บทที่ 35

บรรยากาศในจวนตระกูลหลินกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง หลังจากที่ความกังวลเมื่อเช้าได้หายไป พ่อแม่ของหลินเข่อซิงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับลูกสาวและอวิ๋นเฟยหลง ที่ร่วมรับประทานอาหารเช้าด้วยกันตามคำเชิญของผู้นำตระกูล

อาหารหลากหลายจานถูกจัดเรียงไว้อย่างงดงาม มีทั้งผักสดเนื้อสัตว์และซุปหอมกรุ่น กลิ่นหอมของอาหารลอยไปทั่วห้อง หลินเข่อซิงที่ยังรู้สึกเหนื่อยจากการเดินทางมาก่อนหน้านี้เริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นหลังจากได้อยู่ในบรรยากาศที่อบอุ่นเช่นนี้

หลินเจิ้นกั๋วตักอาหารใส่จานลูกสาว พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “เจ้าคงเหนื่อยมาทั้งวัน กินซะลูก จะได้มีแรง”

หลินเข่อซิงยิ้มขอบคุณบิดาของนาง ขณะที่มารดานั่งมองลูกสาวและอวิ๋นเฟยหลงอยู่ไม่ไกล “ท่านเองก็ควรพักผ่อนให้มากท่านแม่ทัพ ข้ารู้ว่าท่านเหน็ดเหนื่อยกับการดูแลชาวบ้าน แต่สุขภาพของท่านก็สำคัญเช่นกัน”

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้า “ข้าขอบคุณท่านมาก ข้าจะระวังตัวมากขึ้น ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

หลินเข่อซิงมองไปที่อวิ๋นเฟยหลงพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความห่วงใย “ท่านแม่ทัพแน่ใจหรือ? ข้าเห็นท่านทำงานหนักมาตลอดวัน ท่านควรจะพักผ่อนบ้าง”

อวิ๋นเฟยหลงหันมามองหลินเข่อซิงด้วยสายตาอบอุ่น แต่ก็ยังคงรักษาท่าทีเย็นชาตามปกติ “เจ้าต่างหากที่ควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่า เมื่อวานถ้าข้าไม่อยู่ตรงนั้น...ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าจะเป็นอย่างไร”

“ข้าก็ไม่รู้ว่าท่านห่วงข้าถึงขนาดนั้น” เข่อซิงแกล้งยิ้มเยาะเบาๆ “แต่ยังไงข้าก็ต้องขอบคุณที่ท่านช่วยข้าไว้”

อวิ๋นเฟยหลงทำเสียงฮึเบาๆ ในลำคอ “ข้าก็แค่ทำตามหน้าที่ ข้าไม่ปล่อยให้ใครต้องบาดเจ็บหรือตกอยู่ในอันตรายหรอก”

ทั้งสองคนส่งสายตาที่มีความหมายให้กันเงียบๆ ขณะที่พูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติ แม้ว่าอวิ๋นเฟยหลงจะไม่แสดงออกมากนัก แต่ความห่วงใยที่เขามีต่อหญิงสาวก็เริ่มชัดเจนขึ้นในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสอง

มารดาของหลินเข่อซิงแอบสบตากับสามีของนาง ทั้งคู่ต่างก็เห็นแววตาห่วงใยที่เกิดขึ้นระหว่างหลินเข่อซิงกับอวิ๋นเฟยหลง และก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างพอใจ

ท่านพ่อกระซิบกับภรรยาเบาๆ “ดูเหมือนว่าลูกสาวเราจะได้รับความเอาใจใส่ไม่น้อยเลยนะ”

มารดาของหลินเข่อซิงพยักหน้าอย่างอ่อนโยน “ข้าเองก็สังเกตได้เหมือนกัน... ข้าคิดว่าทั้งสองจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นเรื่อยๆ แน่”

บรรยากาศในมื้ออาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความห่วงใย หลินเข่อซิงและอวิ๋นเฟยหลงยังคงพูดคุยกันเบาๆ ในระหว่างกินอาหาร ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสุขของพ่อแม่ของนาง

“ข้าคิดว่าต่อจากนี้ คงต้องให้เจ้าดูแลตัวเองให้มากขึ้น” อวิ๋นเฟยหลงพูดต่อ ขณะที่ตักอาหารให้หลินเข่อซิง “เพราะข้าอาจไม่ได้อยู่ข้างๆ เจ้าตลอดเวลา”

“แต่ท่านก็ไม่เคยห่างข้าเลยนี่นา” หลินเข่อซิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ก่อนที่จะหลบตาเมื่อเห็นเฟยหลงหันมามองด้วยสายตาคมดุ

เสียงหัวเราะเบาๆ ของหลินเจิ้นกั๋วและฮูหยินดังขึ้นขณะที่ทั้งสองสบตากันอีกครั้ง พวกเขามองดูความน่ารักและความสัมพันธ์ที่เริ่มเติบโตระหว่างลูกสาวและอวิ๋นเฟยหลง นี่อาจเป็นการเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ดีกว่าที่พวกเขาคิดไว้

หลังจากที่มื้อสายแสนอบอุ่นกับครอบครัวและอวิ๋นเฟยหลงผ่านพ้นไป หลินเข่อซิงกลับมายังห้องนอนของนาง นางนั่งลงบนโต๊ะเล็กๆ ข้างหน้าต่าง มือขวาของนางจับปากกาและสมุดไดอารี่เล่มโปรดที่นางใช้บันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต ตั้งแต่มาทะลุมิติอยู่ในโลกโบราณนี้ การเขียนไดอารี่นี้กลายเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอรู้สึกเชื่อมโยงกับตัวตนเดิมในโลกปัจจุบัน และเป็นที่พักใจเวลารู้สึกวุ่นวาย

วันนี้ก็เช่นกัน หลินเข่อซิงนั่งเอนตัวพิงเก้าอี้ พลางมองไปยังหน้าต่างที่แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามา เสียงนกเจื้อยแจ้วข้างนอกช่วยสร้างบรรยากาศที่เงียบสงบให้กับเช้าวันนี้

นางเปิดหน้าสมุดแล้วเริ่มเขียนลงไปอย่างช้าๆ

“วันนี้ก็เหมือนทุกวัน... เริ่มต้นด้วยมื้ออาหารที่อร่อยและอบอุ่นกับท่านพ่อท่านแม่ และ...แน่นอน ท่านแม่ทัพที่แสนเย็นชาของข้าด้วย ข้าไม่เคยคิดเลยว่าการกินข้าวกับเขาจะเป็นเรื่องธรรมดาแบบนี้”

“น่าแปลกที่การอยู่กับเขามันง่ายขึ้นเรื่อยๆ... ตอนแรกข้าคิดว่าเขาเป็นแค่คนเย็นชา หยิ่งยโส แต่พอได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น กลับพบว่า...เขาก็มีมุมที่อบอุ่นอยู่บ้างเหมือนกัน”

“ข้าเริ่มสังเกตได้ว่าทุกครั้งที่ข้าเผลอทำตัวเปิ่นๆ เขาจะเงียบ แต่บางครั้งแววตาของเขามันเหมือนจะหัวเราะ ข้าไม่เคยเห็นเขายิ้มออกมาจริงๆ หรอกนะ แต่บางครั้ง...ก็เหมือนกับว่าเขากำลังสนุกที่ได้เห็นข้าทำอะไรแปลกๆ”

นางหยุดเขียนชั่วครู่ ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสายตาของอวิ๋นเฟยหลงที่มองนางเมื่อเช้านี้ แม้จะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ความรู้สึกห่วงใยที่เขาแสดงออกมาก็ชัดเจนกว่าที่นางคิด นางยกปากกาขึ้นมาเขียนต่อ

“ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเขาดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ เขาคอยช่วยเหลือและปกป้องข้า... แม้ว่าเขาจะไม่พูดออกมาตรงๆ แต่ข้าก็รู้สึกได้...บางที เขาอาจจะห่วงข้ามากกว่าที่เขาอยากให้ข้ารู้ก็ได้”

นางเริ่มรู้สึกถึงความอุ่นใจที่เกิดขึ้นจากการได้อยู่ใกล้อวิ๋นเฟยหลง มันเป็นความรู้สึกที่นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น นางยิ้มบางๆ ให้กับตัวเองและพึมพำเบาๆ

"การเป็นตัวของตัวเองนี่มันก็ดีเหมือนกันนะ ข้าไม่ต้องพยายามเป็นคนอื่น ข้าก็แค่เป็นหลินเข่อซิงคนเดิม คนที่ซุ่มซ่ามและชอบทำอะไรผิดพลาด แต่ข้าก็ยังคงเป็นตัวข้า... และเขาก็เหมือนจะยอมรับในแบบที่ข้าเป็น"

นางเขียนลงไปในไดอารี่ต่อ

“ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ข้าไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร ข้าก็แค่เป็นหลินเข่อซิง... และข้าก็ไม่ต้องการเป็นเหมือนใคร ข้าดีใจที่ข้าได้เรียนรู้บทเรียนนี้ ไม่ว่าจะในโลกไหน การเป็นตัวเองคือสิ่งที่ดีที่สุด”

นางหยุดเขียนและมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดถึงสิ่งที่นางผ่านมาทั้งหมด ตั้งแต่ทะลุมิติมาที่นี่ ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น ทั้งความท้าทาย การผจญภัย และการเผชิญหน้ากับเรื่องต่างๆ ที่ไม่คาดคิด

"อีกสองเดือนกว่าเท่านั้นเอง..." นางพึมพำกับตัวเอง ขณะมือพลิกสมุดไดอารี่ไปยังหน้าสุดท้ายที่เขียนค้างไว้

“อีกสองเดือน ข้าก็จะได้กลับบ้าน กลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ในโลกเดิม...” นางพูดเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกหวิวในใจที่ทำให้นางรู้สึกวูบเล็กๆ

"กลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ในโลกเดิม...หรือ..." นางหยุดคิดครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่าตัวเองอยากกลับไปจริงๆ หรือไม่ การกลับไปยังโลกที่นางคุ้นเคยอาจจะเป็นสิ่งที่เธอเคยคิดว่าอยากทำมาตลอด แต่ตอนนี้...

หลินเข่อซิงถอนหายใจยาว ขณะที่จ้องมองสมุดตรงหน้า ความรู้สึกขัดแย้งในใจเริ่มชัดเจนขึ้น นางอยากกลับไปโลกเดิม แต่ในขณะเดียวกัน นางก็ไม่อยากทิ้งความทรงจำและความผูกพันที่เกิดขึ้นในโลกนี้

"ถ้าข้ากลับไป...ข้าจะได้เจอพวกเขาอีกไหม?" นางพูดกับตัวเองเบาๆ สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ก่อนที่จะเขียนต่อในไดอารี่

“ข้าดีใจที่ใกล้จะได้กลับบ้าน...แต่ลึกๆ แล้ว ข้ากลับรู้สึกว่างเปล่า ข้าไม่อยากจากที่นี่ไปเลย ข้ากลัวว่า...ถ้าข้ากลับไป ข้าจะสูญเสียสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นที่นี่ ทั้งมิตรภาพ ความสัมพันธ์... และ...คนบางคน”

หลินเข่อซิงวางปากกาลงบนโต๊ะ นางไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรต่อไป นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าการกลับไปอาจจะไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการจริงๆ และการอยู่ที่นี่อาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิด

นางยิ้มบางๆ ให้กับตัวเองก่อนจะพึมพำเบาๆ "ข้าคงต้องตัดสินใจอะไรหลายอย่างอีก...แต่ไม่เป็นไร ข้าจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมัน"

นางปิดสมุดไดอารี่แล้วหันกลับไปมองหน้าต่างที่ทิวทัศน์ด้านนอกดูสวยงามตามธรรมชาติ ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มที่แฝงความอุ่นใจและความรู้สึกที่ยังไม่ได้พูดออกมา

แม้ว่านางจะรู้ว่าเวลาของนางที่นี่เหลือไม่มาก แต่ทุกนาทีที่ได้อยู่ในโลกนี้กลับมีค่ามากขึ้นเรื่อยๆ