บทที่๑๔ ใช้เงินมือเติบ?!

หนิงเหมยที่ออกจากตัวเมืองนครคุนหนิงแล้วเธอก็ไม่ลืมที่จะแวะเข้าสหกรณ์หมู่บ้านเพื่อซื้อขนมกลับไปฝากป้าหม่า เพื่อเป็นของฝากแทนคำขอบคุณสำหรับไข่ไก่หรือเรื่องที่ผ่านๆ มาแล้ว ไหนจะช่วยเธอเรื่องวันนี้อีก

เมื่อเข้าสหกรณ์หมู่บ้านแล้วหนิงเหมยก็ยืนเลือกขนมอยู่สักพักใหญ่เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะเอาขนมอะไรดี? ก่อนที่จะได้ขนมหนวดมังกรมาซึ่งขนมที่หนิงเหมยเลือกนั้นก็เป็นขนมที่ค่อนข้างจะขึ้นชื่อเรื่องความอร่อย

ทว่านอกจากซื้อฝากป้าหม่าแล้ว หนิงเหมยก็ไม่ลืมที่จะซื้อขนมกลับไปฝากสามีของเธอด้วย เพราะเธอเองก็คิดว่าจะขุนสามีให้อ้วนขึ้นอีกสักหน่อยสามีเธอจะได้เป็นชายหนุ่มเจ้าเนื้อนุ่มนิ่ม!

“ขนมหนวดมังกรกล่องละ3หยวน 3กล่อง เป็นราคา7หยวน50เหมา กับคูปอง2ใบ “

‘เมื่อได้ยินคำจำนวนเงินที่ต้องจ่ายค่าขนมเพียงแค่3กล่องออกใจเธอก็รู้สึกเจ็บปวดเสียแล้ว! นี่มันเงินจำนวนไม่ใช่น้อยเลยนะ!

ดีนะที่เธอเตรียมพวกของปัจจัย4มาครบ ไม่น่าอยากลองซื้อขนมในสหกรณ์กินเลย! แต่ก็นะมีเงินก็ต้องใช้สิ เฮ้อ… นี่สินะที่เขาเรียกว่าขนมสูตรโบราณฉันถึงกับต้องทะลุมิติมาซื้อเลยทีเดียว ‘

หนิงเหมยนำเงินกับคูปองออกมา2ใบยื่นให้แก่พนักงาน ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากสหกรณ์

‘ดูการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะมีเงินมาใช้เงินมือเติบซื้อของฟุ่มเฟือยขนาดนั้นแท้ๆ! เห้อ… คนเราดูแค่ภายนอกไม่ได้จริง

แบบนี้นี่ละมั้งที่เขาเรียกว่าผ้าขี่ริ้วห่อทอง¹’ หญิงสาวเอ่ยตามหลังหนิงเหมยออกมาพร้อมกับส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

❃¹ผ้าขี้ริ้วห่อทอง หมายถึง คนฐานะดีแต่แต่งตัวซอมซ่อ, คนร่ำรวยที่มองภายนอกดูยากจน.

หลังจากปั่นจักรยานมาใกล้จะถึงหมู่บ้านแล้ว เมื่อถึงถนนที่ไม่ค่อยจะมีใครใช้สัญจรแล้วหนิงเหมยก็รับนำจักรยานเก็บเข้ามิติ แล้วนำรถลากออกมาแทนทว่าเธอก็ไม่ลืมที่จะนำข้าวสาร เนื้อหรือเครื่องปรุงต่างๆ รวมถึงขนมที่เพิ่งซื้อมาจากสหกรณ์ออกจากมิติมาวางไว้บนรถลากแล้วนำผ้าปิดคลุมไว้

แล้วเข็นรถลากเดินมุ่งเข้าไปในหมู่บ้านทันที…

ทว่าเมื่อเข็นรถลากเข้าหมู่บ้านก็เป็นเวลาเลิกงานพอดี ชาวบ้านบางกลุ่มก็นั่งจับกลุ่มคุยเรื่องชาวบ้านกันอย่างสนุกปากซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีนางซุน

ส่วนบางกลุ่มก็กำลังกลับบ้านหลังจากที่ลงงานตอนบ่ายกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ซึ่งหนิงเหมยก็ไม่ได้สนใจ

เธอยังคงเข็นรถลากไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย…

“จิ๊ๆ! สามีนอนป่วยอยู่แท้ๆ แต่กับไม่รู้จักประหยัด ช่างเป็นคนที่ใช้เงินมือเติบจริงๆ” นางซุนที่รู้สึกไม่พอใจตั้งแต่เมื่อเช้า พอเห็นหนิงเหมยก็รีบเอ่ยปากแขวะออกมาทันที

‘นั่นสิ ฉันล่ะสงสารตงหยางจริงๆ ที่มีเมียใช้เงินมือเติบอย่างนี้'

‘หนิงเหมยเอ้ย เก็บเงินไว้รักษาตงหยางบ้างหรือเปล่าเนี่ย ใช้เงินมือเติบแบบนี้จะเอาเงินที่ไหนมารักษาตงหยางล่ะแบบนี้?’

หนิงเหมยกรอกตาขึ้นบนอย่างเบื่อหน่าย ที่ต้องมาเจอคำพูดหาเรื่องของนางซุนกับพวกพ้อง

“ขอบใจป้าๆ ที่เป็นห่วงนะจ้ะ แต่เงินของฉันฉันจะซื้ออะไรคงไม่ต้องรบกวนพวกป้าต้องสอดปากเข้ามายุ่งหรอกจริงไหมจ้ะ?

อีกอย่างนะพวกป้าไม่ต้องมาสงสารผัวฉันแทนเจ้าตัวหรอก ทุกวันนี้ฉันก็ไม่เห็นว่าผัวฉันจะว่าอะไรฉันเลยนี่” หนิงเหมยเถียงออกมาอย่างหมดความอดทน ฉันเพิ่งเดินทางมาถึงเหนื่อยๆ ยังมายั่วโมโหฉันอีกนะนังแก่พวกนี้!

“นี่นังหนิงเหมยพวกฉันก็พูดดีๆ กับหล่อนนะ เด็กอะไรเถียงคำไม่ตกฟาก!” นางซุนชี้หน้าต่อว่าเธออย่างฉุนเฉียว

‘พวกฉันหวังดีแท้ๆ แต่มาพูดจาแบบนี้กับผู้อาวุโส ใช้ไม่ได้จริงๆ’ จ้า! หวังดีหรือเสือกกันแน่?!

หนิงเหมยโต้ตอบอยู่ภายในใจอย่างหยาบคาย

‘หล่อนนี่หัดมีมารยาทบ้างนะ พูดจาอะไร พวกฉันอายุมากกว่าหล่อนตั้งเท่าไหร่?’ แล้วตัวเองน่ะมีมารยาทยัง? คิดจะมาสอนฉันเนี่ยห๋า?!

“แล้วคนที่มีมารยาทอย่างพวกป้าๆ ทำไมถึงชอบสอดปากเข้ามายุ่งกับครอบครัวฉันกันนัก?

ถ้าคนที่แก่แล้วแก่เลย แก่กะโหลกกะลา ก็สมควรแล้วที่จะโดนเด็กถอนหงอก พวกป้าว่าอย่างนั้นไหมจ้ะ?” หนิงเหมยเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่วาจาเชือดเฉือนคนฟังไม่น้อย

“นังหนิงเหมยนี่แกว่าพวกฉันเหรอห๊ะ! หล่อนนี่มันชักจะเหิมเกริมมากเกินไปแล้วนะ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้สั่งสอนหล่อนอย่าเรียกฉันว่านางซุนเลย!” นางซุนเอ่ยอย่าเกรี้ยวกราด พร้อมกับเดินเข้ามาทำท่าจะตีเธอ

แต่มีเหรอที่เธอจะยืนเฮยๆ ให้นางซุนตี หึ! ฝันไปเถอะ!?

“ก็เข้ามาสิ อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าทำนะ หากกล้าเข้ามาทำร้ายฉันแม้แต่ทีเดียว ฉันเอาคืนหนักแน่!” หนิงเหมยกล่าวอย่างดุดัน ทั้งๆ ที่มือยังชูมือทำท่าจะตบสวนนางซุน

นางซุนที่เห็นหนิงเหมยเอาจริงก็ได้แต่หดคอกลับอย่างหวาดกลัว อย่างกับว่าลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้กำลังโมโหอยู่

“เข้ามาสิ ตบๆ ไปจะได้จบ เข้ามาสิ!” หนิงเหมยเอ่ยออกมาอย่างโมโห เธอลืมหมดสิ้นแล้วภาพลักษณ์ของหนิงเหมยคนเก่า เพราะตอนนี้สติของเธอขาดไปเสียแล้ว

ไม่สนมันแล้วสายตาของชาวบ้านพวกนี้ ใครเข้ามาหาเรื่องแม่จะตบกลับบ้านให้ด้วย!

‘เข้าไปสินางซุน จัดการให้หล่อนรู้สะบ้าง'

‘หล่อนโดนผีสิงอยู่หรือเปล่า? ทำไมหล่อนถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ล่ะ'

นางซุนที่เริ่มรู้สึกหวาดกลัวกับท่าทางเอาจริงของหนิงเหมย แต่พอพรรคพวกของตนเองส่งเสียงเร่งให้เธอรีบจัดการหนิงเหมยก็ยิ่งรู้สึกอับอายเข้าไปใหญ่

“ฮึ้ย! ฝากเอาไว้ก่อนเถอะนังหนิงเหมย ถ้าไม่ใช่ว่าฉันต้องกลับบ้านไปทำอาหารให้ตาแก่ที่บ้านแล้วล่ะก็ฉันเล่นงานหล่อนแน่!” พูดจบนางซุนก็รีบสะบัดตูดหนีอย่างเร่งรีบ

จนพรรคพวกที่ยืนอยู่ก็มองหน้ากันอย่างงุนงง ก่อนที่จะพากันมามองเธอ

“มองทำไม? หรืออยากจะตบกับฉัน งั้นก็เข้ามาสิ” หนิงเหมยชูมือทำท่าข่มขู่

ชาวบ้านที่เป็นพรรคพวกของนางซุนพากันตกใจรีบพากันวิ่งหนีเธอออกไปอย่างหวาดกลัว

หนิงเหมยที่กลับมาอยู่คนเดียวก็ก็ถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนที่จะค่อยๆ เข็นรถลากกลับบ้านของตัวเองด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

‘นี่ฉันอยู่ยังไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำยังเหนื่อยกับการที่ต้องมาสู้รบปรบมือกับคนพวกนี้ขนาดนี้ หนิงเหมยคนเก่าทนไปได้ไงเนี่ย?’