ตอนที่ 10 พบปะตระกูลบลูซี่

ตอนที่ 10 พบปะตระกูลบลูซี่

               คนเราถ้าฝืนร่างกายจนเหนื่อยล้า ย่อมต้องหาเวลาพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่เช่นนั้นประสิทธิภาพในการทำงานจะลดลง ตัวผมที่เดินทางมาถึงโรงเเรมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเข้านอนทันที 

               การนอนหลับเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุด เมื่อใดที่เราหลับเต็มอิ่ม ร่างกายและจิตใจของเราจะรู้สึกสดชื่น 

               ผมตื่นในเช้าของอีกวันพอดี ตื่นมาพร้อมกับความหิวจึงนำขนมปังซ็อกโกแลตกับนมฆ่าเชื้อออกมากินรองท้องก่อน จากนั้นก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพ ผมออกจากโรงเเรม มุ่งหน้าไปยังสมาคมนักล่าสาขาคูบป้าบริส

               ผมเดินเข้าไปในอาคาร วันนี้รู้สึกว่ามีนักล่ามาคับคั่ง ทั้งที่ปกติมีแทบนับนิ้วได้ 

               "สวัสดียามเช้าค่ะคุณโต๋"  พนักงานต้อนรับเอ่ยทักทายผม 

               "อ้อ สวัสดีครับ"

               "ขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมคะ ตอนนี้ผู้จัดการอยากพบคุณส่วนตัวค่ะ"  พนักงานเอ่ย ผมพยักหน้า พบกับผู้จัดการก็ดี ผมจะได้ถามเรื่องแมงป่องทะเลด้วย อยากรู้ว่าทำไมมันถึงมีจำนวนมากมายมหาศาลขนาดนั้น มันเกือบทำให้ผมต้องเอาชีวิตไปทิ้งเลยนะ เอ่อ แม้ว่าจะเป็นเพราะผมประมาทเลินเล่อก็เถอะ

               พนักงานนำผมไปยังห้องผู้จัดการ ผมเจอกับเขาที่กำลังนั่งจ้องโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่เมื่อเห็นผมก็เปลี่ยนเป็นยินดีปรีดา 

               "คุณโต๋มาแล้ว" ผู้จัดการเอ่ย เขารีบเชิญผมไปนั่งที่โต๊ะรับรอง แล้วพุ่งเข้าประเด็นโดยไม่มีอ้อมค้อม

               "คุณโต๋ครับ ผมมีภารกิจพิเศษที่จะขอร้องให้คุณทำ มันอาจจะดูน่าสมเพชที่ผมขอเรื่องบ้าๆนี้กับคุณ แต่ผมไม่มีทางเลือกจริงๆครับ"  ผู้จัดการเอ่ย 

               "ภารกิจอะไรเหรอครับ"  ผมถามไป หรือว่าจะเป็นภารกิจกำจัดแมงม่องทะเลหว่า

               "ผมอยากให้คุณหาวัตถุดิบจากทะเลครับ เหมือนตอนที่คุณขายให้กับภัตรคารน้องสาวของผม แต่ผมไม่ได้ขอเปล่านะครับ ผมมีคะแนนให้ ซึ่งคะแนนนั้นเป็นคะแนนในส่วนผู้อำนวยการของผมที่จะใช้เลื่อนระดับ ผมจะยกให้คุณทั้งหมดเลยครับ"  ผู้จัดการเอ่ย ผมก็นึกว่าเรื่องแมงป่อง แต่นี่กลับเป็นเรื่องวัตถุดิบจากทะเล 

               ถ้าเอาข้อมูลที่ผมได้ยินมาสรุปคร่าวๆ ภัตราคารตระกูลของผู้จัดการคงจะถูกยึดในอีกไม่กี่เดือนนี้ พวกเขาย่อมรักในสิ่งที่ลงทุนลงแรงสร้างมากับมือและผูกพันกับมันจึงไม่อยากสูญเสียไป ก็พอเข้าใจหรอก

               "มันก็ไม่ใช่ปัญหานะ แล้วคุณผู้จัดการต้องการเท่าไหร่ล่ะ"  ผมเอ่ย สีหน้าของผู้จัดการดีขึ้นทันที

               "คุณโต๋เรียกผมว่านิวก็ได้ครับ เรื่องวัตถุดิบทะเลผมรับไม่จำกัดครับ และจะให้ราคาดีกว่าที่อื่นเเน่นอน

               "ราคาตามท้องตลาดทั่วไปก็ได้ ผมไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น ผมขอถามเกินขอบเขตหน่อย คุณนิวต้องการกู้คืนภัตราคารใช่ไหมครับ"  ในที่สุดผมก็ถามเรื่องส่วนตัวของเขาจนได้ สีหน้าคุณนิวไม่ค่อยสู้ดีนัก

               "ไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ"

               "ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็จะบอกคุณโต๋อยู่แล้วครับ ก็เป็นแบบที่คุณโต๋ถามเลยครับ ตอนนี้ภัตราคารของครอบครัวผมกำลังอยู่ในภาวะวิกฤติ ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากคุณโต๋ในเรื่องวัตถุดิบ กับเรื่องคลิปวีดีโอเชิญชวนให้คนมาทานอาหารที่ภัตราคาร ผมคงปลงกับการสูญเสียสิ่งสำคัญของตระกูลแล้วครับ แต่นี่ไม่ได้เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว ตอนนี้นักล่าและผู้คนจำนวนมากต่างเข้ามารับประทานอาหารเมนูทะเลอย่างเนืองแน่น อดีตลูกค้าเก้าที่ห้างหายไปนานก็กลับมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเรามีวัตถุดิบจากทะเลแล้ว ผมต้องพึ่งคุณโต๋จริงๆครับ นี่ถือว่าเป็นการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของตระกูลผมแล้ว"  คุณนิวเอ่ยอย่างไม่ปิดปัง แต่เอ คลิปวิดีโออะไรนั่นผมไม่เห็นจะเข้าใจว่าผมไปเชิญชวนเมื่อไหร่ ผมยังไม่เคยอัปโหลดอะไรเลยนะ

               "ภัตราคารของคุณมีกี่สาขาครับ"

               "ทั้งหมด 120 สาขาครับ แต่เปิดจริงมีแค่ 10 สาขา ถ้าวัตถุดิบมีมากก็จะทยอยเปิดเพิ่มครับ" 

               "แล้ววัตถุดิบที่ผมให้ไปตอนนั้นสามารถพยุง 10 สาขาได้กี่เดือนครับ" ผมถามออกไป

               "เอาตามตรงตอนนี้คงไม่ถึงเดือนครับ แต่ก่อนพวกเราสามารถซื้อวัตถุดิบจากชาวประมงและซื้อจากฟาร์มได้แต่พอคุณพ่อล้มป่วยพวกเครือฮอตสตาร์ก็ปิดช่องทางการซื้อทั้งหมด พวกเราต้องไปซื้อจากตลาดสดแทน แต่ก็ต้องลุ้นเองว่าจะได้มากน้อยแค่ไหน บางวันก็ไม่ได้เลย บางวันก็ได้มากสุดไม่เกิน 5 กิโล มันคงมีแค่เรื่องวัตถุดิบจากทะเลนี่เเหละครับที่เป็นปัญหาใหญ่ เรื่องวัตถุดิบอื่นๆแม้จะโดนปิดช่องทางใหญ่แต่ก็หาได้ไม่ยากเย็นอะไร" คุณนิวสาธยายให้ฟัง 

               "คุณคงต้องใช้งบเยอะเลยใช่ไหมครับ วัตถุดิบก็ด้วย"

               "ใช่ครับ เรื่องงบเรายังพอแก้ปัญหาได้ แต่เรื่องวัตถุดิบนี่เราแก้ไม่ได้จริงๆครับ" คุณนิวไม่ได้ปิดบังจุดอ่อนของตระกูลตัวเองเลย และผมก็ได้ช่องทางเคลียร์ของในมิติด้วย

               "คุณนิวเคยพูดใช่ไหมครับ ว่าเครือฮอตสตาร์มีนักล่าที่มีมิติพิเศษสามารถเลี้ยงสัตว์ทำสวนในครอบครองถึงสองคน ผมก็จะพูดตามตรงเลยเหมือนกันว่าก็อดกิฟต์มิติของผมมันก็คล้าย ๆ กัน ตอนนี้ผมมีวัตถุดิบจากทะเลจำนวนมาก ถ้าหากคุณต้องการซื้อก็จะขายมากเท่าที่คุณต้องการ แต่ผมไม่ขอผูกขาด และอีกสิ่งที่ผมต้องการคือผมอยากเป็นหุ้นส่วนกับภัตราคารตระกูลของคุณ ข้อเสนอนี้คุณเอาไปปรึกษาทางตระกูลก่อนก็ได้นะครับ"   ผมเอ่ยในเรื่องที่ผมต้องการเสนอ หากพวกเขาตกลง ผมก็จะมีรายได้หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุดหย่อน เรื่องหนี้สินหรือ ผมว่ามันไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป 

               "เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงครับ ตระกูลเราคุยกันแล้ว คุณพ่อเองก็จะให้หุ้นกับคุณโต๋หากตกลงเรื่องจัดหาวัตถุดิบทั้ง 10 สาขาของเราครับ"   คุณนิวเอ่ย แต่ผมไม่ต้องการแค่นั้นสิ

               "คุณนิวครับ ที่ผมต้องการสื่อคือไม่ใช่แค่ 10 สาขา แต่เป็น 120 สาขาต่างหากครับ"   ผมกล่าวย้ำอีกครั้ง

               "อ้อครับ 120 สาขานะครับ นั่นก็ไม่ใช่ปัญ.. ห๊ะ! อะไรนะครับ  120 สาขาเลยเหรอครับ" คุณนิวอุทานลั่น

               "ใช่ครับ" ผมตอบสั้นๆ มือเท้าคุณนิวสั่นเพราะกำลังตื่นเต้น 

               ผู้จัดการนิวขอตัวไปพูดคุยโทรศัพท์ ไม่นานก็วิ่งเข้ามาหาผมด้วยท่าทีตื่นเต้น

               "คุณโต๋ครับ ตอนนี้พ่อของผมต้องการพูดคุยกับคุณครับ คุณสามารถไปที่บ้านหลักตระกูลผมทันทีเลยได้ไหมครับ"  เสียงของผู้จัดการนิวเอ่ย สีหน้าเขาไม่ปกปิดความยินดีปรีดาเลยแม้เเต่น้อย เมื่อผู้นำเอ่ยเชิญชวน ผมก็ไม่ปฏิเสธ 

               คุณนิวพาผมขึ้นรถส่วนตัวขับไปยังตระกูลทันที เมื่อไปถึงก็มีบอดี้การ์ดเข้ามาตรวจสอบและเชิญเข้าไปพบผู้นำตระกูล 

               ผมอยากบอกว่าบ้านของพวกเขาโคตรกว้าง มีอาคารหลายหลัง ปลูกต้นไม้ร่มรื่น มีสวนผลไม้ มีทุ่งดอกไม้ยังกับคฤหาสน์ของขุนนางสมัยก่อน 

               กว่าจะไปถึงจุดที่ผู้นำตระกูลอยู่ก็ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมง เนื่องจากต้องผ่านชั้นความปลอดภัยหลายขั้นตอน

               เมื่อผมได้เห็นผู้นำตระกูล ผมเเอบผิดหวังเล็กน้อยเพราะสภาพเขาไม่ค่อยสู้ดีนัก ร่างกายอ่อนแอต้องนอนเตียงตลอดเวลา แขนขาก็เริ่มสูญเสียศักยภาพไปเรื่อยๆ ถ้าปล่อยแบบนี้ ไม่นานคงไปเฝ้ายมบาล ผมไม่ได้เเช่งเขานะ แต่ว่าเห็นสภาพแล้วอดคิดไม่ได้

               "ต้องขออภัยด้วยที่ทำให้คุณโต๋ต้องมาเห็นสภาพนี้ของผม"  ผู้นำตระกูลเอ่ยเสียงแหบพร่า

               "ไม่เป็นไรครับ สภาพแบบนี้เเค่ฉีดสารวิวัฒนาการก็หายแล้วครับ" ผมพูดแบบไม่ใส่ใจแต่จงใจสร้างประเด็นขึ้น ทั้งห้องมองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

               "หน้าผมมีอะไรติดเหรอครับ"  ผมถามออกไป ทุกคนในห้องชะงักและเปลี่ยนท่าที  ผมยังไม่รู้เลยว่าตกใจหรืออี้งอะไรกัน

               "อะ เอ่อ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่าครับคุณโต๋ ก่อนหน้านี้ลูกชายผมอธิบายให้ฟังบ้างแล้วเกี่ยวกับเรื่องที่คุณโต๋จะขายวัตถุดิบจากทะเลให้ภัตราคารของเราในปริมาณของ 120 สาขา คุณคงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมครับ"  ผู้นำตระกูลเอ่ยเข้าเรื่อง

               "ไม่ล้อเล่นแน่นอนครับ และเงื่อนไขที่ผมเสนอก็คือไม่ผูกขาดและขอเป็นหุ้นส่วน"   ผมกล่าวตรงไปตรงมา ทางผู้นำตระกูลไออะแคกๆ ครู่หนึ่งแล้วตอบผม

               "ทางผมยินดีรับข้อเสนอของคุณ ผมจะให้คุณเป็นหุ้นส่วน 20% ของเครือตระกูลทั้งหมด เพราะถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือจากคุณ ทางผมคงไม่เหลืออะไรเเล้วจริงๆ"   ผู้นำตระกูลเอ่ย สีหน้าเขาดูหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

               "พ่อครับ ถ้าพ่อไม่ล้มป่วย ไอ้พวกฮอตสตาร์มันคงทำอะไรเราไม่ได้"   เสียงผู้จัดการเอ่ยแทรก ผมหันไปมองผู้จัดการ

               "ป่วยเหรอ แบบนี้ไม่เรียกว่าป่วยนะครับ แต่เป็นอาการของคนที่ฝืนทำงานหนักจนร่างกายหมดสภาพ แค่ฉีดยาวิวัฒนาการขวดแรกก็หายแล้วไม่ใช่เหรอครับ อ้าว พวกคุณมองผมแปลกๆอีกแล้ว ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ"   ผมกล่าว แม้ในใจจะคาดเดากับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ตาม

               "คือคุณโต๋ครับ ยาวิวัฒนาการคืออะไรเหรอครับ"   เป็นเสียงของผู้จัดการที่เอ่ยถามผม 

               "ก็ยาที่จะยกระดับร่างกายไปอีกขั้นไงครับ สภาพแบบพ่อของคุณก็น่าจะใช้เซ็ตระดับทหารได้อยู่นะ" ผมเอ่ยอธิบาย แสีหน้าพวกเขาถึงกับงุนงงมองสลับกันไปมา

               "มันจะช่วยผมได้จริงๆ เหรอครับ"  คราวนี้เป็นผู้นำตระกูลถาม เขาสงสัยผมชัวร์ น้ำเสียงแบบนี้ ผมทำท่าทีว่าตนเองหน้าแตก

               "ได้สิครับ เอาเป็นว่าเราไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันดีกว่า มันคงไม่มีสาระเท่าไหร่"   ผมกล่าวและกำลังจะเปลี่ยนเรื่อง

               "คุณพอจะมีช่องทางหายานั้นมาได้ไหมครับ"  ผู้นำตระกูลเอ่ย ผมยิ้มในใจ  เขาคาดหวังแต่ก็สงสัย มันก็คงไม่แปลกหรอก ใครเล่าจะไม่สงสัย มันก็เหมือนกับมีคนมาบอกว่าเขามียาวิเศษรักษาโรคที่กำลังจะทำให้เราตายห่าในเร็วๆ นี้ได้  ก็เราเองไปรักษามาแล้วทุกที่ก็ไม่หาย จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาบอกว่าช่วยได้  เขื่อไหมว่าร้อยทั้งร้อยแทบไม่เชื่อกันอยู่แล้ว

               ผมนึกตอนที่ผมเลือกดูยาวิวัฒนาการระดับทหารในมิติ มันก็ปลากฏเป็นชั้นเซ็ตยาให้เห็น 

               ระดับทหารจะขายเป็นขวด ขวดปรับปรุงฐานซึ่งเป็นขวดแรกที่ต้องฉีดจะมีราคาอยู่ที่ 5 หมื่นเครดิต หรือก็คือ 5 ล้านบาท ถ้าเทียบเป็นเงินดอลล่าร์ก็ 1 แสนสองหมื่นกว่าดอลล่าร์ 

               ผมหยิบขวดเริ่มแรกออกมาขวดหนึ่ง

               ทุกคนในห้องจะเห็นว่าผมเปิดมิติ เมื่อเห็นขวดยาที่ตกไม่เเตกง่ายๆก็รู้สึกสงสัยว่าผมเอายาห่าอะไรออกมา 

               "นี่เป็นยาที่ว่า"  ผมพูดพร้อมยื่นให้ผู้นำตระกูล

               "คุณจะเอาไปวิจัยก็ได้นะ สูตรโมเลกุลมันไม่ค่อยซับซ้อนเท่าไหร่ น่าจะรู้ผลไม้นาน แต่ยานี่จะฉีดเข้าร่งกายด้วยวิธีธรรมดาไม่ได้นะครับ มันจะส่งผลไม่ค่อยมีประสิทธิภาพเท่าไหร่ มันต้องใช้เครื่องครอบฉีดยาวิวัฒนาการที่มีเอไอควบคุมถึงจะได้ผลสูงสุด" ผมไม่พูดเปล่านำเครื่องออกมาแม่มเลย 

               "จะใช้ก็กดตรงนี้ เเล้วเอาขวดยาใส่ตรงนี้ จากนั้นคุณก็เข้าไปนอนและวกดปุ่มเริ่มตรงนี้ ขวดระดับทหารขวดเเรกแค่ฉีดเฉยๆก็พอ อ้อ ถ้ากระบวนการเสร็จแล้วให้กดตรงนี้เพื่อเปิดฝาครอบนะครับ ถ้าคุณสงสัยก็ส่งไปแลปวิจัยก่อน"   ผมพูด ผู้นำตระกูลรับยาไปด้วยมือที่สั่นเพราะร่างกายเขาไม่ค่อยมีแรง ดีแค่ไหนที่ยาไม่ตก 

               "เอาล่ะ ไปเรื่องอื่นเถอะครับ เรื่องวัตถุดิบจากทะเลพวกคุณจะให้ผมเริ่มส่งตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนราคาขออย่าต่ำกว่าราคาตลาดนะครับ"   ผมพูดเปลี่ยนประเด็นเสียเลย 

               "เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยครับ เดี๋ยวผมจะร่างสัญญาให้คุณดูตอนคุณส่งวัตถุดิบเลยนะครับ"  ผู้นำตระกูลเอ่ย แต่เหมือนเขาจะสนใจยามากกว่าธุรกิจอีกนะ

               "ได้ครับ แล้วจะให้ผมส่งที่ไหนครับ"

               "ที่ภัตราคารเลยครับ"  ผู้นำตระกูลเอ่ย ผมพยักหน้า 

               "โอเคครับ อ้อ ลืมบอกไป ยานั่นขวดละ 130,000 ดอลล่าร์นะครับ" ผมกล่าวก่อนจะออกไปจากห้อง ผู้จัดการก็ออกไปส่งผมที่สมาคมนักล่า

               หลังจากที่ผมออกไป

               "นายท่านครับ จะให้ส่งยานั่นไปวิจัยไหมครับ" ชายที่ยืนอยู่ข้างกานผู้นำตระกูลเอ่ย 

               "ไม่ต้องหรอกบันท์ ฉันรู้เวลาตัวเองดี ฉันจะฉีดมันตอนนี้"   ผู้นำตระกูลเอ่ย 

               "แต่นายท่าน ยานี่น่าสงสัยนะครับ" บันท์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง

               "ใช่ มันน่าสงสัย แต่นายรู้ไหม ว่าเมื่อฉันได้เห็นเครื่องนี่ จากความสงสัยมันกลายเป็นความอยากรู้อยากเห็น ฉันเองก็กำลังจะตายเเล้ว ถ้าจะตายเพราะสนองความอยากรู้ตนเอง ใครจะว่าโง่ก็ช่างปะไร"  ผู้นำตระกูลเอ่ย เขาให้บันท์พยุงไปกดปุ่มเปิดเครื่อง นำขวดยาวิวัฒนาการใส่ในช่อง

               "ช่วยเอาฉันเข้าไปในนั้นที"  ผู้นำตระกูลเอ่ย 

               "เฮ้อ นายท่านจะทำจริงๆใช่ไหมครับ"  

               "ใช่ ถ้าฉันตายก็ไม่ต้องโทษคุณโต๋นะ สัญญาหุ้นก็เอาตามที่เขาเสนอได้เลย ฉันผ่านเล่ห์เหลี่ยมคนมามาก แต่กลับไม่เห็นเจตนาไม่ดีจากเขาเลยสักนิด ฉันขอเสี่ยงเพื่อคลายข้อสงสัยของตัวเองเลยแล้วกัน แม้มันจะจบด้วยความตายก็ตาม"  ผู้นำตระกูลพูดอีกครั้ง เขากดปุ่มเริ่ม ฝาครอบค่อยๆปิดตัว เข็มฉีดยาจำนวนมากทิ่มแทงเข้าร่างของเขา  

               บันท์มองด้วยความเป็นห่วง เขาไม่ขัดขวางไม่ต่อต้านเพราะยึดปฏิบัติตามคำพูดของผู้นำตระกูล

.................