บทที่ 39

เมื่อออกจากห้องโถง หยางเฟยฮุ่ยก็เดินอย่างอ่อนแรงไปที่ห้องของตนเอง นางนั่งลงบนเตียง น้ำตาที่กล้ำกลืนเอาไว้ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน นางรู้ดีว่าตนเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ความรักที่นางมีต่ออวิ๋นเฟยหลง ความหวังที่จะได้ครองคู่กับเขา ทุกอย่างมันพังทลายลงไม่เหลือชิ้นดี

“ข้า...ข้าจะไม่ยอมแพ้...” หยางเฟยฮุ่ยกระซิบเบาๆ นางเช็ดน้ำตาด้วยความโกรธ นางจะไม่ยอมให้ชีวิตของนางจบลงเพียงเท่านี้ แม้ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม นางก็จะหาทางกลับมาให้ได้

ณ จวนตระกูลหลิน ในยามเช้าตรู่วันนี้เต็มไปด้วยความสงบและอากาศที่สดชื่น แต่ในใจของ หลินเข่อซิง กลับตื่นเต้นระคนกังวล เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่สองครอบครัวจะมาพบปะกันเพื่อพูดคุยเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของนางเรื่องการแต่งงานกับอวิ๋นเฟยหลง

เมื่อเวลาใกล้เที่ยง บรรยากาศในห้องรับรองใหญ่ของจวนตระกูลหลินถูกจัดเตรียมอย่างประณีต อวิ๋นเหอ ท่านโหวแห่งตระกูลอวิ๋นกับฮูหยินใหญ่และอวิ๋นเฟยหลง เดินทางมาถึงจวนตระกูลหลิน พร้อมด้วยขบวนที่เต็มไปด้วยของกำนัลอันสูงค่า ที่ถูกจัดเตรียมมาเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่งและให้เกียรติตระกูลของฝ่ายหญิง

"ยินดีต้อนรับท่านโหว ฮูหยินและท่านแม่ทัพ" หลินเจิ้นกั๋ว พ่อของหลินเข่อซิง เอ่ยต้อนรับด้วยความสุภาพ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ ขณะที่ ชิงเหม่ย มารดาของหลินเข่อซิงยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความอ่อนโยน

อวิ๋นเหอพยักหน้ารับคำต้อนรับ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หรูหราในห้องรับรอง “ข้าเองก็ดีใจที่ได้มาพบทุกท่านในวันนี้ เรามาพูดคุยเรื่องที่สำคัญยิ่งเกี่ยวกับอนาคตของลูกเราทั้งสองคนเถิด”

หลินเจิ้นกั๋วพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่แล้ว ท่านโหว ข้าเองก็ตั้งตารอคอยการแต่งงานครั้งนี้ และยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ลูกสาวของข้าจะได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลอวิ๋น"

อวิ๋นเฟยหลงซึ่งนั่งเงียบอยู่ข้างพ่อของเขา สบตากับหลินเข่อซิง ก่อนจะกลับมานั่งอย่างสงบ เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่พักนี้ เขาก็เริ่มรู้สึกห่วงใยและคิดถึงหลินเข่อซิงอยู่ตลอด

"เรื่องสินสอดของการหมั้นหมาย" อวิ๋นเหอเริ่มต้นอย่างเป็นทางการ "เราจัดเตรียมทองคำ เพชรพลอย และที่ดินอันอุดมสมบูรณ์ในเขตทางเหนือเพื่อเป็นสินสอดในงานหมั้นของลูกชายข้าและซิงเอ๋อร์ ข้าเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่คู่ควรกับบุตรีของท่าน"

หลินเจิ้นกั๋วยิ้มกว้าง "ท่านโหวและหลงเอ๋อร์ช่างมีน้ำใจมาก ข้าและครอบครัวรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ข้ามั่นใจว่าหลังจากงานแต่งงาน ลูกๆของพวกเราจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข"

หลินเข่อซิงนั่งฟังอยู่เงียบๆ ข้างมารดา ในใจของนางรู้สึกถึงความอบอุ่น เมื่อได้ยินว่าพ่อของอวิ๋นเฟยหลงและพ่อแม่ของนางต่างพูดคุยกันอย่างจริงจัง และเห็นถึงอนาคตของตนเองและอวิ๋นเฟยหลงอย่างชัดเจน

"ส่วนเรื่องการจัดงานแต่งงาน" ชิงเหม่ยพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล “ข้าและสามีได้ปรึกษากันว่า งานแต่งควรจัดขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่จะมาถึง(ประมาณเดือนสิงหาคม) ซึ่งจะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมในการจัดงานมงคล ลูกสาวของข้าจะได้เตรียมตัวและมีเวลาในการเรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่จำเป็น และยังตรงกับช่วงที่ฝ่าบาทประสงค์จะให้แต่งในเดือนนี้อีกด้วย”

"เห็นด้วยอย่างยิ่ง" อวิ๋นเหอพยักหน้า "ฤดูใบไม้ร่วงเป็นฤกษ์งามยามดี และข้าเองก็คงจะได้มีเวลาเตรียมงานแต่งที่ยิ่งใหญ่สมเกียรติ"

ทุกคนในห้องต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับแผนการงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น หลินเข่อซิงพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกตื่นเต้นภายในใจ นางยังคงไม่อยากเชื่อว่างานแต่งงานของนางกับอวิ๋นเฟยหลงกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ

หลังจากการเจรจาเรื่องงานแต่งและสินสอดเสร็จสิ้น อวิ๋นเฟยหลงและหลินเข่อซิงก็มีโอกาสได้เดินออกมาพูดคุยกันตามลำพังในสวน

“ท่านอวิ๋น...ข้าคิดว่าการเตรียมงานแต่งงานนี่ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนฝัน” หลินเข่อซิงพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น นางหันมามองอวิ๋นเฟยหลงที่ยังคงดูสุขุมและเยือกเย็นเช่นเคย

อวิ๋นเฟยหลงเลิกคิ้วเล็กน้อย “ฝันหรือ? เจ้าไม่ต้องกังวลไป ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน และเจ้าไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร”

หลินเข่อซิงหัวเราะ “ท่านพูดเหมือนข้าเป็นคนที่จะทำให้แผนผิดพลาดงั้นแหละ”

อวิ๋นเฟยหลงส่ายหน้าเบาๆ “ข้าไม่คิดเช่นนั้น แต่ข้าเชื่อว่าเจ้ามีแผนในหัวอยู่เสมอ”

“แน่นอน ข้ามีแผนในทุกเรื่อง” หลินเข่อซิงตอบพลางยิ้ม “รวมถึงแผนที่จะทำให้ท่าน...ยิ้มออกมาบ้าง”

อวิ๋นเฟยหลงหลุดหัวเราะเบาๆ ท่าทางเยือกเย็นของเขาเริ่มคลายลง “เจ้าคิดว่าจะทำให้ข้ายิ้มง่ายๆ แบบนั้นหรือ?”

หลินเข่อซิงพยักหน้าอย่างมั่นใจ “แน่นอน เพราะข้ามีวิธีที่ท่านคาดไม่ถึง”

ทั้งสองยืนมองหน้ากันท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเป็นธรรมชาติ ในขณะที่ดวงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยลง ความเงียบสงบและการพูดคุยเล็กๆ นี้ทำให้ทั้งคู่รู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น

ในห้องรับรอง หลินเจิ้นกั๋ว และ ชิงเหม่ย นั่งมองดูอวิ๋นเฟยหลงและหลินเข่อซิงจากทางหน้าต่างเล็กๆ ทั้งสองสบตากันและยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

“ดูเหมือนว่าซิงเอ๋อร์จะเข้ากับท่านแม่ทัพได้ดี” ชิงเหม่ยกล่าวเบาๆ “ลูกของเราช่างโตขึ้นมากแล้ว”

หลินเจิ้นกั๋วพยักหน้า “ใช่ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง ลูกสาวที่ข้ารักจะได้แต่งงานกับท่านแม่ทัพ แต่ข้าหวังเพียงว่าซิงเอ๋อร์ของเราจะมีความสุข”

“ข้าก็หวังเช่นกัน” ชิงเหม่ยยิ้มอย่างอ่อนโยน “และข้าคิดว่าลูกสาวของเราจะต้องทำได้ดีแน่ๆ ในฐานะภรรยาแม่ทัพ”

ทั้งสองนั่งคุยกันอย่างอบอุ่น ขณะที่อวิ๋นเฟยหลงและหลินเข่อซิงกำลังใช้เวลาร่วมกันในสวนเล็กๆ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความหวังและความสุขที่กำลังจะมาถึงในอนาคตของทั้งสอง