บทที่ 46

ยามเช้าวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส พระอาทิตย์ออกมาทักทายเร็วรี่ ฟ้าครามแทบไม่มีเมฆหรือหมอกใดๆ เป็นมงคลฤกษ์อันดีสำหรับงานมงคลที่จะจัดขึ้นในวันนี้

“ฮ้าววว ง่วงนอนชะมัด” หลินเข่อซิงอ้าปากหาวหวอดๆ พลางบิดขี้เกียจไปมา

“ว้ายย คุณหนู ทำไมอ้าปากกว้างอย่างนั้นล่ะเจ้าคะ ประเดี๋ยวที่ทาหน้าก็พังหมดหรอกเจ้าค่ะ” หลิงเฉินว่าพลางขยับตัวเข้าไปหาหลินเข่อซิง พร้อมทั้งพินิจดูใบหน้าของเจ้านายไปด้วย

“โธ่ หลิงเฉิน เจ้าปลุกข้าตื่นตั้งแต่ยังมีแต่เสียงจิ้งหรีดร้อง จนตอนนี้ไก่ขันจนหลับแล้ว คิดดูสิว่าข้าตื่นเช้าแค่ไหน แล้วนี่เจ้าทำทรงอะไรให้ข้าเนี่ย” หญิงสาวว่าพลางเอาเอามือคลำไปมาบนศีรษะตนเอง

“คุณหนู!” เพี๊ยะ หลิงเฉินตีมือคนซนเบาๆ

“กว่าข้าจะจัดแต่งให้คุณหนูเสร็จใช้เวลาไปมากโขนะเจ้าคะ ตรงนี้ข้าม้วนผมคุณหนูไว้ด้วยด้ายหลากสีเพื่อเพิ่มความสวยงามเจ้าค่ะ ส่วนปิ่นก็ต้องเป็นปิ่นทอง เพราะสีทองเป็นสีมงคลของงานแต่งเจ้าค่ะ”

“เอาเถอะ แล้วที่ห่อผ้าไว้นั่นล่ะ คืออะไรเหรอ?”

มือเรียวบางชี้ไปยังโต๊ะไม้ที่อยู่ไม่ไกลนักในห้องนอน

“สิ่งนั้นคือของที่เราจะเตรียมไปด้วยเจ้าค่ะ มีกรรไกรสองคู่ ไม้วัดสองคู่ แล้วก็แจกันอีกสองคู่เจ้าค่ะ”

“โห เอาไปทำไมเยอะแยะนักล่ะ”

“มันมีความหมายนะเจ้าคะ ไม่ได้หยิบส่งๆ ของทุกอย่างเอาไปเป็นคู่ หมายถึงให้อยู่เคียงคู่กันไปตลอด ส่วนสิ่งของเช่นกรรไกร คล้ายกับผีเสื้อให้โบยบินเคียงคู่กันไปน่ะเจ้าค่ะ”

“อ่ออ อย่างงี้นี่เอง จะว่าไปก็ยุ่งยากน่าดูเหมือนกันนะเนี่ย” หลินเข่อซิงว่าพลางถอนหายใจ

ก๊อกๆๆๆ

“ซิงเอ๋อร์ พร้อมรึยังลูก ประเดี๋ยวพวกเราต้องเดินทางไปบ้านเฟยหลงอีกนะ” หลินเจิ้นกั๋วเคาะประตูเรียกลูกสาว

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ! ป่ะ หลิงเฉิน เราออกไปกันเถอะ” ร่างบางว่าพลางลุกจากเก้าอี้ เดินไปทางประตูห้องนอน

หลินเจิ้นกั๋ว ชิงเหม่ย หลินเข่อซิง หลิงเฉิน และบรรดาบ่าวไพร่ในจวน พากันมาส่งหลินเข่อซิงขึ้นเกี้ยว

“ตามจริงแล้ว ต้องเป็นพี่ชายคนโตเป็นคนแบกเกี้ยวให้เจ้า แต่เพราะเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ ฉะนั้นพ่อจะเป็นคนแบกเอง”

“ท่านพ่อ! จะไหวหรือเจ้าคะ” หลินเข่อซิงปากอ้าตาค้าง เพราะน้ำหนักเกี้ยวที่มีเธอนั่งอยู่ ท่านพ่อที่อายุมากอาจบาดเจ็บได้

“มันจะขนาดไหนกันเชียว อีกอย่างข้าไม่ได้แบกเพียงลำพังเสียหน่อย มีเหล่าทหารช่วยด้วยอีกสามมุม” หลินเจิ้นกั๋วพูดจบพลางส่งยิ้มอันอบอุ่นมาให้หลินเข่อซิง

“ท่านพ่อ ฮึก!”

“โธ่เอ๋ย ลูกพ่อ พ่อมีเจ้าเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ พ่อทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง ขอเพียงเจ้าอย่าหลงลืมว่าจวนของพ่อต้อนรับเจ้าเสมอ”

“ใช่จ้ะ แม้จะมีประโยคที่ว่า ลูกสาวแต่งงานก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป แต่ไม่ใช่กับตระกูลหลิน ไม่ใช่กับทั้งพ่อและแม่ของเจ้าแน่นอน”

ทั้งสามคนยืนโอบกอดกันและกัน หลินเข่อซิงถึงกับกลั้นสะอื้น นางรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเหลือแสน ที่มี่พ่อและแม่ที่รักและเมตตานางถึงเพียงนี้

กว่าขบวนเกี้ยวเจ้าสาวจะไปถึง ก็กินเวลาไปโข

ตกค่ำขบวนแห่เจ้าสาวเคลื่อนตัวออกจากจวนตระกูลหลิน ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวตกแต่งอย่างอลังการด้วยผ้าไหมสีแดงและทอง ขนาบข้างด้วยทหารและข้าราชบริพารจำนวนมาก เสียงกลองและเครื่องดนตรีจีนดังขึ้นเพื่อส่งสัญญาณถึงความยิ่งใหญ่ของงานนี้

เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงจวนตระกูลอวิ๋น บ้านเจ้าบ่าว บรรดาแขกเหรื่อที่ยศและบรรดาศักดิ์สูงมากมายที่มาจากทั่วสารทิศต่างพากันมาร่วมงาน มีทั้งขุนนางระดับสูง เจ้าเมือง และเหล่าขุนนางในราชสำนัก รวมถึงบรรดาเครือญาติของตระกูลอวิ๋นและตระกูลหลิน ทุกคนมาร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีมงคลสมรสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบหลายปี

พิธีแต่งงานเริ่มต้นด้วยการเคลื่อนเกี้ยวเข้าสู่ลานพิธี ก่อนที่อวิ๋นเฟยหลงจะมาเคาะเกี้ยวเจ้าสาวด้วยคันธนูสีแดง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ในการ "เปิดประตู" และเชิญเจ้าสาวออกจากเกี้ยว หลินเข่อซิงที่สวมชุดเจ้าสาวสีแดงปักลายแบบจีนโบราณ ปิดหน้าไว้ด้วยผ้าคลุมหน้าเดินออกมา นางดูงดงามสง่างามอย่างที่สุดในสายตาของผู้คน

ทั้งสองคนนั่งลงบนแท่นพิธี มีการจุดธูปบูชาฟ้าดิน ซึ่งเป็นพิธีการสำคัญเพื่อแสดงความเคารพต่อฟ้าและบรรพชน จากนั้นจึงเริ่มพิธีที่เรียกว่า "ซานสุ่ย" หรือ "พิธีคำนับสามครั้ง" ตามธรรมเนียมการแต่งงานของจีนโบราณ ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต้องคำนับสามครั้ง

อวิ๋นเฟยหลงและหลินเข่อซิงยืนเคียงข้างกัน

หนึ่งคำนับฟ้าดิน

สองคำนับบิดามารดา

สามคำนับกันและกัน

เมื่อพิธีคำนับเสร็จสิ้น เจ้าบ่าวและเจ้าสาวถูกนำเข้าสู่ห้องหอ ซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นชีวิตคู่ หลินเข่อซิงและอวิ๋นเฟยหลงต่างนั่งเคียงกันบนเตียงคู่ที่ประดับด้วยดอกไม้สีแดงและทอง ซึ่งแสดงถึงความโชคดีและความเป็นมงคล ท่ามกลางเสียงหัวเราะและคำแซวจากเหล่าผู้ร่วมงาน

เมื่อทั้งสองนั่งเคียงกันบนเตียงคู่ที่ประดับด้วยผ้าแพรสีสด ดอกไม้สวยงาม และแสงจากโคมไฟอันอบอุ่น เสียงแซวจากเหล่าแขกเหรื่อก็ดังขึ้นรอบๆ

"ท่านแม่ทัพ! คืนนี้อย่าลืมดูแลคุณหนูหลินให้ดีล่ะ!" ชายคนหนึ่งร้องขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะลั่น

"ดูแลไม่ใช่แค่คืนนี้นะเจ้าคะ! แต่ดูแลตลอดไปเลยนะเจ้าคะ!" หญิงสูงวัยอีกคนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวังดี

"โอ๊ย ท่านแม่ทัพคงจะดูแลเจ้าสาวแบบไม่ให้คลาดสายตาแน่ๆ ข้าขอเดิมพันไว้เลย!" เสียงของเพื่อนสนิทอวิ๋นเฟยหลงแซวออกมา เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน

หลินเข่อซิงหน้าแดงก่ำ เมื่อได้ยินเสียงแซวจากทุกคน นางหลบสายตาพลางยิ้มเขินๆ มือเรียวของนางบิดผ้าแพรที่จับอยู่แน่นจนเกือบขาด ทว่ากลับต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออวิ๋นเฟยหลงกระซิบเบาๆ ข้างหูของนาง "ดูเหมือนคืนนี้เจ้าจะถูกแซวหนักเลยนะ"

หลินเข่อซิงย่นจมูกแล้วกระซิบตอบกลับด้วยน้ำเสียงขี้เล่น "ข้าโดนแซวก็เพราะท่านต่างหาก แม่ทัพหนุ่มหล่อแห่งยุค นี่แหละต้นเหตุ"

อวิ๋นเฟยหลงหันมายิ้มมุมปากพร้อมกระซิบตอบกลับเสียงนุ่ม "ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าเป็นต้นเหตุ ข้าก็จะยอมลุกหนีไปตอนนี้เลยดีไหม?"

"ท่านอย่าคิดหนีเชียวนะ!" หลินเข่อซิงยกมือหยิกแขนเขาเบาๆ แต่ในใจกลับอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

เสียงหัวเราะยังดังลั่นอยู่ข้างนอก ขณะที่คู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวพยายามรับมือกับบรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยความเฮฮา

"อวิ๋นเฟยหลง ข้าได้ยินมาว่าท่านแข็งแรงเป็นนักสู้ แต่คืนนี้ข้าว่าท่านต้องพิสูจน์ความแข็งแรงของท่านในอีกด้านแล้วล่ะ" หนึ่งในทหารของเฟยหลงเอ่ยขึ้นอย่างกลั้วหัวเราะ

อวิ๋นเฟยหลงกระตุกยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เพียงแต่เหลือบตามองหลินเข่อซิงที่ยิ่งหน้าแดงไปอีก นางพยายามจะยกน้ำชาขึ้นดื่มเพื่อซ่อนความเขิน แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงแซวที่ตามมาไม่ขาด

"คุณหนูหลิน! คืนนี้ขอให้ท่านมีความสุขมากๆ นะเจ้าคะ!" เสียงของสาวใช้ที่แอบมายืนแซวอยู่ห่างๆดังขึ้น หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ

เมื่อเสียงแซวเริ่มเบาบางลง บรรยากาศในห้องหอก็กลับมาเงียบสงบขึ้นเล็กน้อย เหล่าแขกที่แซวทั้งคู่ค่อยๆ ถอยออกไป ทิ้งให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวได้ใช้เวลาส่วนตัวด้วยกัน

"หืม...เจ้าเอาแต่หัวเราะเขินมาตลอด ไม่พูดอะไรหน่อยหรือ?" อวิ๋นเฟยหลงเอ่ยเบาๆ พร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนให้หลินเข่อซิง

"ข้าไม่รู้จะพูดอะไรนี่นา ท่านดูสิ ข้าก็ไม่เคยแต่งงานมาก่อนนี่" หลินเข่อซิงยิ้มขำขัน พลางตอบด้วยน้ำเสียงขี้เล่น นางหยอกล้ออย่างเป็นธรรมชาติ แม้จะรู้สึกเขินแต่ก็อบอุ่นใจ

ทั้งคู่มองตากันด้วยความรู้สึกอบอุ่นท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรัก ในที่สุดเสียงหัวเราะและแซวก็เงียบลง ทิ้งให้บรรยากาศในห้องหอเต็มไปด้วยความสุขและความรู้สึกที่ดีต่อกัน

บรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานก็ถูกนำเข้าสู่เรือนอาหารของตระกูลอวิ๋น ซึ่งจัดเตรียมอาหารเลิศรสตามประเพณีมาอย่างครบครัน ทั้งเป็ดปักกิ่ง หมูหัน อาหารทะเลสดๆ และเหล้าหอมหวานที่ตระกูลอวิ๋นเตรียมมาเพื่อเลี้ยงต้อนรับผู้ร่วมงานทุกคน

บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความชื่นมื่น เสียงดนตรีจีนโบราณบรรเลงขับกล่อมแขกเหรื่อ ขณะที่บรรดาขุนนางและเครือญาติของทั้งสองตระกูลต่างพากันสนทนาอย่างอบอุ่น พิธีแต่งงานครั้งนี้ถือเป็นการรวมสองตระกูลใหญ่เข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ และเป็นที่กล่าวขานไปทั่วเมืองถึงความยิ่งใหญ่ของงานนี้

หลินเจิ้นกั๋ว พ่อของหลินเข่อซิง ยืนอยู่ใกล้กับอวิ๋นเหอ พ่อของอวิ๋นเฟยหลง ทั้งสองคนจับมือกันแน่นด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพ

“ข้าต้องขอบคุณท่านมากจริงๆ ที่ยกลูกชายของท่านให้กับลูกสาวข้า” หลินเจิ้นกั๋วเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น พลางหันไปมองลูกสาวที่นั่งเคียงข้างอวิ๋นเฟยหลง “ข้าหวังว่าทั้งสองจะดูแลกันอย่างดี”

อวิ๋นเหอหัวเราะเบาๆ “ท่านพูดอย่างนั้นก็เกินไป ลูกชายข้าต่างหากที่โชคดีที่ได้แต่งกับลูกสาวท่าน หลินเข่อซิงเป็นหญิงสาวที่ทั้งเฉลียวฉลาดและเข้มแข็ง นางจะเป็นคู่ชีวิตที่ดีของเฟยหลงแน่นอน”

หลินเจิ้นกั๋วพยักหน้า “ข้าก็คิดเช่นนั้น นางมีความเด็ดเดี่ยวอยู่ในตัว และข้าก็เชื่อว่านางจะเป็นภรรยาที่คู่ควรกับแม่ทัพใหญ่อย่างอวิ๋นเฟยหลง”

ในขณะที่บรรดาญาติผู้ใหญ่สนทนาอย่างเป็นกันเอง เถ้าแก่หญิงผู้เป็นญาติห่างๆ ของตระกูลหลินก็หันไปถามชิงเหม่ย ภรรยาของหลินเจิ้นกั๋ว “น้องหญิง ข้าฟังมาว่างานนี้สินสอดยิ่งใหญ่มากทีเดียว จริงหรือไม่?”

ชิงเหม่ยยิ้มก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จริงเจ้าค่ะ พี่หญิง สินสอดนั้นมากมายเหลือเกิน ข้าคิดว่านับเป็นหนึ่งในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ก็ว่าได้”

“ข้าก็ว่าอย่างนั้น!” ญาติผู้ใหญ่คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย “ขบวนสินสอดยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ท่านแม่ทัพย่อมต้องรักและให้ความสำคัญกับคุณหนูหลินมากจริงๆ”

ชิงเหม่ยหัวเราะเบาๆ “เฟยหลงเป็นคนเงียบๆ อาจจะไม่ได้แสดงออกมากนัก แต่ข้าก็เชื่อว่าลูกสาวข้าจะทำให้เขามีความสุขได้แน่นอน”

อวิ๋นเหอที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ก็หันไปยิ้มให้พ่อแม่ของหลินเข่อซิง “ข้าเชื่อว่าเมื่อทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน พวกเขาจะเติบโตและสร้างครอบครัวที่เข้มแข็งไม่แพ้ตระกูลของเรา”

หลินเจิ้นกั๋วพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่ญาติผู้ใหญ่คนอื่นๆ ต่างสนทนาอย่างออกรสถึงความยิ่งใหญ่ของงานแต่งงาน และความโชคดีที่ทั้งสองตระกูลได้เกี่ยวดองกัน

“ข้าขอให้ทั้งสองมีความสุขยืนยาว นี่เป็นการรวมตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดของแคว้นเรา” ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเอ่ยเสริม

“ข้าก็คิดเช่นนั้น” อวิ๋นเหอกล่าวพลางหันไปมองทางห้องหอ

บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความอบอุ่นและมิตรภาพ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความยินดีของบรรดาแขกเหรื่อ ทุกคนต่างยินดีกับความรักและความสัมพันธ์อันยิ่งใหญ่ของทั้งสองตระกูล