ตอนที่ 7 มีเรื่อง

ตอนที่ 7 มีเรื่อง

     เสียงทักทายของนักล่าในพื้นที่ตะโกนมาทางผม ชายผู้เป็นเจ้าของเสียงเดินกร่างเข้ามาหวังหาเรื่อง 

     "ตี้นี้ไม่รับใครเพิ่ม ไปหาที่อื่นเลยชิ่วๆ ไอ้พวกชอบเกาะคนเก่ง" จากคำพูดเหมือนชายคนนันจะคิดไปเอง ผมจึงไม่สนใจเขา สายตาของผมมองไปที่จระเข้ยักษ์ที่กำลังขึ้นจากน้ำต่างหาก 

     แต่เมื่อชายคนนั้นเห็นผมเมิน มันกลายเป็นว่าไปสะกิดต่อมโกรธของเขา ชายคนนั้นคว้าหมับเข้าที่ลำคอของผมแล้วออกแรงบีบ

     อันที่จริงผมสามารถหลบได้ไม่ยาก แต่ผมไม่อยากหลบ 

     "เฮ้โทมัส อย่าแกล้งเด็กใหม่น่า ดูสิ เกราะก็ไม่ใส่ อาวุธก็ไม่มี ยังไงหมอนี่ก็สู้แรงค์ E กิฟต์พละกำลังอย่างนายไม่ได้หรอก" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยด้วยท่าทีดูถูกดูแคลน 

     "หึ ก็ไอ้หน้าอ่อนนี่มันกวนฉันนี่หว่า"

     "ผมกวนคุณยังไง" เสียงเรียบนิ่งของผมเอ่ย ชายชื่อโทมัสชะงักไปครู่หนึ่ง 

     "ฮึ่ม ไอ้เด็กไม่รู้จักมารยาท ขอสั่งสอนให้มันหลาบจำสักหน่อย จะได้รู้ว่าไม่ควรหยามกับโทมัส"  เสียงของโทมัสเอ่ยด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด เขาทำให้ผมเป็นเป้าสายตาของนักล่าหลายคน

     แรงบีบของโทมัสเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล เส้นเลือดที่เเขนของเขาเด่นชัดมากขึ้นบ่งบอกว่ากำลังเกร็งกล้ามเนื้อบีบอย่างแรง

     "ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะป้องกันตัว" เสียงของผมเอ่ยเตือน โทมัสเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันใด

     "มีปัญญาก็เอาสิวะ" เสียงนั้นตะคอกอย่างรุนแรงพร้อมกับแรงบีบที่มากขึ้น เพื่อนด้านหลังถึงกับแสดงสีหน้าตกใจ

     "โทมัสอย่าทำเกินเลย เดี๋ยวเขาก็ได้ตายจริงๆหรอก"   เสียงเพื่อนผู้หญิงเอ่ยเตือน แต่ยิ่งเตือนเหมือนยิ่งราดน้ำมันเข้าไปในกองไฟ

     "ก็ให้มันตายๆไปสิ"  โทมัสเอ่ยตอบ ไม่รู้ว่าเป็นแผนขู่หรือจริงจัง ผมใช้มือขวาจับข้อมือของโทมัส ชายคนนี้สูงกว่าผม ข้อมือก็ใหญ่กว่า 

     "คิดจะต่อต้านสายพละกำลังอย่างฉันเหรอไอ้อ่อน"  

      มือผมค่อยๆออกแรงบีบ นิ้วมือค่อยๆจมลึกเข้าไปในข้อมือของโทมัส สีหน้าชายคนนั้นเริ่มฉายแววเจ็บปวดแต่เก็บอาการ เมื่อผมเพิ่มเเรงเข้าไปอีก โทมัสเห็นท่าไม่ดีจึงตะโกนลั่น

     "ไอ้นี่ กล้าต่อต้านฉันเหรอ ตายซะเถอะ" โทมัสไม่เอ่ยเปล่าเขาโจมตีผมด้วยหมัดซ้าย แต่หมัดของผมเร็วกว่าสวนเข้ากรามของโทมัสจนได้ยินเสียงกรามหักชัดเจน โทมัสสลบคาที่ ผมค่อยๆปล่อยมือเขา เเล้วมองไปยังคนอื่นๆในกลุ่มโทมัสด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พวกเขาต่างพากันถอยหลัง 

     "พวกคุณควรมีเหตุผลมากกว่านี้นะครับ" ผมพูดแค่นั้นก็มุ่งหน้าเข้าไปใกล้ทะเลมากขึ้น ตอนนั้นมีจระเข้ยักษ์หลายตัวหันมาสนใจผม 

      ปืนถูกเรียกออกมา ครั้งนี้ผมนำสายคาดเอวออกมาด้วย มันบรรจุแม็กกาซีนถึงหกอันด้วยกัน ลำกล้องปืนยกขึ้นเล็งไปยังจระเข้ยักษ์

 ถึก  ถึก  ถึก  

     เสียงปืนสุดแปลกพิสดารสำหรับคนอื่น แต่จระเข้ที่โดนเข้าไปกลับดิ้นทุรนทุราย ผมวิ่งไปด้วยโจมตีจระเข้อีกสามตัวที่อยู่ใกล้กัน 

     ปืนยิงรัวหลายสิบนัด จระเข้ยักษ์ต่างพากันดิ้นทุรนทุรายท่ามกลางสายตาของนักล่าหลายกลุ่ม

     "เห้ย คนนั้นเป็นนักล่าแนวหน้าหรือเปล่า ทำไมเเต่งตัวธรรมดาจังวะ"

     "ฝีมือเขาเหนือกว่าพวกเราเยอะเลย เป็นนักล่าโซโล่ด้วย"

     "กระโดดข้ามจระเข้ยักษ์ได้ เขามีกิฟต์สายพละกำลังแน่นอน แล้วปืนนั่นมันอะไรกัน เสียงยิงมันแปลกๆ แต่อำนาจทะลวงสูงมาก"

      "ฉันอยากได้ปืนแบบนั้นบ้าง การล่าคงง่ายกว่านี้เยอะ"

       "เห้ย นั่นเขาต่อยจระเข้ยักษ์จนเซล้มได้เลยเหรอ บ้าน่า กิฟต์สายพละกำลังมันแข็งแกร่งขนาดนี้เลยไง้"

        เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นระงม ผมกลายเป็นจุดสนใจทันใด 

      ผมยังไม่อาจชะล่าใจในตอนนี้เมื่อมีจระเข้ยักษ์เป็นฝูงว่ายมาทางทะเล และเหมือนจะมุ่งเป้ามาที่ผม

ฟู่ๆ ฟู่ๆ  

     จระเข้ยักษ์ส่งเสียงขู่ ด้วยจำนวนของมันทำให้นักล่าแตกกระเจิงวิ่งหนีอลม่าน ผมใช้จังหวะวุ่นวายนี้ถีบตัวเองพุ่งเข้ากลางดงจระเข้ ปืนถูกยิงรัวถี่ยิบ 

     การต่อสู้กับสัตว์ใหญ่ที่มีข้อจำกัดเรื่องการเคลื่อนไหวถือเป็นเรื่องถนัดของผม ยิ่งตอนนี้ร่างกายวิวัฒนาการเเล้ว ยิ่งเป็นเรื่องง่าย จระเข้ยักษ์ไม่ใช่คู่มือของผมอีกแล้ว 

     พื้นสั่นเพราะการดิ้นของเหล่าจระเข้ ตัวไหนที่แน่นิ่งผมก็เก็บมันไปกองไว้ในมิติ การล่าสังหารยังคงดำเนินต่อจนกระทั่งไม่มีจระเข้ให้ล่าอีกแล้ว 

     ผมไม่ได้เข้าไปยุ่งกับเหยื่อของคนอื่น แม้พวกเขาจะตื่นตระหนกวิ่งหนีไปแล้วก็ตาม 

     เมื่อเห็นว่าตัวอันตรายคงไม่ปรากฏสักพัก อีกทั้งพื้นที่ชายหาดก็เป็นทำเลไร้โขดหิน ผมรีบค้นหาเรือยอร์คในมิติ ติดเครื่องขับมันออกจากฝั่งระยะหนึ่ง จากนั้นก็นำเครื่องยิ่งแหออกมา

     "มาทั้งทีต้องโกยให้เต็มที่"   ผมพูดกับตัวเองแล้วยิงแหไปเบื้องหน้า ระหว่างที่รอให้แหจมลงไปก็นำเครื่องยิงแหออกมายิงในทิศทางต่างๆ

ณ สมาคมนักล่า

     ปาร์ตี้ของโทมัสกลับมาก่อนนักล่ากลุ่มอื่น พวกเขามีรถส่วนตัวจึงสะดวกในการเดินทาง เมื่อมาถึงสมาคมก็เข้าทำการรักษากรามที่หักโดยนักล่าที่มีกิฟต์สายรักษาจนอาการทุเลา สามารถพูดคุยสื่อสารได้เเล้ว

     โทมัสเข้าพบพี่ชายของตนเอง ซึ่งเป็นรองผู้จัดการสมาคมนักล่าสาขานี้

     เขาเล่าว่ามีนักล่าคนหนึ่งมาหาเรื่องและทำร้ายร่างกายตน ใส่สีตีไข่กลับดำเป็นขาวกลับถูกเป็นผิด ฝ่ายพี่ชายได้ฟังก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟรีบสอบถามถึงลักษณะของนักล่าดังกล่าว

      "มันน่าจะมาใหม่เพราะผมไม่คุ้นหน้า" โทมัสที่อาการดีขึ้นให้การกับพี่ชายตน และด้วยอำนาจของรองกิลด์จึงสามารถตรวจสอบคนเข้าออกได้ และเจอข้อมูลของโต๋

     "เจอแล้ว นักล่าคนนี้มาจากประเทศที่เรียกว่าประเทศหลัก พึ่งสมัครไม่นาน กิฟต์ของเขาคือมิติ ส่วนแรงค์ก็แค่เด็กเเรงค์ G ไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร ไม่มีคนหนุนหลัง"   เสียงของรองผู้จัดการเอ่ย โทมัสได้ฟังก็ตบโต๊ะลั่น

     "กิฟต์มิติ ไม่ใช่ว่ามันเป็นสายพละกำลังเหรอ"

     "มันน่าจะมีสองกิฟต์ ก็ไม่ได้เป็นประเภทหายากอะไรสักหน่อย ที่สมาคมเรามีนักล่าที่มีสองกิฟต์ตั้งสิบกว่าคน"

     "พี่ต้องจัดการมันให้ผม" 

     "ตอนนี้มีหลักฐานคือใบบันทึกการบาดเจ็บของน้อง พี่ต้องสืบพยานเพิ่มเพื่อดำเนินการลงโทษ"  รองผู้จัดการพูด โทมัสไม่ยอม

     "พี่จะเก็บพยานหลักฐานเพิ่มทำไม แค่อาการบาดเจ็บของผมก็เพียงพอแล้ว พี่ต้องแบนมันไม่ให้เหยียบที่นิวมอร์กทุกสาขา ไม่ก็ทำให้มันหมดสภาพเป็นนักล่า"

     "ถ้าจะทำแบบนั้นต้องมีหลักฐานที่ชัดเจนทั้งพยาน บันทึกภาพเคลื่อนไหว และต้องมีความผิดที่หนักกว่านี้ ความผิดกลั่นแกล้งชกต่อยต่อให้มีหลักฐานมากแค่ไหน บทลงโทษสูงสุดคือการปรับเงิน ลดคะแนน และแบนได้เเค่เพียงสาขาที่เขาสร้างปัญหาเท่านั้น  ถ้าแกไม่มีหลักฐานว่าเขาทำผิดมากกว่าการทำร้ายร่างกายแล้วใช้อำนาจของพี่ยกเลิกสภาพนักล่าของเขา หน่วยสืบสวนสอบสวนจะเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง ถ้าไม่เป็นความจริง พี่จะถูกถอนออกจากรองผู้จัดการทันที จะถูกปรับเพื่อชดเชยให้กับสมาคมอีก"   เหมือนว่าพี่ของโทมัสจะไม่อยากใช้อำนาจเกินขอบเขต

     "งั้นพี่ก็ปรับ ไม่สิไม่ต้องปรับ ผมไม่ต้องการค่าปรับ ให้พี่แบนมันไม่ให้เหยียบเข้ามาสาขานี้อีกก็พอ หึ เรื่องนี้จะถูกบันทึกลงประวัติด้วย ผมจะทำให้สามคมสาขาอื่นไม่อยากต้อนรับมัน"  เสียงโทมัสเอ่ย

     "แค่นี้พี่ทำได้อยู่แล้ว สาขาของเราเป็นสาขาอันดับหนึ่งของนิวมอร์ก ถ้ามันมีประวัติพฤติกรรมแย่ที่นี่ สมาคมอื่นคงระแวงมัน ยิ่งเป็นนักล่าหน้าใหม่ด้วยแล้ง บางทีอาจถูกไล่ตะเพิดออกจากสมาคมที่มันเหยียบ" รองผู้จัดการพูด เขารีบดำเนินเรื่องแบนโต๋ทันที

     2 ชั่วโมงผ่านไป

     เหล่านักล่าต่างเข้ามายื่นส่งภารกิจที่กิลด์ พวกเขาต่างพูดถึงนักล่าที่มีฝีมือคนหนึ่ง ผู้ซึ่งจัดการจระเข้ยักษ์ได้หลายตัว 

     นักล่าต่างจับกลุ่มพูดคุยถึงความแข็งแกร่งของโต๋ แต่ประเด็นร้อนแรงที่สุดคงจะเป็นเรื่องปืนที่มีอานุภาพเจาะทะลวงสูง ตอนนี้กำลังค้นหาข้อมูลของปืนลักษณะดังกล่าวว่าเป็นปืนอะไร ของประเทศไหน มีช่องทางใดสามารถหาซื้อได้บ้าง

ณ ชายหาด

     ผมเก็บเรือยอร์ชแล้วบิดขี้เกียจ ครั้งนี้ถือว่ามีเวลาให้ใช้นานพอสมควร จึงสามารถยิงแหได้เกือบหนึ่งร้อยปาก ที่ทำแบบนี้ได้ต้องยกความดีความชอบให้ระบบ เมื่อผมสัมผัสกับแหมันก็สามารถเก็บเข้ามิติได้ แต่ต้องเก็บตอนที่บ่วงแหครอบสัตว์ทะเลได้เท่านั้น หากเก็บตอนที่มันยังครอบไม่เสร็จ สัตว์ทะเลจะไม่ปรากฏในมิติ มันอาจเสียเวลาเล็กน้อยแต่ยังดีกว่ายกแหขึ้นมาเก็บทีละปาก 

     ผมไม่มองดูเวลา เพราะยังไงนาฬิกาจากโทรศัพท์รุ่นเก่าของผมมันไม่ตรงกับเวลาของที่นี่อยู่แล้ว จะว่าไปผมควรซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่จากร้านค้า หรือว่าใช้โทรศัพท์ในมิติดี 

     "อ้อ มันมีห้องเอไอที่ใช้ซ่อมกับปรับแต่งโทรศัพท์ด้วยนี่นา เราไปซื้อโทรศัพท์แถวนี้เพื่อลงหลักฐานการซื้อขายแล้วเอาไปให้เอไอปรับดีกว่า" ผมกล่าวกับตัวเอง  ตอนนี้รอคอยครู่ใหญ่ก็ไม่เห็นมีรถมารับ ดวงอาทิตย์กำลังจะลับของฟ้า ปรากฏดวงจันทร์สองดวงลอยจางๆ 

     ผมจึงไม่รอรถฟรีอีกแล้ว จักรยานยนต์ถูกนำออกมา ผมขี่ไปยังสมาคมนักล่า แต่เมื่อไปถึงก็มีสายตาหลากหลายมองมายังผม

     พนักงานมองด้วยแววตาเต็มไปด้วยอคติเหมือนผมเป็นตัวปัญหา แต่เหล่านักล่ากลับมองผมด้วยสายตาชื่นชม 

     "ผมมาส่งภารกิจครับ" ผมเอ่ยกับพนักงานบริการ

     "คุณนวดลหรือคุณโต๋จากประเทศหลักใช่ไหมคะ" พนักงานเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

     "ใช่ครับ"

     "ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปคุณไม่สามารถส่งภารกิจที่สมาคมสาขานี้ได้อีกต่อไปค่ะ เนื่องจากคุณทำร้ายร่างกายนักล่าของทางสมาคมเรา จึงต้องใช้มาตรการลงโทษโดยการแบนคุณค่ะ"  พนักงานเอ่ย ผมกะพริบตาปริบ นักล่าที่ได้ยินต่างเงียบ คิ้วพวกเขาขมวดเข้าหากัน

     "อ้อ ชายที่ชื่อโทมัสหรือเปล่าครับ ที่ผมทำเพื่อป้องกันตัว ชายคนนั้นมาทำร้ายผมก่อน การที่ผมโต้กลับนั้นเป็นเรื่องสมควรเเล้ว"  ผมเอ่ย ท่าทีของพนักงานไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด เขาเองเป็นเพียงพนักงานธรรมดา ทุกวันทำตามคำสั่งผู้บังคับบัญชาเท่านั้น เธอเองก็รู้วีรกรรมของโทมัสดี 

     "คุณสามารถยื่นตรวจสอบได้ค่ะ แต่อย่างไรบทลงโทษได้ประทับตราของรองผู้จัดการแล้ว มีผลทันทีค่ะ" พนักงานเอ่ยอธิบาย ผมถอนหายใจ

      "แล้วผมสามารถขายจระเข้ยักษ์ได้ไหม"

       "ไม่ได้ทุกกรณีค่ะ"  พนักงานเอ่ย เธอต้องการจบบทสนทนานี้

แต่แล้วก็มีเสียงนักล่าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

     "เฮ้ เจ้าโทมัสมันหาเรื่องเขาก่อนนะ ผมยืนยันได้"

     "ฉันด้วย ฉันอยู่ในเหตุการณ์"

ขณะที่เหล่านักล่าช่วยกันแย้ง ตอนนั้นเองมีชายวัยสี่สิบเดินเข้ามาหาผม

     "คุณไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้หรอกครับ แม้ว่าหลังจากนี้ประวัติของคุณอาจทำให้สมาคมสาขาอื่นระแวงคุณ แต่สาขานิวมอร์กแห่งที่ 100 และอยู่อันดับที่ 100 ของผมยินดีต้อนรับคุณตลอดเวลา คุณสะดวกเดินทางไปส่งภารกิจที่สาขาของผมเลยไหมครับ อ้อ ลืมบอกไป ผมเป็นผู้จัดการที่นั่นครับ วันนี้มาเก็บข้อมูลนักล่าฝีมือดีเพื่อดึงไปสมาคมตัวเองก็ทันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ"  ชายวัยสี่สิบคนนั้นเอ่ย

     "และผมจะทวงคืนความเป็นธรรมให้คุณเองครับ"

     ผมไม่จำเป็นต้องคิดมาก เพราะสิ่งที่ผมต้องการคือเงิน 

     "ยินดีครับ ผมชื่อโต๋ครับ"

.............