บทที่๑๕ วันหนึ่งร้อยเหตุการณ์

เมื่อเข็นรถลากกลับมาถึงบ้านเธอก็รีบนำของทุกอย่างเก็บเข้าบ้าน ก่อนที่เก็บรถลากไว้ข้างบ้าน

โดยที่ตนเองก็ไม่ได้รู้เลยว่านางซุนกับพรรคพวกพากันกระจายข่าวไปทั่วหมู่บ้านว่าเธอใช้เงินมือเติบซื้อของกลับบ้านมากมาย!

จนตอนนี้คนบ้านอี้พากันเต้นระส่ำอย่างไม่ใคร่จะพอใจกับการที่หนิงเหมยใช้เงินมือเติบแถมยังไม่คิดจะมอบอะไรให้พวกเขาเลยทั้งๆ ที่ซื้อของกลับมาตั้งมากมาย

‘เงินพวกนั้น ของมากมายพวกนั้นควรเป็นของพวกเขาบ้านอี้ไม่ใช่หรือ ในเมื่อหล่อนแต่งเข้าตระกูลอี้มาแล้วทุกอย่างก็ควรจะเป็นของฉันโม่วโฉวคนนี้!’ นางโม่วโฉวที่มีความโลภมากยิ่งคิดเรื่องที่ได้ยินมามากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่พอใจ

หนิงเหมยที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับเรื่องภายนอกบ้านตอนนี้ ก็มัวแต่ยืนล้างมืออย่างรีบร้อนก่อนที่จะนำซาลาเปา5-6ลูกออกมาจากมิติแล้วจัดวางใส่ถาด แล้วนำไปให้สามีในห้อง เพราะถ้าเธอทำอาหารเองก็คงจะเลยเวลากินข้าวกินยาของสามีอย่างแน่นอน

“กลับมาแล้วค่ะสามี ขอโทษนะคะฉันกลับมาช้าเลยทำอาหารให้คุณไม่ทัน คุณกินซาลาเปารองท้องไปก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะรีบออกไปทำอาหารมาให้คุณนะคะ” หนิงเหมยกล่าวระรัวอย่างรู้สึกผิด เพราะมัวแต่เสียเวลากับคนพวกนั้นแท้ๆ

“คุณกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะครับ ส่วนเรื่องอาหารก็ไม่เป็นไรหรอกครับป้าหม่าเห็นว่าคุณไม่อยู่ก็เลยทำอาหารแล้วก็มาต้มยาให้ผมกินแล้วล่ะครับ อีกอย่างผมกินแค่ซาลาเปาพวกนี้ก็อิ่มแล้วครับ คุณไม่ต้องเหนื่อยทำอาหารไปมากกว่านี้หรอกครับ”

“สามีพูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ คุณเป็นสามีของฉันฉันก็ต้องดูแลคุณให้ดีอยู่แล้ว

ถึงฉันจะต้องเหนื่อยมากกว่านี้อีกก็ไม่เป็นไรค่ะฉันก็มีความสุขที่ได้ดูแลคุณ ถ้าสามีไม่อยากให้ฉันเหนื่อยก็รีบหายสิคะ”

“ครับ! ผมจะรีบหายเพื่อที่ผมจะได้ดูแลคุณบ้าง รอผมหน่อยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับภรรยาอย่างสายตามาดมั่น

“ค่ะฉันจะรอ แต่ตอนนี้สามีกินข้าวก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปต้มยามาให้คุณกิน”

“ครับ”

เมื่อออกจากห้องสามี หนิงเหมยก็ไขประตูห้องครัวไปต้มยาให้สามีโดยที่เธอไม่ลืมที่จะหยดน้ำวิเศษลงไปอีก3หยดอย่างทุกครั้ง!

‘น้ำวิเศษนี้มีสรรพคุณอะไรบ้างนะ อืม! เหมือนจะช่วยเรื่องสกัดกลั้นพิษหรือช่วยชำระสิ่งสกปรกที่อยู่ภายในตัว แบบนี้ก็คงจะช่วยรักษาโรคได้ด้วยมั้ง

อีกทั้งยังช่วยชำระล้างความเหนื่อยล้า แถมยังล่อสัตว์มาติดได้อีก! แต่ช่วยเรื่องการเจริญเติบโตของพวกผักกับช่วยเรื่องรักษาบาดแผลได้รึเปล่านะ? เอาไว้ค่อยทดลองก็แล้วกัน’

หลังจากที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยรู้ตัวอีกทียาที่กำลังต้มอยู่ก็เดือดพอดี หนิงเหมยก็รีบใช้ผ้าจับหูหม้อแล้วเทกรองยาใส่ถ้วย

เมื่อเสร็จหนิงเหมยก็ยกเข้าไปให้สามีที่นั่งกินซาลาเปาอยู่ในห้องทันที

“นี่ยาค่ะสามี รอให้อุ่นๆ กว่านี้ค่อยกินก็ได้ตอนนี้ยาน่าจะร้อนเกินไป เดี๋ยวจะลวกลิ้นเอาได้

อ้อ… สามีกินยาให้เรียบร้อยนะคะ เดี๋ยวฉันมาจะเอาขนมที่ซื้อไปฝากป้าหม่าสักหน่อย”

ตงหยางที่เริ่มรับรู้ว่าภรรยาของตนเองเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนที่เขาไม่เคยรู้จัก ก็ได้แต่คิดในอีกแง่มุมหนึ่งว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีเวลาให้กับหนิงเหมยทั้งๆ ที่แต่งงานหนิงเหมยเลย

แม้กระทั่งนิสัยใจคอจริงๆ ของภรรยาตนเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำจึงได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆ แล้วตั้งใจว่าต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตงหยางก็จะรักแล้วก็เชื่อใจ ซื่อสัตย์กับหนิงเหมย อย่างที่หนิงเหมยดูแลตนเองอย่างดีตลอดมา

…

หนิงเหมยที่เห็นว่าสามีไม่ตอบเธอ เอาแต่นั่งนิ่งก็เลยลองเรียกสามีดูอีกครั้ง

“สามี สามีคะ! เป็นอะไรรีเปล่าคะ”

ตงหยางที่ได้สติก็เงยหน้ามองหนิงเหมยที่กำลังจ้องมองเขาอย่างเป็นห่วง ก็ถึงกับใจอ่อน

“ไม่เป็นอะไรครับ ภรรยาคุณรีบไปเถอะครับ ผมจะรอคุณ”

“ได้ค่ะ ฉันจะรีบไปรีบมา”

หนิงเหมยเดินถือกล่องขนมหนวดมังกรออกจากบ้านมาหนึ่งกล่อง แล้วเดินมายังหน้าบ้านของป้าหม่า

ซึ่งหนิงเหมยก็คาดเดาได้ว่าน่าจะมีคนอยู่ในบ้าน เพราะเธอได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในบ้านอยู่

“ป้าหม่าคะ! ป้าหม่า! ฉันหนิงเหมยเองค่ะ” หนิงส่งเสียงตะโกนคนที่อยู่ภายในบ้าน

หนิงเหมยยืนรอไม่นานป้าหม่าก็เปิดประตูบ้านออกแล้วเดินมาหาเธอที่ยืนรออยู่ข้างนอกรั้ว

“เอ้า! ว่ายังไงล่ะ”

“ฉันเข้าตัวเมืองมาก็เลยซื้อขนมหนวดมังกรมาฝากป้าหม่าค่ะ” หนิงเหมยเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องขนมใส่มือป้าหม่า

ป้าหม่ารีบขยับมือหนีอย่างกับเป็นของร้อนอย่างไงอย่างงั้น

“เพ้ยๆๆๆ! ฉันรับไม่ไหวหรอก ของแพงขนาดนี้ เธอเก็บไว้กินเองไม่ก็ให้ตงหยางเถอะ ฉันแก่แล้วไม่ค่อยกินขนมอะไรพวกนี้หรอก” แม้ในใจของนางหม่าจะรู้สึกอบอุ่น แต่จะให้รับของราคาแพงจากหนิงเหมยก็ไม่ดี

“ป้าหม่ารับไว้เถอะนะคะ ฉันตั้งใจซื้อมาฝากป้าจริงๆ อยากจะขอบคุณป้าจริงๆ ที่คอยช่วยเหลือฉันกับสามีมาตลอด”

“แค่ขอบคุณก็พอแล้ว ไม่ต้องซื้อของราคาแพงแบบนี้มาให้ฉันหรอก อีกอย่างเธอควรจะเก็บเงินไว้รักษาตงหยางไม่ใช่หรือยังไงอย่าเอามาซื้อของฟุ่มเฟือยแบบนี้เลย” นางหม่าที่เห็นหนิงเหมยดื้อรั้นที่จะให้ขนมแก่ตนเอง ก็อดจะบ่นออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันไปเจอหมอเทวดามาเขาจัดเทียบยาให้พี่ตงหยางไม่คิดเงินมา อีกทั้งหมอเทวดาคนนั้นยังบอกอีกว่าไม่นานสามีฉันก็จะหาย

ส่วนเรื่องเงินป้าหม่ายิ่งไม่ต้องห่วงฉันเลย ฉันเจอสมุนไพรบนเขามานำไปขายได้หลายร้อยหยวนเลยล่ะ!” หนิงเหมยรู้สึกซาบซึ้งกับความหวังดีแล้วก็ห่วงใยที่ป้าหม่ามีให้เธอ ก่อนจะแสร้งกระซิบกระซาบบอกยอดเงินปลอมๆ กับป้าหม่าออกมา

“โอ้!จริงหรือ สวรรค์ ดีๆๆ! อย่างนั้นก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นคราวนี้ฉันจะรับน้ำใจของเธอไว้ก็ได้ แต่คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องเปลืองเงินซื้อมาอีกเล่า”

หนิงเหมยได้แต่ยิ้ม แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน…

“หนอย! นังอกตัญญู ตั้งแต่ออกจากบ้านอี้มาพ่อแม่สามีไม่เคยคิดจะกลับมากตัญญู แต่กลับเอาของดีๆ มาประเคนให้คนข้างบ้าน ดี! ดีจริงๆ!”

อีกแล้วหรอ? เธออยากจะบ้า เธอจะเป็นบ้าก่อนไหม! เฮ้อ… ความสงบสุขเอ๋ยหายไปที่ไหนแล้ว!

เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งหนิงเหมยคนนี้ยังไงอย่างงั้น? ส่งแต่ผีบ้าผีบออะไรมาให้เธอต่อล้อต่อเถียงด้วยทุกวี่ทุกวันล่ะเนี่ย

มารดามันเถิด วันหนึ่งร้อยเหตุการณ์อยากให้เธอเป็นบ้าตายจริงๆ ใช่ไหม!?