บทที่ 7 (2/2) : ความเจ็บปวดที่เคยสัมผัส (2)

     จินเฟยเทียนจากที่จะเตรียมตัวทำตามสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้ ก็ต้องหันกลับลงมามองหยางหมิงเซียนที่ยามนี้อีกฝ่ายเอื้อมมือมากอดตัวเขาเอาไว้จนแน่น 

     “เด็กน้อย เจ้า...”

     “เจ้าไม่กลัวตายหรือ...คนพวกนั้นหวังเอาชีวิตข้าไม่ใช่ชีวิตเจ้า ข้าไม่ต้องการจะให้ใครต้องมาตายเพื่อข้าอีกแล้ว” จินเฟยเทียนพูดทั้งน้ำตาและพยายามแกะมือของเด็กชายที่กำลังกอดเขาอยู่ออก 

     หยางหมิงเซียนพยายามกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะเขาไม่คิดจะปล่อยมือจากคนผู้นี้ เขารู้ว่าหากทำแบบนี้...เขาอาจจะต้องตายไปพร้อมกับคนตรงหน้า แต่จะให้เขาทิ้งอีกฝ่ายไปเพื่อหนีเอาตัวรอดเขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้ คนผู้นี้เข้ามาปกป้องเขาจากอันตราย คอยดูแล คอยเอาใจใส่เขา แบบที่ตัวเขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน และยามนี้คนตรงหน้าก็ยังพร้อมที่จะสละชีวิตของตนเองเพื่อแลกกับชีวิตของเด็กที่ไม่มีใครต้องการแบบเขาอีก

     จินเฟยเทียนเมื่อโดนหยางหมิงเซียนกอดแน่นขึ้น ทั้ง ๆ ที่เขาต้องการให้อีกฝ่ายปล่อยมือ ยามนี้เขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ดี... 

     อีกไม่ถึงเจ็ดก้าวนักฆ่าก็จะมาถึงจุดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนจึงกอดกันแน่นขึ้นกว่าเดิม ยามนี้พวกเขาพร้อมแล้วกับสิ่งที่พวกเขาเลือกที่จะเผชิญ

     “พี่ใหญ่ ข้าเจอคนที่หลบหนีออกไปทางหน้าต่างแล้ว มันกำลังจะหนีเข้าไปในหมู่บ้าน ให้ข้าลองเดาดูนะ มันคงจะไปหาคนมาช่วยนายมันเป็นแน่” สองนักฆ่าที่แยกตัวออกไปตามเงาสายหนึ่งที่หลบหนี ยามนี้กลับมาพร้อมกับร่างที่อาบไปด้วยเลือดของไห่เฟิง

     จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนรอดจากสถานการณ์ที่เป็นอันตรายมาได้อย่างหวุดหวิด เมื่อมีสองนักฆ่าพุ่งตัวเข้ามาเรียกนักฆ่าอีกสองคนที่กำลังจะเดินเข้ามาเจอพวกเขาในพุ่มไม้

     แต่เมื่อจินเฟยเทียนเห็นร่างไร้วิญญาณของไห่เฟิงถูกโยนลงบนพื้น เขาก็แทบจะพุ่งตัวออกไปจากที่ซ่อน แต่ดีที่หยางหมิงเซียนกำลังกอดอีกฝ่ายเอาไว้อยู่ เขาจึงดึงรั้งจินเฟยเทียนเอาไว้ได้ทัน

     “เจอผู้อื่นอีกหรือไม่?” 

     “ไม่มีแล้ว ข้าเห็นเพียงเงาสายเดียวที่พุ่งตัวออกมาจากหน้าต่างบานนั้น อีกอย่างตอนข้าเข้าไปดูในห้องนั้น ข้าก็เห็นสร้อยคอเส้นนี้ตกอยู่ข้างเด็กหนุ่มที่นอนตายในห้องนั้นด้วย” นักฆ่าคนนั้นพูดจบก็ยื่นสร้อยหยกไปให้นักฆ่าคนที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ดู

     จินเฟยเทียนเมื่อได้ยินสิ่งนักฆ่าพูดกัน เขาจึงคลำไปที่คอของตนเอง ก็รู้ทันทีว่าสร้อยที่พวกนั้นกำลังดูอยู่คือสร้อยคอของเขา

     “อืม...งั้นแปลว่างานที่เรารับมาก็เสร็จแล้วสินะ”

     “พี่ใหญ่ งั้นเราเอาสร้อยนี้ไปรับเงินส่วนที่เหลือกันเลยดีหรือไม่?” 

     “ได้! แต่เอาศพเจ้านี่กลับไปด้วย แล้วนำไปโยนเข้ากองไฟมันจะได้โดนเผาไปพร้อมกับนายของมัน ถือเสียว่าเอาบุญ เผื่อมันจะอยากตามไปรับใช้นายของมันต่อในเมืองผี” นักฆ่าคนที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่กล่าวจบก็แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ ก่อนจะสะบัดชายเสื้อ แล้วพุ่งตัวนำอีกสามคนออกไปทันที

     นักฆ่าทั้งหมดจากไปแล้วพร้อมกับสร้อยหยกและร่างที่ไร้วิญญาณของไห่เฟิง

     จินเฟยเทียนมองตามกลุ่มนักฆ่าที่พุ่งตัวกลับไปยังเรือนของหยงหม่า แล้วเขาก็เห็นเปลวไฟและกลุ่มควันที่กำลังพวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าจากบริเวณนั้น...

     จินเฟยเทียนรู้สึกว่าตัวเขายามนี้ช่างไร้ค่าสิ้นดี เขาไม่อาจช่วยเหลือใครได้เลย แถมยังต้องให้คนอื่นมาตายเพื่อช่วยคนไร้ค่าอย่างเขาอีก

     จินเฟยเทียนทรุดตัวลง..แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างสุดฝืน แล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น ยามนี้เขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะหายใจแล้ว

     แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยกับความเจ็บแบบนี้จัง...ใช่! มันเป็นความเจ็บที่เคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่ง จากการที่จินเฟยเทียนต้องสูญเสียคนในครอบครัวไปพร้อมกันถึงสามคน ก่อนที่ตัวเขาจะทะลุมิติมาอยู่ที่นี่

     ‘ทุกอย่าง...ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้’ 

     ‘แล้วทำไม... ถึงไม่เป็นไปตามที่เขาเคยเขียนเอาไว้’

     ‘หรือเป็นเพราะตัวเขา...ที่ทะลุมิติเข้ามาทุกอย่างที่นี่ถึงได้เปลี่ยนไป’                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

     จินเฟยเทียนปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเศร้า ที่ถาโถมเข้ามาใส่เขาแบบไม่รู้จบ

     “ทำไม... ทำไมทุกอย่างถึงต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วย ฮือ ฮือ....”

     “ทำไม! ฮือออ”

     จินเฟยเทียนร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่นเทา...จากนั้นทุกอย่างตรงหน้าก็ดับวูบไปจากสายตา 

     หยางหมิงเซียนที่กอดเด็กชายตรงหน้าไว้ รับรู้ถึงความเสียใจที่อีกฝ่ายกำลังเผชิญ เขาไม่รู้ว่ายามนี้เขาจะต้องช่วยอีกฝ่ายอย่างไร เขาจึงทำแค่เพียงกอดปลอบเด็กชายเอาไว้เท่านั้น จนเขารู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวของอีกฝ่ายที่ทิ้งลงมายังบ่าของเขา...

     หยางหมิงเซียนค่อยๆ ประคองให้เด็กชายลงไปนอนพิงตัวกับต้นไม้หลังพุ่มไม้ที่พวกเขาใช้ซ่อนตัวอยู่ จากนั้นเขาก็ก้มลงไปฟังเสียงหัวใจของเด็กชาย แล้วเมื่อเขาได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายยังเต้นอยู่...เขาก็รู้สึกโล่งใจ เด็กชายคนนี้คงจะแค่ร้องไห้จนสลบไปเท่านั้น 

     หยางหมิงเซียนที่รู้สึกสงสารเด็กชายตรงหน้า เขาค่อยๆ ก้มลงไปซับน้ำตาของอีกฝ่ายที่ยังคงไหลออกมาจากทางหางตาอย่างเบามือ แม้ว่าเขาจะเคยผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ มา แต่พอมาได้ยิน ได้เห็น เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเด็กชายตรงหน้าแล้ว ถือว่าอีกฝ่ายเจอหนักกว่าเขาเป็นหลายเท่าตัว

     บรรยากาศภายในป่ายิ่งดึกก็ยิ่งหนาว หยางหมิงเซียนอยากจะลุกขึ้นไปก่อกองไฟเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับตนเองและเด็กชายที่ยังไม่ได้สติ แต่เขาก็กลัวหากมีนักฆ่าย้อนกลับเข้ามาในป่า แล้วสังเกตเห็นแสงไฟจากกองไฟที่เขาจุด...เขาจึงได้ล้มเลิกความคิดนั้นไป

     หยางหมิงเซียนที่กำลังนั่งเฝ้าดูแล และคอยระวังอันตรายให้เด็กชายที่ยังไม่ได้สติ ยามนี้เขาเห็นอีกฝ่ายพยายามขยับตัวเข้ามาใกล้ตัวเขา...

     ‘สงสัยเด็กคนนี้คงต้องการหนีจากความหนาวเย็นที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เป็นแน่’

     หยางหมิงเซียนเมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ ลงไปนั่งกึ่งนอนพิงต้นไม้แล้วดึงเอาอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้ เพื่อใช้ไออุ่นจากร่างกายของเขาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอบอุ่นขึ้น จากนั้นเด็กชายก็ให้ความร่วมมือด้วยการกอดตอบและพยายามซุกหน้าเข้ากับอกของเขาด้วย หยางหมิงเซียนจึงได้แต่กระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้นกว่าเดิม จากนั้นเขาก็คอยเฝ้าดูแล และคอยระวังอันตรายให้อีกฝ่ายแบบนั้น ตลอดทั้งคืน...