บทที่ 31

หลังจากช่วงกู๋อวี่ที่ฝนตกหนักไม่หยุด แม่น้ำและลำธารรอบจวนก็เอ่อจนล้นตลิ่ง ชาวบ้านต่างพากันกังวลถึงสถานการณ์น้ำท่วมที่อาจกลับมาอีกครั้ง อวิ๋นเฟยหลงในฐานะแม่ทัพต้องออกตรวจแนวป้องกันเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายซ้ำรอย ขณะที่เขากำลังเตรียมตัวออกเดินทาง หลินเข่อซิงก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับคำขอที่เขาไม่คาดคิด

"ข้าไปด้วย!" หลินเข่อซิงประกาศเสียงดังพลางเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาสุกใสของนางสะท้อนความมุ่งมั่นชัดเจน

“เจ้าจะไปทำไม?” อวิ๋นเฟยหลงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขารู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วยอันตราย ฝนที่ตกหนักจะทำให้ทางเดินลื่นและอันตรายอย่างมาก เขาไม่อยากให้หลินเข่อซิงต้องไปเสี่ยงเช่นนี้

“ข้ามีความรู้เรื่องนี้ ข้าสามารถช่วยท่านได้!” หลินเข่อซิงยืนยัน “ข้าเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว การเตรียมการล่วงหน้าสำคัญมาก ท่านเองก็รู้”

อวิ๋นเฟยหลงจ้องหน้าหลินเข่อซิงด้วยสายตาเคร่งขรึม นางเป็นคนดื้อดึง และเขาเองก็รู้ว่าการปฏิเสธคงไม่ได้ผลในครั้งนี้เป็นแน่ “ข้าไม่เห็นด้วย” เขาพูดช้าๆ แต่เข่อซิงกลับไม่ฟัง

“ข้าไม่สน! ข้าจะไป!” นางตอบเสียงแข็ง ก่อนจะเดินขึ้นไปยังรถม้าอย่างไม่รอคำตอบ ทำให้อวิ๋นเฟยหลงทำหน้าอึ้งไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็จนใจจำต้องยอมพานางไปด้วย

ระหว่างทาง ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนดินบนถนนเริ่มกลายเป็นโคลนลื่น อวิ๋นเฟยหลงมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มและพูดด้วยเสียงอันดังกับทหารที่ติดตาม "ฝนแบบนี้คงทำให้เดินทางลำบาก เตรียมตัวไว้ให้ดี"

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านเนินดินสูง หลินเข่อซิงที่ไม่ยอมนั่งในรถม้า กลับมาเดินกับชายหนุ่มจู่ๆก็ลื่นไถลลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ว้ายย!" เสียงกรีดร้องของนางดังขึ้นอย่างตกใจ นางลื่นจนพลัดตกลงไปในทางลาดชันข้างทาง

อวิ๋นเฟยหลงหันไปอย่างรวดเร็ว คว้าจับมือนางไว้ได้ทัน แต่แรงดึงของนางทำให้เขาเองก็เริ่มเสียหลักและไถลลงไปด้วย

“ระวัง!” อวิ๋นเฟยหลงตะโกน แต่ไม่ทันจะควบคุมตัวเองได้ ทั้งคู่ก็ไถลลงไปด้วยกันจนสุดเนินดิน ร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยดินโคลน ฝนตกลงมาอย่างไม่ปราณีทำให้ทั้งคู่เปียกปอนไปหมด

หลังจากสองร่างไปกระทบหินก้อนใหญ่ด้านล่างจนหยุดนิ่ง หลินเข่อซิงลุกขึ้นมาพลางปัดดินออกจากเสื้อผ้าตัวเอง "โอ๊ย...ไม่น่าเชื่อว่าข้าจะตกลงมาจริงๆ!" นางบ่นพลางทำหน้างอ

อวิ๋นเฟยหลงมองหน้านางก่อนจะถอนหายใจ "เจ้าดื้อจนได้เรื่อง" เขาพูดพร้อมกับช่วยนางลุกขึ้น

ทั้งสองมองไปรอบๆ ทางที่พวกเขาไถลลงมาชันเกินไปเกินกว่าที่จะกลับขึ้นไปได้ง่ายๆ แถมฝนยังตกหนักต่อเนื่องทำให้ทางเดินกลับยิ่งลื่นกว่าเดิม

“เราคงต้องหาที่หลบฝนก่อน” อวิ๋นเฟยหลงกล่าวด้วยเสียงจริงจัง “เดินทางแบบนี้ต่อไปไม่ปลอดภัย”

“แต่จะไปที่ไหนล่ะ?” หลินเข่อซิงถามพลางมองไปรอบๆ ทิวทัศน์ป่าที่ดูมืดครึ้มและน่าหวาดหวั่น

อวิ๋นเฟยหลงเพ่งมองไปในป่าลึกก่อนจะชี้ไปทางหนึ่ง "ข้าจำได้ว่ามีกระท่อมร้างอยู่แถวนี้ เดินไปอีกไม่ไกล เราจะไปพักที่นั่นก่อนจนกว่าฝนจะหยุด"

พวกเขาเดินฝ่าฝนและโคลนไปสักพัก จนไปถึงกระท่อมร้างที่ตั้งอยู่ในป่าลึก อวิ๋นเฟยหลงเปิดประตูและพาหลินเข่อซิงเข้ามาหลบในนั้น โชคดีที่กระท่อมยังคงแข็งแรงพอที่จะกันฝนได้

ภายในกระท่อมมีเตาผิงเก่าๆ อยู่มุมหนึ่ง อวิ๋นเฟยหลงเริ่มก่อไฟจากไม้ฟืนที่พอหาได้ ขณะที่หลินเข่อซิงนั่งลงพลางยกมือถูแขนตัวเองเพื่อไล่ความหนาวเย็นที่เริ่มแทรกซึมเข้ามา

“หนาวจัง... ข้าลืมไปเลยว่าฝนทำให้อากาศเย็นได้ขนาดนี้ รู้งี้พกเสื้อคลุมหนาๆมาดีกว่า” นางบ่นเบาๆ

อวิ๋นเฟยหลงก่อไฟจนสำเร็จ ความอบอุ่นจากเปลวไฟเริ่มแผ่ไปทั่วห้อง เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆ นางก่อนจะหยิบเสื้อคลุมของตัวเองส่งให้นางคลุมตัว

“ข้าไม่อยากให้เจ้าหนาวจนป่วย” เขาพูดสั้นๆ แต่ความห่วงใยในน้ำเสียงนั้นทำให้หลินเข่อซิงรู้สึกอุ่นใจ

“ขอบใจท่านมาก” นางยิ้มรับก่อนจะดึงเสื้อคลุมมาห่มตัวเอง มือที่ยื่นไปรับเสื้อสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น

“เดี๋ยวข้าคลุมให้เจ้าเอง” ชายหนุ่มเห็นท่าทางตัวสั่นมือสั่นแล้วให้นึกสงสาร เขาโน้มตัวไปคลุมเสื้อให้หญิงสาว

‘ตายๆๆ ใจฉันจะเต้นระบำออกมานอกอกอยู่แล้ว อะไรจะเข้ามาใกล้ขนาดนั้น’ หลินเข่อซิงคิดในใจ ลมหายใจอุ่นร้อนของร่างหนารดหน้าผากหญิงสาว เมื่อหลินเข่อซิงช้อนตามองขึ้นไป จึงไปสบเข้ากับนัยน์ตาคมของอวิ๋น้ฟยหลง สายตาทั้งสองสอดประสานกัน เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ