บทที่ 6 (2/2) : ทำไมถึงทำแบบนี้ (2)

     จินเฟยเทียนถึงจะเตรียมใจเอาไว้บ้างแล้วว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริงๆ ตรงหน้าเขาตอนนี้ เขากลับรับมือกับมันไม่ได้เลย... 

     จินเฟยเทียนที่ยามนี้ทำได้เพียงยืนมองไห่เฟิงกวัดแกว่งดาบรับมือกับนักฆ่าถึงสองคน และยืนมองหยงหม่าที่ถูกนักฆ่าซัดฝ่ามือใส่จนร่างกระเด็นไปสลบอีกฝั่งหนึ่งของห้อง ตอนนี้น้ำตาของเขาก็เริ่มไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว

     จินเฟยเทียนพยายามจะเดินเข้าไปหาหยงหม่า แต่นักฆ่าที่ซัดฝ่ามือใส่หยงหม่ากลับเดินเข้ามาขวางเขาเอาไว้ แล้วนักฆ่าคนนั้นก็เดินย่างสามขุมเข้ามาหาจินเฟยเทียนอย่างช้าๆ 

     ไห่เฟิงที่เห็นหยงหม่าพลาดท่าให้กับนักฆ่าไปแล้ว และตอนนี้นักฆ่าคนนั้นก็กำลังจะเข้าไปทำร้ายผู้เป็นนายของเขา เขาจึงพยายามสลัดนักฆ่าสองคนที่พยายามจู่โจมเขาเพื่อเข้าไปปกป้องผู้เป็นนาย แต่เขาก็ไม่สามารถหลุดออกไปจากการต่อสู้ตรงหน้าได้เลย 

     จินเฟยเทียนพยายามก้าวถอยหลัง เพื่อรักษาระยะห่างจากนักฆ่าโดยให้หยางหมิงเซียนหลบไปอยู่ด้านหลังของตนเองอีกที 

     “คุณชายใหญ่! ท่านช่างตายยากตายเย็นเสียจริง ท่านน่าจะตายไปพร้อมกับมารดาของท่านที่ชายป่า ท่านไม่ควรกระเสือกกระสนมาตายไกลถึงที่นี่เลยนะขอรับ ท่านทำให้พวกข้าต้องมาเสียเวลาออกตามหาท่านแบบนี้” 

     นักฆ่าคนนั้นกล่าวจบก็ก้าวเข้าไปหาจินเฟยเทียนเรื่อยๆ ส่วนจินเฟยเทียนที่เห็นดังนั้นก็พยายามมองไปรอบห้องเผื่อจะเจอทางรอดให้กับพวกตัวเองบ้าง 

     “หึ! คุณชายใหญ่ท่านกำลังมองหาอะไร หรือท่านกำลังหวังจะให้ใคร...มาช่วยท่านอย่างนั้นหรือ?”

     “แต่ข้าว่า...ตอนนี้ท่านควรตายตามมารดาท่านไปได้แล้ว เพราะพวกข้าเบื่อที่จะเล่นวิ่งไล่จับกับท่านแล้ว” เมื่อนักฆ่าพูดจบก็เงื้อดาบในมือขึ้นเตรียมที่จะฟันลงมายังจินเฟยเทียน 

     จินเฟยเทียนเมื่อเห็นดังนั้นเขาก็รีบหันหลังแล้วดึงหยางหมิงเซียนเข้ามากอดเอาไว้ เพราะเขาหวังว่าร่างกายนี้ของเขาคงสามารถกันไม่ให้ดาบไปโดนตัวเด็กชายตัวน้อยข้างหลังเขาไปด้วย 

     ‘คงถึงเวลาของข้าแล้วซินะ’ 

     จินเฟยเทียนหลับตาของตัวเองลงเพื่อเตรียมรับคมดาบที่กำลังจะฟันลงมา... 

     แต่ผ่านมาได้สักพักเขาก็ยังไม่รู้สึกถึงคมดาบที่ควรจะฟันลงมาโดนตัวเขา แต่เขากลับรู้สึกถึงหยดน้ำที่หยดลงมาโดนแผ่นหลังของเขาแทน 

     จินเฟยเทียนจึงลืมตาของตัวเองขึ้น แล้วหันกลับไปมองที่ด้านหลังของเขา แล้วเขาก็ต้องตกใจ! เมื่อเห็นหยงหม่ายืนหันหลังให้เขาอยู่...หยงหม่าที่ควรจะสลบอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง แต่ยามนี้กลับเข้ามารับคมดาบแทนเขา 

     จินเฟยเทียนเดินเข้าไปหาหยงหม่า...เขาเห็นมือของอีกฝ่ายจับดาบที่เสียบเข้าไปยังท้องของนักฆ่า และเมื่อเขามองที่ตัวของหยงหม่า...เขาก็เห็นบาดแผลจากดาบที่ฟันพาดยาวตั้งแต่ไหล่มาจนถึงกลางอก 

     หยงหม่าดึงดาบออกจากร่างของนักฆ่า แล้วถีบร่างนั้นลงไปกองกับพื้น จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงไปนั่งด้วยการชันเข่าลงไปข้างนึงแล้วใช้ดาบยันพื้นเอาไว้ เพื่อไม่ให้ร่างกายของตัวเองทรุดลงไปกอง... 

     “อาหม่า เจ้า...ฮือๆๆๆ”

     จินเฟยเทียนพูดอะไรต่อไม่ออก ยามนี้เขาทำได้เพียงเดินเข้าไปหยงหม่า...แล้วเอาชายเสื้อของตัวเองพยายามซับเลือดที่กำลังไหลซึมออกมาจากบาดแผลของหยงหม่า โดยมีหยางหมิงเซียนคอยยืนอยู่ข้างๆ

     ไห่เฟิงเมื่อจัดการนักฆ่าทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบเดินเข้าไปหาผู้เป็นนาย 

     จินเฟยเทียนเมื่อเห็นไห่เฟิงเดินเข้ามาหาตน เขาก็รีบเรียกหาอีกฝ่ายทันที 

     “อาไห่! ช่วยอาหม่าด้วย ฮือๆ”

     ไห่เฟิงเห็นผู้เป็นนายพยายามเรียกหาเขา...ในขณะที่ตัวเองกำลังยืนร้องไห้พร้อมกับซับเลือดให้หยงหม่าก็ทำให้เขารู้สึกสงสาร แต่พอเขาหันไปมองที่หยงหม่า ตอนนี้อีกฝ่ายก็หันหน้ามามองที่เขาอยู่พอดี แล้วหยงหม่าก็พยายามสื่อความหมายให้เขาเข้าใจในสิ่งที่เจ้าตัวต้องการบอก...

     หยงหม่าตอนนี้กำลังมองผู้เป็นนายที่ยืนร้องไห้และคอยซับเลือดให้กับเขา แล้วยังพยายามที่จะเรียกหาไห่เฟิงให้เข้ามาช่วยเขา...มันทำให้เขาทั้งรู้สึกซึ้งใจและรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก เพราะตัวเขาในยามนี้ไม่มีแรงเหลือแม้แต่จะเอ่ยปากปลอบผู้เป็นนายด้วยซ้ำ เขาจึงทำได้เพียงหันไปส่ายหน้าให้ไห่เฟิงแล้วหันกลับมามองที่ผู้เป็นนาย จากนั้นก็หันกลับไปพยักหน้าให้ไห่เฟิง...โดยที่พวกเขารู้ความหมายของสัญญาณที่ส่งให้กัน 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ เราต้องรีบหนีกันแล้วขอรับ...ข้าต้องขอโทษด้วยนะขอรับ” ไห่เฟิงพูดจบก็เอื้อมมือไปอุ้มจินเฟยเทียนและหยางหมิงเซียนด้วยแขนคนละข้าง

     “เดี๋ยว...แล้วอาหม่าล่ะ อาไห่! พาอาหม่าไปด้วย!!”

     จินเฟยเทียนมองไปทางหยงหม่าที่กำลังกระอักเลือด แต่พยายามที่จะเงยหน้าขึ้นมาส่ายหน้าให้กับเขาอย่างช้าๆ 

     “อาหม่าไปต่อไม่ไหวแล้วขอรับ” 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ เราต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้วขอรับ” ไห่เฟิงกัดฟันใช้ลมปราณส่วนที่เหลือรีบพาผู้เป็นนายกับเด็กชายอีกคนพุ่งตัวออกไปทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ทันที

     จินเฟยเทียนที่ยังคงมองเข้าไปในห้องและพยายามดิ้นให้หลุดออกจากแขนของไห่เฟิงเพื่อกลับลงไปช่วยหยงหม่า แต่เขากลับเห็นหยงหม่าพยายามที่จะส่ายหน้าแล้วยกยิ้มขึ้นมาให้กับเขา และหลังจากนั้นเขาก็เห็นหยงหม่ากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น

     “อาหม่า!!! ม่ายยย” 

     “ทำไม...  ฮือ ฮือออ”

     ‘ทำไมถึงทำแบบนี้’

     หยงหม่ายิ้มส่งผู้เป็นนายของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นอย่างสุดฝืน

     ชีวิตของเขาตอนนี้ช่างคุ้มแล้ว เขาสามารถปกป้องผู้เป็นนายได้ด้วยชีวิตของตัวเขาเอง...เขาสามารถรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับตัวเองและนายท่านได้แล้ว แม้ว่าเขาจะเสียดายที่ต่อจากนี้เขาจะไม่สามารถอยู่ข้างกาย คอยดูแล และคอยปกป้องผู้เป็นนายได้อีกแล้วก็ตาม แต่ตอนนี้เขาก็ทำได้เพียงแต่หวัง...หวังเพียงให้ไห่เฟิงคุ้มครองผู้เป็นนายหนีรอดออกจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัยเท่านั้น

     หยงหม่าหลับตาของตัวเองลงอย่างช้าๆ แล้วฝากคำลาของเขาถึงผู้เป็นนายไปกับสายลม...

     ‘ลาก่อนขอรับ คุณชายใหญ่’