บทที่๒๓ แกว่งหางอ้อนเอาขนม

“คุณป้าคะถังหูลู่นี่คุณป้าขายยังไงคะ?” หนิงเหมยมาหยุดยืนถ้าแผงขายถังหูลู่ที่เป็นพุทราเคลือบน้ำตาล

“ไม้ละ5เหมาจ้ะ” คุณป้าเอ่ยตอบหนิงเหมยออกมาอย่างยิ้มแย้ม

❃ (10 เหมา หรือ 10 เจียว มีค่าเท่ากับ 1 หยวน) เฟิน (10 เฟิน มีค่าเท่ากับ 1 เหมา หรือ 1 เจียว หรือ 100 เฟินมีค่าเท่ากับ 1 หยวน)

“ฉันเอา2ไม้ค่ะคุณป้า อืม…เปลี่ยนเป็น4ไม้เลยก็แล้วกันค่ะคุณป้า” ซื้อกลับไปฝากสามีสักไม้สองไม้ก็แล้วกัน!

“ได้จ้ะ เธอรอสักครู่นะ”

ผ่านไปไม่นานหนิงเหมยก็ได้ถังหูลู่ครบ4ไม้สักที!

“4ไม้ ทั้งหมด2หยวนจ้ะ”

“นี่ค่ะคุณป้า” หนิงเหมยเอ่ยะร้อมกับยื่นเงินให้คุณป้า

“ขอบใจน้ะจ้ะ คราวหน้ามาอุดหนุนใหม่สิเดี๋ยวป้าจะแถมให้เธอเป็นพิเศษเลยล่ะ” คุณป้าเอ่ยออกมาอย่างใจดี

“ได้ค่ะคุณป้า เอาไว้คราวหน้าถ้าฉันเข้าเมืองฉันจะมาอุดหนุนอีกนะคะ”

“ดีๆๆ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณป้า”

‘ผมเอาถังหูลู่นี่2ไม้ครับ’

‘ได้จ้า รอสักครู่นะพ่อหนุ่ม’

“ได้จ้ะ” คุณป้าเอ่ยตอบเธอก่อนที่จะหันไปวุ่นวายกับการขายของให้ลูกค้าที่เข้ามาซื้อหลังจากเธอ

หนิงเหมยเดินออกจากแผงขายถังหูลู่ ก็หยิบถังหูลู่ขึ้นมา1ไม้ก่อนจะค่อยๆ กัดพุทราเคลือบน้ำตาล

‘ก็อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย แต่ก็นะ…ฉันชอบสตอว์เบอร์รี่เคลือบน้ำตาลที่สุดแล้วนี่นา’ หนิงเหมยค่อยๆ เดินกินถังหูลู่ไปเรื่อยๆ ไม่นานพุทราเคลือบน้ำตาลทั้งสามผลก็หมดลง

หนิงเหมยเดินออกจากตัวเมืองแล้ว ทว่าตอนนี้เธอกำลังยืนหลบมุมนำจักรยานกับหมวกสานออกมาจากมิติ

ก่อนที่จะสวมหมวกปิดใบหน้าแล้วค่อยๆ ปั่นจักรยานด้วยความเร็วคงที่ ใช้เวลาปั่นจักรยายเกือบ2ชั่วโมงก็มาใกล้ถึงหมู่บ้านแล้ว หนิงเหมยไม่รอช้านำจักรยานกับหมวกสานเข้ามิติ ก่อนจะค่อยๆ นำถุงกระดาษที่บรรจุเมล็ดพันธุ์ผัก แล้วก็แป้งเครื่องปรุงหรือเนื้อออกมาจากมิติ

เมื่อได้ทุกอย่างครบตามที่ต้องการหนิงเหมยก็เดินเข้าหมู่บ้านทันที ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายโมงเกือบจะบ่ายสองแล้วจึงไม่ค่อยมีชาวบ้านอยู่ ซึ่งแบบนี้ก็ดีเธอจะได้ไม่ต้องมายืนฟังคนพูดพร่ำให้รำคาญใจ

ก่อนที่จะเดินกลับบ้าน และด้วยระยะทางที่ไม่ไกลมากทำให้เธอเดินมาถึงบ้านเสียที ก่อนจะเปิดประตูบ้านแล้วค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปในบ้านทั้งที่มือก็หอบหิ้วของพะลุงพะลัง

เมื่อวางของเก็บไว้กลางห้องโถง หนิงเหมยก็ล้างมือก่อนที่จะเดินเข้าไปดูสามี แต่ทว่าเมื่อแง้มประตูก็เห็นว่าสามีของเธอนั้นกำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่จึงไม่ได้ส่งเสียงรบกวนการนอนพักผ่อนของสามี

‘นอนหลับอยู่สะด้วยสิ ไม่ส่งเสียงรบกวนจะดีกว่า ให้เขาได้พักผ่อนเสียหน่อย’

หนิงเหมยถอนสายตาออกจากการมองสามีก่อนค่อยๆ แง้มประตูปิดเอาไว้อย่างเดิมด้วยความเบามือ เธอจึงได้หันกลับมาเก็บกองถุงบรรจุสิ่งของที่เพิ่งจะซื้อมาเข้าไปเก็บในมิติ เหลือไว้เพียงแค่ถุงกระดาษใหญ่ที่บรรจุเมล็ดพันธุ์เท่านั้น

[14:12 น.]

หนิงเหมยแหงนหน้ามองนาฬิกาแขวนกำแพงบ้านที่เธอเพิ่งจะนำออกจากมิติ หนิงเหมยก็หยิบห่อเมล็ดพันธุ์ออกไปที่แปลงผักที่เธอเพิ่งจะทำการปรับหน้าดินไว้เมื่อวาน

“หนิงเหมยกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ฉันกำลังจะออกมาดูตงหยางอยู่พอดี”

หนิงเหมยที่กำลังยืนดูหน้าดินที่เพิ่งปรับเมื่อวานอยู่ พอได้ยินป้าหม่าก็รีบเงยหน้าขึ้นไปมองตามต้นตอของเสียง

“ฉันเพิ่งจะกลับมาถึงนี่แหละค่ะป้าหม่า ขอบคุณนะคะที่มาช่วยดูแลตงหยางแทนฉันตอนที่ฉันไม่อยู่”

“เพ้ยๆๆ! เธอจะมาขอบคุณอะไรฉันอีกล่ะ ไม่ต้องแล้วๆ พรุ่งนี้แค่ทำขนมอร่อยๆ ตามที่เธอพูดมาให้ฉันกินก็พอ”

“ได้สิคะ ฉันจะทำสุดฝีมือเลย รับรองป้าหม่าจะต้องติดใจในรสมือการทำขนมของฉันอย่างแน่นอน!” หนิงเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงโอ้อวด

” หึๆๆ ฉันจะรอชิมก็แล้วกันว่ารสมือการทำขนมของเธอจะอร่อยอย่างที่เธอโม้เอาไว้หรือเปล่า” นางหม่าเอ่ยตอบหนิงเหมยอย่างขำๆ กับความโอ้อวดของเธอ

“รอได้เลยค่ะ! ถ้าพรุ่งนี้ฉันทำเสร็จแล้วจะยกมาให้นะคะ”

“ได้ๆ เธอจะทำอะไรก็ไปทำต่อเถอะ ฉันเองก็จะกลับเข้าไปทำงานบ้านต่อเหมือนกันในเมื่อเธอกลับมาแล้ว”

“ได้ค่ะป้าหม่า”

นางหม่าไม่ได้กล่าวตอบอะไรออกมาอีก ทำเพียงเดินกลับเข้าบ้านไป ส่วนหนิงเหมยก็หันกลับมาสนใจกับการหยอดเมล็ดพันธุ์ต่อ

ซึ่งหนิงเหมยก็หยอดเมล็ดพันธุ์ผัก ผลไม้แต่ละชนิดเป็นแถวๆ อย่างเป็นระเบียบ ใช้เวลาอยู่เกือบ1ชั่วโมงหนิงเหมยก็หยอดเสร็จจนครบทุกแปลง แม้จะเหนื่อยล้าปวดหลังมากแค่ไหนแต่เธอก็มีความสุข!

ก่อนจะนำน้ำในมิติลองหยดผสมกับน้ำในโอ่งก่อนที่จะใช้ถังตักแล้วค่อยๆ นำมารดใส่แปลงผักแต่ละแปลง จนเสร็จ!

หนิงเหมยเดินกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำล้างตัวก่อนที่จะเตรียมเข้าครัวไปทำอาหารให้สามีกิน เพราะนี่ก็เป็นเวลาเกือบ4-5โมงแล้ว

แต่ขอเดินเข้าไปดูสามีก่อนก็แล้วกันว่าตอนนี้จะตื่นหรือยัง?

“สามี คุณตื่นมานานหรือยังคะ?” หนิงเหมยเอ่ยถามสามีออกมาเพราะว่าเห็นสามีของเธอนอนกระพริบตาปริบๆ อยู่

“ภรรยาคุณกลับมานานแล้วหรือครับ?” ตงหยางที่ได้ยินเสียงภรรยาก็เงยหน้ามองคนเป็นภรรยา

“กลับมานานแล้วค่ะ แต่ฉันเห็นว่าคุณกำลังหลับอยู่ก็เลยไม่ได้ปลุก ว่าแต่คุณตื่นมานานหรือยังคะสามี?”

“ผมตื่นได้สักพักแล้วล่ะครับ แต่ผมคิดว่าภรรยายังไม่กลับมา”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะออกไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้คุณเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนนะคะ จะได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย”

“ขอบคุณครับภรรยา”

หนิงเหมยไม่ได้เอ่ยตอบอะไรคนเป็นสามีออกมา ทำเพียงแค่ส่งยิ้มหวานออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปหยิบผ้ามาชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดๆ ก่อนจะถือเข้ามายื่นให้แก่สามี

“ภรรยาคุณเช็ดให้ผมหน่อยจะได้ไหมครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยอีกทั้งทำตาปริบๆ อยากออดอ้อน เหมือนลูกหมาที่กำลังแกว่งหางอ้อนเอาขนม