บทที่๑๗ มนุษย์ป้า!

หนิงเหมยที่ได้ยินคำพูดของนางโม่วโฉวก็จ้องมองอย่างสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา

“ทำไมหรือคะ หรือคุณแม่คิดว่าฉันไม่กล้า?”

“คนอย่างหล่อนน่ะหรือจะกล้าทำอะไรแบบนั้น ฉันเป็นแม่ของของตงหยางถ้าเกิดเขารู้ว่าหล่อนทำอะไรกับฉันไว้บ้างเขาคงจะไม่พอใจแน่” นางโม่วโฉวเอ่ยแกมขมขู่

“ฮ่าๆ … คุณแม่อย่าคิดจะเอาสามีมาขู่ฉันเลยค่ะ เขาจะมาโกรธอะไรกับคนที่คอยดูแลเขาอย่างฉันได้”

“นั่นมันก็…” นางโม่วโฉวรู้สึกว่ายิ่งเถียงกับหนิงเหมยมากเท่าไหร่ตนเองก็ยิ่งเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยที่จะต้องมารู้สึกแบบนี้แท้ๆ!

นางหม่าที่เห็นว่านางโม่วโฉวได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ คิดคำเถียงไม่ออกจึงได้แต่เอ่ยขึ้นมาอย่างห้ามทัพหลังจากที่ฟังมานาน

“นางโม่วหล่อนจะมาเอาอะไรกับนังหนูเหมยอีกเล่า! ทุกวันนี้ครอบครัวลูกชายคนโตของหล่อนก็ลำบากมาตลอดไม่ใช่หรือ ที่ทุกวันนี้เขาพิการก็ไม่ใช่เพราะหล่อนหรือยังไง?

ทั้งๆ ที่หนิงเหมยเพิ่งจะหาทางอ้าปากรอดได้ แต่หล่อนก็คิดจะมาแย่งออกไปอีก หล่อนคิดจะให้พวกเขาตายจริงๆ เลยหรือยังไง ทำแบบนี้ไม่อำมหิตเกินไปหรือ?!”

‘นั่นสิ หล่อนคิดจะให้ทั้งสองคนตายจริงๆ เลยหรือยังไงกัน?!’

‘คนบ้านอี้ใจดำอำมหิตกันเกินไปแล้วหรือยังไงกัน ตงหยางก็ลูกชายของตัวเองไม่ใช่หรือยังไง’

'หล่อยอย่าพูดไปเลย ตั้งแต่แต่งนางโม่วโฉวเข้าบ้านมาฉันไม่เห็นตาเฒ่าอี้จะสนใจดูดำดูดีตงหยางเลยสักนิด!’

‘เฮ้อ… ฉันล่ะสงสารตงหยางจริงๆ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร’

‘นี่สินะที่เขาบอกกันว่ามีแม่เลี้ยงก็เหมือนได้พ่อเลี้ยง…’

‘ฉันสงสารหนิงเหมยจริงๆ ต้องขึ้นเขาเสี่ยงอันตรายไปล่าหมูป่ามาขายเพื่อหาเงินมารักษาตงหยางแท้ๆ แต่คนบ้านอี้ก็ยังตามรังควานไม่เลิก …น่าเห็นใจๆ’

เสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้านที่พากันมายืนดูความสนุก เนื่องจากพวกเธอยืนโต้เถียงกันมานานแล้วนางโม่วโฉวก็เป็นคนเสียงดังทำให้ยิ่งเป็นจุดสนใจของชาวบ้าน

หนิงเหมยที่ได้ยินเสียงซุบซิบของชาวบ้านก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากชอบใจ ต่างจากนางโม่วโฉวที่เป็นต้นเหตุของการซุบซิบ

“หุบปาก! ไม่ใช่เรื่องของพวกหล่อน อย่าได้สอดปากเข้ามายุ่งเรื่องครอบครัวฉัน! ในเมื่อหนิงเหมยแต่งเข้าบ้านอี้มาก็ต้องกตัญญูต่อคนบ้านอี้ไม่ใช่หรือยังไง?!

ส่วนหล่อนนางหม่า หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นใครกันที่จะมาพูดสอนฉัน!” นางโม่วโฉวตะหวาดออกมาด้วยความไม่พอใจ และรู้สึกอับอายที่โดนชาวบ้านพวกนี้ต่อว่านินทา!

“หล่อนจะพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูก ในเมื่อหล่อนยื่นหนังสือตัดขาดกับลูกชายคนโตของหล่อนแล้วไม่ใช่หรือ?

ตั้งแต่ตงหยางบาดเจ็บจนเดินไม่ได้ฉันก็ไม่เห็นจะมีใครในคนบ้านอี้มาเยี่ยมเลยสักคน นอกจากคิดจะมาลักขโมยของจากบ้านตงหยาง หึ! ฉันล่ะไม่เข้าใจพวกหล่อนจริงๆ จิตใจทำด้วยอะไรกันถึงได้ทำร้ายพวกเขาได้ถึงขนาดนี้?!” นางหม่าที่รู้และเห็นทุกอย่างแล้วรู้สึกสงสารเวทนาในโชคชะตาของคนทั้งสองอยู่แล้ว ยิ่งเห็นนางโม่วโฉวคิดไม่ได้ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

‘จริงด้วย ตั้งแต่ที่ตงหยางป่วยฉันก็ไม่เคยเห็นคนบ้านอี้มาเยี่ยมเขาเลยสักครั้ง’

‘นั่นสิ แต่ฉันเคยเห็นนางโม่วโฉวไปบ้านตงหยางตอนเย็นๆ ด้วยล่ะ ตอนไปมือเปล่าแต่ตอนกลับได้ของเต็มมือ! ไม่รู้ว่าหล่อนไปขโมยของที่หนิงเหมยหามาได้หรือเปล่า’

‘ถ้าเป็นแบบนี้ไม่เกินไปหรือ หนิงเหมยหล่อนก็หาเลี้ยงสามีที่ป่วยเพียงคนเดียวยังจะไปขโมยของของหล่อนอีก คนบ้านอี้นี่โหดร้ายกันเกิดไปแล้ว’

เสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้านเอ่ยขึ้นเป็นระยะๆ แต่ไปในทางเดียวกันคือเห็นด้วยกันกับนางหม่า ว่าคนบ้านอี้ใจดำอำมหิตเกินไป!

“แล้วมันเป็นธุระกงการอะไรของหล่อนหรือถึงได้สอดปากเข้ามายุ่ง? กะอีแค่คนแก่ข้างบ้านอย่าแส่ทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย ถุ้ย!”

หนิงเหมยที่เห็นป้าหม่าทำท่าทางจะโต้เถียงนางโม่วโฉวก็รีบจับแขนเอาไว้แล้วส่ายหัวไม่ให้ป้าหม่าต้องมาเถียงกับนางโม่วโฉวให้เสียสุขภาพจิต

นางหม่าที่รู้ว่าหนิงเหมยต้องการอะไรก็ได้แต่เงียบลง หุบปากฉับไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก

“คุณแม่อย่ามัวแต่เสียเวลาเถียงกับป้าหม่าอยู่เลยค่ะ ฉันว่าคุณแม่ไปเถอะ ถ้ายังไม่ไปฉันจะให้คนไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านมาจริงๆ เพราะฉันเสียเวลามามากแล้วค่ะ”

“นี่…นี่! หล่อนกล้าหรือ?!”

หนิงเหมยได้แต่ยิ้มอ่อน ก่อนที่จะตอบออกมาอย่างไร้เยื่อใย

“ค่ะ ฉันกล้า! ฉันเบื่อที่จะต้องมายุ่งเกี่ยวกับคนเห็นแก่ตัวอย่างคนบ้านอี้แล้วค่ะ ชาตินี้ต่อให้ตายก็ไม่คิดยุ่งเกี่ยว!” หนิงเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่ารับรู้ได้ถึงความแน่วแน่

“ได้! ในเมื่อหล่อนจองหองอย่างนี้ ต่อให้เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย!”

นางโม่วโฉวที่คิดว่าอีกไม่นานเงินของหนิงเหมยก็จะต้องหมด อีกไม่นานหล่อนต้องคลานเข่ากลับมาขอโทษคนบ้านอี้อย่างแน่นอน!

วันนั้นแหละฉันจะเอาคืนหล่อนให้สาสมกับที่ทำให้ฉันขายหน้าเลยคอยดู!

“ดีค่ะ! ถ้างั้นเชิญคุณแม่ไปเลยนะคะ อย่าได้เดินมาเหยียบแถวบ้านหลังนี้อีกจะดีมากค่ะ!” หนิงเหมยกล่าวพร้อมกับสะบัดมือไล่ใส่นางโม่วโฉวอย่างไม่ใยดี

‘ชิ่วๆ! รีบๆ กลับไปสักทีเถอะ ฉันเหนื่อยจะเถียงกับมนุษย์ป้าจะแย่แล้ว!?’ หนิงเหมยมองนางโม่วโฉวก่อนจะคิดในใจอย่างเหนื่อยหน่าย

นางโม่วโฉวที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ นางรีบหันหลังสะบัดตูดเดินกลับออกไปอย่างโกรธแค้น

ส่วนชาวบ้านที่เห็นว่าหมดเรื่องสนุกแล้วต่างก็พากันเดินแยกย้ายกลับไปบ้านใครบ้านมัน

หนิงเหมยที่เถียงจนคอแห้งก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน! ก่อนที่จะหันมามองหน้ากับป้าหม่าแล้วหลุดหัวเราะกันออกมาอย่างขบขัน