บทที่ 30

เข่อซิงฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่งในความเชื่อที่ซับซ้อนและลึกซึ้งของผู้คนในยุคนี้ ขณะที่นางเดินผ่านร้านขายอาหาร นางก็เริ่มได้กลิ่นหอมของอาหารหลายชนิดที่ลอยมาจากร้านข้างทาง

“นี่เป็นขนมอะไรน่ะ หลิงเฉิน?” เข่อซิงถามเมื่อเห็นขนมรูปร่างกลมๆ ทำจากแป้งสีเขียวและมีกลิ่นหอมหวาน

“อ๋อ นั่นคือขนม ‘ชิงถวนจื่อ’ เจ้าค่ะ” หลิงเฉินอธิบาย “เป็นขนมที่ทำจากแป้งข้าวเหนียวผสมน้ำอ้ายเฉ่า ซึ่งเป็นพืชที่มีสีเขียว พวกเขาจะปั้นเป็นก้อนกลมและนำมานึ่ง ขนมชนิดนี้นิยมรับประทานกันในเทศกาลชิงหมิงเจ้าค่ะ”

“น่าสนใจจริงๆ” เข่อซิงพึมพำ “ข้าอยากลองชิมดูบ้าง”

ในขณะที่เข่อซิงและหลิงเฉินเดินต่อไป นางเห็นเด็กๆ กำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน บางคนกำลังวิ่งเล่นกับว่าวที่ลอยขึ้นไปในอากาศ ว่าวหลากสีสันถูกปล่อยให้โบยบินสูงขึ้นไปในท้องฟ้าสีคราม

“การเล่นว่าวก็เป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลชิงหมิงด้วยหรือ?” หลิงเข่อซิงถามด้วยความสงสัย

“ใช่เจ้าค่ะ” หลิงเฉินตอบ “การเล่นว่าวเป็นกิจกรรมที่นิยมกันในเทศกาลชิงหมิง นอกจากการไหว้บรรพบุรุษแล้ว ชาวบ้านยังใช้เวลาช่วงนี้ไปกับกิจกรรมกลางแจ้ง เช่น การเตะบอลชู่จวี หรือการเล่นว่าว พวกเขาเชื่อว่าการปล่อยว่าวขึ้นฟ้าเป็นการปล่อยสิ่งไม่ดีออกไปจากชีวิต และนำสิ่งดีๆ เข้ามาแทน”

เข่อซิงมองไปที่ว่าวที่ลอยอยู่ในอากาศด้วยความสนใจ นางรู้สึกว่าบรรยากาศของเทศกาลชิงหมิงนี้เป็นการผสมผสานระหว่างความเชื่อทางศาสนาและความสนุกสนานของผู้คนในยุคนี้ได้อย่างลงตัว

ในขณะที่นางเดินต่อไป นางเห็นชาวบ้านบางคนพกกิ่งหลิวติดตัวหรือเสียบไว้ที่ประตูบ้าน

“หลิงเฉิน ทำไมบางบ้านถึงเสียบกิ่งหลิวไว้ที่ประตูบ้านล่ะ?” เข่อซิงถามด้วยความสงสัย

“กิ่งหลิวมีความหมายพิเศษในเทศกาลชิงหมิงเจ้าค่ะ” หลิงเฉินอธิบาย “พวกเขาเชื่อว่ากิ่งหลิวมีพลังในการขับไล่สิ่งชั่วร้าย และนำความเป็นสิริมงคลเข้ามาในบ้าน การพกกิ่งหลิวติดตัวหรือเสียบไว้ที่ประตูบ้านเป็นสัญลักษณ์ของความโชคดีและการปกป้องจากอันตรายเจ้าค่ะ”

หลินเข่อซิงพยักหน้า “น่าสนใจจริงๆ ข้าไม่เคยรู้เรื่องแบบนี้มาก่อนเลย”

“คุณหนูจะไม่รู้ได้อย่างไรกันเจ้าคะ คุณหนูก็เห็นอยู่ทุกปี แต่ทำราวกับเคยเห็นครั้งแรกเสียทุกอย่าง”

“โอ๊ยย…ปวดหัวจัง นี่เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าหัวข้ากระแทกตอนตกน้ำน่ะ บางอย่างก็จำไม่ค่อยจะได้”

หลินเข่อซิงว่าพลางทำท่ายกมือยกไม้กุมศีรษะตนเองราวเจ็บปวดเหลือเกิน

“เช่นนั้นคุณหนูนั่งพักสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ แล้วเราค่อยเดินต่อ”

หลังจากนั้น หลินเข่อซิงและหลิงเฉินก็แวะที่ร้านขายขนมอีกครั้ง คราวนี้นางเห็นขนมที่ทำจากแป้งขาวๆ มีไส้สีเขียวอ่อน

“แล้วนี่คือขนมอะไรเหรอ?” หลินเข่อซิงถาม

“นี่คือ ‘จูชังเปี๊ยะ’ เจ้าค่ะ เป็นขนมที่ทำสำหรับเทศกาลชิงหมิงโดยเฉพาะ ขนมนี้มีไส้เป็นต้นหอม มันหมู และงา ห่อด้วยแป้งสีขาว นุ่มๆ รสชาติหอมมัน นี่ก็เป็นอีกหนึ่งขนมที่นิยมทำในช่วงเทศกาลนี้เจ้าค่ะ”

หลินเข่อซิงฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่งกับขนมที่มีหลากหลาย นางตัดสินใจซื้อขนมทั้ง ‘ชิงถวนจื่อ’ และ ‘จูชังเปี๊ยะ’ เพื่อเอาไปลองชิมดู

แม่ค้าร้านขนมเห็นสองสาวสนใจขนมของตนก็รีบยื่นขนมให้ทันที “เชิญลองชิมได้นะเจ้าคะ ขนมเพิ่งย่างเสร็จใหม่ๆ หอมอร่อยแน่นอน”

หลินเข่อซิงรับขนมมาอย่างไม่ลังเล นางกัดเข้าไปคำแรก แล้วก็ต้องหลุดยิ้มออกมา “อร่อยมาก! ขนมนี้นอกจากจะหอมแล้วยังมีรสชาติเค็มๆ มันๆ จากไส้ด้วย ข้าชอบมาก!”

หลิงเฉินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชิมขนมตามหลินเข่อซิง “ข้าก็ว่าอร่อยเช่นกันเจ้าค่ะ คุณหนูมีเท…เอ่ออะไรนะเจ้าคะที่คุณหนูชอบพูดบ่อยๆ”

“อ๋ออ…เทสต์น่ะ เทสต์ดี” หหลินเข่อซิงว่าพลางแอบยิ้มขำ

“นั่นแหละเจ้าค่ะ คุณหนูเทสต์ดีเสมอ” หลิงเฉินพูดไปก็กระมิดกระเมี้ยนเอามือปิดปากตัวเองขำคิกคัก

ขณะที่นางเดินต่อไปในตลาด หลินเข่อซิงก็สังเกตเห็นว่าชาวบ้านทุกคนดูมีความสุขและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา นางเห็นครอบครัวต่างๆ พากันออกไปไหว้บรรพบุรุษ และบางคนก็นั่งอยู่ตามลานกว้างเพื่อพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“เทศกาลนี้ทำให้ทุกคนมีโอกาสได้กลับมารวมตัวกัน ได้ไหว้บรรพบุรุษและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัว นี่คงเป็นเหตุผลที่เทศกาลชิงหมิงยังคงสำคัญมาจนถึงยุคปัจจุบัน” หลินเข่อซิงว่าพลางยิ้มบางๆ ชื่นชมกับภาพอันสวยงามและอบอุ่นใจตรงหน้า

หลังจากเดินเที่ยวและลองขนมอีกหลายชนิด เข่อซิงและหลิงเฉินก็ตัดสินใจเรียกรถม้ากลับจวน ขณะที่นางกำลังเดินทาง นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจกับภาพที่เห็นในวันนี้

พ่อกับแม่ตอนนี้จะร้อนใจขนาดไหนกันนะ ฉันไม่มีทางรู้เลยว่าพวกเขาเป็นยังไง และร่างของฉันในตอนนี้จะอยู่ในสภาพไหนกัน ขอให้เหมือนในนิยายหลายๆเรื่องที่เคยอ่านทีเถอะ ที่แบบเราแค่ฝันไป หรือในโลกจริงผ่านไปแค่ไม่นานด้วยเถอะ เฮ้ออ~

หลินเข่อซิงคิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตลอดทางกลับจวนเป็นไปด้วยความเงียบ หลิงเฉินผู้ที่ปกติเห็นเจ้านายตนจะร่าเริง พูดคุยไม่หยุด เมื่อเห็นสีหน้าแล้วก็ไม่กล้าถาม จึงก้มหน้าเงียบๆเช่นกัน