บทที่ 10 มีวาสนาร่วมกัน

แน่นอนว่าการเข้าวังหลวงมาในครั้งนี้ เป้าหมายแรกไม่ใช่การเข้ามาค้นหาจุดเริ่มต้นของการเกิดโศกนาฏกรรมในชาติก่อน แต่มันคือการที่นางจะได้เข้ามาพบกับสหายรักอีกครา

หยางจินจิน องค์หญิงรองผู้นี้ชาติที่แล้วคือสหายรักของนาง

ยามที่นางเข้าวังหลวงมา ก็มักจะมีหยางจินจินที่สามารถพูดคุยด้วยได้ แม้ว่าหยางจิ่งจะไม่ชอบใจที่นางสนทนากับหยางจินจินเท่าใดนัก แต่ทว่านางหาได้ใส่ใจไม่ ทุกคราที่นางไม่สบายใจก็จะมีหยางจินจินที่รับฟังนาง 

องค์หญิงผู้ไร้เดียงสานางนี้ ชาติที่แล้วกลับพบจุดจบที่น่าเวทนาเหลือเกิน ยามมีชีวิตอยู่ก็ลำบากมากพอแล้ว กลับถูกพี่ชายเช่นหยางจิ่งกลั่นแกล้งและสร้างความลำบากให้เสมอ เพียงเพราะไม่ชอบหน้าและอยากหาที่ระบายอารมณ์

นางจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้รู้ข่าวว่าหยางจินจินถูกสังหารตายในคืนเข้าหอ นางร้องไห้จนทำสิ่งใดไม่ถูก กินไม่ได้นอนไม่หลับไปหลายวันจนถึงขั้นล้มป่วย

ต้นเหตุมันมาจากหยางจิ่ง ที่สนับสนุนฝ่าบาทให้ส่งหยางจินจินไปแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีที่แคว้นฉี

คนผู้นั้นช่างน่ารังเกียจและน่าชิงชังเหลือเกิน!!!

"แม่นาง เจ้าช่วยรับผิงกั๋วในมือของข้าที ข้ากำลังจะลงไปแล้ว โอ๊ะ!!!"

โจวหว่านหรูยังไม่ทันได้ตกปากรับคำ ก็ต้องตกใจไม่น้อย เมื่อหยางจินจินเกิดพลาดท่าพลัดตกลงมาจากต้นไม้ นางรีบวิ่งถลาเข้าไปรับร่างบางระหงของหยางจินจินเอาไว้ ก่อนที่พวกนางทั้งสองจะล้มลงไปนอนกองกับพื้น หยางจินจินนอนทับตัวของโจวหว่านหรูเอาไว้ นั่นทำเอานางเจ็บจนต้องเบ้หน้า ในขณะที่หยางจินจินตกใจลนลานจนทำสิ่งใดไม่ถูก

"แม่นาง ข้าไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจนะ!!!"

"ไม่เป็นอันใดเพคะองค์หญิง หม่อมฉันไม่เป็นอันใด"

หยางจินจินรีบพยุงโจวหว่านหรูขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"แม่นาง เจ้ารู้ได้เช่นไรว่าข้าเป็นองค์หญิง"

โจวหว่านหรูเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มตอบ

"เอ่อ หม่อมฉันคาดเดาน่ะเพคะ สตรีที่จะแต่งกายงดงามเช่นนี้ได้ นอกจากพระสนมแล้ว คงจะต้องเป็นองค์หญิงแน่นอน ถึงจะเป็นนางกำนัลในวังแต่คงไม่แต่งตัวงดงามเช่นนี้ ไม่ทราบว่าหม่อมฉันเดาถูกหรือไม่เพคะ"

หยางจินจินที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย นางไม่ได้สงสัยสิ่งใดอีก อีกทั้งยังช่วยหยิบเอาเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนศีรษะของโจวหว่านหรูออกอีกด้วย

"ข้าไม่ได้ตั้งใจน่ะ เจ้าเจ็บหรือไม่?"

"ไม่เจ็บเพคะ"

โจวหว่านหรูเอ่ยตอบ พลางจ้องมองหยางจินจินอย่างอ่อนโยน ชาติที่แล้วตอนที่พวกนางพบกันคราแรกไม่ใช่ที่นี่ 

คล้ายว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอีกแล้ว

"ข้ามอบให้เจ้า ตอบแทนที่เจ้าช่วยข้า รับไปสิ"

โจวหว่านหรูจ้องมองผิงกั๋วในมือของหยางจินจินคราหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปรับมาถือเอาไว้

"ขอบพระทัยเพคะองค์หญิง"

"อืม ว่าแต่เจ้าไม่ใช่นางกำนัลในวังหลวงสินะ การแต่งกายก็ดูงามสง่า อ้อ หรือว่าเจ้าเป็นคุณหนูที่เข้ามาคัดเลือกเป็นสหายเล่าเรียนของข้า ใช่หรือไม่?"

"ใช่เพคะ"

"ดีจริง ข้าถูกชะตากับเจ้ามากเลย หวังว่าเจ้าจะได้รับเลือกมาเป็นสหายเล่าเรียนของข้านะ"

"เพคะองค์หญิง"

"เจ้าชื่ออันใด ข้าชื่อหยางจินจิน"

"หม่อมฉันชื่อโจวหว่านหรูเพคะ"

หยางจินจินที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าพลางยิ้มตาหยี ก่อนจะหันไปมองอีกทางหนึ่ง พลันเอ่ยขึ้นมาด้วยความดีใจ

"เสด็จพี่ ท่านมาได้เช่นไรเพคะ?"

โจวหว่านหรูนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะหันไปมอง และพบกับหยางจิ่งที่กำลังเดินเข้ามาพอดี หยางจิ่งเองก็มีสีหน้าแปลกใจไม่น้อยที่ได้พบกับโจวหว่านหรูอยู่กับหยางจินจินที่นี่

เขาจำได้ ชาติที่แล้วนางสนิทสนมกับน้องสาวผู้นี้ของเขามาก แต่ชาติก่อนนั้นโจวหว่านหรูไม่ได้เข้าวังมาเป็นสหายเล่าเรียนของหยางจินจิน พวกนางทั้งสองพบกันหลังจากที่โจวหว่านหรูแต่งเข้ามาเป็นชายาเอกของเขาแล้ว ยามนั้นโจวหว่านหรูสงสารหยางจินจินจึงมอบขนมให้น้องสาวผู้นี้ของเขาอยู่บ่อยครั้ง จนพวกนางเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

นี่ก็นับเป็นเรื่องที่ผิดแปลกไปจากชาติก่อนเช่นเดียวกัน

โจวหว่านหรูย่อกายทำความเคารพหยางจิ่งเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"ถวายพระพรองค์ชายใหญ่เพคะ"

"ไม่ต้องมากพิธี"

หยางจิ่งเอ่ยกับโจวหว่านหรูอย่างนอบน้อม โจวหว่านหรูพลันขมวดคิ้วมุ่นแต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เป็นหยางจินจินที่เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"เสด็จพี่ ท่านไปที่ใดมาหรือเพคะ?"

"ข้าเพิ่งกลับมาจากเล่าเรียนกับท่านอาจารย์"

โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้นก็เหลือบสายตาขึ้นมองหยางจิ่งคราหนึ่ง

นางหูฝาดไปใช่หรือไม่ คนเช่นหยางจิ่งน่ะหรือจะเล่าเรียนเหมือนคนอื่นเขา

หากบอกว่าวัน ๆ เอาแต่ดื่มสุราเมามายหัวทิ่มแล้วไปทุบตีขันทีนางยังจะเชื่อมากกว่า!!!

หยางจิ่งแอบมองดูท่าทีที่ครุ่นคิดของโจวหว่านหรู ทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของเขา หยางจิ่งลอบยกยิ้มมุมปากคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"เจ้ามาทำอันใดที่นี่จินเอ๋อร์ คงไม่ได้แอบมาปีนต้นไม้อีกกระมัง"

"เสด็จพี่ ช่างรู้ทันข้าไปเสียทุกอย่างจริง ๆ ข้าปีนต้นไม้จริง ๆ เพคะ แต่ทว่าเกิดพลัดตกลงมา โชคดีได้โจวหว่านหรูมาช่วยเอาไว้ทันเพคะ จึงไม่บาดเจ็บ"

"อืม"

โจวหว่านหรูยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ เมื่อใดกันที่สองพี่น้องคู่นี้สนทนากันอย่างรักใคร่ปรองดองเช่นนี้ มิใช่ว่าหยางจิ่งต้องไล่ตะเพิดหยางจินจินไปให้พ้นหูพ้นตาเขาหรอกหรือ

นี่มันเรื่องใดกันเนี่ย!!!

"คล้ายว่าคุณหนูโจวจะมีเรื่องให้คิดหลายเรื่องเลยสินะ"

โจวหว่านหรูพลันได้สติกลับคืนมา นางจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเอ่ยตอบ

"ทูลองค์ชาย หม่อมฉันไม่ได้คิดสิ่งใดเพคะ"

"อ้อ เช่นนั้นหรือ"

"เพคะ"

"จากกันนานไปหลายสิบปี เจ้าคงลืมพี่ชายเช่นข้าไปแล้วกระมัง ต้นไม้ต้นนี้ข้าเคยพลัดตกลงมาเช่นเดียวกัน เป็นเจ้าที่ช่วยข้าและพาข้ากลับตำหนัก เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ หวานหว่าน"

โจวหว่านหรูพลันอึ้งงันไปชั่วขณะ ความรู้สึกยามนี้สับสนมึนงงยิ่งนัก

เขาจำได้ด้วยหรือ ชาติก่อนนางไม่เคยเห็นเขาจะเอ่ยถึงเรื่องราวในวัยเด็กเลยแม้แต่น้อย

"พวกท่านสองคนรู้จักกันด้วยหรือ โอ้วว เช่นนั้นพวกเราก็มีวาสนาต่อกันแล้ว"

หยางจินจินเอ่ยอย่างตื่นเต้น ส่วนโจวหว่านหรูนั้นไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เดิมทีนางกับหยางจินจินไม่ได้พบกันในยามยังวัยเยาว์ เนื่องจากหยางจินจินในตอนนั้นป่วยหนักและร่างกายไม่สู้ดี จึงไม่ได้ออกมาด้านนอก เพียงรักษาตัวอยู่แต่ในตำหนักเท่านั้น กว่าจะได้พบกันก็เป็นยามที่นางเข้าวังมาเป็นพระชายาเอกแล้ว

โจวหว่านหรูนั้นรู้สึกว่ามันแปลกมาก นางมองหยางจิ่งอย่างหวาดระแวงคราหนึ่ง แต่ทว่าหยางจิ่งกลับยิ้มให้นาง ก่อนจะเอ่ย

"ใช่แล้ว รู้จักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ ใช่หรือไม่หวานหว่าน?"

"เอ่อ หม่อมฉันออกมานานแล้ว คงต้องขอตัวกลับก่อนเพคะ มิเช่นนี้อาจจะถูกตำหนิเอาได้"

โจวหว่านหรูคิดหาทางลงให้ตนเอง นางไม่อยากอยู่ที่นี่นานมากนัก เพราะไม่อยากถูกสายตาแปลกประหลาดของหยางจิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด

แต่ทว่าหยางจินจินกลับยื่นมือมารั้งแขนของนางเอาไว้เสียก่อน

"จะรีบไปที่ใดเล่า มีข้ากับเสด็จพี่อยู่ หมัวหมัวเหล่านั้นไม่กล้าต่อว่าเจ้าหรอก ไหน ๆ ก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น มิสู้พวกเราไปนั่งดื่มชาที่สวนดอกเหมยกันดีหรือไม่?"

"เอ่อ"

"ไปเถิดน่า"

โจวหว่านหรูถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ให้ตายเถิด นางไม่น่าเดินออกมาเลย จะปฏิเสธก็เกรงว่าจะเสียน้ำใจของหยางจินจิน นางจึงทำได้เพียงเดินตามหยางจินจินไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

นางถูกหยางจินจินพามาที่สวนดอกเหมยในอุทยานหลวง ที่นี่มีศาลารับลมอยู่หลังหนึ่ง หยางจิ่งเองก็ติดตามมาด้วย เขาให้นางกำนัลนำชาชั้นดีและของว่างมามากมาย โจวหว่านหรูไม่รู้จะทำเช่นไร จึงทำได้เพียงนั่งดื่มชาอยู่กับสองพี่น้องคู่นี้อย่างกระอักกระอ่วนใจ

"มานั่งรับลมกันหรือ ขอข้านั่งด้วยคนสิ"

โจวหว่านหรูที่ได้ยินเสียงของผู้มาใหม่จึงรีบหันไปมอง ก่อนจะกำถ้วยชาในมือแน่น แววตาของนางเย็นชาขึ้นมาชั่วขณะ

คนผู้นั้นมาแล้ว คนที่ทำให้นางต้องเลือกตายอยู่ท่ามกลางกองไฟ ทำให้ท่านพ่อและพี่ใหญ่ของนางไปตายในสนามรบ ทำให้ตระกูลโจวของนางต้องล่มสลายตายยกตระกูล

องค์ชายรองหยางเฉิง!!!