เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 9 (2/2) : เฮ้อ! มันช่าง... (2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-28 19:45:39จินเฟยเทียนเมื่อขึ้นมาบนฝั่งแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในป่าที่อยู่ข้างแม่น้ำไม่ไกลจากบริเวณที่พวกเขาลงไปล้างตัวมากนัก เพื่อให้หยางหมิงเซียนที่ตามขึ้นมาทีหลังจะได้หาเขาเจอได้ง่าย
จินเฟยเทียนเมื่อเดินเข้ามาในป่าเขาก็รีบหาจุดที่พอจะให้พวกเขาทั้งสองคนใช้นอนในคืนนี้ได้ เนื่องจากตอนนี้น่าจะเข้าปลายยามเซินแล้ว (ยามเซิน เวลา 15:00 - 16:59 น.) ดังนั้นพวกเขาควรที่จะหยุดพักเอาแรงกันก่อน แล้วค่อยเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น
จินเฟยเทียนเดินหาไม่นานเขาก็เจอกับต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาสามารถใช้นอนพักในคืนนี้ได้ เมื่อเจอบริเวณที่พอจะปลอดภัยแล้ว จินเฟยเทียนจึงเดินเข้าไปเอาชุดที่ซักเรียบร้อยแล้วของพวกเขาไปผึ่งลมตามต้นไม้ต้นเล็กๆ ในบริเวณนั้นทันที จากนั้นเขาก็เดินไปเก็บกิ่งไม้แห้งมาก่อเป็นกองเตรียมจุดไฟไว้รอหยางหมิงเซียน แล้วจินเฟยเทียนก็หยิบเอากิ่งไม้ที่มีขนาดใหญ่มาวางเป็นฐานแล้วนำกิ่งไม้ที่มีขนาดเล็กกว่ามาปั่นลงตรงกึ่งกลางของฐานไม้ที่เขาวางเอาไว้
จากนั้นจินเฟยเทียนก็เห็นหยางหมิงเซียน
บทที่เกี่ยวข้อง
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 10 (1/2) : ในความโชคร้าย ก็ยังมีความโชคดี (1)
‘เอ๊ะ! ที่นี่ที่ไหน?’ จินเฟยเทียนที่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพียงความมืดมิดและความว่างเปล่า รอบตัวเขาไม่มีสิ่งใดอยู่เลยแม้แต่อย่างเดียว จินเฟยเทียนพยายามเพ่งสายตามองไปรอบๆ เผื่อว่าเขาจะเจอทางออกที่สามารถใช้ออกไปจากที่นี่ได้ ถึงแม้เขาจะไม่กลัวการที่ต้องอยู่เพียงตัวคนเดียว แต่เขากลับกลัวความมืดมิด ความอ้างว้าง และความว่างเปล่าแบบที่นี่ เขาจึงพยายามมองไปรอบตัวให้มากที่สุด จนเขามองเห็นเงาดำที่มีรูปร่างเหมือนคนยืนอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่ตอนนี้มากนัก จินเฟยเทียนจึงตัดสินใจค่อยๆ เดินเข้าไปหาเงานั้นช้าๆ แล้วเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้เงานั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็เห็นว่าเงานั้นคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่เพียงลำพังเหมือนกันกับเขา แต่ทำไมยิ่งเขาเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับรูปร่างและการแต่งกายของเด็กหนุ่มตรงหน้านัก จินเฟยเทียนที่ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มคนนั้น จนยามนี้เขาได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนแล้ว มันก็ทำให้เขารู้สึกตกใจแทบสิ้นสติ...
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-29ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 10 (2/2) : ในความโชคร้าย ก็ยังมีความโชคดี (2)
หยางหมิงเซียนที่เห็นจินเฟยเทียนนอนละเมอไม่ได้สติแบบนี้ มันทำให้เขานึกไปถึงบิดาของตัวเองขึ้นมา เขาคิดไปถึงวันสุดท้ายที่ตัวเขาได้อยู่กับบิดา ก่อนที่บิดาจะทิ้งเขาไว้ให้อยู่เพียงลำพัง หยางหมิงเซียนจำวันนั้นได้ดี...เป็นวันที่เขาย้ายตัวเองเข้าไปนอนห้องเดียวกับบิดา หลังจากที่มารดาหนีออกไปจากเรือน ทิ้งให้เขาอยู่กับบิดาเพียงแค่สองคน บิดาหลังจากที่รู้เรื่องมารดาหนีออกจากเรือนไป วันๆก็แทบไม่ยอมกินข้าว กินยา จนร่างกายทรุดโทรมลงไปเรื่อย ๆ ส่วนเขาก็ต้องคอยดูแลทั้งงานบ้าน ทั้งบิดา และรับงานเล็กๆน้อยๆที่ชาวบ้านหยิบยื่นมาให้เขาทำด้วยความสงสาร เพื่อแลกกับเงินและอาหารที่พอจะใช้ประทังชีวิตพวกเขาสองพ่อลูกได้ในแต่ละวัน คืนนั้นหลังจากที่หยางหมิงเซียนจัดการงานบ้านและปิดเรือนจนเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปในห้องของบิดา แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าข้างบิดาที่หลับไปแล้วตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ หยางหมิงเซียนที่หลับไปได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งตื่น เมื่อบิดาของเขาละเมอร้องไห้ออกมาและพยายามเอื้อมมือไปไขว่คว้าบางอย่าง ส่วนปากก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-29ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 11 (1/3) : ทำหน้าที่แทนตัวร้ายในนิยายของตนเอง!!! (1)
รุ่งเช้าจินเฟยเทียนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เพราะกลิ่นปลาย่างหอมๆ ที่โชยเข้ามาปลุกเขาให้ตื่นจากการหลับไหล จินเฟยเทียนแม้จะยังงัวเงีย แต่เขาก็ลุกขึ้นมานั่ง แล้วมองไปยังที่มาของกลิ่นหอมที่โชยมาปลุกให้เขาตื่น แล้วเขาก็เห็นหยางหมิงเซียนกำลังนั่งย่างปลาอยู่ เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที หยางหมิงเซียนที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวที่ใกล้เข้ามาหาตนเองเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาดู แล้วเขาก็เห็นจินเฟยเทียนกำลังเดินเข้ามาหาเขา เขาจึงยิ้มให้และเอ่ยทักทายอีกฝ่าย “เฟยเกอตื่นแล้วหรือขอรับ เฟยเกอไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะขอรับ กลับมาปลาน่าจะสุกพอดีขอรับ” “ได้ งั้นเดี๋ยวข้ามานะ” จินเฟยเทียนเมื่อเดินไปถึงที่แม่น้ำ เขาก็ก้มหน้าลงไปล้างหน้าล้างตา แต่เมื่อเขาเห็นเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในน้ำ ก็ทำให้เขานึกถึงสิ่งที่ตัวเองฝันเมื่อคืน แม้เมื่อคืนเขาจะฝันหลายเรื่องและก็มีทั้งฝันดีและฝันร้าย แล้วบางฝันเขาก็จำได
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 11 (2/3) : ทำหน้าที่แทนตัวร้ายในนิยายของตนเอง!!! (2)
จินเฟยเทียนที่ได้แต่มองแม่ลูกคู่นั้น แต่เขาไม่รู้ว่าคนทั้งสองคนพูดคุยอะไรกัน แต่ว่าการกระทำของคนทั้งคู่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสารจนจับใจ ผ่านไปไม่นานเถ้าแก่เจ้าของร้านบะหมี่ก็ได้นำบะหมี่สองชามมาให้เขากับหยางหมิงเซียนที่โต๊ะ เขาจึงรีบเอ่ยสั่งบะหมี่เพิ่มอีกสองชามทันที จากนั้นเขาจึงหันมาพูดกับหยางหมิงเซียน... “หมิงเซียนเจ้าหิวมากหรือไม่?” “ข้ายังไม่ค่อยหิวขอรับ” “งั้น...ข้าจะขอนำบะหมี่สองชามนี้ไปให้แม่ลูกคู่นั้นก่อน เพราะข้าดูแล้วสองคนนั้นน่าจะหิวมากกว่าเรา แล้วเราค่อยรอบะหมี่สองชามใหม่ที่ข้าเพิ่งสั่งไป...เจ้าพอจะรอไหวหรือไม่หมิงเซียน?” จินเฟยเทียนเอ่ยถามหยางหมิงเซียน “ได้ขอรับ” “ขอบใจเจ้ามากนะหมิงเซียนเด็กดี งั้นเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวข้ามา” จินเฟยเทียนยิ้มให้หยางหมิงเซียนแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวของเด็กชาย จากนั้นเขาจึงยกชามบะหมี่ทั้งสองชามเดินเข้าไปหาแม่ลูกคู่นั้น จินเฟยเทียนรู้ตัวว่าเขาไม่ได้เป็นคนดีถึงขนาดคอยช่ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 11 (3/3) : ทำหน้าที่แทนตัวร้ายในนิยายของตนเอง!!! (3)
จินเฟยเทียนเมื่อพาหยางหมิงเซียนเดินมาถึงตู้บริจาคเขาก็หยิบเงินออกมาจากถุงเงินหกอีแปะ โดยแบ่งใส่มือหยางหมิงเซียนสามอีแปะ และใส่มือของตัวเองสามอีแปะ “หมิงเซียน เจ้านำเงินนี้ไปอธิษฐานอุทิศผลบุญให้กับคนที่ล่วงลับไปแล้ว จากนั้นก็นำเงินใส่ลงไปในตู้บริจาคนะ” จินเฟยเทียนพูดจบก็พนมมือหลับตาลงอธิษฐานก่อนจะนำเงินใส่ลงไปในตู้บริจาค ‘ข้าขอให้บุญกุศลที่ข้าได้ทำในครั้งนี้จงสำเร็จแก่บิดา มารดา น้องชายของข้า และก็ขอให้สำเร็จแก่มารดาของเจ้าของร่างนี้ หยงหม่า ไห่เฟิง และทุกท่านที่ล่วงลับไปด้วยเหตุการณ์ลอบฆ่าที่ผ่านมาด้วยเถิด’ หยางหมิงเซียนที่ได้รับเงินจากจินเฟยเทียนก็มองตามที่คนตรงหน้ากำลังทำ ก่อนจะลงมือทำตามอีกฝ่ายทันที ‘ข้าขอให้บุญกุศลที่ข้าได้ทำในครั้งนี้จงสำเร็จแก่บิดาของข้า และจงสำเร็จแก่ผู้ที่ติดตามของเฟยเกอที่ล่วงลับจากเหตุการณ์การไล่ฆ่าที่ผ่านมาด้วยเถิด’&
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-31ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 12 (1/2) : เหลือกันแค่สองคน (1)
“เกิดอะไรขึ้นอาเหมา?” ราชครูหลงจิ้นสิงเปิดม่านหน้าต่างรถม้า แล้วเอ่ยถามบ่าวคนสนิทที่ขี่ม้าเข้ามาเพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อจู่ ๆ ขบวนรถม้าก็หยุดวิ่งกระทันหัน ดีที่เขาประคองผู้เป็นภรรยาของเขาเอาไว้ได้ทัน “เรียนนายท่านมีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งขึ้นมาบนถนนตัดหน้าขบวนรถม้าขอรับ ดีที่อาชางดึงบังเหียนหยุดรถม้าเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ม้าจะชนเข้ากับตัวเด็กคนนั้นโดยตรงขอรับ แต่ด้วยระยะที่กระชั้นชิดจึงทำให้เด็กคนนั้นได้รับบาดเจ็บจากการโดนขาม้ากระแทกเข้าที่ตัวขอรับ และตอนนี้อาชางกำลังเข้าไปดูอาการของเด็กอยู่ขอรับ” เหมาอานรายงานผู้เป็นนายตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ท่านพี่เจ้าคะ ข้าขอลงไปดูอาการเด็กที่ได้รับบาดเจ็บได้หรือไม่เจ้าคะ?” จางเลี่ยงซูเอ่ยปากขอผู้เป็นสามี ด้วยความที่นางมีความรู้ด้านการแพทย์ และเมื่อได้ยินว่ามีคนบาดเจ็บนางจึงไม่สามารถนิ่งดูดายได้ “ได้สิ พี่ก็จะลงไปดูกับเจ้าด้วยซูซู” ราชครูหลงจิ้นสิงพูดพร้อมกับก้าวออกไปจากตัวรถม้า ก่อนจะยื่นมือรับผู้เป็นภรรยาที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-31ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 12 (2/2) : เหลือกันแค่สองคน (2)
ความจริงแล้วราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูสังเกตเห็นเด็กชายสองคนนี้ ตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินเข้ามายังร้านบะหมี่ที่พวกเขากำลังนั่งกินอยู่ก่อนแล้ว อาจจะด้วยเพราะท่าทางการพูดจาและการปฏิบัติตัวกับคนรอบข้างของเด็กชายทั้งสองจึงทำให้พวกเขาที่คอยมองอยู่เกิดความรู้สึกเอ็นดูและรู้สึกว่าถูกชะตากับเด็กสองคนนี้เป็นอย่างมาก หรืออาจจะด้วยเพราะพวกเขายังไม่มีบุตรให้คอยอุ้มชู พอได้เห็นเด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูสองคนเดินจูงมือกันเข้าในอารามโดยไม่มีผู้ใหญ่มาด้วยแบบนั้น จึงทำให้พวกเขาเมื่อเข้าไปในอารามแล้วได้เจอกับเด็กชายทั้งสองอีกครั้ง เลยพาตัวเองเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับเด็กทั้งสองและคิดอยากจะเข้าไปพูดคุยและซักถาม แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เข้าไปเอ่ยปากซักถามหรือพูดคุย ท่านเจ้าอาวาสก็ให้คนมาแจ้งว่าสามารถเข้าไปพบกับท่านได้เสียก่อน ราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูจึงเกิดความรู้สึกเสียดายขึ้นมาไม่น้อย หลังจากราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูเข้าพบกับท่านเจ้าอาวาสเรียบร้อยแล้ว จึงกลับมาพูดคุยเรื่องเด็กทั้งสองคนกันอีกครั้งบนรถม้า และด้วยอุบัติเหตุที่พวกเขาก็ไม่คาด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 13 (1/3) : แล้วแต่เฟยเกอ (1)
เสียงเคาะประตูดังขึ้น หยางหมิงเซียนรีบเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะส่งเสียงตอบกลับคนที่อยู่ด้านนอกให้เข้ามาในห้องได้ ราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูเข้ามาเยี่ยม มาใส่ยาและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับจินเฟยเทียน และยังคงพยายามชวนหยางหมิงเซียนพูดคุยเหมือนทุกวันที่ผ่านมา แต่เด็กชายก็ยังคงถามคำตอบคำเหมือนเดิม ก่อนที่ท่านเจ้าของจวนทั้งสองจะพากันเดินออกจากห้องรับรองไป เมื่อเห็นราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูเดินออกจากห้องไปแล้ว หยางหมิงเซียนก็กลับลงมานั่งที่เก้าอี้และเอื้อมมือไปกุมมือของจินเฟยเทียนเอาไว้เหมือนเดิม แล้วหยางหมิงเซียนก็ก้มหน้าลงไปฟุบกับเตียงอย่างอ่อนแรง “หมิงเซียน...” หยางหมิงเซียนเงยหน้าขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง แม้เสียงนั้นจะแผ่วเบาแต่กลับเป็นเสียงที่เขาคิดถึงเหลือเกิน “เฟยเกอ!” “เฟยเกอ...เฟยเกอท่านฟ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01
บทล่าสุด
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 50 (1/2) : ข้ารักเจ้า (1)
จินเฟยเทียนหันกลับไปมองตามเสียงเรียก...เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่ ยามนี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าข้ายามนี้คือเฟยเกอจริงๆ ใช่ไหมขอรับ ข้าไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหมขอรับตอนนี้” หยางหมิงเซียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวเข้าไปหาคนตรงหน้า หลังจากที่เขาใช้วิชาตัวเบาข้ามรั้วเข้ามายังบริเวณเรือนของเจียงเสียน “หมิงเซียน... อ่ะ!” หยางหมิงเซียนเมื่อได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยเรียกชื่อเขา เขาก็โถมตัวลงไปกอดอีกฝ่ายไว้ทันที แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องของจินเฟยเทียน หยางหมิงเซียนก็รีบคลายอ้อมกอดของตัวเองออก จากนั้นเขาจึงถอยออกมายืนมองคนตรงหน้าด้วยความคิดถึง และเมื่อเขาเห็นรอยช้ำที่หน้าผากของอีกฝ่าย เขาก็รีบเอ่ยคำขอโทษพร้อมกับเอ่ยถามอาการของคนตรงหน้าทันที “เฟยเกอข้าขอโทษนะขอรับ เฟยเกอเป็นอย่างไรบ้างขอรับ...เฟยเกอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง? แล้วทำไมเฟยเกอมาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ขอรับ?” “
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (3/3) : คนสำคัญ (3)
จินเฟยเทียนหลังจากรับสำรับเย็นและเข้าไปจัดการดูแลตัวเองจนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้พาตัวเขาออกมานั่งรับลมอยู่ที่ด้านหน้าเรือน... แต่ว่าด้วยเรื่องอาบน้ำของจินเฟยเทียน...ร่างกายที่แทบจะไม่ได้โดนน้ำเลยมาเป็นเวลาสองเดือน เพราะซานมู่เล่าว่า...ร่างกายของเขาตอนที่พวกซานมู่เจอในตอนแรกนั้น ทั้งบอบช้ำและเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์หลายจุด ท่านหมอที่มารักษาให้เขาจึงห้ามไม่ให้บาดแผลของเขาโดนน้ำ พวกซานมู่จึงทำได้เพียงเช็ดหน้าและเช็ดทำความสะอาดตามบาดแผลให้เท่านั้น ในตอนที่จินเฟยเทียนบอกกับคนทั้งสองเรื่องที่เขาจะขอไปอาบน้ำ คนทั้งสองจึงเอ่ยค้านเขาอย่างหนัก จนเขาต้องงัดหาเหตุผลและอ้างเอาความเป็นหมอขึ้นมาใช้ ไช่ผิงกับซานมู่ถึงยินยอมให้เขาเข้าไปอาบน้ำ... จินเฟยเทียนที่นั่งหน้าเรือนมาได้สักพัก เขาก็เห็นซานมู่เดินเข้ามา...พร้อมกับแบกฟืนกองใหญ่มากองไว้ด้านหน้าเรือนด้วย “ข้าน้อยกำลังจะก่อกองไฟขอรับ อากาศยามนี้เริ่มเย็นแล้ว หากได้นั่งผิงไฟก่อนเข้านอน...ก็น่าจะดีนะขอรับ” ซานมู่หันไปพูดกับจิ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (2/3) : คนสำคัญ (2)
จินเฟยเทียนที่ฟื้นขึ้นมา...วันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้ว ที่ตัวเขาต้องนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงให้ซานมู่และไช่ผิงคอยดูแล เนื่องจากสภาพร่างกายที่ยังคงเต็มไปด้วยบาดแผลของเขา แต่ในยามนี้...จินเฟยเทียนรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มฟื้นตัวมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว และด้วยกลัวว่าหากเขายังไม่ยอมฝืนขยับร่างกายของตัวเองในตอนนี้...แล้วรอจนแผลแห้ง ยามนั้นทั้งเส้นเอ็นและกล้ามเนื้อของเขามันก็อาจจะยึดติดกัน จนทำให้เขาไม่สามารถขยับหรือลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเองได้อีกเลย จินเฟยเทียนจึงลองขยับทั้งแขนและขาของเขา และเมื่อเขาลองขยับ...ความเจ็บปวดก็พากันวิ่งไปทั่วทั้งร่างกายของเขา ยิ่งบริเวณที่แผลยังไม่แห้งดี ยามนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็นบ้างเล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดที่จินเฟยเทียนได้รับในยามนี้มันเป็นความเจ็บปวดที่เขายังพอทนรับได้ เขาจึงพยายามดันร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง และเมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว เขาก็มองไปรอบๆ ห้อง เพื่อมองหาของที่ตัวเขาสามารถนำมาใช้ค้ำยัน...แล้วจินเฟยเทียนก็มองเห็นไม้ง่ามอันหนึ่งที่วางอยู่ด้านข้างเตียงของเขา เข
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (1/3) : คนสำคัญ (1)
“คุณชาย...ท่านฟื้นแล้ว!” จินเฟยเทียนลืมตาขึ้นมาเขาก็ได้เห็นว่า...ตอนนี้ตัวเขากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเรียกของบุรุษ ดังขึ้นมาจากข้างเตียง...เขาจึงหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วเขาก็ได้เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองมาที่เขา “อย่าเพิ่งลุกขอรับ” ซานมู่รีบเข้าไปประคองคนเจ็บ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง “เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนหรือขอรับ? แล้ว...ตัวข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือขอรับ?” จินเฟยเทียนเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบๆ แล้ว เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ... ‘นี่ข้าได้กลับมาเป็นจินเฟยเทียนหรือไม่นะ?’ “ที่นี่คือเรือนพักกลางป่าของพวกข้าน้อยเองเจ้าค่ะ พวกข้าน้อยเจอคุณชายนอนไม่ได้สติอยู่ที่ริมแม่น้ำ...เลยพาคุณชายเข้าไปรักษาตัวที่โรงหมอในหมู่บ้าน จากนั้นก็พาคุณชายกลับมารักษาตัวต่อที่เรือนไม้หลังนี้เจ้าค่ะ แต่ในระหว่างที่คุณชายมารักษาตัวอ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (3/3) : ทางที่ต้องเลือก (3)
จนเวลาล่วงเลยผ่านมาแล้วถึงสองเดือน...ที่พวกเขายังคงตามหาจินเฟยเทียนไม่พบ แม้หยางหมิงเซียนจะยังคงออกตามหาจินเฟยเทียนทั้งกลางวันและกลางคืนเหมือนเดิม โดยมีชิงหลวนคุน จินเฟยหลงและราชครูหลงจิ้นสิงที่คอยส่งคนออกมาช่วยตามหา และถ้าเมื่อใดที่พวกเขาว่าง...พวกเขาก็จะลงมาช่วยตามหาจินเฟยเทียนด้วยตัวเองทุกครั้งก็ตาม ส่วนจินเฟยหมิง...อาการจากการถูกลอบวางยาพิษถึงจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ลมปราณและวรยุทธของเขากลับถูกยาพิษของหานเฟิงทำลายจนไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้เหมือนเดิม เขาจึงทำเรื่องทูลขอต่อฮ่องเต้ เพื่อส่งมอบตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้น...ไปให้กับผู้ที่เหมาะสมนั่นก็คือจินเฟยหลง ให้ขึ้นรับตำแหน่งนี้แทนเขาทันที และหลังจากที่พวกเขาจัดการกับพิธีศพของชิงจิวซิน และจัดการกับพิธีส่งมอบตำแหน่งให้จินเฟยหลงเสร็จแล้ว จินเฟยหมิงและจินเฟยฮวาก็ย้ายตัวเองมาอยู่ที่ค่ายทหารแถบชายแดนทันที... จินเฟยเทียนที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับความว่างเปล่า ด้วยเพราะรอบกายเขาในยามนี้ มันไม่มีอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (2/3) : ทางที่ต้องเลือก (2)
หยางหมิงเซียนที่แยกออกไปจัดการดูแลตัวเองจนเรียบร้อย เขาได้เดินกลับออกมา...พร้อมกับยื่นชุดเก่าของผู้เป็นบิดา ไปทางชิงหลวนคุนกับคนที่ติดตามพวกเขามาด้วย “บ่อน้ำด้านหลังเรือนยังใช้ได้อยู่ ส่วนของในเรือนพวกเจ้าสามารถหยิบใช้ได้ตามสบาย” หยางหมิงเซียนพูดจบก็คิดจะเดินออกจากเรือนทันที “หมิงเซียนเจ้าอยู่รอทำแผลของตัวเองและอยู่รอพวกข้าก่อน เดี๋ยวพวกเราค่อยออกไปตามหาเฟยเทียนต่อพร้อมกัน ตอนนี้เฟยหลงกำลังกลับไปเอายาและของที่พวกเราต้องใช้ในคืนนี้อยู่” ชิงหลวนคุนเอ่ยรั้งหยางหมิงเซียนเอาไว้ เพราะบาดแผลตามร่างกายของอีกฝ่ายยังไม่ได้รับการรักษา โดยเฉพาะบาดแผลที่มารดาของอีกฝ่ายได้ลงมือฝากเอาไว้ ยามนี้...มันยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็น “ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าจัดการดูแลตัวเองเสร็จ ค่อยตามข้าออกไปแล้วกัน” “หมิงเซียนหากเจ้าไม่ดูแลตัวเอง และรีบร้อนจนเป็นอะไรไปอีกคน ยามนั้นมันจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้หรือ?” “แต่ตอนนี้เฟยเกออยู่ด้านนอกนั้นคนเดียว! แ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (1/3) : ทางที่ต้องเลือก (1)
หยางหมิงเซียนที่ถูกจับตัวเอาไว้โดยชิงหลวนคุนและจินเฟยหลง ยามนี้เขาปล่อยให้ตัวเองทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น พร้อมกับสหายทั้งสองของเขาอย่างหมดแรง “พวกเจ้ารีบกระจายตัวออกไปหาเส้นทางที่สามารถใช้ไต่ลงไปด้านล่างได้ หากเจอแล้วให้รีบกลับมาบอกข้า” ชิงหลวนคุนที่ดึงสติกลับมาได้ก่อน รีบหันไปสั่งการคนของเขาทันที “หึ! เป็นเช่นไร...เจ็บปวดดีหรือไม่เล่า กับการที่ต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักแต่เท่านี้มันยังไม่เพียงพอ...ชดใช้ให้กับสิ่งที่พวกข้าต้องสูญเสียไปหรอกนะ ความจริงแล้วพวกเจ้าก็น่าจะตกลงไปตายพร้อมกับคุณชายใหญ่นั่นด้วยเลยนะ” หานเฟิงที่ถูกจับตัวโดยคนของซูเทียนฉินเอ่ยขึ้น “ชดใช้อย่างนั้นหรือ...ได้! อย่างนั้นพวกเจ้าก็จงชดใช้มาให้ข้าเสียสิ!!” หยางหมิงเซียนลุกขึ้นปาดน้ำตาพร้อมกับเดินเข้าไปคว้าดาบในมือของซูเทียนฉิน ก่อนจะเดินเข้าไปฟันคอของหานเฟิงจนขาดภายในดาบเดียว จากนั้นเขาก็ตรงเข้าไปจัดการกับลูกน้องของหานเฟิงต่อทันที “หมิงเซียนหยุด! เก็บแร
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 47 (2/2) : การกตัญญูมีหลายรูปแบบ (2)
“พวกเจ้ารีบพานางออกไปจากที่นี่ ส่วนพวกที่เหลือ...ตามข้ามา!” หานเฟิงหันไปสั่งคนของเขา พร้อมกับกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้า หลังจากที่ตัวเขามาถึงหลังกระท่อม แล้วเห็นพ่อบ้านจวนแม่ทัพ กำลังพาคนในกระท่อมหลบหนีโดยใช้รถม้าที่พวกเขาได้เตรียมเอาไว้หนี... แต่ดีที่คนของเขาได้พาว่านซิ่นหลิงไปขึ้นรถม้าอีกคันที่พวกเขาได้จอดทิ้งเอาไว้หน้ากระท่อม เขาจึงรีบแยกคนของเขาที่เหลืออยู่เป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้พาว่านซิ่นหลิงหลบออกไปจากที่นี่ ส่วนที่เหลือให้ตามเขาไปจัดการกับคนพวกนั้น แต่ก่อนที่หานเฟิงจะควบม้าออกไป เขาได้หันกลับไปมองที่ชิงจิวซิน ยามนี้นางได้ท่านกุนซือเข้ามาช่วยเหลือ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังจะช่วยถอนพิษให้กับนาง เขาจึงเอ่ยปากขอธนูกับลูกธนูจากคนของเขา จากนั้นจึงยิงไปที่ชิงจิวซินก่อนที่เขาจะพุ่งตัวออกไปจากที่นั่น ‘คนชั่วช้าอย่างเจ้า ไม่ควรได้รับความเมตตาจากใครทั้งนั้น...จินฮูหยิน’ “อึก!” “จินฮูหยิน!” ชิงจิว
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 47 (1/2) : การกตัญญูมีหลายรูปแบบ (1)
“ท่านพ่อเป็นอะไรหรือขอรับ?” จินเฟยเทียนเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่าบิดาอยู่ ๆ ก็ฝืนเกรงตัวขึ้น...ในขณะที่เขากำลังแก้เชือกให้อีกฝ่ายอยู่ ส่วนจินเฟยฮวาก็ลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินเข้ามาหลบด้านหลังเขา จินเฟยเทียนจึงเงยหน้าขึ้น...แล้วมองไปตามสายตาของคนทั้งสอง “บ่าวมาช่วยขอรับ คุณชายใหญ่” ชุนฉือเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแววตาระแวดระวังจากคนในกระท่อม “อืม...ขอบคุณท่านมาก ท่านพ่อบ้าน” จินเฟยเทียนกล่าวตอบเพื่อให้อีกฝ่ายได้เข้ามาช่วยเหลือพวกเขา ระหว่างที่ชุนฉือเข้ามาช่วยจินเฟยเทียนแก้มัดให้จินเฟยหมิง จินเฟยเทียนก็แอบมองไปที่ดวงตาและท่าทางของอีกฝ่าย จากที่เขาสังเกต...เขาคิดว่ายามนี้ชุนฉือน่าจะกำลังทำแบบในนิยายที่เขาได้เขียนเอาไว้ คือ...ทำตัวไหลไปตามแผนการณ์ของพวกหานเฟิงแต่ก็ดูเหมือนว่าชุนฉือจะไม่ได้ทำเหมือนที่เขาได้เขียนเอาไว้ทั้งหมด อย่างเช่น การนำแผนการณ์ของพวกหานเฟิงไปบอกเล่าให้กับจินเฟยหลงได้ฟัง เพราะตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเขายังไม่เห็นจินเฟยหลงมาปรากฏตัวที่นี่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรการที
