บทที่ 34

ในจวนตระกูลหลินเช้านี้กลับไม่ได้สดใสอย่างที่ควรจะเป็น บรรยากาศเคร่งเครียดปกคลุมไปทั่วจวนตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากที่หลินเข่อซิงออกจากบ้านไปพร้อมกับท่านแม่ทัพอวิ๋นเฟยหลง โดยบอกว่าจะไปช่วยงานบางอย่างเกี่ยวกับการป้องกันภัยน้ำท่วม แต่นับจากนั้นจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ กลับมาที่บ้านเลย

หลินเจิ้นกั๋วยืนอยู่หน้าจวน มือกุมหลังพลางเดินไปเดินมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลอย่างชัดเจน เขาหันไปมองทางเข้าออกของจวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับคาดหวังว่าลูกสาวของเขาจะปรากฏตัวขึ้นจากทางนั้นทุกเมื่อ แต่ก็ยังคงไม่มีวี่แวว

"นางไปไหนกันแน่ ทำไมถึงหายเงียบไปทั้งคืนแบบนี้" ชายวัยกลางคนพูดกับตัวเองเบาๆ อย่างร้อนใจ

ขณะนั้นมารดาของหลินเข่อซิง ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องรับแขก กำลังพัดใบหน้าของตนอย่างใจลอย นางเองก็ร้อนใจไม่ต่างจากสามี แต่ก็พยายามสงบใจไม่ให้แสดงความกังวลออกมามากเกินไป

"ท่านพี่..." นางพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่มองออกไปยังประตูจวน "เราส่งคนออกไปตามหาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรกลับมาเลย ข้ากลัวว่าซิงเอ๋อร์จะเป็นอะไรไป"

หลินเจิ้นกั๋วหันกลับมาแล้วนั่งลงข้างๆฮูหยินของตน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าไม่เข้าใจ... เหตุใดแค่ไปช่วยงานถึงกับต้องออกจากจวนไปทั้งคืนด้วย หรือว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง”

มารดาหลินพยักหน้าเบาๆ นางเองก็คิดเช่นนั้น แต่ก็พยายามจะไม่ให้ความคิดเหล่านั้นทำให้ตนเองหวาดกลัวเกินไป "หรือบางที...ซิงเอ๋อร์อาจจะปลอดภัย แค่ติดอยู่ที่ไหนสักแห่งกับท่านแม่ทัพ?"

ท่านพ่อหลินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น... แต่ข้าไม่ไว้ใจสถานการณ์เลยสักนิด เจ้ารู้ไหมว่าฝนตกหนักขนาดไหนเมื่อคืนนี้ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับพวกเขาล่ะ...”

"อย่าคิดแบบนั้นเลยท่านพี่" มารดาหลินกล่าวปลอบใจ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความกังวลในน้ำเสียงของนางได้ "อวิ๋นเฟยหลงเป็นแม่ทัพที่มีฝีมือ หากเกิดเหตุอะไรขึ้นจริง ข้าเชื่อว่าเขาจะดูแลซิงเอ๋อร์ของเราได้แน่"

“ข้ารู้ว่าอวิ๋นเฟยหลงมีฝีมือ แต่ลูกของเรายังอ่อนแอและไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ข้ากลัวว่านางจะรับมือไม่ไหว” หลินเจิ้นกั๋วพูดพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้า เขาไม่เคยรู้สึกเป็นกังวลเช่นนี้มาก่อน

ขณะนั้น หลิงเฉิน สาวใช้คนสนิทของหลินเข่อซิงเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่เครียดเช่นกัน “นายท่าน ข้าน้อยได้ส่งคนไปตามหาแล้ว แต่ยังไม่พบข่าวคราวของคุณหนูเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพเองก็ไม่พบตัว ข้าน้อย...กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างทาง”

เมื่อท่านพ่อหลินได้ยินเช่นนั้น ความกังวลในใจยิ่งทวีคูณขึ้น “ถ้าข้าไม่ส่งซิงเอ๋อร์ไปช่วยงานนี้... บางทีนางอาจจะปลอดภัยในจวน ข้าควรจะปฏิเสธตั้งแต่แรก”

“อย่าโทษตัวเองเลยเจ้าค่ะ” หลิงเฉินกล่าวปลอบ “คุณหนูเป็นคนเก่งและฉลาด ท่านแม่ทัพเองก็เป็นแม่ทัพที่มากฝีมือ ข้าน้อยเชื่อว่าทั้งคู่จะกลับมาอย่างปลอดภัย”

แม้คำพูดของหลิงเฉินจะช่วยบรรเทาความกังวลได้บ้าง แต่ผู้อาวุโสทั้งสองก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ นางเงยหน้ามองสามีด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “บางทีพวกเขาอาจจะติดฝนหรือประสบปัญหาทางเดินทาง ข้าเชื่อว่าซิงเอ๋อร์จะกลับมาอย่างปลอดภัย เราต้องเชื่อมั่นในตัวลูกสาวของเรา”

ท่านพ่อหลินพยักหน้าอย่างเงียบๆ แม้ว่าจะยังคงร้อนใจ เขาเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง หวังว่าลูกสาวของเขาจะปลอดภัย และจะกลับมาโดยเร็ว

หลายชั่วโมงผ่านไป บรรยากาศในจวนตระกูลหลินยังคงเงียบเหงา จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าของทหารม้าดังขึ้นที่หน้าจวน หลินเจิ้นกั๋วรีบลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความตื่นเต้น “ข้าได้ยินเสียงม้า! ซิงเอ๋อร์อาจจะกลับมาแล้ว!”

หลิงเฉินวิ่งออกไปดูที่หน้าประตูจวน แล้วกลับเข้ามาพร้อมกับยิ้มกว้าง "คุณหนูกลับมาแล้วเจ้าค่ะ!"

นายท่านหลินและฮูหยินต่างรีบวิ่งออกไปต้อนรับลูกสาวอย่างรวดเร็ว พลางถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นหลินเข่อซิงกลับมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมกับอวิ๋นเฟยหลงที่ติดตามมาด้วย

“ซิงเอ๋อร์! เจ้าหายไปไหนมา? พวกเราเป็นห่วงเจ้าแทบแย่!” มารดาหลินร้องขึ้นพร้อมกับเข้าไปกอดลูกสาวด้วยความโล่งใจ

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่” หลินเข่อซิงยิ้มอ่อน “เมื่อคืนมีพายุฝนหนัก พวกข้าเลยต้องหาที่พักในกระท่อมร้างในป่า แต่ข้าปลอดภัยดี”

“ดีแล้วที่เจ้าปลอดภัย” ชายกลางคนหันไปมองอวิ๋นเฟยหลง “ข้าขอบใจท่านแม่ทัพที่ดูแลลูกสาวข้าด้วย”

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้าอย่างสุภาพ “นางเป็นคนเก่ง ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณนางที่ช่วยเหลือข้า”

หลินเจิ้นกั๋วยิ้มเล็กน้อย ขณะที่ในใจเริ่มผ่อนคลายลง นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าอวิ๋นเฟยหลงอาจเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับลูกสาวของเขาและพึ่งพาได้มากกว่าที่เขาคิด