภาพเบื้องต้น แต่หากยังแก้ไม่ได้ต้องไปเยี่ยมบ้านด่วน ดูสภาพบ้าน สภาพครอบครัว หากสงสัยว่าสภาพครอบครัวไม่ตรงตามความเป็นจริงก็ต้องประสานงานกับตำรวจสายสืบทำการตรวจสอบให้แน่ชัด เพราะพื้นฐานของเด็กมาจากสภาพครอบครัว ถ้าเจอว่าผู้ปกครองเล่นพนัน ติดสิ่งเสพติด หรือใช้ความรุนแรงก็ต้องประสานงานองค์กรควบคุมจรรยาบรรณสังคมอย่างเร่งด่วน เพื่อเข้าไปจัดการบำบัด และนำผู้ปกครองไปอบรมอย่างเข้มงวดจนกว่าจะผ่านหลักสูตรการเลี้ยงดูและการเป็นแบบอย่างให้เด็กในปกครอง"  ผมพูดออกมา 

      "เอ้า แล้วเด็กจะอยู่กับใคร"

       "เข้าสถานเปลี่ยนพฤติกรรมที่มีผู้เชี่ยวชาญและนักจิตวิทยาคอยดูแลครับ" 

        "แบบนี้เด็กก็เสียการเรียนสิ"

         "ก็ดีกว่าเสียอนาคตแหละครับ อย่างไรเสียเด็กต้องมีชีวิตรอดในสังคม เสียเวลาปรับพฤติกรรมแค่ไม่กี่ปีก็ดีกว่าเสียกระบวนการคิดผิดชอบชั่วดีที่ถูกต้องตามหลักจรรยาบรรณครับ ผมคิดว่าปัญหานี้ต้องเร่งแก้ไขด่วนที่สุด" 

        "อ้อ พอเข้าใจความคิดของคุณอยู่ แต่หากไม่ใช่ปัญหาครอบครัวติดยาหรือใช้ความรุนแรง แต่เป็นเพราะความยากจนล่ะ จะทำยังไงครับ" กรรมการอีกคนถาม

         "ถ้าเด็กมีพฤติกรรมก้าวร้าวก็อาจจะเกี่ยวกับตัวอย่างครอบครัวด้วย แต่ถ้ามีความยากจนร่วมด้วยต้องประสานองค์กรเด็กและเยาวชนเพื่อขอสนับสนุนปัจจัยพื้นฐานและทุนการศึกษา และประสานหน่วยงานภาครัฐบาลให้เข้ามาดูแลเรื่องนี้โดยเฉพาะครับ"  ผมเห็นกรรมการหลายคนส่ายหน้าแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ อย่างไรเสียโลกเดิมของผมแทบไม่มีปัญหาเหล่านี้ เพราะภาครัฐและเอกชนจะเข้าไปสอดส่องดูแลทุกครอบครัว มีมาตรการให้ความช่วยเหลือต่างๆทำให้ปัญหาเด็กเกเรไม่ค่อยมีให้เห็น 

          กรรมการยังคงถามคำถามอื่นๆ ผมก็ตอบไปตามความเข้าใจ เมื่อหมดเวลาก็เดินออกห้องสัมภาษณ์ ตอนนั้นเองเหล่าเพื่อนรอสอบต่างกรูคำถามมาไม่ยั้ง ผมก็ตอบเขาตามตรงและขอตัวกลับบ้านไป  วันพรุ่งนี้จะประกาศผลสอบก็ค่อยไปลุ้นเอาตรงนั้น ผมคิดว่าผมคงไม่ผ่านการสัมภาษณ์ อย่างไรเสียผมไม่ควรตีตนไปก่อนไข้ 

          "เอ้อ เราต้องไปจ่ายค่างวดรถนี่หว่า"

ผมไปหาอะไรทานแล้วมุ่งหน้าไปยังศูนย์บริการรถยนต์ ยื่นบัตรประชาชนให้เขาพร้อมกับบอกความต้องการในการจ่ายงวดรถงวดแรก

          "ยอดจ่ายคือ 62,500 บาทครับ"  สิ้นเสียงพนักงานผมถึงกับอึ้ง งวดรถหกหมื่นต่อเดือน นี่เป็นปัญหาใหญ่เลย แต่ยังไงเสียผมก็ต้องจ่าย เงินตอนนี้ผมมีประมาณหนึ่งล้านสามแสน ผมคิดว่าจะจ่ายเป็นก้อนเลยดีกว่า 

       "ผมจ่ายล่วงหน้าเลยหนึ่งล้าน"  ผมกล่าวพร้อมกับยื่นบัญชีให้เขาดู เมื่อเห็นว่ามียอดเงินเพียงพอก็ทำรายการจ่าย เขาให้ใบเสร็จยืนยันกับผมเเละกล่าวขอบคุณก่อนออกจากศูนย์

        ผมเห็นว่าตนลำบากเรื่องการเดินทางจึงเข้าไปซื้อรถจักรยานยนต์ในศูนย์บริการอีกแห่งด้วยเงินสด เมื่อทำเรื่องเสร็จก็ขี่ไปซื้อของที่ตลาด จากนั้นเดินทางกลับบ้าน เงินในบัญชีเหลือสองแสนนิดๆ  ผมจึงต้องหาเพิ่ม 

        วันรุ่งขึ้น แม่ใช้โทรศัพท์ของน้องโทรมาแสดงความยินดีที่ผมสอบผ่านสัมภาษณ์ และอวยพรวันเกิดให้กับผม สีหน้าของผมยินดีปรีดาทันที 

        ไม่ใช่ยินดีกับการสอบผ่านหรอก แต่ยินดีที่ครบ 25 ปีบริบูรณ์ต่างหาก เพราะนั่นหมายถึงผมสามารถสมัครเป็นนักล่าได้น่ะสิ

        ไม่รอช้าผมรีบคุยกับแม่ หลังวางสายก็อาบน้ำแต่งตัวบึ่งรถเข้าเมืองไปทำเรื่องที่สามาคมนักล่าทันที การสมัครเป็นนักล่าไม่ได้ยากเย็นอย่างที่คิด เพียงแต่มีกำหนดว่า 1 เดือนจะต้องส่งภารกิจอย่างน้อยหนึ่งอย่าง 

       แค่มีก็อดกิฟต์ก็สามารถเป็นนักล่าได้ 

      เจ้าหน้าที่ทำบัตรให้ผม มันเป็นบัตรประจำตัวนักล่าที่ผูกติดบัญชีใหม่ เป็นบัญชีประจำตัวที่จะบันทึกการทำธุกรรมต่างๆ ตรงบัตรจะมีโค้ดสำหรับเเสกน นี่เป็นสิ่งยืนยันการทำธุรกิจต่างๆของเหล่านักล่า ทางสมาคมสามารถเรียกตรวจสอบและพูดคุยหาข้อเท็จจริงได้ตลอดเวลา 

       นอกจากนี้ผมสามารถออกนอกประเทศได้โดยไม่ต้องทำบัตรผ่าน เงินในบัตรสามารถเเปลงเป็นทุกสกุลเงินทั่วโลก 

      "ผมสามารถอัพเกรดระดับโดยการสะสมคะแนนครบ 100 คะเเนนใช่ไหมครับ" ผมถามพรักงานบริการ 

      "ใช่ครับ เมื่อสะสมครบ 100 คะแนนคุณจะอัพเกรดจากระดับ H เป็นระดับ G ครับ สามารถเก็บสะสมและอัพเกรดได้ทุกที่ทั่วโลก" พนักงานเอ่ย ผมพยักหน้า เมื่อสอบถามจนเป็นที่พอใจแล้วก็เดินไปดูภารกิจ หยิบใบล่าจระเข้ยักษ์มาใบหนึ่ง บันทึกการรับภารกิจ จากนั้นก็ขี่รถไปยังร้านขายอาวุธ เลือกซื้อปืนไรเฟิลคุณภาพต่ำมากระบอกหนึ่ง ราคาสุทธิที่ 178,000 บาทรวมกระสุนร้อยนัด จากนั้นก็ขี่รถไปทะเล

       ที่ทำแบบนี้เพราะบัตรนักล่ามีอุปกรณ์ติดตามตลอดเวลา ดังนั้นผมจึงต้องไปสร้างภาพให้มันสมจริง เมื่อถึงทะเลก็ไปเดินเล่นแถวจุดจระเข้ยักษ์ วันนี้พวกมันมาอาบแดดถึงสามตัว 

      หลังจากวิวัฒนาการทำให้พละกำลังของผมมากขึ้น ปืนที่ซื้อมาใหม่จึงเบาหวิว ผมเดินเข้าไปใกล้เเล้วลั่นไกยิงจระเข้ ผลที่เห็นคือปืนยิงเกล็ดของมันไม่ค่อยเข้า ท้ายเเล้วผมจึงเก็บปืนที่พึ่งซื้อเข้าในมิติ แล้วเอาปืนคู่ใจของผมออกมายิงตัวละหกนัด 

       กระสุนเจาะทะลุอย่างง่ายดาย ผมถอยห่างให้มันดิ้นเต็มที่ เมื่อแน่นิ่งก็เก็บเข้าไปไว้ในมิติ ขี่รถไปยังสมาคมนักล่า 

      "ผมมาส่งภารกิจ" ผมเอ่ยกับพนักงานสาวที่ทำหน้าที่ต้อนรับตรงเคาน์เตอร์ เธอรับใบภารกิจของผมไป

       "วัตถุดิบจากจระเข้ยักษ์อยู่ในมิติใช่ไหมคะ" เธอกล่าว ผมพยักหน้า เพราะข้อมูลนี้พวกเขารู้อยู่เเล้ว 

         เธอเรียกพนักงานอีกคนเข้ามา เขาเชิญผมให้ตามไปยังห้องชำแหละสัตว์ประหลาด ผมนำจระเข้ยักษ์ออกมาหนึ่งตัว พวกเขาอึ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพสมบูรณ์ของจระเข้ แต่ไม่ได้อึ้งเรื่องมิติของผม จากการที่ได้ฟังข้อมูล กิฟต์มิติของนักล่าแนวหน้าสามารถใส่จระเข้ยักษ์ได้เป็นสิบตัว เมื่อเทียบกับการใส่ตัวเดียวของผมก็ทำให้ดูเป็นของเด็กเล่นทันที เขาตรวจสอบครู่หนึ่งก็ให้ผมไปยังเคาน์เตอร์

         "ภารกิจเสร็จแล้วค่ะ ได้รับเงิน 1,500,000 บาทกับคะแนนภารกิจ 50 คะแนนนะคะ เพราะคุณล่าคนเดียวคะแนนจึงไม่แชร์ให้ใครค่ะ"  พนักงานเอ่ย ผมพยักหน้า เงินถูกโอนเข้าบัญชีนักล่า ผมขอตัวกลับทันที 

หลังจากผมออกไป

        ณ ห้องแล่สัตว์ประหลาด 

       "รอยนี่เป็นรอยกระสุนแน่นอน แต่ทำไมถึงได้มีอำนาจทะลุทะลวงเพียงนี้ เมื่อครู่ได้ตรวจสอบข้อมูลของนักล่าคนนั้น เขาพึ่งซื้อปืนและมุ่งหน้าไปล่าที่ทะเล แต่ประสิทธิภาพของปืนที่ซื้อไม่น่าจะเจาะเกล็ดมันเข้า อืม หรือว่าเขาจะมีสองกิฟต์ นอกจากกิฟต์มิติแล้วน่าจะมีกิฟต์เสริมพลังอาวุธอีก ถือว่าหายากพอสมควร เอาเถอะ นักล่าได้รับพรสามกิฟต์เราก็เคยเจอมาแล้ว นี่เเค่สองกิฟต์เอง อย่าพึ่งแปลกใจเลยเรา"  เสียงของพนักงานชำแหละอาวุโสเอ่ยพึมพำ

       ผมขี่รถไปยังสนามบิน จองตั๋วด้วยบัตรนักล่าก็ได้คิวบินอีกหนึ่งชั่วโมง เนื่องจากมีคนสละสิทธิ์พอดี เป้าหมายของผมคือไปอเมริต้า ผมจะไปขายจระเข้ยักษ์ที่นั่น อีกอย่างผมต้องการหาช่องทางทำเงินให้ตัวเองในอนาคต การที่มีสัญญาณติดตามตลอดเวลานั้นถือว่าเป็นข้อดีอย่างหนึ่ง

        เมื่อถึงอเมริต้าผมเรียกรถไปส่งสมาคมนักล่าทันที อาคารที่นี่เป็นอาคารขนาดใหญ่ มีผู้คนคับคั่งเดินเข้าออกตลอดเวลา ผมพูดภาษาพวกเขาได้ไหลลื่นเพราะเป็นภาษาเก่าในโลกก่อน เมื่อเข้าไปในสมาคมก็ไปติดต่อขอขายจระเข้ยักษ์ทันที

         พนักงานตรวจสอบข้อมูลของผมเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติก็เชิญไปยังห้องสำหรับถ่ายโอนซากสัตว์ประหลาด ผมเอาจระเข้ยักษ์ออกมาสองตัว เหล่าพนักงานเข้าไปตรวจสอบและปั้มยืนยันรับซื้อ 

         "จระเข้ยักษ์อยู่ในภารกิจที่ทางเราต้องการ ดังนั้นคุณจะได้แต้มสะสม 140 แต้มนะครับ" พนักงานเคาน์เตอร์เอ่ย ที่นี่ให้คะแนนตัวละ 70 คะแนน

         "ส่วนเงินคุณจะได้ 150,000 ดอลลาร์ หรือก็คือ 6,000,000 บาทสกุลเงินประเทศหลักของคุณ และขอเเสดงความยินดีด้วยคุณได้เลื่อนเป็นเเรงค์ G เพียงสะสมอีก 910 คะแนนก็จะได้เลื่อนเป็นเเรงค์ F ครับ"  พนักงานเอ่ยพร้อมกับเปลี่ยนบัตรให้ผม การมาที่นี่นับว่าคุ้มค่า และเหมือนว่าจะมีภารกิจล่าจระเข้ยักษ์ที่นี่ด้วย พวกเขาต้องการจำนวนมาก 

         "70 คะแนนต่อตัว ราคาตัวละสามล้าน ไม่โกยที่นี่ก็เสียเวลามาอเมริต้าเเล้ว"  ผมพูดกับตัวเองพร้อมรับภารกิจจัดการจระเข้ยักษ์

         "ทางเรามีบริการรับส่งฟรี สามารถเดินทางไปได้ตลอดเวลา ส่วนขากลับจะไปรับตอนห้าโมงเย็นครับ" พนักงานพูดบริการฟรีผมก็ใช้บริการทันที คนขับรถพาผมไปส่งที่ทะเล ซึ่งที่นี่ผมเห็นนักล่าหลายกลุ่มกำลังช่วยกันจัดการกับจระเข้ยักษ์ 

         เสียงปืนดังสนั่น เสียงระเบิดดังตามมา เสียงนักล่าใช้เวทมนต์ไฟโจมตีจระเข้ยักษ์ บางกลุ่มก็พลาดท่าจนต้องวิ่งหนี ส่วนกลุ่มที่จัดการจระเข้ยักษ์ได้ก็ส่งเสียงเฮ เพียงเเต่สภาพจระเข้ยักษ์ที่ผมเห็นไม่ค่อยสมบูรณ์นัก 

         "เฮ้ย มองอะไรวะไอ้หน้าอ่อน" อยู่ๆ ผมก็ได้รับคำทักทายจากเพื่อนต่างชาติด้วยล่ะ

..................