ผมพอเข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กถึงอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ ตราบใดที่ครูในโรงเรียนวิตกกังวลกับภาระงาน ประสิทธิภาพการสอนจะต่ำอย่างชัดเจน ไม่สิ นี่เรียกว่าไม่ได้สอนเลยต่างหาก นี่คงเป็นชะตากรรมของระบบการศึกษาภาครัฐ ที่มอบหมายภารกิจและภาระงานให้คุณครูผู้สอนทำเป็นกองพะเนินจนไม่มีโอกาสได้ศึกษาและพัฒนาการเรียนการสอนอย่างเต็มที่ นักเรียนที่เป็นอนาคตของชาติจึงต้องพลอยได้รับผลนั้นไปด้วย "เดี๋ยวครูก็เปนแบบนี้แหละฮับ" เสียงนักเรียน ป.4 พูด น้ำเสียงปลง ๆ ราวกับว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดกับผมแน่ๆ ซึ่งทำให้ผมอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ "ไม่รู้สิ ครูจะหาวิธีก่อน เอาล่ะ หมดคาบ เลิกเรียนได้" ผมพูด นักเรียนหัวหน้าห้องบอกชั้นและไปเรียนวิชาอื่นซึ่งไม่ได้เรียนอีกตามเคยเพราะครูไปปั่นงานที่สำนักงานเร่งเร้าให้ส่งภายในวันนี้ เพราะเช่นนี้เองเด็กส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เรียนจึงได้ออกมาวิ่งเล่นตามประสาเด็ก มีการนำวัสดุอุปกรณ์ที่หาได้ทั่วไปมาเป็นเครื่องเล่นสร้างความบันเทิงไม่ว่าจะเป็น กิ่งไม้ ใบไม้ ไม้กวาด ยางลบ เป็นต้น ชั้นไหนที่ได้เรียนนับว่าโชคดี เด็กๆจะส่งเสียงดีอกดีใจออกม
ตอนที่ 15/1 นักล่าแรงค์ C บรรยากาศชายทะเลมีลมพัดตลอดเวลา เหล่ากุ้งหอยปูปลาต่างแหวกว่ายวนเวียนบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์จนสามารถสังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า ถ้าไม่ติดตรงมีเงาทะมึนของเหล่าจระเข้ยักษ์ที่พากันมานอนเกยตื้นอาบเเดดคางก่ายกันไปมาหลายร้อยตัว แถวนี้คงจะครื้นเครงเต็มไปด้วยผู้คนที่มาแสวงหาโชคลาภทางทะเลอย่างไม่หยุดหย่อน ผู้คนคงอัดเเน่นไม่มีช่องให้เดินเท้าเป็นแน่ ผมมองไปยังเหล่าจระเข้ทั้งหลาย เปิดใช้โหมดพลางตัวเพื่อหาล่าพวกหลงฝูง การที่เหล่าจระเข้อยู่ด้วยกันจำนวนมากขนาดนี้ ย่อมมีตัวที่ไม่ถูกนับให้เข้ากลุ่ม หรือไม่ก็อาจจะมีการแบ่งกลุ่มแบ่งฝูงของพวกมันเอง สิ่งที่ผมทำก็เเต่ตามหาพวกหลงฝูงหรือกลุ่มจระเข้ที่อยู่กันจำนวนน้อยเพื่อความสะดวกในการล่า ผมคงไม่อาจจะจัดการกับพวกมันทั้งหมดในทีเดียว ถ้าทำเช่นนั้นเดี๋ยวอาจมีพวกมันโผล่มาอีก ครั้งหน้าอาจจะนับพันตัว หรือไม่ก็อาจจะมีสัตว์ประหลาดกลุ่มใหม่ที่เเข็งแกร่งกว่า ถ้าเจอพวกหวงอาณาเขตอย่างจระเข้ยักษ์ก็ดีไป แต่ถ้าเจอพวกที่ชอบล่าเพิ่มอาณาเขตคงเป็นเรื่องเเย่แน่ เพราะพวกนี้อาจจะบุกเข้าไปสร้างความเดือดร้อนให้ผู้คนได้ ผมต้องแน่ใจก่อนว่าจะไม
"เฮ้ย มันกลัวว่ะ ได้ยินเเรงค์สูงๆของพวกเราแล้วเยี่ยวเล็ด ฮ่าๆ" ชายกล้ามใหญ่สายพละกำลังพูด เขาเดินมายืนตรงหน้าผม สีหน้างบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ท่าทางการเดินแบบก่างขาทรงนักเลงข้างถนน เขาเดินเเกว่งเเขนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม จากนั้นค่อยๆดึงดาบใหญ่ออกมาเเล้วจ่อปลายดาบมาที่ผม สายตาขมึงทึงดั่งอ้นธพาลครองเมืองดูแล้วไม่น่าเสวนาด้วยแม้เเต่นิด "ขายชุดนั่นให้พวกกูซะ" เสียงข่มขู่ดังกังวาลออกมาจากปากใหญ่นั่น สายตากวาดมองชุดของผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ความอยากได้อยากมีไว้ครองครองปะทุออกมาอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง นี่ผมคงต้องเรียกว่าการกระทำนี้เป็นการหาเรื่องอย่างชัดเจน ผมมีสิทธิ์ป้องกันตัวเองได้อย่างไม่ต้องสงสัย ผมเอาปืนที่บรรจุกระสุนบูลเล็ตเทเวลออกมา โดยไม่ลืมเตรียมเเม็กกาซีนเผื่อไว้ร้อยกว่าอัน ในเมื่ออย่กมีเรื่องดีนักผมก็พร้อมปะทะ ปืนในมือชี้ไปยังชายคนนั้นทำให้เขายิ้มกระหยิ่มเหมือนกำลังรู้สึกว่าปืนที่ผมถือนั้นเปรียบเสมือนของเด็กเล่นไม่มีอันตรายร้ายเเรงอะไร ในเมื่อพวกนั้นกล้าเอาดาบมาจ่อ ผมก็เอาปืนจ่อหัวมันบ้าง "แค่ปืนกากๆ" เสียงเย้ยหยันเอ่ยออกมา ชายคนนั้นมิได้เกรงกลัวลูกหระสุ
ตอนที่ 16/1 เทคโนโลยี บ้านคือสถานที่พักผ่อนหย่อนใจอย่างแท้จริง หลังจากถอดชุดเกราะผมก็ทำธุระส่วนตัว ดื่มนมโกโก้กินขนมปังช็อกโกแลตและเข้านอนทันที ตื่นเช้าก็แต่งตัวไปทำงาน วันนี้ผมเน้นสอนนักเรียนอ่านหนังสือทีละคน แก้ไขปัญหาไปทีละจุด เด็กคนไหนอ่านไม่ออกเลยก็เริ่มให้จำตัวพยัญชนะ เด็กคนไหนอ่านสระไม่ได้เราก็ไปเน้นตรงจุดนั้น ให้พวกเขาได้พัฒนาไปตามศักยภาพ หลังจากเลิกเรียนผมก็มานั่งทบทวนตัวเอง ผมคิดว่าเด็กที่ยังอ่านไม่ออกนั้นมีเกือบครึ่ง เด็กที่พออ่านได้ก็อยากให้พัฒนาต่อ การสอนในตอนนี้ครูส่วนใหญ่เน้นสอนรวม ห้องหนึ่งมีนักเรียนสิบกว่าคนแต่มีครูดูแลคนเดียว ในโลกก่อนของผมนั้นไม่ได้มีการเรียนการสอนแบบนี้ ตั้งเเต่ชั้นเล็กไปจนถึงเด็กอายุ 12 หรือ ป.6 จะเรียนความรู้พื้นฐานเบื้องต้น ให้เข้าใจหลักของแต่ละวิชา ห้องเรียนจะมีหลากหลายรูปแบบ ในหนึ่งห้องจะมีครูสอนหนึ่งคน ส่วนนักเรียนจะจำกัดแค่ 3 คนต่อห้องเท่านั้น การเรียนจะใช้เวลาบังคับคือ 4 ชั่วโมงต่อวัน นักเรียนจะมีตารางกำหนดบังคับว่าเวลาไหนต้องต้องไปเรียนที่ใดแค่ 4 คาบ หรือ 4 ชั่วโมง ส่วนเวลาที่เหลือจะเป็นอิสระในโรงเรียน เด็กจะไป
"งบรัฐก็มีไม่ใช่เหรอครับ" ผมเอ่ยถามไปเพราะยังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ "มี แต่ไม่พอหรอก" เป็นครูอ้อมที่เอ่ยตอบคำถามของผม ครูเขาคงรู้อยู่แล้วโดยอ้างอิงจากประสบการณ์ทำงานที่ผ่านมา นำเสียงที่เอ่ยออกมาจึงเป็นเสียงแห่งการตัดเพ้อจากความไม่เป็นธรรม "เราก็ขอเพิ่มได้นี่ครับ ยังไงรัฐย่อมต้องมาสำรวจและสนับสนุนงบประมาณ และข้าวข้องเครื่องใช้ที่ขาดแคลนอยู่เเล้ว" ผมกล่าวอีก ปกติมันควรเป็นแบบนี้ ทางรัฐน่าจะมีการสำรวจความต้องการและให้การสนับสนุนโรงเรียนตามความเหมาะสม ครูแก้วหัวเราะเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะจากก้นบึ้งของหัวใจ หัวเราะให้กับความฝันเฟื่องที่ไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้ "โต๋เอ้ย ครูจะบอกอะไรให้นะ ครูทำงานที่นี่มายี่สิบสองปี ฟังไม่ผิด ครูทำมายีสิบสองปีแล้ว อยู่มานานถึงเพียงนี้ยังไม่เคยมีปีไหนที่ครูไม่ขอและไม่เคยไปคุยที่สำนักงานรับผิดชอบ ครูไปทุกโอกาสจนเขารำคาญ แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้มาสักบาท เลยต้องใช้เงินตัวเองจนกลายเป็นหนี้ก้อนโต โห่ฮี้โห่ฮิ้วอย่างที่รู้นี่ละ" ครูแก้วเอ่ยติดตลก "เอ้า ก็แล้วครูแก้วได้เงินเดือนเท่าไหร่ล่ะครับ น่าจะพอกับการใช้จ่ายเรื่องพวกนี้สิครับ" ผ
ตอนที่ 17/1 ร่วมปาร์ตี้ ตอนเช้าตรู่ผมได้ยินเสียงเอะอะดังลั่น ครูแก้วทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้เห็นอาคารขนาดใหญ่ที่สนามฟุตบอลเก่า เธอเรียกครูคนอื่นๆไปดูซึ่งทุกคนก็มีอาการไม่ต่างกัน "ครูโต๋ มนุษย์ต่างดาวบุกโรงเรียนเรา" ครูเเก้วเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง มันคงไม่แปลกที่เธอจะคิดแบบนี้ การที่จู่ๆก็มาเห็นอาคารสุดหรูตั้งตระหง่านเพียงผ่านไปชั่วข้ามคืน จะไม่ตื่นตระหนกคงเป็นไปไม่ได้ "ไม่มีนนุษย์ต่างดาวอะไรหรอกครับ ผมทำเอง เมื่อวานผมได้ติดต่อบริษัทของคุณมิวเรื่องขอสิ่งสนับสนุนให้โรงเรียน เธอก็ใจดีสั่งให้ทำอาคารนี้ขึ้นด้วยเทคโนโลยีรูปแบบใหม่ที่สะดวกกว่าการก่อร่างสร้างโครงก่อปูนทุบอิฐ อาคารนี้เป็นเทคโนโลยีล่าสุดที่มีลักษณะคล้ายจิ๊กซอว์ เพียงเเค่เอาของมาต่อๆกันก็เสร็จสมบูรณ์ในขั่วข้ามคืน อ้อ เรื่องขนย้ายอุปกรณ์ก็มีผู้ครอบครองมิติร่วมวงด้วยน่ะครับ" ผมกล่าวปั้นน้ำเป็นตัว สีหน้าคนฟังเหมือนจะเข้าใจเเต่ก็ยังสงสัยไม่น้อย "ไว้ผมจะพาพวกเขามาให้รู้จักนะครับ" ผมเอ่ยตัดบทจบแล้วตีเนียนไปอยู่เวรหน้าเสาธง เมื่อทำกิจกรรมยามเช้าเสร็จ ก็เข้าสู่ช่วงสอน ซึ่งสติสตางค์ของนักเรียนไม่อย
แม่เองก็ถูกพี่ป้าสะใภ้แย่งทุกสิ่งอย่างไป ช่วงนั้นชีวิตครอบครัวของฉันเคว้งคว้างไม่เหลืออะไร ไม่มีจุดหมายไม่มีหนทางจะไปต่อ แต่เเทนที่ลุงกับป้าที่ได้ทุกอย่างไปแล้วจะพึงพอใจ แต่ไม่เลย พวกเขาเห็นฉันเป็นเสี้ยนหนามที่คอยทิ่มแทงจิตใจจนลงมือทำบางอย่างให้ฉันหายไป แต่ฉันดวงดีรอดมาได้ ฉันเก็บหลักฐานต่างๆเพื่อแจ้งความดำเนินคดีลุงกับป้า แต่เหมือนทุกอย่างจะไร้ความหมายเพราะอีกฝ่ายมีอำนาจเหนือกว่า ญาติพี่น้อง เพื่อนสนิท มิตรสหายที่เคยคบกันมาต่างตีตังออกห่างไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ บางคนก็เข้ามาซ้ำเติมด้วยซ้ำ ฉันเคยเลือกที่จะจบชีวิตตัวเองด้วยความคิดโง่ๆ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ เพราะว่าฉันยังมีครอบครัวรออยู่เบื้องหลังยังมีความหวังว่าสักวันพวกเขาจะถูกรักษาจนหายดี ชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่ราบรื่นอีกต่อไป ฉันโดดเดี่ยวแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนนับพัน แต่ในวันหนึ่งกิฟต์ของฉันก็ตื่นขึ้น มันเป็นกิฟต์เกี่ยวกับความเชี่ยวชาญปืน เมื่อใดก็ตามที่ฉันได้จับอาวุธประเภทปืน ฉันจะเข้าใจวิธีใช้งาน การถอดประกอบและเรื่องลึกลับเกี่ยวกับปืนเหมือนกับว่าฉันสร้างมันขึ้นมาเอง ฉันจึงไปสมัครเป็นน
ตอนที่ 18/1 รับทรัพย์ สีหน้าครูไนท์ดูตกใจที่เห็นการ์ดผม นี่มันแค่การ์ดระดับ C เองไม่ใช่เหรอ แต่ก็ชั่งเถอะยังไงวันนี้ผมก็จะจะล่าแล้วไปตกปลาริมทะเล ได้เจอครูไนท์ก็ดีไปอีกแบบ อย่างน้อยก็มีเพื่อนฝูงมิตรสหาย การล่าของผมจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป ครูไนท์สวมชุดที่ทำมาจากวัตถุดิบจากสัตว์ประหลาด ปืนที่เธอใช้ไม่ได้มีคุณภาพมากนัก ซึ่งนี่ก็เป็นมาตรฐานของนักล่าทั่วไป เพียงแต่ปืนผมมันดีกว่าเเค่นั้นเอง หลังจากยื่นการ์ดผมก็พาครูไนท์ซ้อนท้ายจักรยานยนต์ไปชายทะเล ชุดผมดูเหมือนหนักแต่ที่จริงมันเบามากเลยนะ เมื่อไปถึงก็หาจุดล่า ผมพาครูไนท์ไปยังจุดที่มีจระเข้กำลังอาบแดดอยู่ พวกมันมี 17 ตัว "เอาล่ะ เริ่มล่าเถอะครับครูไนท์" ผมเอ่ยให้สัญญาณ "ห๊ะ อะไรนะคะครูโต๋ ดะ เดี๋ยวก่อนสิคะ" ครูไนท์ท้วงทันควัน "หืม มีอะไรเหรอครับ" "แล้วคนอื่น ๆ ล่ะคะ เอ่อ หมายถึงปาร์ตี้ของครูโต๋ค่ะ" ครูไนท์ถามคำถามแปลกประหลาด "ก็นี่ไง ครูไนท์กับผม นี่เเหละครับปาร์ตี้ เอาล่ะ ลุยกัน"ถึก ๆๆ ผมยิงปืนเข้าศีรษะของจระเข้ยักษ์ มันดิ้นทุรนทุราย ตัวอื่น ๆ เห็นเพื่อนเจ็บก็ร้องคำรา
ตอนที่ 29 ลงตัว จบภาคการลงเสากั้นอาณาเขตที่หาดวังกระถินกับหาดแม่ปริกนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น ผมลงห่างจากชายทะเลประมาณสองกิโลเมตร เสาที่ใช้มีความสูงสามร้อยเมตรต่อต้น ระหว่างลงเสาผมพบปลาฉลามยักษ์หลายสิบฝูงแหวกว่ายวนเวียนอยู่เเถวนั้น พวกมันเว้นระยะไม่เข้ามาใกล้จนเกินไปเพราะรู้ว่าเป็นถิ่นของจระเข้ยักษ์ นั่นทำให้ผมโล่งอกโล่งใจไม่เบา อย่างน้อยตอนนี้ก็มีศัตรูเพียงจระเข้ยักษ์ ท้องทะเลเต็มไปด้วยอันตรายรอบด้าน แต่ในความอันตรายก็มีความอุดมสมบูรณ์อยู่เช่นกัน บรรดาสัตว์น้ำต่างเเหวกว่ายไปตามวิถีชีวิต เพราะไม่ได้ถูกล่าจากมนุษย์จำนวนประชากรสัตว์ทะเลจึงมากมายมหาศาล หลังจากลงเสาเสร็จผมเลือกหาทำเลกลางทะเลตรงหาดแม่ปริก ลงเสาเข็มร้อยต้นยึดพื้นผืนทราย จากนั้นก็เข้าไปค้นหาตัวอย่างรีสอร์ทกลางน้ำหลังขนาด 20 คูณ 40 ตารางเมตร มีสามชั้น เป็นเหลาอาหารกลางน้ำที่ตกเเต่งเฟอร์นิเจอร์ครบครัน มีโต๊ะเก้าอี้จัดเรียงสบายตาด้วยฝีมือของนักออกแบบชั้นนำ เหลาอาหารรีสอร์ทกลางน้ำนี้ทำด้วยกระจกหนาพิเศษกันกระสุนรถถัง เป็นเหลาที่ใช้ต้อนรับผู้นำการรบประเทศต่าง ๆ ผนังกระจกสามารถเปิดออกรับลมด้านนอกได้ มีจุดสำหรับพักผ่อนหย่อนใจไม่ว่า
"สถานการณ์มันแปลก ๆ ปกติจระเข้ยักษ์ไม่ได้เพิ่มจำนวนเร็วขนาดนี้" ผมเอ่ยกับตัวเองเมื่อมองไปยังทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ธุรกิจของผมกำลังดำเนินการคงจะให้ยกเลิกกลางคันไม่ได้"คงต้องไปตรวจสอบสักหน่อย" ผมเอ่ย เเละนำบอร์ดออกมาโยนขึ้นฟ้า กระโดดขึ้นยืนบนบอร์ดเเล้วบังคับทิศทางพุ่งสู่ท้องทะเลกว้างใหญ่ นี่นับเป็นครั้งเเรกที่ผมได้ออกสำรวจท้องทะเลมุมสูงผมเห็นฝูงจระเข้ยักษ์หลายสิบฝูงกำลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางต่าง ๆ ทั้งหาดทาร์ก หาดเเม่ปริกและหาดอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้เคียง ผมทวนกระเเสทิศทางที่จระเข้ว่าย ท้องทะเลนั้นยากแท้หยั่งถึง จระเข้ยักษ์เริ่มเห็นจำนวนชัดเจนมากขึ้นจากหลักร้อยกลายเป็นหลักพัน และในที่สุดผมก็เจอเกาะขนาดใหญ่เเห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยเหล่าจระเข้ยักษ์นับเเสนตัว"จระเข้ยักษ์มันเพิ่มจำนวนเร็วขนาดนี้เลยเหรอวะ เอ๊ะ นั่นมัน" ผมเอ่ยอุทานเมื่อเห็นฝูงจระเข้ยักษ์จำนวนมาก แต่สิ่งหนึ่งที่ปรากฏให้เห็นมันเป็นสิ่งที่พบเคยพบเจอมาเเล้วในอดีต"วาร์ปเกท บรรลัยของจริงเลยงานนี้" ผมอุทานลั่นจระเข้ยักษ์นับแสนตัวยั้วเยี้ยเดินต้วมเตี้ยมตุ๊ต๊ะเต็มเกาะขนาดใหญ่ ประเด็นสำคัญยิ่งกว่านั้นคือวาร์ปเกทขนาดใหญ่มากพอที่จะ
ตอนที่ 28/1 เกาะกลางทะเลการกระทำของฮอตสตาร์ในครั้งนี้ได้ลดความน่าเชื่อถือของเครือบริษัทลง แม้ว่าจะมีการออกมาขอโทษกับข้อผิดพลาดในภายหลังแต่ก็กู้หน้ากลับคืนได้ไม่มากนัก ในด้านของหาดแม่ปริกเริ่มมีการก่อสร้างขึ้นเเล้ว อาจเป็นการวางโครงแบบมาร์คไว้ตามจุดต่างๆ แต่ไม่นานก็จะเป็นรูปร่างขึ้นมาผมนำเสาเข็มที่ได้มาตรฐานจากมิติไปวางกองไว้ตามจุดมาร์คหลายแสนต้น ด้านคุณนนท์ก็ติดต่อประสานงานจ้างคนมาตอกเสาเข็ม นักล่าบางส่วนมาทำหน้าที่ลาดตระเวนชายหาดเพื่อดูแลความปลอดภัยฝั่งฮอตสตาร์เองก็ประสบปัญหาใหญ่คือการเพิ่มจำนวนของจระเข้ยักษ์ที่ทยอยว่ายน้ำเข้ามาพักอาศัยที่หาดทาร์ก นักล่าต่างพากันถ่ายรูปและลองคำนวณจำนวนจระเข้ยักษ์ที่เข้ามาเกยตื้นชายหาด มีการโพสต์วิดีโอลงในโชเชียล ผู้คนต่างก็แห่กันมาคอมเม้น /แม่เจ้าโว้ย กรรมตามสนอง พวกคุณเห็นบริษัทฮอตสตาร์ออกมาประกาศหรือยัง ว่าออกเควสกำจัดจระเข้ยักษ์ตัวละ 3.2 ล้าน ครั้งนี้รางวัลน้อยกว่าเดิม และผู้นำก็มายืนยันด้วยนะว่าจ่ายจริงแน่นอน//ใครจะไปก็ไป ตี้กูหนึ่งละที่ไม่ไปแน่ ครั้งก่อนบอกจ่ายห้าล้านก็เบี้ยวกูเหลือแค่ล้านห้าราคาตลาด เเล้วเห็นคลิปจระเข้ยักษ์เกยตื้นยัง กูนั
"ทุกคนเห็นว่ายังไง" เสียงผู้นำตระกูลฮอทสตาร์เอ่ย“เราไม่ควรจ่ายเต็มจำนวนครับ”“เห็นด้วยครับ ควรจ่ายแค่ที่มีหลักฐานยืนยันพอ”“เห็นด้วยค่ะ เพื่อไม่ให้บริษัทของเราขาดทุน”ด้วยการยกมือเเละให้ความเห็นจากองค์ประชุมส่วนใหญ่จึงสรุปว่าจระเข้ยักษ์อาจถูกล่ามาจากแหล่งอื่น“ผมว่าเราไม่ควรทำแบบนี้นะครับ หากจะให้เขาเอาหลักฐานยืนยันมาทางเราควรเเจ้งตั้งเเต่เนิ่น ๆ มาเเจ้งทีหลังเเบบนี้มันเหมือนกับว่าเราไปหลอกลวงเขา” สมาชิกที่ไม่เห็นด้วยเเย้งออกมา“ผมก็ด้วย อันที่จริงจระเข้ยักษ์รับซื้อในราคา 3 ล้านบาทในประเทศเรา หากบริษัทเอาไปบริหารจัดการเเยกสัดส่วนแปรรูปขายในผลิตภัณฑ์หลากหลายด้านไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าแบรนด์ฮอตสตาร์ เนื้อจระเข้ยักษ์สำเร็จรูป เราอาจได้กำไรเยอะกว่าเงินรางวัลที่ตั้งไว้ แบบนี้ไม่ว่าจระเข้ยักษ์จะมาจากท่ไหนก็มีเเต่เราที่ได้กำไรกับผลประโยชน์” เสียงสมาชิกอีกคนเอ่ย“ไม่เห็นด้วย พูดแบบนี้มันโง่เกินไป จากทีมวิเคราะห์ของดิฉันถ้าเรานำจระเข้ยักษ์ทั้งตัวมาทำกำไร เราจะได้เเค่ 3.5 ล้านบาทเท่านั้น คำพูดของคุณที่กล่าวมามันต้องใช้นักวิจัยและนักวิเคราะห์เพื่อหาองค์ประกอบความเข้ากันได้ของผลิตภัณฑ์ รวมถึงต้อง
ตอนที่ 27/1 เรื่องเร่งด่วนสีหน้าคุณนิวดูเคร่งเครียดเป็นกังวล ผมรินน้ำเย็นให้จิบอาการกังวลก็ทุเลาลงบ้าง"มีอะไรเหรอครับคุณนิว ที่ว่าเรื่องด่วน" ผมเอ่ยถามออกไป คุณนิวสูดหายใจเข้าลึกแล้วพ่นลมออกมาฟู่ว"ตอนนี้เครือฮอตสตาร์ตัดราคาสินค้าและบริการของเราทุกทางเลยครับ ผู้คนก็แห่กันไปทำสัญญาร่วมกับทางนั้นหมด ภัตราคารและบริการเครือบลูซี่เเทบไม่มีคนเข้าแล้วครับ" คุณนิวเอ่ย เขาคงศึกษาเรื่องอัตราค่าใช้จ่ายและกำไรในการทำแบบนี้ของฮอตสตาร์มาแล้ว และผลคือทางนั้นได้กำไลมากกว่าเสีย สีหน้าจึงเป็นกังวลอย่างที่เห็น"พ่อคุณนิวยังไม่บอกเหรอครับว่าไม่จำเป็นต้องกังงลเลยด้วยซ้ำ และไม่ต้องทำอะไรด้วย ไม่นานก็ดีขึ้น ความต้องการของมนุษย์ไม่หยุดอยู่กับที่หรอกครับ" ผมเอ่ยปลอบใจ"อีกอย่างตอนนี้ฮอตสตาร์กำลังทำสถานที่ท่องเที่ยวถัดจากหาดแม่ปริก พวกเขาทุ่มทุนให้นักล่าไปจัดการจระเข้ยักษ์ โดยให้ตัวละ 5 ล้านครับ มีนักล่าแห่กันไปล่าจระเข้ยักษ์ที่นั่นเยอะเลย สายข่าวผมบอกว่าพวกฮอตสตาร์จะทำภัตราคารหรูริมทะเลและกำลังวางแผนสร้างโรงเเรมสำหรับนักท่องเที่ยวด้วยครับ" คุณนิวเอ่ย"ก็ดีสิครับ""ไม่ดีครับแบบนี้ ก็คุณโต๋วางแผนสร้างที่ท
"คุณนิว เรามาเปิดร้านพิเศษกันเถอะครับ สำหรับนักล่าที่เข้าร่วมการล้างบางแก๊งค้ามนุษย์จะได้อภิสิทธิ์ในการซื้ออาวุธ คล้ายๆกับที่ผมมี แต่ทางตระกูลบลูซี่อาจต้องออกหน้าในเรื่องนี้นะครับ นอกจากนี้ผมจะให้ยืมอาวุธและอุปกรณ์สำหรับทลายแก๊งค์ค้ามนุษย์ให้กับนักล่าแต่ละปาร์ตี้ในนามของสินค้าพิเศษตระกูลบลูซี่ ถือว่าให้ทดลองใช้ก่อน ถ้าถูกใจก็ขายในราคาพิเศษ" ผมเอ่ย เรื่องกิฟต์ของผมคุณนิวทราบอยู่แล้ว เราจึงคุยกันง่ายผมเอายาเปิดปากออกมาหลายสิบชุด"ช่วงแรก ๆ ผมจะยังไม่เข้าร่วม แต่จะบอกวิธีใช้งานเจ้านี่ให้ และรบกวนคุณนิวบอกให้พวกเขาเก็บโทรศัพท์และอุปกรณ์สื่อสารของพวกมันมาด้วย จะให้ดีให้นักล่าสายมิติเอารถพวกมันมาด้วย ผมจะค้นหาที่ซ่อนให้เอง" ผมเอ่ยและคุยรายละเอียดปลีกย่อยกับคุณนิว"หลังจากรีดข้อมูลเสร็จผมได้สั่งให้ส่งพวกมันไปลงนรกซะ จะไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว" คุณนิวเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังผมนำปืนในมิติออกมาส่วนหนึ่งมอบให้คุณนิว มันเป็นปืนที่คุณภาพไม่สูงนักแต่อานุภาพยังคงเหนือกว่าปืนของโลกนี้ คุณนิวเองก็เร่งจัดการอย่างเต็มที่ เหล่านักล่าที่มาร่วมมือมาจากสาขาคูป้าบริสทั้งสิ้นการดำเนินภารกิจนี้ต้องละเอียด เค
ตอนที่ 26/1 จัดการเบื้องหลังวันนี้ครูในโรงเรียนวุ่นวายกันแต่เช้าด้วยการทำเรื่องรับสมัครนักเรียน มีผู้ปกครองพาเด็กมาสมัครกว่าหกสิบคน ทีแรกทางโรงเรียนจะรับสมัครปีต่อปี แต่ผู้ปกครองหลายคนไม่อยากให้ถึงสิ้นปีภาคเรียน ครูแก้วจึงรับสมัครไว้ก่อน และให้มาเรียนในภาคเรียนที่สอง ในส่วนของภาคเรียนแรกก็ให้เด็กเรียนโรงเรียนเดิมตามปกติจากที่ครูไนท์เข้ามาขอโทษขอโพยที่เปิดเผยแรงค์ของผม ทำให้เป็นที่สนใจของชาวบ้าน แม้แต่ทางสำนักงานก็ส่งคนมาเยี่ยมเยียนโรงเรียน มีการให้ของขวัญปลอบใจนักเรียนที่ปลอดภัยกลับมา ส่วนเด็กอีก 18 คนที่ช่วยมาได้พบว่าเป็นเด็กจากโรงเรียนวังกระถิน 6 คน เด็กอนุบาลสามโรงเรียนเทศบาลทาร์กสองคน และที่เหลือเป็นนักเรียนจากโรงเรียนอื่นซึ่งอยู่ภายในจังหวัดความว้าวุ่นพุ่งเข้าสู่กระทรวงศึกษาและผู้พิทักษ์สันติราช พวกเขาต่างเคร่งเครียดเร่งนะดมกำลังค้นหาไล่ล่าแก๊งค้ามนุษย์ ข้อมูลที่ได้รับจากคนที่ผมไว้ชีวิต พวกเขาบอกว่ามีการสร้างกระท่อมในป่าและตระเวนจับเด็กไปขายที่ชายแดนจังหวัดหนึ่งในภาคเหนือ ราคาเด็กจะดีกว่าราคาผู้ใหญ่ ปกติจะเอาคนติดหนี้สินท่วมหัวเอาตัวไม่รอดไปขาย หรือไม่ก็พวกเร่ร่อนระหกระเหินไ
ถึกๆๆๆๆตูมๆๆ"เห้ย กระจายตัวเร็ว พวกเราถูกโจมตี อัก" เสียงโจรลักพาตัวคนหนึ่งตะโกนสั่งการแต่ก็ถูกจัดการในทันทีปังๆๆๆๆปังๆๆๆเสียงปืนดังขึ้นระงม โจรยิงไปยังทิศทางต่างๆ พวกเขาไม่รู้ว่าผู้โจมตีอยู่ตรงไหน"รีบหามันให้เจอเร็วเข้า" เสียงของหนึ่งในพวกโจรตะโกนลั่น พวกที่อยู่ด้านนอกต่างคว้าอาวุธวิ่งไปยังจุดยุทธศาสตร์เพื่อรับมือกับสถานการณ์คับขันนี้ ในโล่กลมป้องกัน มีแสงจากโล่พอให้เห็นใบหน้าซึ่งกันเเละกัน เด็กๆได้ยินเสียงปืน แต่ความดังนั้นลดลงอย่างมาก ทำให้หลายคนยังพอตั้งสติได้"มันเกิดอะไรขึ้น" เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ"น่าจะมีคนมาช่วยพวกเรา ต้องเป็นครูโต๋และครูไนท์แน่นอน" ฟ้าใสตอบพลางเช็ดน้ำตาด้วยเเขนเสื้อติ้ดๆ/ตอนนี้นายท่านปลอดภัยแล้ว ต้องการติดต่อไปทางโรงเรียนหรือไม่/ จู่ๆเสียงนาฬิกาของฟ้าใสดังขึ้น"เอ๋ ไม่ใช่ว่าพังไปแล้วเหรอ" ฟ้าใสเอ่ย เพราะก่อนหน้านี้นาฬิกาถูกทุบจนหน้าจอแตก ตัวเลขก็รวนแล้วดับไป แต่ตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน/เราสร้างมาจากวัสดุพิเศษ ไม่สามารถพังได้เพียงเพราะเเรงกระเเทกเล็กน้อย แต่เป็นกลไกการล่อหลอกให้ตายใจด้วยหน้าจอแตกปลอมๆ ระบบจำเป็นต้อ
ตอนที่ 25/1 ขบวนการค้ามนุษย์บรรยากาศตอนนี้ดูสับสนวุ่นวายเมื่อข่าวนักเรียนถูกลักพาตัวขึ้นรถตู้เเพร่สะพัดออกไป ผมรีบพานักดรียนที่สอนไปรวมกลุ่มกับนักเรียนคนอื่นที่ห้องประชุมโดยมีครูแก้วกับครูอ้อมคอยดูแล ครูแก้วนั่งไม่ติดที่เดินร้อนรนนิดต่อหาคนนั้นทีคนนี้ที สีหน้ากระวนกระวายจนผมกลัวว่าแกจะเป็นโรคหัวใจเพราะเรื่องนี้"คุณตำรวจหาเส้นทางที่รถตู้กระจกทึบวิ่งไปไม่เจอเหรอคะ แล้วกล้องวงจรปิดจากถนนจับภาพไม่ได้เลยเหรอ ตอนนี้หนูฟ้าใสจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ป่านนี้คงร้องไห้แน่เลย ฮือ ๆ” ครูแก้วเอ่ยด้วยความเป็นกังวล เสียงของเธอสะอื้น หลังจากวางสายก็ติดต่อไปเบอร์อื่นอีก"สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ" ผมเอ่ยถามครูอ้อม สีหน้าครูอ้อมดูเป็นกังวลไม่แพ้กัน"ยังไม่รู้เลยค่ะ ชาวบ้านมาเเจ้งว่ามีชายชุดดำลงจากรถตู้มาจับน้องฟ้าใสขณะที่กำลังปั่นจักรยานมาโรงเรียน เขาพยายามขับมอเตอร์ไซค์ตามและโทรหาตำรวจ แต่ก็ถูกรถคันนั้นถอยชนอย่างเเรง ฟื้นตัวอีกทีก็อยู่บนรถกู้ภัย จึงรีบเเจ้งสิ่งที่ตัวเองเห็นทันทีแม้จะบาดเจ็บอยู่ ทางกู้ภัยก็เร่งประสานงานและโทรมายังโรงเรียนนี่แหละค่ะ ตอนนี้ตำรวจยังไม่ได้เบาะแสอะไรเลย โถ่ ฟ้าใสของครู"