ตอนที่ 9 ทำภารกิจ

ตอนที่ 9 ทำภารกิจ

เช้านี้ผมตื่นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใส หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกไปรับประทานอาหารข้างนอก ผมเล็งภัตตาคารฮอตสตาร์ไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้เองจะได้ลองลิ้มรสอาหารทะเลที่นั่นบ้าง

ถนนมีรถเเล่นมากมายหลายคัน ตรงทางเดินเท้ามีคนสัญจรว้าวุ่นอลม่านทั้งเหล่าหนุ่มสาววัยทำงานไฟแรง ทั้งเหล่านักล่าที่เเต่งตัวโดดเด่นกว่าคนอื่น 

ผมรู้สึกว่าวันนี้มีนักล่าเยอะกว่าเมื่อวานมากหลายเท่า พวกเขาอาจจะกำลังกลับมาจากการทำภารกิจล่าประจำวันของตน

ผมเรียกใช้บริการรถรับส่งแทนที่จะขี่จักรยานยนต์ เมื่อไปถึงภัตราคารฮอตสตาร์ก็ไม่รอช้าเดินเข้าไปด้านใน

พนักงานบริการเข้ามาต้อนรับ สอบถามว่าได้จองโต๊ะไว้ไหม เมื่อผมบอกว่าไม่ได้จองเขาก็พาไปยังโซนโต๊ะว่าง  ผมกวาดสายตามองไปรอบๆที่นี่ตกแต่งสวยหรูอลังการมาก เมื่อพนักงานเอาเมนูอาหารมาให้ผมก็เลือกเมนูทะเลมาสามเมนู และเมนูเนื้อผัดซอสอีกหนึ่ง 

ขณะนั้นเองผมเห็นผู้คนทยอยเข้ามาอย่างคับคั่ง  ครู่เดียวชั้นที่ผมนั่งก็ไม่มีโต๊ะว่าง บ่งบอกถึงความนิยมชมชอบ แตกต่างจากภัตราการคุณมิวที่อยู่ตรงข้ามราวฟ้ากับเหว

"กุ้งมังกรราดซอส ปลาหมึกย่างสูตรพิเศษ ตุ๋นปลาทะเล และเน้ือผัดซอส" พนักงานบริการนำอาหารมาเสิร์ฟ หน้าตาการจัดจานถือว่าสวยในระดับภัตราคาร แต่เมื่อลองทานเข้าไปสีหน้าผมกลายเป็นผิดหวัง เหมือนพนักงานบริการสังเกตเห็นจุดนั้น เขาจึงไปกระซิบเรียกผู้จัดการว่ามีเเขกที่ไม่พึงพอใจในอาหาร

ผมแค่แสดงสีหน้านิดหน่อยเองนะก็เรียกผู้จัดการมาละ นี่ถ้าประสาทสัมผัสไม่ได้ถูกยกระดับผมคงปรับสีหน้าหน้าและเตรียมคำพูดไม่ทัน  พนักงานบริการเดินมาพร้อมผู้จัดการ

"อาหารของเรามีอะไรผิดปกติเหรอครับคุณลูกค้า" เสียงผู้จัดการเอ่ยถาม 

"ก็ไม่ผิดปกตินะครับ อร่อยดีด้วยครับ" ผมพูด ก่อนมานี่ผมคิดว่าอาหารทะเลจะอร่อยเหมือนภัตราคารคุณมิวเสียอีก ถ้าถามถึงรสชาติที่เขาทำก็ถือว่าโดดเด่นในระดับภัตราคาร แต่เมื่อผมเจอรสชาติที่เหนือล้ำกว่าย่อมไม่ค่อยอินกับมันเท่าไหร่ 

อีกอย่างพวกภัตราคารฮอตสตาร์ได้ซื้อตัวเชฟของภัตราคารคุณมิวไปไม่ใช่เหรอ พวกเขาน่าจะได้สูตรทำอาหารทะเลมาด้วยสิ แต่ที่กินเมื่อครู่ผมสัมผัสไม่ได้ถึงสิ่งนั้นเลย

เเต่เหมือนว่าผมสัมผัสถึงสีหน้าของผู้จัดการได้ ท่าทีของเขากำลังเปลี่ยนไป

"อาหารของเราไม่อร่อยใช่ไหม ผมเห็นสีหน้าคุณเมื่อครู่" เสียงผู้จัดการเปลี่ยนเป็นขึงขังราวกับกำลังจะหาเรื่อง

"อร่อยสิครับ"  ผมตอบตามตรง

"ไม่  สีหน้าของคุณบอกว่าไม่อร่อย  นี่คุณถูกใครจ้างมาหรือเปล่า คุณทำให้ภัตราคารเราเสื่อมเสียนะครับ"   เสียงของผู้จัดการเอ่ยเน้น เขาจงใจให้คนอื่นได้ยิน

"คุณไม่ควรพูดเช่นนี้กับลูกค้านะครับ เขาจะพึงพอใจรสชาติอาหารหรือไม่นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเขา อีกอย่างผมไม่ได้ทำอะไรด้วย ผมไม่ได้ประกาศว่าอาหารที่นี่ไม่อร่อยเสียหน่อย"  ผมกล่าว แต่ผู้จัดการกลับตบโต๊ะ

"เฮ้ย ก็แกพูดเมื่อกี้ อย่ามาโกหกหน้าด้านๆ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

"คุณถามแบบนี้ต้องการอะไรครับ ให้ผมตอบว่าไม่รู้งั้นเหรอ"  ผมเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"หึ ฉันโด่งดังที่สุดในย่านนี้แต่แกกลับไม่รู้เนี่ยนะ ไอ้บ้านนอก ไอ้คนหลังเขา"  ผู้จัดการไม่ยอมลดระดับคำพูด

"คุณกำลังดูหมิ่นผมอยู่นะครับ จงใจทำให้ผมกลายเป็นคนผิดหรือเปล่า"   ผมพูด น้ำเสียงของผมเริ่มเย็นเยียบ ผู้จัดการกอดอกมองผม

"แกมาเพื่อสร้างเรื่องเสื่อมเสียให้ภัตราคารของฉัน แกรู้ไหมว่าฉันเป็นหลานชายเจ้าของเครือฮอตสตาร์ แกเล่นผิดคนแล้วไอ้บ้านนอก แกจะต้องถูกปรับสิบเท่าของราคาอาหาร โทษฐานที่สร้างเรื่องหลอกลวงว่าอาหารไม่อร่อย"  ผู้จัดการพูดเสียงดังลั่น แต่เเล้วก็มีชายแต่งตัวดีคนหนึ่งเดินมา เขามีนักล่าฝีมือดีล้อมรอบ

 "มีอะไรเหรอหลานปู่"  เสียงของชายสูงอายุเอ่ย เขาเดินมายืนข้างๆผู้จัดการ 

"ก็ไอ้บ้านนอกนี่มันบอกว่าอาหารของภัตตราคารเราไม่อร่อย แถมยังมาต่อว่าให้ทางเราเสียหายอีกเยอะแยะเลยครับปู่ มันต้องถูกจ้างมาแน่ๆ ผมเลยปรับมันสิบเท่า"  เสียงของผู้จัดการพูดพบิกดำเป็นขาว ฝ่ายชายชราเมื่อได้ยินก็ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า

"อืม ดีๆ หลานทำถูกแล้ว คนแบบนี้ต้องจัดการให้เข็ดหลาบ"   เขากล่าว

"นี่คุณไม่คิดจะถามหาความจริงเลยเหรอ ว่าผมสร้างเรื่องขึ้นมาจริงไหม" ผมกล่าว ชายชรามองผมด้วยสีหน้าราบเรียบ 

"ไอ้หนู แกกล้าพูดแบบนี้กับเจ้าของเครือฮอตสตาร์ที่โด่งดังไปทั่วโลกรึ ฉันคนนี้ที่กำลังจะทำให้ฮอตสตาร์กลายเป็นเครืออันดับต้นๆของโลกในอีกไม่นานนี้เนี่ยนะ"   เขากล่าว ท่าทีเริ่มโกรธเคือง 

"ก็ผมไม่ได้พูดว่าอาหารไม่อร่อยสักหน่อย จู่ๆหลานคุณก็มาต่อว่าผม แล้วนี่คุณยังไม่ยอมสืบหาความจริงให้มันกระจ่างแจ้ง กล้องในนี้ก็มี พยานที่เป็นพนักงานบริการก็อยู่ คุณควรหาข้อเท็จจริงก่อน ไม่ใช่ว่าจู่ๆก็มาปรับผม แล้งยังประกาศให้คนอื่นได้ยินไปทั่วว่าผมทำผิด แบบนี้ผมเสียหายนะครับ" ผมยืนขึ้นเอ่ย ในมิติเตรียมปืนกับระเบิดไว้แล้ว 

"ฉันบอกว่าพูดก็คือพูด แกจะทำอะไรได้ หึ แกพูดว่าไม่อร่อยนั่นแหละ"  ชายชราเอ่ย ผมรู้สึกว่าพวกเขาไร้สาระมาก 

"คุณมีสาขาทั่วโลก ตามตรงนะผมชอบรสชาติอาหาร หลานคุณบอกว่าผมแสดงสีหน้าว่าไม่อร่อย เฮ้ย ก็บอกแล้วไงว่าอร่อย  แต่ถ้ามีลูกค้าเเสดงสีหน้าแบบนั้นจริงแสดงว่าเขาเคยกินอาหารที่ภัตราคารสาขาอื่นของคุณหรือไม่ก็คุ้นเคยกับรสชาติแบบอื่น แทนที่จะมาปรักปรำว่าผมบอกอาหารไม่อร่อย พวกคุณควรถามเสียหน่อยสิ ว่าเคยรับประทานอาหารในเครือไหน หรือสาขาใดของคุณมาไหม หรือเคยกินรสชาติแบบไหนมา  แต่นี่อะไร จู่ๆก็มาพูดให้ผมเสียหาย แล้วก็ปรับราคาเป็นสิบเท่าอีกต่างหาก อาหารสี่อย่างราคาประมาณสามพันเหรียญ รสชาติก็สมกับระดับภัตราคาร แต่พวกคุณกลับมารังควานปรับผมเป็นสิบเท่า หรือสามหมื่นเหรียญเสียงั้น แบบนี้ไม่เหมาะสมเลยนะครับ"  ผมพูด ถ้าการแย้งครั้งนี้ไม่ได้ผล ผมก็จะเอาคืนบ้างแล้ว

"ฉันบอกว่าผิดก็คือผิด อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกจะพูดว่าอาหารของภัตราคารตรงข้ามอร่อยกว่านี้หลายเท่า โดยเฉพาะอาหารทะเล หึ คนแบบนี้ฉันเจอมานักต่อนักเเล้ว"  ชายชราเอ่ย 

"เฮ้อ พวกคุณปั้นน้ำเป็นตัวเก่งจริงๆ คุณพูดแบบนี้เพราะกลัวเสียเหลี่ยมเสียมาดใช่ไหม"  ผมกล่าวพลางดูท่าทีว่าเขาจะทำอะไร

"กล้านักนะแก หึ เรื่องค่าปรับฉันจะไม่ปรับแกแล้ว แต่ภัตราคารเครือฮอตสตาร์ทั่วโลกจะไม่ต้อนรับแก รวมถึงร้านอาหาร ผับบาร์ ห้างสรรพสินค้า ลานบันเทิง ทุกๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับฮอตสตาร์จะไม่ให้แกเหยียบอีกต่อไป เลขาลงคำสั่งของฉันไปยังทุกเครือของบริษัท อย่าให้ไอ้หมอนี่เหยียบมาในพื้นที่ของฉันอีก"  เสียงชายชรากล่าว

"สมน้ำหน้าไอ้บ้านนอก เครือของเรากว้างไกลขยับขยายไปทั่วโลก แกตกนรกจริงๆแล้วครั้งนี้ อ้อ จะบอกให้เอาบุญนะ ว่าอีกไม่นานภัตราคารตรงข้ามที่เเกชมว่าอาหารอร่อยนักอร่อยหนา ที่เหล่านั้นจะถูกเครือของเราเทคโอเวอร์ แกจะไม่มีวันได้ลิ้มลองรสชาติแบบนั้นอีกต่อไป"    ผู้จัดการเอ่ยเย้ยหยัน

"กุเรื่องเก่งจัง ยังไม่ได้พูดอะไรก็มาบอกว่าพูด นี่คือบุคคลระดับโลกจริงเหรอ เหตุผลแม้แต่นิดก็ไม่มี เอะอะก็มาบอกว่าผมพูด แล้วภัตตราคารตรงข้ามคืออะไรของคุณ คนไม่เกี่ยวก็จะทำให้เกี่ยวจนได้สินะ"  ผมไม่บอกว่าผมเคยกินอาหารมี่นั่นมาก่อน เพราะถ้าผมพูดมันจะส่งผลต่อน้ำหนักถูกผิด เพราะผมรู้ว่ามีคนหลายสิบคนกำลังอัดคลิปไว้ และมีสามคนที่อัดตั้งแต่ผมเข้ามานั่ง

"แกไม่ต้องพูดอะไรอีก ต่อจากนี้ไปแกจะไม่สามารถเหยียบพื้นที่ของเครือฮอตสตาร์ได้อีกต่อไป ฮัสต์ ส่งแขก"  ชายชราเอ่ย นักล่ากล้ามโตคนหนึ่งเดินมาจับไหล่ผม เขาออกแรงบีบหวังให้ผมเจ็บ

ผมจับมือของเขาแล้วดึงออกจากไหล่ช้าๆ ชายคนนั้นต่อต้านแต่ไม่อาจสู้พละกำลังผมได้ 

"ไม่ต้อง ผมไปเอง ข้าวก็กินไม่อิ่มแถมได้โทษอะไรก็ไม่รู้ เมื่อพวกคุณปรักปรำว่าผมเกี่ยวข้องกับภัตราคารตรงข้ามผมก็จะลองไปดูที่นั่นหน่อย อ้อ เหมือนจะบอกว่าอาหารที่นั่นอร่อยกว่าสินะ แบบนี้ผมคงต้องไปลองกินดูแล้ว ขอบคุณที่ไม่คิดเงินนะครับ" ผมกล่าวเเล้วเดินออกไป แต่มีบอดี้การ์ดนักล่าของชายชรามาขวาง ผมผลักพวกเขาให้หลีกทางจนทั้งสองเชไปด้วนข้าง มองผมด้วยสีหน้างุนงงแล้วไม่มาขวางอีก

แน่นอนว่ามีนักล่าหลายสิบคนตามผมมาด้วย ไม่รู้ว่าเขาจ่ายค่าอาหารไปหรือยัง และนักล่าพวกนี้คือกลุ่มคนที่กำลังอัดวิดีโออยู่

กริ้งๆ

เสียงกระดิ่งประตูภัตราคารคุณมิวดังขึ้น 

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ"  พนักงานต้อนรับเอ่ย เหมือนเธอจะไม่คุ้นหน้าผมนะ ถือว่าดี ผมไปนั่งโต๊ะตัวหนึ่ง พนักงานบริการเอาเมนูมาให้ ผมสั่งเมนูทะเลมาทั้งหมด และเหมือนว่านักล่าคนอื่นๆที่ตามมาอัดคลิปก็สั่งคล้ายๆกับผม

พนักงานมีจำกัด แต่ก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่ ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ โต๊ะอื่นเองก็ทยอยได้รับเข่นกัน

ผมกินอาหารโดยไม่พูดจา เพราะกำลังดื่มด่ำกับรสชาติแสนอร่อย มันอร่อยโคตรพ่อโคตรเเม่เลย

"โอ้เชี่ย อาหารบ้าอะไรวะอร่อยฉิบหาย" เสียงนักล่าคนหนึ่งตะโกนลั่น น้ำเสียงดุดันไม่เกรงใจใคร

"เห้ยเอาจริงดิ อาหารเมนูทะเลอร่อยกว่าภัตราคารฮอตสตาร์ห่าเหวอะไรนั่นอีก"

"ฉันก็เคยมากินที่นี่นะ แต่ปกติมันไม่มีเมนูทะเลนี่ อาหารแบบอื่นก็พอใช้ได้แต่ฮอตสตาร์อร่อยกว่านิดหนึ่ง แต่ทว่าเมนูทะเลนี่สิ รสชาติมันจะล้ำลึกเกินไปแล้ว"

เสียงของเหล่านักล่าวิพากษ์วิจารณ์อย่างตรงไปตรงมา ผมเองก็ต้องพูดอะไรบ้าง 

"เมนูทะเลอร่อยเหมือนที่เจ้าของเครือฮอตสตาร์ด่าเราจริงๆ ดีนะที่มาพิสูจน์ ไม่งั้นคงคาใจเเน่เรา"   ผมจงใจพูดและรีบกิน จากนั้นก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน เสียไปสามพันกว่าเหรียญดอลล่าร์กับสี่เมนูทะเล ผมเดินออกจากภัตราคารโดยแสดงสีหน้าพึงพอใจให้กล้องเห็น  ถือว่าโชคดีที่ไม่เจอพนักงานที่คุ้นหน้าผมไม่งั้นแผนแตกหน้าเเหกหมอไม่รับเย็บเเน่

"ราคาอาหารที่นี่ถูกกว่าฮอตสตาร์หลายเหรียญเลย คุ้มค่าทั้งราคาและความอร่อย" นักล่าที่อัดวิดีโอเอ่ยปิดท้าย เขาสั่งกลับบ้านอีกหลายเมนู

หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เดินทางไปสมาคมนักล่าสาขาคูป้าบริส ภารกิจมีหลากหลายให้เลือก ทีแรกผมว่าจะเลือกจัดการกับจระเข้ยักษ์ แต่มันต้องเดินทางไปยังสาขาที่แบนผม และสาขาอีกเเห่งที่ใกล้กันก็อยู่ห่างเกินทำให้เสียเวลาเดินทาง ผมจึงเลือกภารกิจท้องถิ่น นั่นคือล่าฉลามยักษ์

เมื่อได้ภารกิจก็ไปบันทึกที่พนักงานบริการ จากนั้นออกเดินทางด้วยจักรยานยนต์คู่ใจมุ่งไปสู่พื้นที่ล่าชายหาดทะเล

เมื่อไปถึงก็ขื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามก่อนครู่หนึ่ง ชายหาดที่นี่ดูสงบมาก จระเข้ยักษ์ก็ไม่มีมาอาบแดด ตามข้อมูลบอกว่าที่นี่เป็นถิ่นของฉลาม จระเข้ยักษ์จึงไม่มาก้าวก่าย แต่ฉลามมันตัวใหญ่นี่นา มันน่าจะอยู่น้ำลึก

ผมมองชาหาดที่เงียบสงบ ในใจก็คิดว่าแถวชายหาดน่าจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยไม่ใช่เหรอ ไกลออกไปก็มีโขดหินน่าจะสามารถหาวัตถุดิบจากทะเลได้ง่ายๆ 

แต่เอ เหมือนข้อมูลจะบอกอีกว่าให้ระวังแมงป่อง ผมมองไปทั่วก็ไม่เจอสักตัว ขณะที่กำลังเดินไปยังน้ำทะเล จู่ๆพื้นทรายเบื้องหน้าผมก็ขยับ

ครืน

มีแมลงตัวดำๆ โผล่ออกมา ขนาดตัวมันสูงกว่าผมอีก สูงราวสามเมตรได้มั้ง

ผมว่าน่าจะเป็นแมงป่องแหละ มันมีหางพิษสองอัน ลำตัวคล้ายกระดองเต่า ถ้าโดนมันต่อยคงตายสถานเดียว ขณะนั้นเองแมงป่องกว่ายี่สิบตัวก็ปรากฏ

"ถิ่นฉลามบ้าอะไร นี่มันดงโคตรแมงป่องชัดๆ ดูจากภายนอกแล้วปืนธรรมดาทำห่าอะไรไม่ได้แน่ แม้จะมีปืนจากมิติแต่เราต้องระวังหางพิษมันสินะ  หาอะไรมาป้องกันดีกว่า"   ผมกล่าว ขณะที่กำลังตั้งหลักเพื่อเข้ามิติไปเลือกเกราะ แมงป่องก็โผล่จากทรายมาล้อมผมแล้ว

"คงต้องสู้ไปก่อนสินะ" ผมกล่าวแล้วเรียกปืนออกมายิงทันที หากจะให้ไปค้นหา ไปเลือกเกราะแล้วกว่าจะสวมมันอีกคงไม่มีเวลามากพอ จึงต้องใช้ของที่เตรียมไว้ล่วงหน้าก่อนเท่านั้นโชคยังดีที่กระสุนยังเจาะมันเข้า ผมเน้นยิงกราดรอบทิศ ส่งกระสุนทะลุขาพวกมันจนเสียหลัก ตัวที่ล้มลงก็โดนกระสุนเจาะตามส่วนต่างๆของร่างกาย ระหว่างนั้นก็มีหลายตัวเข้ามาใกล้ มันฉกหางโจมตีผมอย่างรวดเร็ว

"นี่หางหรือแส้วะ เร็วมาก" ผมบ่นอุบ การโจมตีของมันเกือบโดนผมไปหลายครั้ง  ผมไม่กล้าใช้ระเบิดเพราะมันจะก่อให้เกิดฝุ่นเเละควันบดบังวิสัยทัศน์ในการมองเห็น

การอยู่กับที่เป็นการรอความตาย ผมจึงเคลื่อนไหวไปมาพร้อมกับหลบหลีกการโจมตีของแมงป่องไปด้วย 

"กล้วยมันเถอะ คราวหน้าต้องไม่ประมาทแบบนี้อีก" ผมบอกตัวเอง ปืนก็ยิงรัวไปยังตำแหน่งต่างๆ แมงป่องตัวเเล้วตัวเล่าล้มลง พวกมันไม่ได้ตายในทันที แม้ขาจะขาด ท้องจะเป็นรู หัวจะถูกกระสุนเจาะ ร่างมันก็ยังขยับไปมาอยู่ ผมจึงเล็งไปที่หางพิษของมัน ทำลายอาวุธมันเสียจะได้ไม่สามารถทำอันตรายถึงตายได้อีก 

ครั้งนี้ผมเปลืองกระสุนหลายแม็กกาซีน กว่าจะจัดการหมดก็เล่นเหนื่อยหอบ แมงป่องยังคงดิ้นกระแด่วตรงพื้นทราย ผมสังเกตรอบๆ เห็นว่าไม่มีแมงป่องโผล่มาอีกแล้วก็เบาใจได้เปราะหนึ่ง ผมหาทำเลนั่งพักเอาแรง 

ผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ไม่มีตัวอะไรออกมาอีกแล้ว ผมจึงไล่เก็บซากแมงป่องยักษ์ร้อยกว่าตัวใส่ในมิติ

"เก็บหมดทุกชิ้นส่วนเลยแล้วกัน เผื่อจะขายได้"   ผมพูดกับตัวเองขณะไล่เก็บซากแมงป่อง ตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน คงไม่อาจล่าฉลามได้ ผมจะกลับไปพักเอาแรงที่โรงแรม ไปเตรียมตัวเตรียมอุปกรณ์การล่าให้พร้อมกว่านี้

................