ตอนที่ 8 สมาคมนักล่าสาขาคูป้าบริส

ตอนที่ 8 สมาคมนักล่าสาขาคูป้าบริส

เพี๊ยะ!

"พี่ตบหน้าผมทำไม"

"แกยังไม่รู้ตัวอีกไอ้น้องเวร"  เสียงของรองผู้จัดการสมาคมตะคอกใส่โทมัสอย่างเกรี้ยวโกรธ เขาโยนโทรศัพท์ที่มีคลิปวิดีโอคลิปหนึ่งให้โทมัส

เมื่อโทมัสได้ดูจนจบสีหน้าก็เปลี่ยนไปซีดเผือด

"นี่มันไม่จริง คลิปนี้เป็นของปลอมแน่ๆ" เสียงของโทมัสปฏิเสธไม่ยอมรับ 

"แกคิดว่าฉันโง่เหรอไง คลิปนี่ไม่ได้อัพโหลดโดยนักล่าเพียงคนเดียว แต่มันมากถึงสิบคน ถ้าแกดูคลิปต่อๆไป แกก็จะรู้เองว่านักล่าที่เเกบอกให้ฉันเล่นงานมันใจดีแค่ไหนที่ต่อยแกเพียงกรามหัก"  เสียงของรองผู้จัดการเอ่ย โทมัสเลื่อนดูคลิปอื่นๆที่เกี่ยวข้อง สีหน้าของเขาซีดมากกว่าเดิม 

 จัดการจระเข้ยักษ์ได้อย่างง่ายดาย

ต่อยจระเข้ยักษ์มันจนเซล้ม

กระโดดข้ามจระเข้ยักษ์

ครอบครองอาวุธที่มีอำนาจเจาะทะลุสูง

สู้กับจระเข้ยักษ์เป็นฝูง

โทมัสยิ่งเห็นความคิดเห็นของเหล่านักล่าที่วิพากษ์วิจารณ์ และหัวข้อใหญ่อีกประเด็นหนึ่งที่มีผู้เข้าชมเเสดงความคิดเห็นมากไม่เเพ้กัน

/สมาคมสาขาxxxไร้ความเป็นธรรม/

หัวข้อนี้มีคลิปการสนทนาของโต๋กับพนักงานเคาน์เตอร์ บทสนทนาพูดชื่อของรองผู้จัดการ

/รองผู้จัดการทำไม่ถูก นี่เขาใช้อำนาจกลั่นแกล้งหรือเปล่า/

/ดีเเล้วที่นักล่าคนนั้นเขาไปสาขาคูป้าบริส สาขา xxx ไม่โอเคเลย ฉันก็จะตามไปที่นั่นเหมือนกัน/

/เราจะออกจากสาขานี้ ถ้าขืนอยู่ต่อคงโดนแบบเขาในสักวัน/ :(เห็นด้วย*10)

/เหมือนกัน/

/ฉันไม่ได้อยู่สาขานั้น แต่ก็จะไปพบเขา เผื่อได้ข้อมูลเรื่องปืน/

ข้อความแสดงความคิดเห็นเกิดขึ้นมากมาย โทมัสหันไปมองหน้าพี่ชายตน จู่ๆก็มีสายเข้า เขาจึงยื่นโทรศัพท์คืนพี่ชาย สีหน้าหลังจากรับสายของพี่เขานั้นว่างเปล่า

"มันจบแล้วโทมัส" รองผู้จัดการเอ่ยด้วยสีหน้าว่างเปล่า

"ไม่ ไอ้นั่นมันทำให้พวกเราเป็นแบบนี้ ผมจะไปจัดการมัน"  โทมัสเอ่ยด้วยท่าทีโกรธแค้น พี่ชายตบหน้าเขาทันที

เพี๊ยะ

"แกมันโง่ คนที่ต้องจัดการคือแก ไม่ใช่เขา ถ้าแกไม่หาเรื่องตั้งแต่เเรก ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย มากสุดเเค่ป้องกันตัว ไม่แม้แต่จะโจมตีซ้ำเพื่อระบายความโกรธที่เเกไปทำร้ายเขา ท่าทีของเขาดูไม่ได้สนใจแกด้วยซ้ำโทมัส  อีกอย่างถ้าแกเล่าความจริงตั้งแต่แรก คนถูกปรับจะเป็นแก เขามันเป็นผู้บริสุทธิ์ ถ้าหากแกยังไปยุ่งกับเขาอีก แกเจอฉันเล่นงานแน่"  พี่ชายโทมัสตะคอกลั่น เขาชี้หน้าโทมัสเอ่ยเตือนอีกประโยค จากนั้นก็เดินออกห้องปิดประตูเสียงดังลั่น 

 ไม่นานรองผู้อำนวยการได้ทำคลิปขอโทษและเล่าความจริงทั้งหมด เขายอมรับว่าใช้อำนาจเกินเหตุและจะชดเชยค่าเสียหายให้เต็มที่  มีนักล่าเข้าไปด่าแสดงความคิดเห็นมากมาย บางคนก็ชื่นชมว่าทำถูกแล้ว ซึ่งรองผู้อำนวยการก็ยอมรับในผลของการกระทำครั้งนี้ 

สมาคมก็ซบเซาลงอย่างเห็นได้ชัด รายได้ของสมาคมก็ลดน้อยลง

ณ สมาคมนักล่าสาขาคูป้าบริส

"ตัวละแปดหมื่นดอล แม่เจ้า คิดเป็นเงินประเทศหลักก็ สามล้านสอง ซื้อแพงกว่าสาขาก่อนอีก แบบนี้ผมขายหมดเลยสิบเจ็ดตัว"  เสียงของผมเอ่ยด้วยความตื่นเต้น ผมคิดถูกที่ตามผู้จัดการสมาคมคนนี้มา 

เขาบอกว่าสาขาคูป้าบริสเป็นสาขาที่ซบเซาคนไม่ค่อยเข้ามาล่าเพราะเจ้าถิ่นเป็นฉลามยักษ์ มันทั้งล่ายากและราคาถูกเพราะซากของมันเอาไปใช้ทุกส่วนไม่ได้ จึงสู้สาขาอื่นๆได้ยาก อีกทั้งนักล่าประจำก็พากันย้ายที่พำนักไปพักพิงสมาคมสาขาอื่น ส่วนคนที่อยู่ก็ต้องเดินทางไปล่าในเขตของสมาคมอื่นเพื่อทำรายได้ให้สมาคมสาขาคูป้าอยู่รอด แม้กระทั่งผู้จัดการสมาคมยังต้องออกล่าเอง

เพียงเเค่ผมพูดจบเขาก็พาผมไปยังลานจอดเครื่องบินส่วนตัวในสมาคม 

"ในห้องรับวัตถุดิบมันเล็กไป ผมว่าที่นี่เหมาะกว่าครับ" ผู้จัดการสมาคมคุยกับผมอย่างสุภาพ ผมไม่รีรอรีบนำซากจระเข้ยักษ์ออกมาทั้ง 17 ตัว

พนักงานชำเเหละเข้ามาตรวจสอบทีละตัว เพียงครู่เดียวเขาก็ให้สัญญานว่าไม่มีปัญหา

"เชิญคุณโต๋ไปพักที่ห้องดับเบิ้ลวีไอพีดีหว่าครับ เดี๋ยวทางสมาคมจะเร่งคิดเงินให้ อ้อ จระเข้ยักษ์ให้คะแนน 70 คะแนนต่อตัวนะครับ"  ผู้จัดการกิลด์กล่าวผมเพียงพยักหน้าและตามเขาไปที่ห้องดับเบิ้ลวีไอพี พนักงานต้อนรับนำชาขึ้นชื่อมาเสิร์ฟให้ พอดีว่าผมกินชาไม่เป็นเลยกระดกมันทั้งแก้วและสั่งกาแฟเย็นไป  เขาก็นำมาให้ในเวลาไม่นาน มีขนมเค้กหลายสิบชนิดมาเสิร์ฟด้วย 

"คุณโต๋ได้เงินทั้งหมดหนึ่งล้านสามแสนกับอีกหกหมื่นดอลล่านะคะ ส่วนคะแนนได้ หนึ่งพันหนึ่งร้อยเก้าสิบคะเเนน บวกกับคะแนนเดิมที่มีหนึ่งร้อยเก้าสิบคะแนนก็เป็นหนึ่งพันสามร้อยแปดสิบคะแนน คุณได้เลื่อนเป็นแรงค์ F ยินดีด้วยนะคะ"  พนักงานเอ่ย ขณะนั้นเองผู้จัดการนำบัตรที่เลื่อนเป็นแรงค์ F มาให้ผม

"ยินดีด้วยนะครับคุณโต๋ ว่าแต่คุณจะอยู่ที่นี่นานไหมครับ ผมจะจัดที่พักพร้อมอาหารให้เลย" ผู้จัดการเอ่ยมีนัยเชิญชวน

"หลายวันแหละครับ รบกวนด้วยนะครับ ว่าแต่ทางสมาคมรับซื้อวัตถุดิบจากทะเลไหมครับ พวกปลา กุ้งอะไรพวกนี้"  ผมเอ่ยถามไปเพราะผมได้สัตว์ทะเลมาเยอะมาก

"รับครับ แต่ผมว่าตุณโต๋ไปขายให้น้องสาวผมจะได้ราคาดีกว่า เดี๋ยวผมพาไปแนะนำก่อนไหมครับ"  ผู้จัดการสาขาเสนอให้ความช่วยเหลือ ผมก็ไม่ปฏิเสธ เขาพาผมมาภัตราคารใกล้กับกิลด์ 

"นี่เป็นภัตราคารของตระกูลผมเองครับ ตอนนี้น้องสาวรับช่วงต่อ เธอต้องดูแลภัตราคารทั้ง 120 สาขา แต่ช่วงหลังมานี้ดูแลไม่ไหวจึงต้องปิดไปหนึ่งร้อยสิบสาขา และมีแววว่าจะปิดอีกสองสาขาเพราะมีปัญหาเรื่องวัตถุดิบกับคู่แข่งครับ"  ผู้จัดการสานักน่าเอ่ยความจริงที่ตนประสบ 

 "คิดแล้วก็แปลกใช่ไหมครับ โดยเฉพาะวัตถุดิบจากทะเล ทั้งที่พวกเราอยู่ติดทะเลเเท้ๆ แต่กลับหาวัตถุดิบจากทะเลได้น้อยนิด มันเป็นเพราะสัตว์ประหลาดพวกนั้น และภัตราคารคู่แข่งที่ซื้อตัวชาวประมงของพวกเราไป ที่พูดแบบนี้เพราะตระกูลผมเชี่ยวชาญเรื่องอาหารทะเลเป็นหลัก พอขาดหลักนี้ไปก็เลยสู้เขาไม่ได้นี่เเหละครับ ฮะฮะ"  ผู้จัดการสมาคมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แต่ผมก็ได้ยิน

กริ้งๆ

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น 

"ยินดีต้องรับค่ะ อ้าวสวัสดีค่ะนายท่าน" เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ย เมื่อเธอรู้ว่าใครมาก็เปลี่ยนคำทักทาย

"ขอพบมิวหน่อย"

"นายหญิงอยู่ห้องทำงานค่ะ"

"ติดต่อให้ที บอกให้เธอมาหาที่ห้องดับเบิ้ลวีไอพีด่วน"  ผู้จัดการสมาคมเอ่ย พนักงานรับปฏิบัติ เธอไปติดต่อเจ้านายส่วนผู้จัดการก็พาผมไปห้องดับเบิ้ลวีไอพี

ไม่นานก็มีหญิงสาวอายุประมาณ 26 เดินหน้ามุ่ยเข้ามา เธอนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับกอดอก

"พี่ทำให้หนูเสียเวลางานนะ"  น้องสาวของผู้จัดการบ่นอุบ 

"เฮ้ เสียเวลาแค่ครู่เดียวเอง คุณโต๋ครับนี่น้องสาวผม ส่วนยัยมิวนี่คุณโต๋ นักล่าพิเศษของสมาคม ที่มาวันนี้เพราะคุณโต๋เขาอยากถามเรื่องราคาวัตถุดิบจากทะเล ว่าแกจะรับซื้อจากเขาไหม" หลังจากที่ผู้จัดการพูดจบ มิวนั่งหลังตรงเเสดงสีหน้าตื่นเต้นทันที

"สวัสดีครับ พอดีว่าผมมีวัตถุดิบประเภทปลา ปู กุ้งจำนวนเยอะน่ะครับ" ผมเอ่ยออกไป

"ซื้อค่ะ จะเยอะจะน้อยฉันรับซื้อหมดค่ะ" มิวเอ่ยด้วยท่าทีตื่นเต้น 

"ขายตอนนี้เลยได้ไหมครับ ผมเอาพวกมันมาด้วย" ผมพูด ส่วนมิวหันซ้ายแลขวา

"คุณโต๋เขามีกิฟต์ประเภทมิติน่ะ น้องไม่ต้องมองหาหรอก"  ผู้จัดการเอ่ยแก้ข้อสงสัยให้น้องสาวของตน มิวตาเป็นประกายทันที

แต่ทันใดนั้นเอง เลขาส่วนตัวของมิวรีบเข้าห้องมาขัดจังหวะ สีหน้าของเธอเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

"คุณประธานคะ ตอนนี้พวกฮอตสตาร์กำลังกดดันให้เราขายภัตตาคารทั้งหมด พวกนั้นติดต่อกับรัฐมนตรีรัฐเพื่อใช้อำนาจเข้ามาเทคโอเวอร์ค่ะ"   เสียงเลขาเอ่ยเสียงดังฟังชัด สีหน้าของมิวกับพี่ชายของเขาตกใจอย่างเห็นได้ชัด

"เขาก็รู้นี่ว่าเราไม่ยินยอม"

"เขาใช้อำนาจทางกฎหมายอ้างว่าภัตราคารของเราค้างจ่ายภาษีค่าธรรมเนียมการตั้งอาคารมาห้าปี หากยังไม่จ่ายในอีกสามเดือนจะทำการยึดและประกาศขายอาคารทั้งหมดของเราโดยใช้อำนาจทางศาล"  การสนทนาเริ่มเคร่งเครียด ผู้จัดการสมาคมแอบเซ็ดน้ำตาตัวเอง

"พวกฮอตสตาร์มันทำเกินไปแล้วนะ ก็รู้หรอกว่าเป็นศัตรูเก่าของพ่อ แต่พอพวกมันมีนักล่าที่มีกิฟต์มิติพิเศษเลี้ยงสัตว์ทำสวนได้ ก็เล่นงานเราหลายทาง เริ่มจากตั้งภัตราคารตรงข้ามกับเราทุกแห่ง แย่งเชฟฝีมือเราไป ซื้อตัวชาวประมง ตัดช่องทางในการซื้อวัตถุดิบจนภัตราคารขาดทุนต้องปิดตัวร้อยสิบแห่งทั่วโลก นี่มันยังละโมบโลภมากหวังจะเอาอาคารของตระกูลอีก มันจะเอาทุกอย่างของพวกเราไปหมดเลยใช่ไหม" เสียงของมิวสะอื้นไห้ ผู้จัดการสมาคมเดินไปโอบกอดน้องของเขา

 "อย่าโทษใครเลย น้องอย่าลืมว่าพ่อของเราติดหนี้รัฐหลายพันล้านดอลล่าร์ พวกเขาก็เริ่มมาตรการนี้มาหลายปีแล้ว เราแค่ยื้อไว้มาจนถึงตอนนี้เท่านั้นเอง"  เสียงของผู้เป็นพี่เอ่ย แต่เมื่อนึกได้ว่ามีผมอยู่ด้วยก็รีบก้มหัวขอโทษ

"ผมต้องขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณโต๋ได้ยินเรื่องไร้สาระของพวกเรา"  ผูจัดการเอ่ย

"ไม่เป็นไรครับ ว่าเเต่กิฟต์มิติพิเศษที่สามารถเลี้ยงสัตว์ทำสวนได้มันคืออะไรเหรอครับ"  ผมถามออกไป

 "มันเป็นกิฟต์หายากครับ ในประเภทกิฟต์มิติด้วยกัน กิฟต์นี้พิเศษกว่าเพราะมีที่ดินมาให้ด้วย นักล่าในครอบครองของพวกฮอตสตาร์มีกิฟต์ดังกล่าว เเถมยังมีตั้งสองคน จากข้อมูลที่ผมได้ด้วยอำนาจผู้จัดการสมาคมทำให้รู้ว่าคนหนึ่งมีทุ่งหญ้าและสระน้ำที่สามารถเลี้ยงสัตว์กับปลูกผักผลไม้ได้ เขารับผิดชอบเรื่องสัตว์น้ำจืดกับผักผลไม้ให้กับภัตราคารของฮอตสตาร์ และนักล่าอีกคนมีมิติพิเศษเป็นสระน้ำเค็มหรือก็คือสระนำ้ทะเล เขารับหน้าที่เลี้ยงสัตว์ทะเลประเภทต่างๆ อีกอย่างหนึ่งระยะเวลาในมิติของนักล่าสองคนนั้นจะเดินเร็วกว่าโลกจริง คือ 2 วันของมิติเท่ากับ 1 วันในโลกจริง ทำให้พวกฮอตสตาร์สามารถใช้วัตถุดิบจากนักล่าสองคนนี้บริหารภัตราคารได้อย่างไม่ติดขัด หนำซ้ำยังเติบโตขึ้นทุกวัน"  ผู้จัดการสมาคมตอบคำถามของผม

"ทำไมคุณไม่ลองหานักล่าที่มีความสามารถแบบนั้นบ้างครับ"  ผมถามอีกครั้ง

"หาสิครับ ผมหาทุกวัน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เจอแม้แต่คนเดียว ไม่สิผมเจอคนหนึ่งแต่เขาไม่สนใจและไปร่วมกับบริษัทอื่นแทน ตอนนี้เหมือนว่าพวกฮอตสตาร์กำลังทาบทามอยู่"  ผู้จัดการเอ่ย 

"พอเถอะพี่ เราทำให้คุณโต๋เสียเวลามามากพอแล้ว ให้เขารับประทานอาหารก่อนเถอะ"  มิวเอ่ย เธอให้สัญญาณพนักงานก็นำอาหารหลายชนิดมาเสิร์ฟ ผมเห็นเบื้องหน้าของผมมีอาหารทะเลจานหนึ่ง เป็นกุ้งมังกรราดซอส 

"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เรามีอาหารทะเลเสิร์ฟเพียงเเต่จานเดียว"  มิวเอ่ย

"ไม่เป็นไรครับ"  ผมกล่าว

"รีบทานกันเถอะครับ เดี๋ยวเราจะได้ทำเรื่องซื้อขายวัถุดิบให้กับคุณโต๋" ผู้จัดการสมาคมเอ่ยด้วยความเกรงใจ 

การรับประทานอาหารเป็นความสุขของผมฝ่ายเดียว เพราะอีกสองคนมีเรื่องกังวลอยู่ ผมชอบอาหารทุกจานโดยเฉพาะกุ้งราดซอส มันอร่อยโคตรพ่อโคตรเเม่เลยล่ะ บ้าจริงผมชอบรสชาตินี้มาก มันอร่อยกว่าภัตราคารที่ผมได้กินจากประเทศหลักเสียอีก  ผมว่าเหตุผลที่พวกฮอตสตาร์ต้องการยึดภัตราคารก็เพราะอิจฉารสชาติอาหารทะเลสุดพิเศษแน่เลย 

แต่จะว่าไปพวกเขาก็ซื้อตัวเชฟไปตั้งหลายคน ก็น่าจะได้สูตรแล้วนี่หน่า ช่างเถอะ เดี๋ยวผมค่อยลองไปกินที่นั่นดูจะได้ยืนยันคำตอบให้กับตัวเอง

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จผมก็ทำเรื่องขายวัตถุดิบทะเล สีหน้าของพวกเขาตอนเห็นผมเอาแหที่ติดกุ้งหอยปูปลาออกมานั้นอ้าปากค้างจนเเมลงวันบินเข้าได้

"คุณจะขายทั้งหมดนี่จริงๆเหรอคะ"

"อ่าครับ ที่จริงมีอีกนะแต่ห้องมันไม่พอจุ" ผมเอ่ยตามจริง นี่เอาแหออกมาแค่สิบปากเองนะ

"ฉันรับทั้งหมดค่ะ ถ้ารู้ว่าคุณโต๋มีมากขนาดนี้ฉันคงพาไปโถงคัดแยกวัตถุดิบที่ชั้นใต้ดินเเล้วค่ะ ตอนนี้ห้องนี่คงไม่พอจุ เชิญคุณโต๋ไปห้องใต้ดินกับฉันได้ไหมคะ ฉันจะรับซื้อทั้งหมดเองค่ะ"  มิวกล่าว เธอพอผมไปยังห้องใต้ดินที่ว่า เมื่อเห็นแล้วก็ทำเอาผมตกใจเลยก็ว่าได้ เพราะห้องนี้มันกว้างมาก กว้างกว่าพื้นที่ตัวอาคารเสียอีก 

ผมเอาแหที่ติดสัตว์ทะเลออกมาทั้งหมด

"แม่เจ้า จำนวนขนาดนี้มัน..."

"จะคำนวณเงินเสร็จตอนไหนครับ"  ผมเอ่ยตัดบท 

"เอ่อ คาดว่าน่าจะสองสามวันค่ะ" 

"งั้นอีกสามวันผมมารับเงินนะครับ อย่าลืมคืนแหให้ผมด้วยนะ"

ผมกล่าว ส่วนมิวเธอยินดีให้ความร่วมมือเต็มที่ เธอคงไม่ว่างอีกพักใหญ่ผมจึงขอตัวกลับ ผู้จัดการได้จัดหาที่พักให้ เป็นโรงแรมสามดาวแห่งหนึ่งใกล้กับสมาคม

ผมอาบน้ำแต่งตัว เลือกเสื้อผ้าในมิติห้างมาใส่ เปิดหน้าต่างโรงแรมมองดูพระจันทร์สองดวงที่มีดาวล้อมรอบ

 "พรุ่งนี้จะลองไปกินข้าวที่ภัตราคารฮอตสตาร์ดู"

............