บทที่ 36

หยางเฟยฮุ่ยนั่งสง่างามอยู่ตรงข้ามกับ เฉินอี้เฉียง ชายผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยแววตาที่เย็นชาและแฝงความอำมหิต แม้รอยยิ้มหวานบนใบหน้าจะยังคงประดับไว้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ความน่ากลัวของนางกลับทำให้บรรยากาศในห้องเย็นยะเยือก

เฉินอี้เฉียงนั่งตัวแข็ง ท่าทางระมัดระวังขณะจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า เขารู้ดีว่าหยางเฟยฮุ่ยไม่ใช่คนที่จะมาเยี่ยมเยียนใครโดยไม่มีแผนการร้ายบางอย่าง นี่คือสัญญาณบ่งบอกว่าเขาต้องเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะตามมา

“ข้าต้องการให้เจ้าทำให้นาง...ไม่สามารถอยู่ในสังคมนี้ได้อีกต่อไป” หยางเฟยฮุ่ยกล่าวเรียบๆ ขณะที่ตักน้ำชาขึ้นจิบ “ข้าไม่สนว่าจะใช้วิธีใด แต่ข้าต้องการเห็นนางถูกทำลาย ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง หรือสิ่งที่นางมีอยู่ตอนนี้”

เฉินอี้เฉียงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “ท่าน...ท่านหมายความว่าอย่างไรขอรับ? นางเป็นคนที่แม่ทัพอวิ๋นให้ความสำคัญ หากข้าทำอะไรรุนแรงเกินไป ท่านแม่ทัพคงจะไม่ปล่อยข้าไว้แน่”

หยางเฟยฮุ่ยหัวเราะเบาๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าอวิ๋นเฟยหลงจะปกป้องนางได้ตลอดหรือ? ข้าต้องการให้เจ้าทำลายชื่อเสียงของหลินเข่อซิงให้ย่อยยับ จนไม่มีใครอยากเกี่ยวข้องกับนางอีกต่อไป แล้วข้าจะจัดการเรื่องอวิ๋นเฟยหลงเอง”

เฉินอี้เฉียงรู้สึกถึงเหงื่อที่เริ่มไหลซึมตามไรผม ความกังวลเกาะกุมหัวใจ เขารู้ว่าหยางเฟยฮุ่ยมีอำนาจมากพอที่จะบังคับให้เขาทำตามคำสั่ง แต่การเผชิญหน้ากับแม่ทัพอวิ๋นเฟยหลงเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากเสี่ยง

“แล้ว...ท่านมีแผนการอย่างไรหรือขอรับ?” เขาถามอย่างระมัดระวัง

หยางเฟยฮุ่ยยิ้มเย็น รอยยิ้มที่ไม่ถึงดวงตานั้นทำให้เฉินอี้เฉียงรู้สึกหนาวเยือกไปทั้งตัว “เจ้าจัดการแพร่ข่าวลือน่าสะอิดสะเอียนเกี่ยวกับนางเสีย... ว่านางลอบมีความสัมพันธ์กับชายอื่นก่อนที่จะได้หมั้นหมายกับแม่ทัพอวิ๋น ทำให้นางดูเหมือนหญิงที่ไม่รักษาความบริสุทธิ์และเกียรติยศ พวกชาวบ้านจะพูดถึงเรื่องนี้เอง และนางก็จะถูกดูแคลนจากทุกคนในเมือง”

เฉินอี้เฉียงเบิดตากว้าง “ข้าน้อยจะทำตามที่ท่านสั่งขอรับ แต่ข้าก็ยังหวั่นใจ...หากความจริงถูกเปิดโปง ข้าจะเอาตัวรอดได้หรือไม่?”

หยางเฟยฮุ่ยหัวเราะเบาๆ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความสง่างาม นางยื่นมือไปตบไหล่เฉินอี้เฉียงเบาๆ “ไม่ต้องห่วงไปหรอก หากเจ้าทำตามคำสั่งของข้า เจ้าจะได้รับการปกป้องอย่างดี อีกอย่างข่าวลือแบบนี้ ใครๆก็ชอบ การนินทาเรื่องคนอื่นไม่มีใครสนใจหรอกว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

เฉินอี้เฉียงก้มศีรษะลงอย่างจำยอม “ข้าจะทำตามคำสั่งของท่านทันทีขอรับ”

หยางเฟยฮุ่ยพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องด้วยท่าทางสง่างาม ในใจนางเต็มไปด้วยความพึงพอใจ แผนการนี้จะต้องสำเร็จ และหลินเข่อซิงจะต้องถูกทำลายลงต่อหน้าต่อตา ไม่มีใครจะหยุดยั้งนางได้

“ข้าจะดูซิว่า หนนี้เจ้าจะแก้ตัวยังไง ระหว่างคนพูดเท็จสิบคนในเรื่องเดียวกัน กับเจ้าที่พูดจริงอยู่เพียงคนเดียว ใครมาได้ยินย่อมเชื่อคนสิบคนมากกว่า และข่าวลือก็จะกลายเป็นเรื่องจริงไปเอง” หยางเฟยฮุ่ยหัวเราะเบาๆกับตนเอง มุมปากยกยิ้มอย่างสาสมใจ

หลังจากข่าวลือเริ่มแพร่สะพัดไปทั่วเมือง ชาวบ้านต่างเริ่มพูดถึงเรื่องนี้กันอย่างแพร่หลาย บางคนเริ่มสงสัยในตัวหลินเข่อซิง และบางคนถึงกับเชื่อในข่าวลือนั้นเต็มร้อย หลายคนถึงกับออกมาบอกว่าตนเองเห็นกับตาว่าคุณหนูตระกูลหลินแอบนัดพบผู้ชายอยู่บ่อยๆ ข่าวนี้กลายเป็นที่สนุกปากของทั้งบรรดาคุณหนูทั้งหลาย และเหล่าชาวบ้านร้านตลาด

ในจวนของแม่ทัพอวิ๋นเฟยหลง บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด อวิ๋นเฟยหลงนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา มือกำแน่นอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าคมเข้มของเขาแสดงออกถึงความกังวล

"ข่าวลือนั้น...มันทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ" อวิ๋นเฟยหลงพึมพำเบาๆ ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

เสียงฝีเท้าเบาๆ ของทหารที่เข้ามารายงานทำให้อวิ๋นเฟยหลงหันกลับมา

"ท่านแม่ทัพ ข่าวลือเกี่ยวกับคุณหนูหลินได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองแล้วขอรับ ชาวบ้านหลายคนเริ่มพูดถึงเรื่องนี้อย่างมาก และมีหลายคนที่เชื่อว่าเป็นความจริง"

อวิ๋นเฟยหลงกำหมัดแน่น ความโกรธเกาะกุมหัวใจ แต่เขายังคงพยายามสงบสติอารมณ์ "ใครเป็นคนแพร่ข่าวลือ?" เขาถามเสียงเย็น

"ยังไม่ทราบตัวผู้แพร่ข่าวแน่ชัด แต่คาดว่าเป็นการวางแผนของกลุ่มคนที่ต้องการทำลายชื่อเสียงของคุณหนูหลินขอรับ"

แม่ทัพอวิ๋นหรี่ตาลง ความคิดหมุนวนในหัวใจเขาอย่างรวดเร็ว "หยางเฟยฮุ่ย..." เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ เพราะในใจเขารู้สึกว่าหยางเฟยฮุ่ยคงเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

"ข้าจะไม่ยอมให้แผนการชั่วร้ายนี้ทำลายหลินเข่อซิงได้" อวิ๋นเฟยหลงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของเขา ท่าทางเด็ดขาดและสงบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย

เขารู้ดีว่าหลินเข่อซิงไม่ใช่คนที่จะจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองเพียงลำพัง แม้นางจะมีความฉลาดและไหวพริบ แต่การเผชิญหน้ากับแผนการที่ร้ายกาจเช่นนี้ เขาจะไม่ยอมให้นางต้องเผชิญเรื่องนี้เพียงลำพัง

หลังจากที่อวิ๋นเฟยหลงได้รับทราบข่าว เขารีบไปหาหลินเข่อซิงที่จวนของนางทันที เมื่อมาถึง เขาเห็นหลินเข่อซิงกำลังนั่งอยู่ในสวน ขณะที่หลิงเฉินนั่งข้างๆ พยายามปลอบโยน

“คุณหนู ข่าวลือเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ ไม่มีใครที่รู้จักท่านจริงๆ จะเชื่อหรอกเจ้าค่ะ” หลิงเฉินพูดอย่างหนักแน่น แต่ในน้ำเสียงยังคงมีความกังวลแฝงอยู่

อวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่ตรงขอบสวน มองดู หลินเข่อซิง ที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าของนางแฝงความเศร้าสร้อย ทั้งที่พยายามเก็บซ่อนมันไว้ เขามองเห็นทุกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของนาง หัวใจเขากระตุกแปลบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

สายตาของอวิ๋นเฟยหลงเลื่อนมองไปที่ หลิงเฉิน ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ นาง ราวกับรู้ใจ เฟยหลงส่งสายตาเย็นชาและทรงอำนาจไปให้ สื่อว่าเขาต้องการอยู่กับหลินเข่อซิงตามลำพัง

หลิงเฉินรู้งานเป็นอย่างดี นางก้มศีรษะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง และค่อยๆ ถอยออกไปอย่างเงียบเชียบ นางเดินหายไปจากสวน ทิ้งให้อวิ๋นเฟยหลงและหลินเข่อซิงอยู่กันเพียงลำพัง

เมื่อหลิงเฉินออกไปแล้ว ความเงียบครอบคลุมทั้งสวน อวิ๋นเฟยหลงมองเห็นแผ่นหลังเล็กๆ ของหลินเข่อซิงที่นั่งหันหลังให้กับเขา นางก้มหน้าต่ำ ราวกับต้องการซ่อนความรู้สึกจากทุกสิ่งรอบตัว

อวิ๋นเฟยหลงเดินเข้ามาใกล้นางช้าๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้านาง เขามองลงไปที่นาง และเห็นว่าแม้ในขณะนี้นางจะพยายามปั้นหน้ายิ้ม แต่ความกังวลและความเจ็บปวดกลับชัดเจนในแววตาของนาง

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะจัดการเรื่องนี้ได้คนเดียวหรือ?” เสียงของเขาดังขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

หลินเข่อซิงสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของนางยังคงเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ นางพยายามยิ้มและตอบกลับเบาๆ “ข้าคิดว่าข้าจัดการมันได้...ข้าไม่ต้องการให้ใครต้องมาลำบากเพราะเรื่องของข้า”

อวิ๋นเฟยหลงมองนางอย่างตั้งใจ และถอนหายใจเบาๆ “เจ้าดูเหมือนคนที่กำลังพยายามปกป้องคนอื่นตลอดเวลา แต่เจ้ากลับลืมปกป้องตัวเอง”

นางนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปสบตาเขา “ข้าก็แค่...ข้าไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากเพราะข้า ข้าไม่ชอบความรู้สึกที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน”

อวิ๋นเฟยหลงย่อตัวลงนั่งข้างๆ นาง ดวงตาคมเข้มของเขาสบตากับนางอย่างอ่อนโยน “เจ้ามันดื้อจริงๆ เจ้าไม่จำเป็นต้องสู้ทุกอย่างเพียงลำพัง” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่ก็แฝงความหนักแน่น “เจ้าไม่ต้องทำทุกอย่างคนเดียว ข้าอยู่ที่นี่...และข้าจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเจ้า”

หลินเข่อซิงหันมามองเขาด้วยความแปลกใจ ดวงตาของนางมีประกายความอบอุ่นที่เพิ่งเริ่มกลับคืนมา “ท่านแม่ทัพ...”

“ข้าไม่ได้พูดเล่น ข้าจะปกป้องเจ้า” อวิ๋นเฟยหลงพูดอย่างหนักแน่น เขาจับมือของนางอย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในคำพูด

นางนิ่งไปเล็กน้อย รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือที่จับมือของนาง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจนขนาดนี้ นางยิ้มบางๆ แต่ยังคงรู้สึกหวิวๆ อยู่ในใจ

“ขอบคุณ...” นางพูดเบาๆ แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “บางทีข้าก็ต้องยอมรับบ้างว่าข้าทำทุกอย่างคนเดียวไม่ได้...”

อวิ๋นเฟยหลงหัวเราะเบาๆ และยิ้มออกมาจางๆ “เจ้าเป็นคนดื้อที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา” เขาพูดในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดู

หลินเข่อซิงหัวเราะตาม “ข้าก็คิดว่าท่านจะบอกข้าด้วยคำพูดที่นุ่มนวลกว่านี้เสียอีก”

เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “คำพูดนุ่มนวลไม่เหมาะกับข้า แต่ข้าก็จะปกป้องเจ้า...ในแบบของข้าเอง”

หลินเข่อซิงรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ นางเริ่มเข้าใจว่าอวิ๋นเฟยหลงไม่ใช่แค่คนเย็นชาและหยิ่งยโสอย่างที่นางเคยคิด เขาเป็นคนที่ห่วงใยนางอย่างจริงใจ เพียงแค่เขาไม่รู้วิธีแสดงออกอย่างคนอื่น

นางยิ้มและพูดเบาๆ “ข้าเข้าใจแล้ว... และข้าจะไม่ดื้อดึงไปคนเดียวอีกต่อไป”

บรรยากาศระหว่างพวกเขาเป็นไปด้วยความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเข้าใจ นางเอนตัวลงเล็กน้อย และเงยหน้ามองท้องฟ้า แม้จะยังมีเมฆครึ้ม แต่ท้องฟ้าก็เริ่มเปิดออกเล็กน้อย เหมือนกับหัวใจของนางที่เริ่มเปิดรับความรู้สึกใหม่ๆในใจตนเอง