บทที่ 37

หลังจากที่ข่าวลือเกี่ยวกับหลินเข่อซิงแพร่กระจายไปทั่วเมือง ความเงียบสงบในจวนท่านโหวก็เต็มไปด้วยความกังวล อวิ๋นเฟยหลงเดินวนไปวนมาในห้องทำงาน หน้านิ่วคิวขมวด บรรดาทหารในสังกัดต่างรู้สึกว่าแม่ทัพของพวกเขาช่วงนี้หงุดหงิดง่ายเสียเหลือเกิน

รวมถึงบรรดาบ่าวไพร่ต่างทำงานด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง

อวิ๋นเฟยหลงรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยให้ดำเนินต่อไปได้โดยที่เขาไม่ทำอะไร

ในห้องหนังสือ หลินเข่อซิงนั่งสงบอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง นางจ้องมองหนังสือที่เปิดอยู่บนตัก แต่ความคิดล่องลอยไปไกล ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของอวิ๋นเฟยหลงดังขึ้น ทำให้นางเงยหน้ามอง

"ข้ามีเรื่องที่ต้องพูดกับเจ้า" อวิ๋นเฟยหลงพูดขึ้น "ข้าจะจัดงานเลี้ยงที่จวน เพื่อให้ทุกคนมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าเจ้าไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวลือกล่าวอ้าง"

หลินเข่อซิงมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ “งานเลี้ยงงั้นหรือ?”

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้า "ใช่ ข้าจะเชิญบรรดาคุณหนูและผู้มีอำนาจในเมือง รวมถึงเหล่าขุนนางที่มีชื่อเสียงให้มาเข้าร่วมงานนี้ เจ้าจะมีโอกาสแสดงตัวต่อหน้าพวกเขา ให้พวกเขาเห็นว่าเจ้าเป็นใครจริงๆ ไม่ใช่ตามที่ข่าวลือพูดถึง"

หลินเข่อซิงคิดตามแล้วพยักหน้าเห็นด้วย "ฟังดูดีมาก ข้าเองก็ไม่อยากให้ข่าวลือนี้ดำเนินต่อไปแบบนี้" นางยิ้มบางๆ "ข้าต้องแสดงให้พวกเขาเห็นด้วยตนเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้ข่าวลือนี้ทำลายข้าได้"

อวิ๋นเฟยหลงมองนางด้วยความพึงพอใจ "ข้าจะเตรียมการทุกอย่างเอง ส่วนเจ้าก็แค่เตรียมตัวให้พร้อม"

ในที่สุดวันจัดงานเลี้ยงก็มาถึง จวนของอวิ๋นเฟยหลงเต็มไปด้วยความคึกคัก ประดับประดาด้วยผ้าสีทองและแดง มีการจัดโต๊ะเลี้ยงอาหารอย่างประณีตตามริมสวน แขกที่ได้รับเชิญเริ่มทยอยเดินทางมาถึง ไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือคุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ์ต่างๆ ผู้คนในงานต่างสวมใส่ชุดที่ดีที่สุดของตน เพื่อแสดงสถานะและความสำคัญของตนเองในสังคม

อวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่หน้าประตูจวน พร้อมต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ท่าทางสง่างามของเขาเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและน่าเกรงขาม ขณะที่หลินเข่อซิงนั่งรออยู่ภายในห้องโถง นางเตรียมตัวเต็มที่ด้วยชุดที่เรียบง่ายแต่สง่างาม สีขาวผสมทองที่สะท้อนถึงความบริสุทธิ์และสูงส่งในตัวนาง

บรรยากาศในงานเริ่มเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยคึกคัก เหล่าคุณหนูและขุนนางเริ่มจับกลุ่มสนทนากัน หลายคนยังคงซุบซิบพูดถึงข่าวลือเกี่ยวกับหลินเข่อซิง

“นี่ เจ้าว่านางใช่หน้าหนาเกินไปรึไม่ หากเป็นข้านะ คงไม่มีหน้ามาในงานเลี้ยง เสนอหน้าต่อหน้าท่านอวิ๋นเป็นแน่” หนึ่งในนั้นกล่าวขึ้นด้วยเสียงเล็กๆกระซิบกับกลุ่มเพื่อน

“ข้าก็เห็นตามเจ้า แล้วดูซิ ยังทำวางท่าหน้าเชิดอยู่ได้ เห็นแล้วรำคาญลูกตา”อีกคนหนึ่งพูดขึ้น

หลินเข่อซิงเดินเข้าไปหาอวิ๋นเฟยหลงซึ่งยืนอยู่ตรงกลางลานกว้าง นางยิ้มบางๆ และก้มหัวน้อยๆ แสดงความเคารพ

อวิ๋นเฟยหลงมองหลินเข่อซิงด้วยความชื่นชมเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวเสียงดังเพื่อให้ทุกคนในงานได้ยิน “วันนี้ข้าได้เชิญทุกท่านมาร่วมงานเลี้ยงที่จวน เพื่อเฉลิมฉลองและยืนยันสถานะความสัมพันธ์ของข้าและคุณหนูหลิน”

ทุกคนในงานเงียบลงทันที หันมามองเขาด้วยความสนใจ อวิ๋นเฟยหลงพูดต่อ “หลินเข่อซิงเป็นคนที่ข้ามีความไว้วางใจ และข้าเชื่อมั่นในตัวนางอย่างเต็มที่”

เสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่การนินทาแบบเดิมอีกต่อไป

หลินเข่อซิงมองไปรอบๆ แล้วกล่าวอย่างสงบนิ่ง “ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ และข้าอยากจะบอกให้ทุกท่านรู้ว่า ข่าวลือที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องที่ไม่มีมูลความจริง ข้ามีเกียรติและศักดิ์ศรีในตัวข้าเอง ข้าไม่จำเป็นต้องอธิบายมากนัก เพราะสิ่งใดจริงหรือเท็จ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่าง”

คำพูดของหลินเข่อซิงเต็มไปด้วยความมั่นใจและสง่างาม ผู้คนเริ่มมองนางด้วยความเคารพมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นการแสดงออกอย่างเข้มแข็งของนาง

อวิ๋นเฟยหลงยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวปิดท้าย “ทุกคนที่นี่ต่างรู้ดีว่าข้าเป็นคนเช่นไร ข้าจะไม่ปล่อยให้ข่าวลือใดๆ ทำลายชื่อเสียงของคนที่ข้าให้ความสำคัญ ข้าหวังว่าทุกท่านจะเข้าใจและเลิกพูดถึงเรื่องไร้สาระนี้เสียที”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในกลุ่มขุนนางและคุณหนูที่ยืนอยู่รอบๆ พวกเขาต่างรู้ว่าเมื่อแม่ทัพอวิ๋นเฟยหลงพูดเช่นนี้ ข่าวลือเหล่านั้นก็จะจบลงทันที

หลังจากพวกเขาพูดจบแล้ว หลินเข่อซิงก็ขอออกไปสูดอากาศในสวน ซึ่งอวิ๋นเฟยหลงเพียงพยักหน้ารับเบาๆและหันไปคุยกับแขกเหรื่อต่อ หลินเข่อซิงเดินออกมาจากงานเลี้ยงอย่างช้าๆ โดยมีสายตาของ หยางเฟยฮุ่ย จับจ้องอยู่ตลอดเวลา หยางเฟยฮุ่ยแอบกัดฟันด้วยความโกรธ ทั้งงานเต็มไปด้วยการยกย่องและชื่นชมหลินเข่อซิง ไม่มีใครเลยจะคิดถึงข่าวลือที่นางปล่อยออกไป

"ข้าคงต้องจัดการเองเสียแล้ว" หยางเฟยฮุ่ยคิดในใจ นางเดินตามหลินเข่อซิงออกมาอย่างเงียบๆ ในใจนึกแผนการที่จะเอาคืน

ขณะที่หลินเข่อซิงเดินเข้าไปในสวนที่เงียบสงบ แต่ลับตาผู้คน นางหยุดและหันกลับมามองเห็นหยางเฟยฮุ่ยที่เดินตามมาทัน นางแสร้งยิ้มออกมา "เจ้ามีธุระอะไรกับข้าหรือ คุณหนูหยาง?"

หยางเฟยฮุ่ยยิ้มเย็นๆ เดินเข้าใกล้หลินเข่อซิง “ข้าแค่อยากคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัวเท่านั้นเอง... ข้าเห็นเจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองเท่าไหร่”

หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ “ไม่เข้าใจสถานการณ์? ข้าคิดว่าเจ้าเป็นฝ่ายที่ควรเข้าใจมากกว่านะ ว่าความพยายามของเจ้ามันไร้ค่า”

หยางเฟยฮุ่ยขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด แต่ยังคงความเยือกเย็น "เจ้าคิดว่าแค่ชนะใจคนบางคนในงานเลี้ยง แล้วเจ้าจะสามารถอยู่รอดได้หรือ?" นางพูดพลางเดินวนไปรอบๆ หลินเข่อซิง

ในขณะเดียวกันที่ห่างออกไปไม่ไกล อวิ๋นเฟยหลง ยืนอยู่พร้อมกับขุนนางและเหล่าคุณหนูที่เขาได้เชิญมาเป็นการส่วนตัว พวกเขากำลังจะเดินไปดูสัตว์เลี้ยงของอวิ๋นเฟยหลงตามคำชวน แต่แท้จริงแล้วมันเป็นแผนของอวิ๋นเฟยหลงเพื่อพาทุกคนมาเป็นพยาน

"ท่านแม่ทัพ พวกเราจะไปเดินดูสัตว์เลี้ยงของท่านกันใช่หรือไม่?" คุณหนูคนหนึ่งเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

อวิ๋นเฟยหลงยิ้มเล็กน้อย "ใช่ ข้าคิดว่าทุกคนคงจะเพลิดเพลินกับการเดินชมสวนของข้า...และบางที อาจจะได้ยินอะไรบางอย่างที่น่าสนใจก็ได้"

คุณหนูเหล่านั้นต่างหัวเราะคิกคักตามคำพูดของเขา และพากันเดินไปตามเส้นทางในสวน ซึ่งตรงกับตำแหน่งที่หลินเข่อซิงและหยางเฟยฮุ่ยยืนอยู่