ตอนที่ 4 ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของฉัน

“ คุณมายุ่งอะไรด้วย คุณไม่ใช่ฉัน คุณจะไปเข้าใจอะไร “ครีมหอมทั้งพูดแล้วยังน้ำตาไหล เล่นเอาคนแบบเสี่ยโอมไปไม่เป็น

“ น้องมีอะไรไม่สบายใจหรือ ระบายออกมาให้พี่ฟังก็ได้ พี่สัญญาว่าจะไม่เอาไปพูดต่อ “ 

“ คุณจะไปรู้อะไร คุณเป็นคนรวยพ่อแม่ก็น่าจะรักคุณ ไม่เหมือนกับฉัน เกิดมาแม่ก็เกลียด คุณตาที่เป็นที่รักของฉันก็ตายจาก แถมพอมาอยู่กับพ่อ พ่อก็ไม่ได้ต้องการฉันด้วยซ้ำ ฉันมันเป็นส่วนเกิน “ หญิงสาวพูดไปร้องไห้ไป แล้วหมอบหน้าลงบนโต๊ะ เล่นเอาคนที่ถามรู้สึกผิดไปตาม ๆ กัน 

“ โอ๋ ๆ ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกนะครับน้อง “ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือการช่วยปลอบใจ เสี่ยโอมนั่งปลอบใจหญิงสาวจนปาเข้าไป 4 ทุ่ม

เขาจึงตัดสินใจอุ้มเอาตัวเธอ ออกไปที่รถของเขา จากนั้นก็เอาแต่ยืนจ้องหน้าเธอ

“ เมาเหมือนหมาเลยรู้ไหม นี่ถ้าคนที่ท้าเธอดื่มไม่ใช่ฉัน เธอคงเสียตัวไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดชื่นชมตนเอง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเขาเองก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าสงสารป่านนี้คงได้ขึ้นสวรรค์กันไปแล้ว 

“ คุณจะพาฉันไปไหน “ครีมหอมที่พอจะมีสติอยู่บ้างพึมพำออกมา เมื่อเห็นว่าเสี่ยโอมขึ้นมานั่งอยู่บนรถ ข้างเธอ

“ แล้วบ้านของน้องอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่จะไปส่ง” เสี่ยโอมถาม แต่หญิงสาวกลับแน่นิ่ง เพราะหลับไปแล้ว แต่อยู่ ๆ เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น

“ท่านคงยุทธงั้นเหรอ?” เขาพึมพำหลังจากจับมือถือของเธอขึ้นมาดู แล้วมันโชว์เป็นชื่อของคนที่เขารู้จัก เขาจึงกดรับสาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากฟังอย่างเดียว

“ ครีมหอมตอนนี้ลูกอยู่ไหน แล้วจะกลับบ้านเมื่อไหร่“ ลูกงั้นหรือ? ชายหนุ่มนึกคิด มองหน้าหญิงสาวสลับกับมือถือ

“ ครีมหอม งั้นเหรอ? “

โรงแรม

“ อืม …เฮ่ย!! เรามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง “ ครีมหอมได้สติ ตื่นขึ้นมาบนเตียงแสนสบาย เธอรีบดีดตัวลุกด้วยความตกใจ

“ มันเกิดอะไรขึ้นวะ” หญิงสาวรีบสำรวจตัวเอง พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็จึงรีบลุกหารองเท้ามาใส่ แต่ปรากฏว่ารองเท้าผ้าใบของเธอเหลือเพียงข้างเดียวเท่านั้นที่ตกอยู่บนพื้น

“ เอ้า แล้วอีกข้างไปไหนเนี้ย โอ๊ย “ ครีมหอมหัวเสียหลังจากหารองเท้าอีกข้างไม่เจอ เธอจึงจับเอารองเท้าข้างเดียวที่เหลืออยู่ แล้วรีบวิ่งลงมาจากโรงแรม 

“ ว๊าย!” เธอเดินออกมาจนถึงถนนก็ต้องตกใจ เพราะจู่ ๆ ก็มีรถหรูมาจอดต่อหน้า พร้อมกับบีบแตรใส่เสียงดัง

“ ว้าว! เห็นแค่ด้านข้างแว๊บ ๆ พอได้มาดูด้านหน้าแล้ว สวยอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย “ แว่นรถคันนั้นเปิดลง พร้อมกับเสียงของชายเจ้าของรถ ทำให้ครีมหอมตกใจจนขาพลิกลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น 

“ ฮ่า ๆ ๆ ไม่เห็นต้องกลัวพี่ขนาดนั้นเลยนี้ พี่รู้ว่าพี่หล่อ “

“ จะทำอะไร อย่าเข้ามานะคะ พวกเราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย “ 

“ เหลือรองเท้าแค่ข้างเดียว แล้วป่านนี้เธอจะตื่นกลับบ้านไปหรือยังนะ “ ในระหว่างนั้น เสี่ยโอมก็ได้ขับรถกลับมา เพื่อเอารองเท้าอีกข้างที่ตกอยู่บนรถของเขามาคืนให้เธอ ทำให้มาพบเธออยู่ที่หน้าโรงแรมพอดี

อนันดาที่กำลังพยายามจะจับต้องตัวหญิงสาว แต่ก็ถูกดึงแขนไว้โดยน้องชายต่างมารดา

“ นี่แกจะทำอะไรไอ้เอก “ 

“ มึงนั่นแหละ จะมาเสนอหน้ายุ่งอะไรกับเรื่องของกู “ 

“ ถ้าเป็นเรื่องของแก ฉันคนนี้ก็จะไม่ยุ่ง แต่บังเอิญว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของฉัน” เสี่ยโอมพูดแล้วสะบัดแขนของอนันดาออกด้วยความโมโห จากนั้นเขาจึงหันมองที่หญิงสาว เขาคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ แล้วสวมรองเท้าทั้งสองข้างคืนให้กับเธอ ครีมหอมเองก็ได้แต่มองนิ่ง ๆ ไม่กล้าพูดอะไร จนเธอโดนชายหนุ่มที่เพิ่งพบกันเมื่อคืน อุ้มตัวลอยละลิ่ว

“ คุณจะทำอะไรคะ “ 

“ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง “ ครีมหอมได้แต่จ้องหน้าของเขา ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวเขา แต่เขาก็ดูเป็นคนดี อย่างน้อยก็มากกว่าผู้ชายคนนั้น ที่เมื่อกี้พยายามจะลวนลามเธอ

“ แต่ยายคนนี้ฉันก็อยากได้เหมือนกัน “ อนันดาที่ยืนอยู่ด้านหลังพึมพำออกมา