บทที่ 32

ริมฝีปากหนาแนบชิดกับริมฝีปากบางราวกับปีกผีเสื้อกระทบผิว แตะเพียงแผ่วเบาแต่กลับหวามไหวในช่องท้อง หลินเข่อซิงรีบหันหน้าไปอีกทาง ใบหน้าร้าวผ่าว

“เอ่อ… เจ้าหิวหรือไม่ ข้าพอมีของกินติดตัวอยู่บ้าง”

ชายหนุ่มว่าพลางลูบท้ายทอยพลาง ลอบมองร่างบางก่อนจะเสมองไปทางอื่น เพื่อหาที่นั่งพักผ่อน

“ข้ายังไม่หิ..ว โครก~ คราก~”

‘โอ๊ยยย ไอ้กระเพาะทรยศ ทำฉันขายหน้าอีกแล้ว'

“ข้าว่า ท้องของเจ้าคงไม่คิดเช่นนั้นนะ กินอะไรก่อนเถอะ” อวิ๋นเฟยหลงหัวเราะหึ แล้วยื่นอาหารแห้งที่เขานำตัวมาด้วย ทั้งสองนั่งกินอาหารขณะมองเปลวไฟที่ลุกไหม้ในเตา

“นี่ท่านเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยไหม?” เข่อซิงถามขึ้นหลังจากเงียบกันอยู่สักพัก

“การเดินทางกลางฝนและติดอยู่ในป่าน่ะหรือ? ใช่ ข้าเจอมาหลายครั้งแล้ว” อวิ๋นเฟยหลงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

“ข้าคิดว่ามันต้องเหนื่อยมากแน่ๆ” เข่อซิงพูดอย่างเข้าใจ “แต่ท่านก็ยังทำหน้าที่ได้ดีเสมอ ไม่ว่าจะเจอกับสถานการณ์ไหน”

อวิ๋นเฟยหลงยิ้มบางๆ “ข้าทำตามหน้าที่ แต่เจ้าล่ะ? เหตุใดถึงชอบพาตัวเองมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้? ข้ารู้ว่าเจ้าช่วยเหลือชาวบ้านได้มาก แต่ข้าก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าทำไมถึง...กล้าขนาดนี้”

หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ข้ารู้สึกว่าถ้าข้าไม่ทำอะไร ข้าจะรู้สึกไร้ค่ามาก” นางตอบด้วยแววตาแน่วแน่ “ข้าผ่านเรื่องมากมายในโลกนี้ และข้ารู้สึกว่าข้าควรทำอะไรบางอย่างที่มีความหมายบ้าง”

อวิ๋นเฟยหลงมองหน้านางครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “เจ้ามีความกล้ามากกว่าที่ข้าคิดไว้จริงๆ”

หลินเข่อซิงมองหน้าอวิ๋นเฟยหลงแล้วรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ นางหลบตาก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน “ข้าแค่ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองไร้ประโยชน์ต่างหากล่ะ”

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็นั่งคุยกันต่อด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลายและสบายใจ ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นระหว่างติดฝนในกระท่อมร้างครั้งนี้ ทำให้พวกเขาเริ่มเปิดใจคุยกันมากขึ้น และเริ่มมองเห็นมุมที่ต่างกันไปจากเดิม

อวิ๋นเฟยหลงนั่งมองหลินเข่อซิงที่กำลังนั่งผิงไฟอยู่ข้างกองไฟ เขามองเปลวไฟลุกโชนสลับกับใบหน้าเล็กของนางที่ยังดูมีสีหน้าสดใสแม้จะเปียกปอนและเหนื่อยล้า นางจัดว่าเป็นหญิงงามล้ำคนหนึ่งเลยทีเดียว

เมื่อสายตาของเขาเลื่อนจากดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ไล่ลงมาถึงสันจมูก และจบลงที่ริมฝีปากบางช่างเจรจานั้น พลันภาพที่เขาเพิ่งจุมพิตเรียวปากน้อยๆนั่นก็ผุดขึ้นมา ทำเอาคนตัวโตถึงกับหน้าแดงหูแดงอยู่คนเดียว

ฝนที่ตกหนักยังคงซัดลงมาข้างนอกกระท่อม เสียงหยาดฝนที่กระทบหลังคาไม้เก่าทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบไปโดยปริยาย

ในความเป็นจริงแล้ว เขาสามารถส่งสัญญาณให้ทหารที่ติดตามมาด้วยอีกสามคนรู้ได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ทหารทั้งสามคนคงกังวลกับการหายไปของเขาและหลินเข่อซิง และถ้าเขาส่งสัญญาณ ทหารเหล่านั้นจะมาช่วยในไม่ช้า แต่...เขากลับไม่ทำ

"ทำไมข้าถึงไม่ทำแบบนั้น?" อวิ๋นเฟยหลงคิดในใจพลางถอนหายใจเบาๆ

เหตุผลหนึ่งที่เขาไม่ส่งสัญญาณอาจจะเพราะ...เขายังสงสัยในตัวนางอยู่ เขาต้องการใช้โอกาสนี้ในการค้นหาว่าหลินเข่อซิงปิดบังอะไรไว้กันแน่ ตั้งแต่นางประสบอุบัติเหตุตกน้ำและฟื้นขึ้นมา พฤติกรรมของนางก็เปลี่ยนไปมาก นางที่เคยสงบเสงี่ยมเรียบร้อย กลับกลายเป็นคนมีความมั่นใจ ฉลาดหลักแหลม และกล้าต่อสู้เพื่อสิ่งที่ตนเองเชื่อ

นางซ่อนอะไรบางอย่างไว้แน่ๆ...นั่นคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่...มันจะใช่แค่เรื่องนี้อย่างเดียวหรือไม่?

อวิ๋นเฟยหลงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจ นอกจากความสงสัยที่อยากจะรู้ว่าหลินเข่อซิงเป็นใครกันแน่ ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากยอมรับ ไม่ว่าเขาจะคิดเท่าไหร่ ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่แอบซ่อนอยู่ในหัวใจของเขาได้เลย

“ข้ากำลังรู้สึกอะไรกับนางกันแน่? นี่ข้าห่วงใยนางตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ช่วงเวลาที่หลินเข่อซิงลื่นไถลตกลงมาจากเนินดิน หัวใจของเขาหายวาบไปในทันทีโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ในวินาทีนั้น เขาไม่คิดอะไรเลยนอกจากคำเดียวว่า “ข้าต้องช่วยนาง!” มือของเขาคว้าแขนนางไว้แน่นก่อนที่ร่างนางจะพลัดตกลงไป เขาดึงนางเข้ามาหาตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่านางปลอดภัย

"ท่านคิดอะไรอยู่?" เสียงของเข่อซิงที่ดังขึ้นทำให้เขาหลุดจากภวังค์ นางกำลังจ้องมาที่เขาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แววตาของนางเต็มไปด้วยความขี้เล่น "ข้าถามว่าท่านมีอะไรในใจหรือเปล่า? เพราะเห็นนั่งทำหน้านิ่งคิ้วผูกโบว์"

“คิ้วผูกโบว์? คืออะไร” เขาว่าพลางย่นคิ้ว

“นั่นไงล่ะ ก็ที่ท่านทำอยู่นี่แหละ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ขมวดคิ้วพร้อมทำตาดุให้อวิ๋นเฟยหลงดู

หึๆ เจ้านี่นะ ข้าไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอก” อวิ๋นเฟยหลงตอบกลับอย่างเรียบๆ “ข้าแค่คิดว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่เท่านั้น”

“ฝนตกหนักขนาดนี้ ข้าว่าคงอีกสักพักแหละ” หลินเข่อซิงพูดพลางมองออกไปนอกกระท่อม “แต่ถึงฝนจะหยุด ข้าคิดว่าเราก็คงต้องหาทางกลับขึ้นเนินที่เราไถลลงมาจนได้”

“ใช่” เขาตอบพลางจ้องนางด้วยสายตานิ่งๆ แต่ในใจยังคงตีกันวุ่นวาย นางดูผ่อนคลายและมั่นใจเสมอในสถานการณ์แบบนี้ ซึ่งทำให้เขายิ่งสนใจนางมากขึ้น

หลินเข่อซิงยังคงยิ้มและพูดต่อ “ท่านรู้ไหมว่าการลื่นตกลงมาแบบนี้ทำให้ข้าคิดถึงตอนที่ข้าล้มหน้าคะมำอยู่บ่อยๆ... ข้าเป็นคนซุ่มซ่ามน่ะแต่ข้าก็รู้สึกโชคดีที่มีคนอย่างท่านอยู่ข้างๆ นะ”

อวิ๋นเฟยหลงได้ยินเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย “เจ้าพูดเหมือนเจ้าตั้งใจลื่นตกเพื่อให้ข้าช่วยอย่างนั้นแหละ”

หลินเข่อซิงหัวเราะเสียงใส “ไม่ขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ! แต่ท่านรู้ไหม ข้าว่าท่านน่ะเป็นคนที่คอยช่วยข้าอยู่บ่อยๆ ทั้งๆ ที่ท่านชอบทำหน้าเคร่งเครียดใส่ข้าอยู่ตลอด แต่ข้ารู้ว่าท่านห่วงข้าอยู่ลึกๆ”

คำพูดนั้นทำให้เขารู้สึกสะดุดใจไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธอย่างไม่คิด “ข้าไม่ได้ห่วงใยเจ้า ข้าแค่ทำหน้าที่เท่านั้น”

หลินเข่อซิงยักไหล่แล้วทำท่าทางไม่ถือสา “โอเคๆ ถ้าท่านไม่อยากยอมรับ ข้าก็ไม่บังคับท่าน แต่ยังไงข้าก็ขอบใจท่านนะที่ช่วยข้าในทุกๆ ครั้งน่ะ”

อวิ๋นเฟยหลงรู้สึกว่าคำพูดนั้นมันแทรกซึมลึกเข้าไปในหัวใจของเขา ข้าช่วยนางจริงๆ แต่ข้าก็ไม่อยากยอมรับว่า...ข้ารู้สึกอะไรมากกว่านั้นกับนาง ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับคำถามนี้ซ้ำๆ แต่เขายังปฏิเสธที่จะเผชิญหน้ากับความจริงที่อยู่ในใจ

เวลาผ่านไปช้าๆ ท่ามกลางเสียงฝนที่ยังคงตกลงมา พวกเขาใช้เวลานั่งคุยกันในกระท่อมร้าง ไฟในเตาผิงยังคงให้ความอบอุ่น อวิ๋นเฟยหลงนั่งนิ่ง มองดูหลินเข่อซิงที่นั่งสวมเสื้อคลุมของเขาด้วยท่าทางสบายใจ นางเล่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เคยผ่านมาในชีวิต นางยิ้มและหัวเราะเบาๆ เมื่อเล่าถึงเรื่องขำขันของตัวเอง

อวิ๋นเฟยหลงแอบมองนางอย่างเงียบๆ ภาพนางนั่งอยู่ข้างกองไฟ ท่าทางเป็นกันเองและเต็มไปด้วยชีวิตชีวานั้นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจมากกว่าที่เขาคาดคิด ความน่ารักในแบบของนางที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนค่อยๆ ปรากฏชัดขึ้น

“เจ้าน่ะไม่เหมือนใครจริงๆ” อวิ๋นเฟยหลงพูดออกมาโดยไม่ทันคิด

หลินเข่อซิงหันมามองด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ?”

“ไม่มีอะไร” เขาตอบกลับทันที หวังจะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เพิ่งเผลอพูดออกไป เขายังไม่อยากยอมรับว่า...เขารู้สึกกับนางมากกว่าที่ควร