บทที่ 38

“เจ้าคิดจริงๆ เหรอว่าอวิ๋นเฟยหลงจะสนใจผู้หญิงที่จืดชืดและไม่มีอะไรน่าสนใจแบบเจ้า?” หยางเฟยฮุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เจ้ามันก็แค่เงาของคนอื่น เขาไม่มีวันรักเจ้า ข้าเป็นคนเดียวที่เหมาะสมกับเขา”

หลินเข่อซิงหัวเราะออกมาด้วยความเย็นชา “ข้าคงไม่ต้องบอกเจ้าให้หยุดทำอะไรโง่ๆ แบบนี้ใช่ไหม? ข่าวลือที่เจ้าแพร่กระจายไป มันทำให้ทุกคนเห็นความริษยาในตัวเจ้าเองมากกว่าที่จะทำลายข้า”

หยางเฟยฮุ่ยหน้าแดงก่ำ กำหมัดแน่น “เจ้ามันก็แค่คนที่ไม่มีวันอยู่ในระดับเดียวกับข้า ข้าเพียงแค่ต้องการทำให้ทุกคนเห็นความจริง ว่าเจ้าไม่เหมาะสมกับตำแหน่งภรรยาแม่ทัพ!”

หลินเข่อซิงก้าวเข้าไปใกล้หยางเฟยฮุ่ย พลางกระซิบเบาๆ “แผนไร้สมองของเจ้า มันไม่มีผลหรอก ข้าจะแสดงให้ดู ว่าเขาจะเลือกใคร”

หลินเข่อซิงแสร้งล้มลงไปอย่างแรง โดยไม่ลืมที่จะดึงเอาหยางเฟยฮุ่ยลงมาด้วย

ทันใดนั้นเอง อวิ๋นเฟยหลงพร้อมเหล่าขุนนางและคุณหนูทั้งหลายก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากเงามืดของสวน ทุกคนหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงสนทนาของหยางเฟยฮุ่ยที่กำลังสารภาพถึงการกระทำของตนเอง

หยางเฟยฮุ่ยหันไปเห็นทุกคนที่ยืนอยู่ นางหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ อวิ๋นเฟยหลงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้านาง ดวงตาคมของเขามองนางด้วยความเฉยชา

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาผู้คนจึงกลายเป็นว่า หยางเฟยฮุ่ยขึ้นคร่อมบนตัวหลินเข่อซิง มือหนึ่งยันไว้กับพื้นอีกมือเหวี่ยงไปด้านหลัง ด้วยว่านางเตรียมจะลุกขึ้น แต่สายตาคนนอกกลับมองว่านางกำลังจะตบหลินเข่อซิง

"ข้าได้ยินทุกคำพูดของเจ้า" อวิ๋นเฟยหลงพูดเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น “การกระทำของเจ้าแสดงให้เห็นว่าเจ้าไม่คู่ควรกับตำแหน่งใดๆ ในใจข้า”

หยางเฟยฮุ่ยพูดไม่ออก ร่างของนางสั่นด้วยความโกรธและอับอาย นางพยายามหาข้อแก้ตัว แต่คำพูดไม่อาจหลุดออกจากปากได้

คุณหนูและขุนนางที่ยืนอยู่ต่างซุบซิบกันอย่างแผ่วเบา หลายคนมองหยางเฟยฮุ่ยด้วยสายตาดูถูก หลายคนหัวเราะเบาๆ ด้วยความสะใจในความพ่ายแพ้ของนาง

“ข้านึกไม่ถึงจริงๆ นี่ครอบครัวนางสอนกันมาอย่างไร ให้ลูกสาวมีพฤติกรรมแบบนี้ น่าผิดหวังจริงๆ” คุณหญิงท่านหนึ่งพูดขึ้น

“สู้น้องสาวอีกคนของนางไม่ได้ รายนั้นได้ยินว่ารูปโฉมและความสามารถยังเหนือกว่าเสียด้วยซ้ำ”

“เช่นนั้นข้าก็คิดถูกแล้ว ที่ให้แม่สื่อไปทาบทามคุณหนูรองหยางให้ลูกชายคนโตของข้า”

เหล่าฮูหยินของผู้มีบรรดาศักดิ์ที่ได้รู้เห็นเหตุการณ์ต่างพากันส่ายหน้ากับการกระทำของหยางเฟยฮุ่ย

หลินเข่อซิงยืนอยู่ข้างอวิ๋นเฟยหลง นางหันมาสบตากับเขาและยิ้มเล็กๆ อย่างพอใจ ก่อนที่จะแกล้งแลบลิ้นใส่หยางเฟยฮุ่ยอย่างขี้เล่น เมื่อหยางเฟยฮุ่ยมองมาที่นาง นางทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ทำให้นางยิ่งโมโหมากขึ้น

หยางเฟยฮุ่ยกัดฟันแน่น น้ำตาแห่งความคับแค้นใจไหลรินออกมา แต่ทำอะไรไม่ได้ นางรู้ว่านี่คือจุดจบของแผนการที่นางวางไว้ นางไม่สามารถแก้ตัวอะไรได้แล้วในตอนนี้

"ข้า...ข้าจะจำวันนี้ไว้" หยางเฟยฮุ่ยกล่าวด้วยเสียงสั่น “ข้าจะไม่ยอมแพ้เพียงเท่านี้แน่”

หลินเข่อซิงทำเพียงหัวเราะเบาๆ อวิ๋นเฟยหลงหันไปสั่งการอย่างเฉียบขาด “ส่งแขก” เขาพูดกับข้ารับใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ข้ารับใช้รีบเข้ามาและพาหยางเฟยฮุ่ยออกจากสวนไป

เมื่อทุกอย่างสงบลง หลินเข่อซิงหันมามองอวิ๋นเฟยหลง นางพูดเบาๆ "ท่านอวิ๋น ข้าคิดว่าท่านควรจะให้ข้าจัดการเองแต่แรกนะ ข้าก็มีแผนของข้า"

อวิ๋นเฟยหลงยิ้มเล็กน้อย "ข้าเชื่อว่าเจ้าเก่งพอ...แต่บางทีข้าก็ต้องการสนุกกับการแสดงของเจ้าเช่นกัน"

ทั้งสองหัวเราะเบาๆ ขณะที่บรรยากาศรอบตัวเริ่มกลับมาสงบอีกครั้ง

ข่าวลือเรื่องแผนการใส่ร้ายหลินเข่อซิงของ หยางเฟยฮุ่ย แพร่กระจายไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว ขุนนางและชนชั้นสูงต่างวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้กันอย่างเผ็ดร้อน ทุกคนต่างรู้ดีว่าหยางเฟยฮุ่ยพยายามทำลายชื่อเสียงของหลินเข่อซิงเพื่อขัดขวางการแต่งงาน

ในจวนตระกูลหยาง บรรยากาศเงียบสงบจนเกือบอึดอัด หยางอวี่ถง ผู้เป็นพ่อของหยางเฟยฮุ่ยกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ ชายวัยกลางคนนั่งทำหน้าถมึงทึง เขาได้รับข่าวเรื่องการกระทำของลูกสาว และมันทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหยางเสียหายอย่างหนัก ขณะที่เขารอหยางเฟยฮุ่ยมาพบ ใจของเขาก็เต้นรัวด้วยความโกรธที่ยากจะระงับ

ประตูห้องโถงเปิดออก หยางเฟยฮุ่ย เดินเข้ามาด้วยใบหน้าซีดเผือด นางรู้ดีว่าคำตำหนิและการลงโทษกำลังรอนางอยู่ เมื่อก้าวเข้ามา นางเห็นสายตาเย็นชาของพ่อที่จับจ้องมา นางก็รู้ว่าครั้งนี้หนีไม่พ้นแน่

"เจ้ากล้าดียังไง! เจ้าทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหยางป่นปี้จนข้าต้องอับอายขายหน้าเพราะความริษยาของเจ้า!" หยางอวี่ถงตะคอกเสียงดังลั่น

หยางเฟยฮุ่ยกลืนน้ำลาย หัวใจของนางสั่นระรัวด้วยความกลัว นางพยายามจะอธิบาย "ท่านพ่อ ข้าเพียงแต่...ข้าแค่ต้องการ...อวิ๋นเฟยหลง ข้า...รักเขา ข้าอยากได้เขาเป็นสามี..."

หยางอวี่ถงยิ่งโกรธมากขึ้น เขายืนขึ้นแล้วตบหน้าลูกสาวอย่างแรงจนเสียงดังสนั่น นางเซถอยไปข้างหลังทันทีด้วยความตกใจ ใบหน้าของนางร้อนผ่าวจากแรงตบ แต่สิ่งที่เจ็บยิ่งกว่าคือก้อนเนื้อในอกซ้ายที่เต้นราวกับจะกระโจนออกมา มันเจ็บร้าวเสียยิ่งกว่าความเจ็บบนใบหน้า

"เจ้าไม่ใช่ลูกสาวข้าอีกต่อไป!" หยางอวี่ถงตะโกนลั่น ขณะที่ ภรรยารอง และ น้องสาวต่างมารดาของหยางเฟยฮุ่ย สองคนยืนมองอยู่ที่มุมห้อง พวกนางไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มเยาะในใจ

ภรรยารองยกถ้วยชาอย่างไม่เร่งรีบ พลางมองดูเหตุการณ์อย่างไม่สนใจนัก นางเห็นหยางเฟยฮุ่ยพ่ายแพ้มาแล้วหลายครั้ง การตบหน้าของหยางอวี่ถงในครั้งนี้เป็นเพียงอีกหนึ่งบทของการลงโทษที่หยางเฟยฮุ่ยควรได้รับ แต่คราวนี้มันยิ่งกว่าทุกครั้ง เพราะชื่อเสียงของตระกูลหยางต้องมัวหมองไปพร้อมกับความพ่ายแพ้ของนาง

"เจ้ามันโง่เขลา" หยางอวี่ถงพูดเสียงต่ำ ขณะที่หยางเฟยฮุ่ยยังคงกุมหน้าด้วยความเจ็บปวดและอับอาย "ข้าคิดว่าข้าเลี้ยงเจ้ามาดีแล้ว แต่เจ้ากลับทำให้ข้าและตระกูลอับอายเพราะเรื่องไร้สาระอย่างนี้ เจ้าคิดว่าข้าจะทนได้หรือ?"

หยางเฟยฮุ่ยกล้ำกลืนน้ำตา นางรู้ดีว่าการตอบโต้จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก นางทำได้เพียงยืนนิ่ง ทนความเจ็บปวดทั้งกายและใจ นางเหลือบมองภรรยารองและน้องสาวต่างมารดาที่จ้องมองมาอย่างไม่ปิดบังความสะใจ

“ท่านพ่อ ข้า...” นางพยายามจะพูด แต่หยางอวี่ถงตัดบททันที

“อย่ามาพูดอะไรอีก! เจ้าคิดว่าการทำลายชื่อเสียงของคนอื่นจะทำให้อวิ๋นเฟยหลงรักเจ้างั้นหรือ? เจ้ามันไม่ต่างอะไรจากคนโง่ที่คิดเพ้อเจ้อ!” หยางอวี่ถงโบกมือไล่ “ออกไปให้พ้นหน้าข้า อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก!”

หยางเฟยฮุ่ยสะดุ้งด้วยความตกใจ นางถอยหลังออกจากห้องโถง รู้ดีว่านางได้ทำผิดพลาดใหญ่หลวง นางเหลือบมองไปที่หยางลี่เฟย และหยางเหมยหลินซึ่งส่งสายตาเยาะเย้ยมาให้นาง นางรู้ดีว่าทุกคนในตระกูลนี้ไม่มีใครอยู่ข้างนาง ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของนาง