บทที่ 5 (1/2) : ความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่คุ้นชิน (1)

     เมื่อท้องฟ้ามืดลง...หยงหม่าที่ยืนเคาะประตูเรียกผู้เป็นนายอยู่หน้าห้องมาได้สักพัก แต่ก็ไม่มีเสียงขานรับกลับมา เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้อง... 

     แล้วเมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้อง หยงหม่าก็เห็นผู้เป็นนายนอนหลับอยู่บนเตียงข้างเด็กชายที่มาสลบอยู่ที่ข้างเรือนของเขา แม้ว่าเขาจะไม่พอใจที่ผู้เป็นนายต้องมาคอยดูแลเด็กที่ไหนก็ไม่รู้...แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อผู้เป็นนายออกปากจะเป็นผู้ดูแลเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง 

     หยงหม่าเมื่อเห็นผู้เป็นนายยังนอนหลับอยู่ เขาจึงถอยออกไปจากห้องเพื่อออกไปเตรียมน้ำสำหรับอาบกับสำรับไว้รอผู้เป็นนายตื่น และเขายังต้องออกไปเตรียมข้าวต้มกับยาของเด็กคนนั้นเอาไว้ด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจทำ...แต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

     เมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นเดินออกจากห้องไปแล้ว หยางหมิงเซียนจึงลืมตาขึ้น เขารู้สึกตัว...ตั้งแต่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่แกล้งหลับต่อไป ตอนนี้ในเมื่อเด็กหนุ่มคนนั้นออกจากห้องไปแล้ว เขาจึงกล้าลืมตาขึ้นมามองสำรวจที่ที่เขาอยู่ และจ้องมองเด็กชายที่นอนอยู่ข้างตัวเขา

     ‘นี่ข้ามานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?’

     ‘แล้วเด็กคนนี้เป็นใคร?’

     ‘แล้วทำไมเมื่อเช้าเด็กคนนี้ถึงต้องมาดูแลข้าด้วย?’

     หยางหมิงเซียนนึกถึงตอนที่อีกฝ่ายทั้งป้อนข้าว ป้อนน้ำ และป้อนยาให้กับเขาโดยไม่มีแววตาที่แสดงให้เห็นความรังเกียจหรือดูแคลนก็แปลกใจ...

     เพราะตั้งแต่ที่หยางหมิงเซียนเข้ามาในเมืองหลวงเพื่อตามหามารดา เขาก็ได้รับแต่แววตาที่แสดงให้เห็นถึงความรังเกียจและดูแคลนจากผู้คนที่นี่ แต่ก็มีบ้างที่มีคนใจดีหยิบยื่นอาหารและน้ำมาให้เขา แต่ก็ยังไม่เคยมีใครทำดีกับเขาขนาดนี้มาก่อนเลยสักครั้ง หากดูจากใบหน้าของอีกฝ่าย...คนตรงหน้ามีใบหน้าที่เรียวเล็กติดออกไปทางหวานสักหน่อย ริมฝีปากก็มีสีแดงระเรื่อ ส่วนผิวพรรณก็ดูทั้งขาวทั้งซีด...ดั่งคนไม่เคยออกแดดมาก่อน เด็กชายคนนี้คงจะต้องเป็นคุณชายตระกูลไหน...สักตระกูลหนึ่งเป็นแน่  

     เสียงเปิดประตูดังขึ้น จากนั้นก็มีกลุ่มคนทยอยเดินเข้ามาพร้อมกับถังน้ำและสำรับอาหาร หยางหมิงเซียนจึงรีบหลับตาของตัวเองลงทันที 

     จินเฟยเทียนงัวเงียตื่นขึ้นมานั่งบนเตียงหลังจากได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวภายในห้อง แล้วเขาก็เห็นกลุ่มคนทยอยพากันยกของเข้ามาไว้ในห้อง และเพียงไม่นานเขาก็เห็นคนกลุ่มนั้นทยอยพากันเดินออกไปจากห้อง เหลือทิ้งไว้เพียงหยงหม่าที่กำลังจัดวางสำรับให้เขาอยู่ 

     หยงหม่าเงยหน้าขึ้นมาจากสำรับ ก็เห็นว่ายามนี้ผู้เป็นนายของเขาได้ตื่นแล้ว และตอนนี้อีกฝ่ายก็กำลังมองมาทางเขา เขาจึงเดินเข้าไปหาผู้เป็นนายพร้อมกับยื่นถุงเงินที่มีขนาดเท่ากันทั้งสองใบให้ผู้เป็นนายทันที 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ นี่เป็นเงินที่คุณชายใหญ่ให้บ่าวนำไปแบ่งขอรับ”

     จินเฟยเทียนแม้จะยังงัวเงีย แต่ก็ยื่นมือไปหยิบถุงเงินมาหนึ่งถุง “อาหม่า เงินที่ข้าให้เจ้าจงเก็บติดตัวเอาไว้ให้ดี ห้ามทำหายเป็นอันขาด” 

     “ขอรับ ขอบคุณขอรับคุณชายใหญ่” หยงหม่านำเงินที่ได้มาเก็บไว้ในเสื้อ แล้วสัญญากับตัวเองว่า...หากไม่จำเป็นจริงๆ เขาจะไม่นำเงินถุงนี้ออกมาใช้ 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ คุณชายใหญ่จะอาบน้ำก่อนหรือจะรับสำรับก่อนดีขอรับ บ่าวมีให้องครักษ์ช่วยยกน้ำมาเตรียมไว้ให้คุณชายใหญ่เรียบร้อยแล้วขอรับ ส่วนสำรับอาหารก็เตรียมใกล้จะเสร็จแล้วขอรับ” 

     “งั้นข้าขออาบน้ำก่อนแล้วค่อยมากินข้าว ขอบใจเจ้ามากนะอาหม่า” 

     หยงหม่าได้ยินดังนั้นจึงก้าวเข้าไปหา หวังจะช่วยปรนนิบัติผู้เป็นนายตอนอาบน้ำดังเช่นที่เคยทำ 

     จินเฟยเทียนเห็นหยงหม่าขยับเข้ามาใกล้ตนแล้วพยายามที่จะเอื้อมมือมาช่วยเขาปลดชุด เขาจึงรีบร้องห้ามคนตรงหน้าทันที เนื่องจากเขาไม่ชินกับการมีใครมาช่วยเขาอาบน้ำ 

     “อาหม่า! ไม่เป็นไร เจ้าไปเตรียมสำรับต่อเถอะ เสร็จแล้วก็ไปพักได้เลยนะ” 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ ให้บ่าวอยู่ดูแลคุณชายใหญ่จนเข้านอนก่อน แล้วบ่าวค่อยกลับออกไปพักก็ได้นะขอรับ” 

     “อาหม่า พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางกันแล้ว หากเจ้ามาคอยดูแลข้า แล้วเมื่อไหร่ตัวเจ้าจะได้พักผ่อน เจ้าควรเก็บแรงไว้ดูแลข้าเวลาเดินทางวันพรุ่งนี้ดีหรือไม่?”

     “ขอรับ” หยงหม่าแม้จะอยากอยู่ต่อ แต่เมื่อผู้เป็นนายสั่ง...เขาก็ได้แต่หันกลับมาเตรียมสำรับต่อจนเสร็จ จากนั้นก็ถอยออกไปจากห้องแต่โดยดี 

     เมื่อเห็นหยงหม่าออกจากห้องไปแล้ว จินเฟยเทียนจึงลุกขึ้นบิดตัวไล่ความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย แต่เมื่อเอี้ยวตัวกลับไปมองที่เตียง ก็ให้ตกใจ! เพราะเด็กชายตัวน้อยที่คิดว่ากำลังนอนหลับอยู่ กลับตื่น...แล้วนอนมองมาที่ตัวเขา

     “อ้าว! เจ้าตื่นแล้วหรือเด็กน้อย”

     “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

     “แล้วตอนนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่?” 

     เมื่อเอ่ยถามจบจินเฟยเทียนก็เอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากของหยางหมิงเซียนโดยไม่รอฟังคำตอบ 

     “อืม...เด็กน้อยตัวเจ้าไม่ร้อนแล้วนะ น่าจะใกล้หายแล้วล่ะ” 

     หยางหมิงเซียนลุกขึ้นนั่ง แล้วพยายามจะกล่าวขอบคุณเด็กชายตรงหน้าแต่เสียงที่เปล่งออกมาก็ยังคงแหบแห้งเหมือนเดิม

     จินเฟยเทียนเห็นดังนั้นจึงช่วยรินน้ำแล้วส่งให้เด็กชายบนเตียงดื่ม 

     “เด็กน้อยเสียงเจ้ายังคงแหบแห้งอยู่เลย ข้าว่าเจ้าพยายามอย่าเพิ่งใช้เสียงเลยนะ” จินเฟยเทียนพูดจบ ก็เห็นเด็กชายพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย เขาจึงยิ้มให้ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กชายด้วยความเอ็นดู 

     หยางหมิงเซียนเมื่อได้รับรอยยิ้มจากคนตรงหน้า แล้วยังโดนอีกฝ่ายลูบหัวของตัวเองอีก จึงทำให้เขาเผลอจ้องมองคนตรงหน้า...อย่างคนโง่งม 

                                           .......................................................................

     ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ