บทที่ 33

แสงสีทองสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างห้องนอนของหยางเฟยฮุ่ย นางยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องส่วนตัวของนาง ดวงตาคมกริบของนางสะท้อนความโกรธเกรี้ยวและความไม่พอใจอย่างชัดเจน ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความเจ็บใจและความอับอายที่ อวิ๋นเฟยหลง เริ่มสนใจหลินเข่อซิงมากขึ้นทุกวัน ตั้งแต่ที่นางเคยเป็นหญิงเดียวที่เข้าออกจวนของอวิ๋นเฟยหลงได้อย่างอิสระ แต่ตอนนี้...กลับมีหญิงอื่นเข้ามาแทรกซ้อน ทั้งที่หลินเข่อซิงเคยเป็นแค่คนจืดชืด นางไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอวิ๋นเฟยหลงถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้

“ข้าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบแบบนี้แน่นอน!” หยางเฟยฮุ่ยพูดกับตัวเอง ขณะที่นางบีบมือตัวเองแน่นราวกับจะบีบความรู้สึกเกรี้ยวกราดนั้นออกไป

องค์ชายห้าที่นางคิดว่าจะช่วยให้นางได้ใกล้ชิดกับอวิ๋นเฟยหลงมากขึ้น กลับดูเหมือนจะมีใจให้กับหลินเข่อซิงเสียอีก นางรู้ดีว่าถ้ายังปล่อยให้สถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป นางจะเสียทุกอย่างที่นางพยายามสร้างมาตลอด ทั้งการเป็นภรรยาของอวิ๋นเฟยหลงและตำแหน่งสูงส่งในตระกูลอวิ๋น

นางต้องทำอะไรสักอย่าง และครั้งนี้นางจะไม่ปล่อยให้หลินเข่อซิงรอดไปได้อีก

“ถ้าข้าไม่สามารถทำให้อวิ๋นเฟยหลงกลับมาหาข้าได้ ข้าก็จะทำให้เจ้าไม่มีทางยืนอยู่ในสังคมได้อีกต่อไป!” หยางเฟยฮุ่ยพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

หยางเฟยฮุ่ยเดินทางไปที่จวนของเฉินอี้เฉียง ชายผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ ที่เคยพยายามกลั่นแกล้งหลินเข่อซิงมาก่อนตามแผนของนาง หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะน้ำชาของเขาอย่างสง่างาม ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มหวานที่ไปไม่ถึงดวงตา

“ท่านเฉิน ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับท่านเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยอำนาจอย่างที่เฉินอี้เฉียงไม่กล้าปฏิเสธ

“ขอรับ คุณหนูหยาง ท่านต้องการให้ข้าทำสิ่งใดหรือ?” เฉินอี้เฉียงถามอย่างระมัดระวัง เขารู้ดีว่าหยางเฟยฮุ่ยไม่ใช่คนที่จะมาเยี่ยมเยียนใครโดยไม่มีแผนการในใจ

“ข้าต้องการให้ท่านช่วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ” หยางเฟยฮุ่ยยิ้มเย็น “เจ้าจำหลินเข่อซิงได้ใช่หรือไม่?”

เฉินอี้เฉียงกลืนน้ำลายลงคอทันทีเมื่อได้ยินชื่อนั้น “จำได้สิขอรับ นาง...นางเป็นคนที่แม่ทัพอวิ๋นให้ความสำคัญมาก”

“ข้าต้องการให้เจ้าใช้เส้นสายของเจ้าทำให้นางไม่สามารถอยู่ในสังคมนี้ได้อีกต่อไป” หยางเฟยฮุ่ยกล่าวเรียบๆ แต่แฝงความร้ายกาจไว้เต็มเปี่ยม “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะใช้วิธีการไหน แต่ข้าต้องการเห็นนางถูกทำลาย ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียงหรือสิ่งที่นางมี”

เฉินอี้เฉียงรู้สึกหนาวสั่นจากน้ำเสียงของนาง แต่เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ เพราะรู้ดีถึงอิทธิพลของตระกูลหยาง “ข้าจะทำตามคำสั่งของคุณหนูหยางทันทีขอรับ รับรองได้ว่าคุณหนูหลินคนนั้น ต้องอับอายจนไม่กล้าเสนอหน้าอีกเป็นแน่”

หยางเฟยฮุ่ยได้ยิน ก็ยิ้มตอบอย่างสมใจ แววตาฉายแววมาดร้ายและยินดีเมื่อนึกถึงสีหน้าของหลินเข่อซิงที่จะต้องอับอายผู้คน “แล้วเจ้าจะได้รู้ ว่าไม่ควรเข้ามาเทียบเคียงกับข้า”

แสงอาทิตย์เริ่มแผ่กระจายทั่วป่าใหญ่เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือน เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วเข้ามาแทนที่เสียงฝนจากเมื่อคืน หลินเข่อซิง ตื่นขึ้นมาบนพื้นไม้กระดานของกระท่อมร้าง นางยืดแขนขาพลางถอนหายใจเบาๆ ความเมื่อยล้าจากการนอนขดตัวบนพื้นกระดานที่แข็งๆ ทำให้ร่างกายของนางรู้สึกเหนื่อยอ่อน

นางหันไปมองข้างตัว เห็นอวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่หน้าประตู เขายืนด้วยท่าทีสง่างาม แม้ว่าจะเพิ่งผ่านคืนที่เหนื่อยล้าเหมือนกัน แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่มีอาการใดๆ บ่งบอกว่าเขารู้สึกเหนื่อยเลย นั่นยิ่งทำให้หลินเข่อซิงรู้สึกว่าตนเองดู "อ่อนแอ" มากขึ้นไปอีก

"อรุณสวัสดิ์ท่านแม่ทัพ" หลินเข่อซิงเอ่ยทัก พลางยิ้มแหยๆ

"เจ้าตื่นช้าจังนะ" เฟยหลงหันมามองนางด้วยสายตานิ่งๆ

"ข้าคิดว่าท่านน่าจะเข้าใจ ข้านอนบนพื้นแข็งๆ ทั้งคืน ไม่เหมือนท่านที่นั่งพิงฝาผนังแล้วหลับไปสบายๆ" นางแกล้งทำเป็นบ่นเล็กๆ

อวิ๋นเฟยหลงหัวเราะเบาๆ “ถ้าเจ้านอนหลับบนพื้นไม้กระดานแล้วคิดว่ามันนุ่ม...เจ้าคงจะหลับสนิทได้ทุกที่”

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างขบขัน ขณะที่บรรยากาศของป่ายังคงสงบเช่นเดิม

แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังใกล้เข้ามา หลินเข่อซิงหันไปมองเห็นทหารติดตามทั้งสามคนเดินเข้ามาในกระท่อม พร้อมใบหน้าที่แสดงความสับสนและแปลกใจสุดขีด

“ท่านแม่ทัพ! พวกข้าตามหาท่านทั้งคืน!” ทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกึ่งตื่นเต้นและโล่งใจ ขณะที่อีกสองคนมองอวิ๋นเฟยหลงกับหลินเข่อซิงสลับกันไปมา

"กว่าจะเจอนะ?" อวิ๋นเฟยหลงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ทหารทั้งสามมองหน้ากันก่อนจะกลืนน้ำลาย "ก็... ท่านแม่ทัพไม่ได้ส่งสัญญาณบอกพวกข้า พวกข้าจึงคิดว่าท่านอาจจะ...ประสบเหตุร้าย"

“ประสบเหตุร้ายหรือ?” หลินเข่อซิงกลั้นหัวเราะ พลางส่งสายตาล้อเลียนไปทางอวิ๋นเฟยหลง

ร่างสูงโปร่งหันไปมองทหารทั้งสามด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่แววตากลับแฝงความขำขันอย่างแผ่วเบา “ข้าไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายอะไรหรอก เพียงแต่เมื่อคืนนี้มีคนลื่นตกลงมาและข้าเลยต้องมาช่วยเท่านั้น”

ทหารทั้งสามหันไปมองหลินเข่อซิงด้วยความสงสัย คนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “แล้วทำไมท่านแม่ทัพถึงไม่ส่งสัญญาณกลับไปให้พวกข้ารู้?”

คนที่ร่างเล็กกว่าเอามือปิดปากคนถามไว้พร้อมกระซิบเสียงแผ่วเบา “เจ้านี่ หุบปากไปเลย”

อวิ๋นเฟยหลงหันมามองหลินเข่อซิงก่อนจะตอบด้วยท่าทีเรียบๆ “ข้ามีเรื่องที่ต้องดูแลอยู่ตรงนี้... เลยไม่ได้สนใจเรื่องสัญญาณมากนัก”

ทหารคนหนึ่งเลิกคิ้วพลางหันไปยิ้มแซว “ท่านแม่ทัพ... หรือว่าท่านจะติดใจการอยู่กับคุณหนูหลิน?”

"หุบปากเสีย!" อวิ๋นเฟยหลงขู่เสียงต่ำ แต่ดูเหมือนน้ำเสียงนั้นจะไม่ได้จริงจังเท่าไรนัก

หลินเข่อซิงที่ฟังอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ "ท่านแม่ทัพจะไปติดใจอะไรได้ ข้าต่างหากที่ติดใจการผจญภัยแบบนี้... ต่อไปอาจจะต้องขอไปช่วยท่านอีกบ่อยๆ"

ทหารอีกคนหนึ่งพึมพำขึ้นมา "แต่เมื่อคืนฝนตกหนักมาก ข้านึกว่าท่านแม่ทัพจะให้พวกเรามารับกลับไปเสียอีก... ที่ไหนได้..."

ทหารทั้งสามคนหัวเราะคิกคักเบาๆ ขณะที่อวิ๋นเฟยหลงยังคงยืนนิ่ง มองพวกเขาด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจกับคำแซว แต่ลึกๆ แล้วเขาก็อดหัวเราะในใจไม่ได้

"เอาล่ะ กลับกันได้แล้ว" อวิ๋นเฟยหลงพูดตัดบท พลางหันหลังเดินออกจากกระท่อม

หลินเข่อซิงหันไปแอบยิ้มกับทหารคนหนึ่ง ก่อนจะวิ่งตามชายหนุ่มออกไป ขณะที่ทหารคนหนึ่งก็หันไปบอกกับเพื่อนๆ เบาๆ “เฮ้ เจ้าสังเกตไหม ท่านแม่ทัพดู...อารมณ์ดีนะ เห็นมียิ้มมุมปากด้วย”

"อ้อ นั่นน่ะหรือ... ข้าเห็นแล้ว แต่ข้าไม่กล้าพูด เดี๋ยวโดนอาวุธลับบินมาเสียก่อน" อีกคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

ทหารทั้งสามยังคงยิ้มแซวกันไปตลอดทาง ขณะที่หลินเข่อซิงกับอวิ๋นเฟยหลงเดินนำหน้า ท่ามกลางบรรยากาศที่สดใสหลังฝนตก คืนที่ผ่านมาทำให้ทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น และแม้อวิ๋นเฟยหลงจะยังไม่เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองออกมา แต่แววตาที่อ่อนโยนของเขาก็เริ่มบ่งบอกอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยแสดงออกมาก่อน