บทที่ 4 (2/2) : กายพร้อม ใจพร้อม หยกห้อยคอก็พร้อม!!! (2)

     จินเฟยเทียนก้มมองมือของตนเอง และยามนี้เขาได้ข้อสรุปให้กับตัวเองแล้ว คือ...เขาจะทำตามเรื่องราวที่ตัวเองแต่ง เพื่อให้นิยายได้ดำเนินต่อไปตามที่มันควรจะเป็น เขาถือว่ามันเป็นความรับผิดชอบของผู้แต่ง เป็นการเคารพต่อบทบาทของตัวละคร และที่สำคัญหากเขาตายจากที่นี่ เขาอาจจะได้กลับไปยังโลกของตนเอง แต่ถ้าเขาตายแล้วตายเลย ก็ถือเสียว่า...เป็นคราวซวยของเขาแล้วกัน

     เสียงเคาะประตูดังขึ้นจินเฟยเทียนจึงขานรับ แล้วหยงหม่าก็เดินถือถาดใส่สำรับของเขา และข้าวต้มกับยาของคนป่วยเข้ามา พร้อมกับมาแจ้งเรื่องที่พวกเขาจะต้องออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ 

     ถึงจินเฟยเทียนจะรู้ดีว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ทำได้เพียงตอบรับคำของหยงหม่าเท่านั้น 

     ในระหว่างที่จินเฟยเทียนนั่งรอหยงหม่าจัดวางสำรับให้เขาอยู่นั้น เขาก็คิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้ ในตอนที่เขาเปลี่ยนชุดของตนเอง เขาได้เจอกับถุงเงินของจินเฟยเทียนคนเก่า ด้านในถุงนั้นมีเงินอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ตัวเขาคงไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว ดังนั้นเขาควรจะมอบมันให้กับหยงหม่าและหยางหมิงเซียน ถือเสียว่าเป็นสิ่งดีๆ ที่เขาพอจะทำก็ได้แล้วกัน 

     “อาหม่า เจ้าช่วยนำเงินในถุงนี้ไปแบ่งเป็นสองถุงเท่าๆ กัน โดยถุงหนึ่งให้เจ้าเก็บเอาไว้กับตัว ส่วนอีกถุงที่เหลือให้เจ้านำกลับมาให้ข้า” หยงหม่าเมื่อได้ฟังสิ่งที่ผู้เป็นนายสั่งก็เตรียมที่จะปฏิเสธ

     แต่จินเฟยเทียนเมื่อเห็นสีหน้าของหยงหม่าเขาจึงรีบพูดต่อทันที “อาหม่าข้าไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้พวกเราจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง แต่ข้าแค่อยากให้เจ้ามีเงินพกติดตัวเอาไว้บ้าง เผื่อยามลำบากเจ้าจะได้มีเงินไว้ใช้สอย และข้าก็ไม่อนุญาตให้เจ้าโต้แย้งเพราะนี้คือคำสั่งของข้า”

     หยงหม่าหลังจากฟังที่ผู้เป็นนายกล่าวเขาก็รู้สึกซึ้งใจ แม้ตัวเขาอยากจะโต้แย้ง แต่เมื่อเห็นแววตาเด็ดขาดของผู้เป็นนาย เขาจึงได้แต่ยินยอมยื่นมือออกไปรับถุงเงินมาเท่านั้น 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ บ่าวขอสัญญาว่าบ่าวจะดูแลและปกป้องคุณชายใหญ่ด้วยชีวิต จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณชายของบ่าวได้เลยขอรับ” หยงหม่าเอ่ยคำสัญญาต่อผู้เป็นนายตน และเขาเองก็จะขอยึดมั่นในคำสัญญาของตนเองด้วย 

     จินเฟยเทียนเมื่อได้ฟังคำสัญญาของหยงหม่าและได้เห็นแววตาที่แสดงถึงความจงรักภักดีของอีกฝ่าย เขาจึงพยักหน้ารับและยิ้มให้กับคนตรงหน้า 

     “อาหม่า เจ้าออกไปทำงานของเจ้าต่อเถอะ ไม่ต้องมาคอยอยู่ดูแลข้าหรอก และหากงานเสร็จแล้วเจ้าก็จงรีบกลับไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้เราต้องเดินทางกันอีกไกล ส่วนเรื่องเงินถ้าเจ้าแบ่งเรียบร้อยแล้วค่อยเอาเข้ามาให้ข้าพร้อมกับสำรับช่วงเย็นเลย ส่วนเรื่องของเด็กคนนี้เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง” หยงหม่าแม้จะอยากอยู่ต่อ แต่คำสั่งของผู้เป็นนายเขาไม่อาจขัด เมื่อจัดสำรับเสร็จหยงหม่าจึงได้แต่ถอยออกจากห้องผู้เป็นนายไป 

     เมื่อหยงหม่าออกจากห้องไปแล้ว จินเฟยเทียนจึงประคองหยางหมิงเซียนขึ้นมาพิงกับอกของตัวเองอีกครั้งเพื่อป้อนข้าวต้ม และเมื่อข้าวต้มคำแรกผ่านคอของเด็กชาย ก็เหมือนจะเรียกสติของเจ้าตัวกลับคืนมาด้วย

     หยางหมิงเซียนเมื่อเริ่มรู้สึกตัว เขาก็ค่อยๆ ลืมตาของตนเองขึ้นมามองเด็กชายตรงหน้า...

     จินเฟยเทียนเมื่อเห็นหยางหมิงเซียนวัยเยาว์เริ่มรู้สึกตัวแล้ว และอีกฝ่ายก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับแหบแห้งจนฟังไม่รู้เรื่อง เขาจึงเอื้อมมือออกไปรินน้ำแล้วนำมาป้อนเด็กชายตรงหน้าทันที 

     “เด็กน้อยเจ้าอย่าเพิ่งใช้เสียงตอนนี้เลย ยามนี้เจ้าควรกินข้าว กินยา แล้วพักผ่อนให้มากๆ เสียก่อน ร่างกายของเจ้าจะได้ฟื้นตัว จากนั้นเราค่อยมาพูดคุยกันดีหรือไม่” จินเฟยเทียนเอ่ยกับเด็กชายตรงหน้า

     จากนั้นจินเฟยเทียนก็ค่อยๆป้อนข้าว และป้อนยาหยางหมิงเซียนต่อ... อีกฝ่ายก็ให้ความร่วมมืออ้าปากรับของทุกอย่างที่เขาป้อนเป็นอย่างดี แม้สายตาของเด็กชายจะคอยจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าของจินเฟยเทียนอยู่ตลอดเวลาก็ตาม 

     หลังจากป้อนข้าวป้อนยาคนป่วยเสร็จ จินเฟยเทียนก็ประคองหยางหมิงเซียนให้กลับลงไปนอนตามเดิม และผ่านไปได้ไม่นานเด็กชายตัวน้อยก็ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา 

     จินเฟยเทียนเมื่อเห็นหยางหมิงเซียนหลับไปแล้ว เขาจึงหันมาจัดการกับสำรับของตัวเองบ้าง เขาใช้เวลาเพียงไม่นาน อาหารในสำรับก็หมดลง และเมื่อหนังท้องตึง หนังตาของเขาก็เริ่มจะหย่อน จินเฟยเทียนจึงคิดจะกลับขึ้นไปนอน... 

     แต่ก่อนที่เขาจะนอน เขาขอเตรียมอะไรบางอย่างให้เสร็จเสียก่อน ด้วยเขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้นักฆ่าจะมาเวลาไหน ต้องโทษที่เขาไม่ได้ลงรายละเอียดตอนนี้ไว้ในนิยาย แต่ยังไงเตรียมพร้อมเอาไว้ก่อนก็คงไม่เสียหาย ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วว่า...จะสละชีวิตให้กับหยางหมิงเซียน จึงมีของสำคัญชิ้นหนึ่งที่เขาจะต้องเตรียมเอาไว้ให้อีกฝ่าย นั่นก็คือ สร้อยหยก

     จินเฟยเทียนยกมือขึ้นมาคลำหาสร้อยหยกที่คอของตนเอง แล้วเขาก็พบกับสร้อยเงินที่มีจี้เป็นหยก...รูปหยดน้ำห้อยอยู่

     สร้อยหยกเส้นนี้ จินเฟยเทียนได้รับมาจากมารดาของเขา ที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษให้เหมือนกันสองเส้น เส้นหนึ่งมารดาได้นำมามอบให้กับเขา ส่วนอีกเส้นมารดาได้มอบให้กับจินเฟยหลง

     ด้วยสร้อยหยกเส้นนี้มีความสำคัญมากในช่วงท้ายของเรื่อง และในวันพรุ่งนี้มันจะต้องไปอยู่กับหยางหมิงเซียน

     ในนิยายเขาได้บรรยายเอาไว้ว่า...สร้อยหยกเส้นนี้จะขาดแล้วตกลงไปที่ตัวของหยางหมิงเซียน ตอนที่จินเฟยเทียนวิ่งเข้าไปรับคมดาบของนักฆ่าแทนหยางหมิงเซียน จากนั้นหยางหมิงเซียนจึงพกสร้อยหยกเส้นนี้เอาไว้กับตัวตลอดเวลา 

     ‘แต่...สร้อยเส้นนี้มันค่อนข้างจะแข็งแรง หากตอนที่นักฆ่าฟันลงมาแล้วไม่โดนสร้อยล่ะ? หรือถ้าโดนสร้อยแล้วมันไม่ขาดล่ะ?’

     ‘งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน’ 

     จินเฟยเทียนค่อยๆ ทำการอ้าตะขอของสร้อยออกเอาไว้ครึ่งหนึ่ง เผื่อตอนที่เขาโดนฟันแล้วเกิดเหตุสร้อยไม่ขาด เขาจะได้กระตุกแล้วโยนมันไปให้หยางหมิงเซียนได้

     “แค่นี้ก็เรียบร้อย” 

     ‘เอาวะ! กายพร้อม ใจพร้อม หยกห้อยคอก็พร้อม พรุ่งนี้เป็นไงเป็นกัน!’ 

     เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย และสร้างความฮึกเหิมให้กับตัวเองแล้วด้วย...

     จินเฟยเทียนจึงปีนขึ้นเตียงไปนอนหลับข้างหยางหมิงเซียนทันที

                                          .......................................................................

     ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ