บทที่๑๒ หลงทางแล้ว

ทันทีที่เข็นรถลากผ่านประตูเมืองเข้ามาหนิงเหมยก็กวาดสายตามองภาพเบื้องหน้าที่มีผู้คนเดินกันอย่างพลุกพล่าน ไหนจะบ้านอาคารที่มีรัศมีของความขลังยุค70นี่อีก! ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกตื่นตาตื่นใจ

เพราะทั้งความทรงจำเก่าๆ ของหนิงเหมยเจ้าของร่างคนเก่านั้นก็มีความทรงจำกับในตัวเมืองนครคุนหนิงนี้น้อยมาก

‘ไม่คิดไม่ฝันว่าฉันจะได้ทะลุมิติย้อนมายุค70! นี่มันทำให้ฉันอดจะทึ่งไม่ได้จริงๆ รอให้ฉันมีเงินเยอะๆ ก่อนเถอะฉันจะพาสามีออกจากหมู่บ้านเป่าซานแล้วไปท่องโลกเสียเลย หึๆ!

ขืนยังทนอยู่หมู่บ้านนี้ต่อไปฉันคงจะเป็นบ้าตายแน่ๆ อีกอย่างก็คงจะหาความสงบสุขจากหมู่บ้านเป่าซานไม่ได้แน่นอน ไม่สู้เธอพาสามีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองอื่นไม่ดีกว่าหรือ?’

หนิงเหมยสะบัดหัวไล่ความคิดมากมายก่อนที่เธอจะรีบเข็นรถลากไปยังร้านอาหารที่กำลังเป็นที่นิยม

ซึ่งภาพอาคารร้านอาหารเบื้องหน้าเธอนี้เป็นอาคารที่มีลักษณะทรงจีนอย่างแท้จริงเลยล่ะ ไหนจะมีเฟอร์นิเจอร์กับของตกแต่งร้านที่ออกจะโบราณคร่ำครึมากเลยทีเดียว

แต่ก็ถือว่าเป็นร้านอาหารที่ใหญ่แล้วก็ดูสะอาดมากเลยทีเดียว เมื่อหนิงเหมยตัดสินใจเดินเข้าเหลาอาหารก็มีหนักงานเดินออกมาต้อนรับทันที

“ห้องธรรมดาหรือห้องพิเศษคะ?” พนักงานหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยทักทายเธอด้วยท่าทีสุภาพ

จนหนิงเหมยอดจะรู้สึกแปลกใจแล้วก็รู้สึกดีกับการปฏิบัติของพนักงานที่ร้านอาหารแห่งนี้ไม่ได้ เพราะชุดที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ก็เป็นแค่เนื้อผ้าหยาบๆ สภาพมอซอจากการปั่นจักรยานตากแดดตากลมมานาน ทว่าเธอก็ไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับที่ดีขนาดนี้!

“ฉันไม่ได้มากินอาหารค่ะ คือว่าฉันนำหมูป่ามาขาย”

“โอ้! ถ้าอย่างนั้นคุณรอสักครู่นะคะ ฉันจะไปเรียกเถ้าแก่มาให้ค่ะ” พูดจบหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มก็รีบวิ่งออกไปทันที

ผ่านไปไม่นานผ่านไปไม่นานผ่านไปไม่นานผ่านไปไม่นาน…

“ขอโทษทีๆ ที่พนักงานของฉันปล่อยให้เธอรอนาน ว่าแต่ไหนล่ะหมูป่าของเธอน่ะ เดี๋ยวฉันจะได้ให้พวกพนักงานไปนำหมูป่าตัวนั้นมาเอง ”

“อยู่บนรถลากที่มีผ้าปิดน่ะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะให้พนักงานไปนำหมูป่าบนรถลากนั้นมาเลยก็แล้วกัน ” เถ้าแก่มองหน้าหนิงเหมยอีกครั้งเป็นเชิงบอกกล่าว

“ค่ะ”

เมื่อพนักงานนำหมูป่าของเธอมาถึงเถ้าก็มองอย่างถูกใจ

“คนล่าหมูป่าตัวนี้ร้ายกาจนัก! มีรอยฆ่าเพียงแค่จัดเดียวคือจุดตาย ดีๆๆ! น้ำหนักตัวก็ไม่น่าจะเกิน280ชั่ง ถ้าฉันจะให้ราคา270หยวนเธอเห็นเป็นยังไงบ้าง พอใจหรือไม่?”

หนิงเหมยทำท่าทีครุ่นคิดถึงราคาของหมูป่าตัวนี้ อืม… 270หยวนก็ถือว่าไม่น้อยสำหรับตอนนี้ อีกอย่างเธอก็ไม่ต้องมาเร่ขายให้เหนื่อยอีกด้วย ราคา270หยวนก็ถือว่ามากพอแล้วล่ะ!

“ตกลงค่ะ! 270หยวน”

“ได้ ฉันจะไปหยิบเงินมาให้”

ให้หลังเถ้าแก่ไม่นาน ก็เดินกลับมาพร้อมกับถือปึกเงินในมือ ก่อนที่จะยื่นให้หนิงเหมย แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่นับเงินที่เพิ่งยื่นไปเลยแม้แต่น้อยก็เลยเอ่ยปากถามออกมาด้วยความสงสัย

“เธอไม่ลองนับดูล่ะ เผื่อฉันจะให้เธอไม่ครบนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเชื่อใจเถ้าแก่”

เถ้าแก่ร้านอาหารที่ได้ยินก็ถึงกับหลุดยิ้มแล้วก็หยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนที่จะเอ่ย

“หึๆ! ถ้าคราวหน้าเธอได้สัตว์อะไรมาได้อีกก็นำมาขายที่ร้านอาหารของฉันได้ ฉันจะให้พนักงานดูแลเธออย่างดี”

“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ”

หลังจากที่เดินออกมาจากร้านอาหารหนิงเหมยก็เข็นรถลากมายังตรอกเพื่อหลบมุมอับสายตาก่อนที่จะเก็บเข้ามิติ

ก่อนที่จะนำโสมคน500ปีออกมาจากมิติใส่ตะกร้าสะพายหลัง ทว่าหนิงเหมยตัดสินใจนำออกมาเพียงแค่ต้นเดียวเท่านั้นจากที่ตอนแรกเธอคิดว่าจะขายโสมคน1,000ปีอีกต้น แต่เมื่อลองคิดดูดีๆ ก็คิดว่าถ้าทำแบบนั้นเธออาจจะกลายเป็นจุดเด่นแล้วก็น่าสงสัยเกินไป!

เมื่อเดินออกมาจากตรอกแล้ว หนิงเหมยก็เดินมุ่งหน้าไปยังร้านสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในตัวเมืองนครคุนหนิง

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเดินหลงทางแล้วล่ะ! เธอเดินวนอยู่ในซอยไปมาอยู่หลายรอบก็ไม่เจอร้านสมุนไพรเสียที อาจจะเพราะด้วยความที่ความทรงจำเก่าของร่างนี้ก็ไม่เคยจะต้องมายุ่งเกี่ยวกับร้านสมุนไพรพวกนี้เลยแม้แต่น้อย อย่างมากหนิงเหมยก็ได้สมุนไพรต่างๆ ที่นำมาต้มให้สามีกินมาจากหมอเท้าเปล่าที่หมู่บ้านเท่านั้น

หรือถ้าหากการที่เธอจะต้องเข้าเมืองนั้นก็ต้องสำคัญมากจริงๆ นอกจากนั้นก็มีน้อยครั้งมากที่หนิงเหมยคนเก่าจะเดินทางเข้าเมือง เพราะเธอก็เป็นแค่หญิงสาวชนบท หวาดกลัวการต้องเข้าเมืองที่มีผู้คนมากมายอยู่แล้ว

‘เดินวนอยู่กลายรอบแล้วนะเนี่ย! สรุปร้านสมุนไพรมันอยู่ตรงไหนกันล่ะเนี่ย เฮ้อ!’

แต่หลังจากที่เดินหาร้านสมุนไพรมาจนเหนื่อยหนิงเหมยก็ตัดสินใจจะไปซื้อซาลาเปาที่ตั้งแผงลอยอยู่ฝั่งตรงข้ามกันกับเธอ เพราะกลิ่นมันหอมเตะจมูกเธอจริงๆ!

“คุณป้าคะ ซาลาเปาไส้เนื้อ2ลูกค่ะ”

“ได้ๆ รอก่อนนะนังหนู เดี๋ยวป้าจะเอาใส่ถุงให้” พูดจบป้ารีบคีบซาลาเปา2ลูกใส่ถุงกระดาษทันที ก่อนที่จะยื่นถุงกระดาษให้เธอ

“เท่าไหร่คะป้า?”

“ไส้เนื้อลูกละ5เหมา ทั้งหมดก็10เหมาจ้ะ “

“นี่เงินค่ะป้า เอ่อ…คุณป้าคะคุณป้าพอจะรู้จักร้านสมุนไพรมั้ยคะ?”

“นังหนูจะไปซื้อสมุนไพรรึ? ร้านสมุนไพรอยู่ซอยขวามือนั่นแหละ เข้าไปไม่นานก็เจอ คนที่ไม่ได้อยู่เมืองนี้จริงๆ จะไม่ค่อยรูัจักร้านสมุนไพรร้านนี้หรอก เพราะหายาก”

หนิงเหมยได้ยินก็อยากบ่นออกมาเหมือนกันว่าหายากจริงๆ นั่นแหละค่ะคุณป้า หนูเดินวนมา3รอบแล้วเนี่ย! T^T