บทที่๒๒ เข้าเมืองอีกรอบ

“ป้าหม่าคะ!? ป้าหม่าอยู่บ้านหรือเปล่าคะ” หนิงเหมยตะโกนส่งเสียงข้ามรั้วบ้านด้วยน้ำเสียงที่ดังทำให้ไม่นานภายในบ้านก็เริ่มมีความเคลื่อนไหว

แอ๊ด!

“อยู่ๆๆ! เธอรอก่อนนะฉันจะรีบไปเปิดประตูให้” ป้าหม่าเอ่ยพร้อมกับค่อยๆ เดินออกมาเปิดประตูรั้วให้ “มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าล่ะ?”

“ฉันจะเข้าตัวเมืองไปซื้อเมล็ดพันธุ์มาปลูกน่ะค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะกลับมาทันเวลาที่ตงหยางต้องกินข้าวกินยาตอนเที่ยงไหม

ฉันเลยอยากจะมารบกวนป้าหม่าให้ดูตงหยางสักหน่อยน่ะค่ะ ถ้าหากฉันกลับไม่ทันก็ฝากป้าหม่านำซาลาเปาบนซึ้งในครัวไปให้ตงหยางกินหน่อยนะคะ …อ่า รบกวนป้าหม่าต้มยาให้เขาด้วยนะคะ ส่วนซาลาเปาบนซึ้งป้าหม่าก็แบ่งไปกินได้เลยนะคะ” หนิงเหมยเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ แต่เธอก็ไม่รู้จะไปรบกวนใครแล้วเช่นกัน

“ได้ๆ เธอไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะคอยแวะไปดูตงหยางให้เธอเอง” นางหม่าเอ่ยตอบออกมาด้วยท่าทีสบายๆ

“ขอบคุณนะคะป้าหม่า เอาไว้ฉันจะซื้อขนมมาฝากอีกนะคะ”

“เพ้ย! ไม่ต้องๆ ขนมพวกนั้นมันราคาแพงเกินไปไหนจะต้องใช้คูปองอาหารอีก แบบนั้นมันฟุ่มเฟือยเกินไป”

“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะทำขนมอร่อยๆ มาให้ป้าหม่าลองชิมก็แล้วกัน ดีไหมคะ?” ในเมื่อป้าหม่าเกรงใจเธอก็จะไม่ซื้อ แต่ทำเองไปเลยแล้วกัน!

“หืม? เธอทำขนมเป็นด้วยหรือ เอาสิ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะรอชิมขนมอร่อยๆ ที่เธอบอก”

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวสายแล้วแดดจะร้อนเกินไป” หนิงเหมยเอ่ยออกมาเพราะกลัวว่าถ้าเธเช้ากว่านี้อากาศอาจจะร้อนเกินไป

“อั้ยโย่ว! ฉันก็ลืมไปเลย เธอรีบไปเถอะๆ เดี๋ยวแดดจะร้อนกว่านี้”

“ค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ”

หนิงเหมยเดินเท้าออกมาจากหมู่บ้านสักพักใหญ่เมื่อเห็นว่าถนนสายนี้ที่เธอเคยใช้นั้นไม่ค่อยมีคนใช้สัญจร เธอก็หลบซอกต้นไม้ใหญ่แล้วนำจักรยานออกมาแต่คราวนี้เธอก็ไม่ลืมที่จะนำหมวกสานออกมาใส่ปิดบังใบหน้าแล้วค่อยๆ ปั่นจักรยานออกไปด้วยความเร็ว

หลังจากที่ปั่นจักรยานมาเกือบสองชั่วโมงก็มาถึงตัวเมือง แต่หนิงเหมยก็จอดจักรยานหลบมุมก่อนจะนำจักรยานกับหมวกสานเก็บเข้าไปในมิติ

‘การมีมิติแบบนี้ทำให้ชีวิตของฉันสะดวกสบายขึ้นมากจริงๆ ถึงแม้จะอยู่ในยุคที่แสนจะลำบากก็เถอะ!’

…

เมื่อเข้ามาในเขตตัวเมืองแล้วคราวนี้หนิงเหมยกลับไม่ได้รู้สึกตื่นตาตื่นใจอย่างเช่นครั้งแรกที่มา แต่เธอก็ยังคงชื่นชมกับการสร้างตึกรามบ้านช่องได้ออกมาสวยสะดุดตา

ตอนนี้ถ้าเธอจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นเดือนตุลาคม ค.ศ.1976 ซึ่งรัฐบาลเริ่มอนุญาตให้ประชาชนค้าขายส่วนตัวได้แล้ว ยอมให้ชาวนาขายผลผลิตของตนเองได้อย่างเสรี เครื่องอุปโภคบริโภคจึงมีขายในท้องตลาดมากขึ้น เธอจึงไม่ได้แปลกใจอะไรมากนักที่มีแผงขายของเพิ่มมาอีกมากมาย ไหนจะร้านค้าที่เพิ่มขึ้นมาบ้างอีกนิดหน่อย

แต่หนิงเหมยก็ไม่ได้ให้ความสนใจนานนัก รีบเดินไปร้านเมล็ดพันธุ์ตามที่อยู่ในความทรงจำของเธอทันที

‘คราวนี้ไม่หลงแฮะ ดีนะที่เจ้าของร่างเก่ายังเคยพอมาร้านแบบนี้บ้าง!’

หนิงเหมยมาหยุดหน้าร้านในความทรงจำ ซึ่งภาพร้านเบื้องหน้าของเธอนี้ก็ไม่ได้ต่างจากในความทรงจำมากนัก เพียงแต่ว่าร้านที่เคยมีผู้คนเข้าอย่างพลุกพล่านตอนนี้ก็กลายเป็นดูเงียบเหงาลง แต่ก็ยังคงมีลูกค้าเข้ามาบ้างประปราย

“แม่หนูมาซื้ออะไรเล่า เข้ามาข้างในร้านก่อนสิ” ชายชราที่ยืนอยู่หน้าตำแหน่งคิดเงินกวักมือเรียกเธอ เพราะเห็นว่าเธอเอายืนนิ่งอยู่ข้างหน้าร้าน ไม่ยอมเข้ามาในร้านเสียที

หนิงเหมยที่รู้สึกตัวว่าโดนชายชราเรียกก็ได้สติจึงรีบเดินเข้าร้านไป

“เอ้า มาซื้ออะไรล่ะ อยากได้อะไรก็ลองบอกมาสิแม่หนู”

“ฉันมาหาซื้อเมล็ดพันธุ์ผัก กับผลไม้ค่ะ ที่นี่พอจะมีเมล็ดพันธุ์พวกนี้ขายบ้างไหมคะ” หนิงเหมยเอ่ยบอกตามความต้องการ

“อ้อมีๆ แม่หนูอยากได้ผักอะไรบ้างล่ะ?”

“มีเมล็ดพันธุ์ผัก ผลไม้อะไรฉันเอาหมดค่ะ อ้อ! ฉันอยากได้เมล็ดพันธุ์ที่หายากด้วยพอมีไหมคะ?”

“มีสิ ฉันซื้อมานานแล้วแหละแต่ไม่มีใครรู้จักก็เลยไม่กล้าซื้อ ก็เลยคิดว่าจะเอาไปทิ้งแล้วล่ะถ้าแม่หนูอยากได้ฉันจะขายให้ราคาไม่แพง”

“ได้ค่ะ! เถ้าแก่คิดราคามาได้เลย” แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเมล็ดพันธุ์ที่คุณลุงพูดถึงคือเมล็ดพันธุ์อะไร แต่ลองปลูกเดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า!

“ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะไปหยิบมาให้ เธอนั่งรอตรงเก้าอี้นี้ก่อนก็แล้วกัน” พูดจบชายชราก็หายเข้าไปภายในหลังร้าน

หนิงเหมยก็ไม่ได้ทำอะไร ทำเพียงนั่งรอนิ่งๆ แล้วกวาดสายตามองสำรวจร้านไปพรางๆ

“อ่ะนี่แม่หนู เมล็ดพันธุ์ที่แม่หนูต้องการ ฉันคิดราคาแค่15หยวน20เหมา” ชายชราเอ่ยพร้อมกับวางถุงกระดาษใหญ่ที่ใส่เมล็ดพันธุ์วางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ

หนิงเหมยก็หยิบเงินออกจากกระเป๋า16หยวนวางไว้บนโต๊ะให้คุณลุง ก่อนที่จะหยิบถุงกระดาษแล้วทำท่าจะลุงขึ้น

“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังไม่ได้ให้ตังค์ทอนเธอเลย”

“คุณลุงเก็บไว้เถอะค่ะ ถือว่าจ่ายส่วนที่คุณลุงลดค่าเมล็ดพันธุ์ให้ฉันนะคะ” หนิงเหมยกล่าวยิ้มๆ แล้วเดินออกมาจากร้าน

หนิงเหมยใช้เวลาที่เหลือเดินเที่ยวตลาดดูพวกที่ตั้งแผงขายของอีกนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจจึงคิดว่าจะกลับหมู่บ้านเลย แต่สายตาก็มาหยุดอยู่ที่แผงขายถังหูลู่!

ไหนๆ ก็ทะลุมิติมายังยุค70แบบนี้แล้ว ก็ต้องกินอะไรให้สมกับคนที่ทะลุมิติมาหน่อยสินะ ไปจัดสักไม้สองไม้ดีกว่า ฮิฮิ

คิดได้แล้วก็รีบจ้ำอ้าวเดินเข้าไปยังหน้าร้านแผงขายถังหูลู่ทันที!