บทที่ 42

หลังจากที่ อวิ๋นเฟยหลง และ หลินเข่อซิง แยกกันเมื่อวาน วันนี้หลินเข่อซิงก็มาถึงจวนของอวิ๋นเฟยหลงอีกครั้งด้วยความรู้สึกสดใส นางตั้งใจจะมาคุยเรื่องการเตรียมงานแต่งงานที่ใกล้เข้ามา นางอยากรู้รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับงาน แต่ลึกๆ แล้วในใจก็แอบหวังว่าอยากจะได้เจอหน้าอวิ๋นเฟยหลงอีกครั้ง

เมื่อเดินเข้ามาถึงหน้าจวน หลินเข่อซิงก็เห็นอวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่ที่สวนหลังบ้าน ดวงตาของเขามองออกไปที่ทิวทัศน์ไกลๆ ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ เงียบสงบ และดูหล่อเหลาในแบบของเขา หลินเข่อซิงอดยิ้มไม่ได้ นางไม่เคยรู้เลยว่าการมองดูใครสักคนที่ท่าทางเงียบขรึมและเข้มแข็งองอาจเช่นนี้จะทำให้หัวใจเต้นแรงได้ขนาดนี้

“ท่านอวิ๋นเจ้าคะ” นางเรียกเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้

อวิ๋นเฟยหลงหันมามอง และทันทีที่เห็นหน้าหลินเข่อซิง ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนจากความเงียบสงบเป็นรอยยิ้มบางๆ ที่น้อยคนนักจะได้เห็น

“เจ้ามาแต่เช้า ข้ากำลังคิดว่าจะต้องไปพบเจ้าเสียอีก” เขาพูดเสียงเรียบ

“ข้าก็แค่คิดถึงท่านน่ะสิ” หลินเข่อซิงยิ้มยั่ว “เลยมาเยี่ยม” นางยกสองมือขึ้นมา ประกบกันเป็นรูปหัวใจที่ตรงอกด้านซ้าย

อวิ๋นเฟยหลงเลิกคิ้ว “เจ้าเป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาจนข้ารู้สึกเขินได้จริงๆ”

“โอ๊ยย ท่านแม่ทัพ! ท่านเขินเป็นด้วยเหรอ?” หลินเข่อซิงหัวเราะขำออกมา

“ข้าไม่ได้เขิน เจ้าฟังผิดแล้ว” เขาพูดอย่างดุๆ แต่แก้มเขากลับมีสีชมพูเรื่อขึ้นเล็กน้อย “แค่เจ้าไม่มีมารยาทกับข้า” แต่ท่าทางเขาไม่ได้จริงจังเหมือนคำพูดเลยแม้แต่น้อย

หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ข้าก็แค่จะมาคุยเรื่องงานแต่งงานที่จะถึงนี้ ท่านเตรียมอะไรไว้แล้วบ้าง?”

“ข้าเตรียมทุกอย่างไว้เกือบหมดแล้ว เหลือแค่เรื่องที่เจ้าต้องการให้เพิ่ม” อวิ๋นเฟยหลงตอบ นัยน์ตาของเขามองนางอย่างอ่อนโยน

หลินเข่อซิงพยักหน้า “อืม...ข้าไม่มีอะไรต้องเพิ่มหรอก แค่ท่านอยู่ข้างๆ ข้าก็พอแล้ว” นางพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด แต่กลับรู้สึกว่าใจของนางสั่นไหว

อวิ๋นเฟยหลงหันมาสบตากับนางครู่หนึ่ง ทั้งสองคนจ้องมองกันในความเงียบ ดวงตาของหลินเข่อซิงฉายแววสดใส ราวกับมีดวงดาวส่องประกายอยู่ในนั้น ช่างระยิบระยับงดงามจับตาเหลือเกินแต่ลึกลงไปเหมือนมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ ทำให้อวิ๋นเฟยหลงรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและห่วงใยที่ไม่เคยรู้สึกจากใครมาก่อน

“ข้าก็จะอยู่ข้างๆ เจ้าเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เขาพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความหมาย

หลินเข่อซิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม “ท่านพูดแบบนี้ ข้าก็อุ่นใจแล้วล่ะ” นางแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับเต้นแรงขึ้นทุกที

“เอาล่ะ ข้าหิวแล้ว” นางเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “เราหาอะไรกินกันเถอะ”

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้า ก่อนจะนำทางหลินเข่อซิงไปยังห้องอาหาร เมื่อมาถึง บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารที่เพิ่งปรุงเสร็จจากฝีมือหลินเข่อซิงเอง นางรีบหยิบตะเกียบขึ้นมาทันที แล้วชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะด้วยท่าทางภูมิใจ

“ท่านอวิ๋นเจ้าคะ ข้าอุตส่าห์ลงมือทำเองกับมือ ท่านต้องลองชิมดูนะ!”

บนโต๊ะมีอาหารหลายจานวางเรียงกันอย่างน่ารับประทาน จานแรก คือ "ปลานึ่งซีอิ๊ว" ปลาสดเนื้อขาวนุ่ม ราดด้วยซอสซีอิ๊วหอมกลิ่นขิงและต้นหอมที่หั่นบางๆ ตกแต่งอย่างสวยงาม “นี่เป็นจานที่ข้าทำจากสูตรที่แม่ข้าชอบทำให้ทานเจ้าค่ะ ท่านลองดูสิ” หลินเข่อซิงกล่าวด้วยความภูมิใจ

อวิ๋นเฟยหลงตักชิมคำหนึ่ง ดวงตาของเขาเป็นประกาย “อืม...รสชาติกลมกล่อมดี ข้าไม่เคยกินปลานึ่งที่เนื้อนุ่มขนาดนี้มาก่อน”

หลินเข่อซิงยิ้มกว้างก่อนจะชี้ไปที่ จานถัดไป “แล้วนี่ล่ะ! จานพิเศษที่สุดของข้า มันเรียกว่า ‘ไก่ทอดซอสหวานเผ็ด’ ไก่ทอดกรอบนอกนุ่มใน ราดด้วยซอสสูตรพิเศษของข้าเอง เป็นจานที่ข้าชอบกินมาก”

จานนี้ชิ้นไก่กรอบถูกจัดเรียงอยู่ในจานเคลือบสีขาว ซอสหวานเผ็ดที่ทำจากพริก น้ำผึ้ง และเครื่องปรุงโบราณ ราดจนชุ่ม น่าทานอย่างที่สุด อวิ๋นเฟยหลงลองตักชิมอีกคำ แล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

“รสชาติ…ไม่เหมือนที่ข้าเคยกิน แต่มันอร่อยมาก! เผ็ดนิดๆ แต่กลับเข้ากับความหวานได้อย่างลงตัว”

หลินเข่อซิงยิ้มแฉ่งด้วยความภูมิใจ “เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้ไม่มีผิด ว่าท่านจะต้องชอบจานนี้แน่ๆ”

จานสุดท้าย ที่ทำให้อวิ๋นเฟยหลงทึ่งคือ "ซุปเห็ดสามอย่าง" ที่ทำจากเห็ดหอม เห็ดฟาง และเห็ดเข็มทอง นำมาต้มรวมกับสมุนไพรจีน ทำให้ได้ซุปหอมละมุนลิ้น นางชี้ไปที่ซุปพร้อมยิ้ม “จานนี้ข้าคิดว่าเหมาะสำหรับท่านอวิ๋นที่ทำงานหนักนะเจ้าคะ ช่วยบำรุงร่างกายได้ดีเลยล่ะ”

อวิ๋นเฟยหลงมองหลินเข่อซิงด้วยสายตาเปล่งประกาย “เจ้ารู้ว่าข้าทำงานหนัก เจ้าถึงได้ตั้งใจทำอะไรแบบนี้ให้ข้า ขอบใจเจ้ามาก”

หลินเข่อซิงหัวเราะคิก “ข้าไม่ได้ทำให้ท่านหรอก ข้าทำเพื่อตัวเอง เพราะข้าก็อยากกินเหมือนกันต่างหากล่ะ!”

ทั้งสองหัวเราะไปด้วยกัน บรรยากาศในห้องอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ

อวิ๋นเฟยหลงนั่งมองนางอย่างเอ็นดู ขณะที่หลินเข่อซิงกินอย่างเอร็ดอร่อย “เจ้ากินเหมือนเด็กเลย”

“ข้าก็เป็นเด็กของท่านไงล่ะ” นางตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา

อวิ๋นเฟยหลงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปแตะผมที่ยุ่งของนาง “เจ้ามีอะไรติดผมน่ะ”

หลินเข่อซิงเงยหน้ามองเขา นางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เขามอบให้ “ข้ารู้แล้วล่ะ...ท่านแม่ทัพก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกันนะ”

“ข้าอ่อนโยนกับเจ้าคนเดียว” เขาพูดเบาๆ พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้นางใจเต้นแรงอีกครั้ง

หลินเข่อซิงก้มหน้างุด ตักอาหารเข้าปากไม่พูดอะไรออกมาอีก ไม่รู้ทำไมพอได้ยินเขาพูดตรงๆเช่นนี้ ใจนางกลับเต้นระรัว

อวิ๋นเฟนหลงเห็นอากัปกิริยาของหลินเข่อซิง ก็ลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ