บทที่ 11 บรยากาศมาคุ

หยางจิ่งที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงหันไปมองหยางเฉิงคราหนึ่ง เขาลอบกำหมัดแน่น ในใจคิดอยากจะฆ่าน้องชายร่วมบิดาให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เพื่อให้สาสมกับสิ่งชั่วช้าที่หยางเฉิงทำกับเขาและเสด็จพ่อ 

วางยาบิดาตนเอง สังหารพี่ชายตนเอง และทำให้ให้โจวหว่านหรูต้องฆ่าตัวตาย!!!

แม้จะเกลียดชังหยางเฉิงจนแทบอยากจะดื่มเลือดกินเนื้อ แต่ทว่าหยางจิ่งจำต้องทำทุกอย่างให้ไร้พิรุธ เขาปรับสีหน้าตนให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้หยางเฉิงสังเกตเห็นความผิดปกติ

ในชาติก่อนหยางเฉิงยอมเขาทุกอย่าง เขาเองก็วางตนใหญ่โตข่มเหงหยางเฉิง เพราะฉินกุ้ยเฟยตัวดีสั่งสอนเขาในทางไม่ดี บอกว่าเขาเป็นถึงองค์รัชทายาท ว่าที่ฮ่องเต้เป่ยฉินในภายภาคหน้า เขาไม่จำเป็นต้องเห็นหัวผู้ใด มีแต่ผู้อื่นที่จะต้องก้มหัวให้เขา ยามนั้นเขาหลงคิดว่าฉินกุ้ยเฟยรักเขาเหมือนบุตรแท้ ๆ ยามที่เขารังแกหยางเฉิงก็ไม่ตำหนิ อีกทั้งยังเข้าข้างเขา เขาอยากทำสิ่งใดก็ไม่เคยขัดใจเลยสักครา อีกทั้งยังออกรับแทนเขายามที่ถูกเสด็จพ่อตำหนิ

แต่ความจริงแล้วมันคือกับดัก กับดักที่หลอกให้เขาตายใจ 

เขาถูกขุนนางยื่นฎีกาว่าทำตัวไม่เหมาะสม รังแกพี่น้อง ไม่สนใจเล่าเรียน ทุบตีรังแกคนที่ด้อยกว่า

ทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของฉินกุ้ยเฟยทั้งหมด นางเสแสร้งทำให้เสด็จพ่อเห็นใจที่ต้องทนกับคนนิสัยเสียเช่นเขา

ยามนี้เขารู้แล้ว หากนางรักเขาเหมือนบุตรแท้ ๆ นางย่อมไม่สั่งสอนเขาในทางที่ไม่ดีเช่นนี้

หยางจิ่งแค่นเสียงเหอะในลำคอ เขาต้องพยายามเป็นอย่างมากที่จะควบคุมอารมณ์ตนเอง

ไม่ต่างจากโจวหว่านหรูที่อยากจะลุกขึ้นเดินเข้าไปบีบคอหยางเฉิงให้ตายเช่นเดียวกัน

"น้องรอง มานั่งก่อนสิ พวกเราเพียงออกมาชมดอกเหมยและหิมะกันเท่านั้น เห็นว่าบรรยากาศดีจึงนั่งดื่มชาเสียเลย"

หยางจิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน หยางเฉิงเองก็ยิ้มตอบเขาเช่นเดียวกัน ก่อนจะหันมามองโจวหว่านหรูคราหนึ่ง

"แม่นางท่านนี้คือ"

"นางคือคุณหนูโจว เข้าวังมาคัดเลือกเป็นสหายเล่าเรียน บังเอิญได้พบเจอกันและรู้ว่าเป็นคนรู้จักกันมาแต่วัยเยาว์ ข้าจึงชวนนางมานั่งเป็นเพื่อนหยางจินจิน"

หยางจิ่งเอ่ยกับหยางเฉิงด้วยน้ำเสียงที่ไม่สนิทและไม่ห่างเหิน หยางเฉิงจ้องมองโจวหว่านหรูคราหนึ่ง หัวใจของเขาพลันสั่นไหวอย่างแปลกประหลาด สตรีนางนี้ช่างงดงามน่าค้นหาเหลือเกิน

โจวหว่านหรูทำเหมือนไม่ได้เห็นสายตาหลงใหลที่มองมาของหยางเฉิง นางยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้หยางจินจิน

ด้านหยางจินจินเองไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับหยางเฉิงมากนัก แต่ไหนแต่ไรพี่รองของนางก็เป็นพวกไม่ยุ่งกับผู้ใด วัน ๆ อ่านแต่ตำราหาความรู้ นาน ๆ ทีจะได้พบเจอกันสักครา

หยางจิ่งรับรู้ได้ถึงท่าทีที่หยางเฉิงมีต่อโจวหว่านหรูก็รู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก เขาจึงเอ่ยถามหยางเฉิงเพื่อเบี่ยงประเด็นทันที

"น้องรอง วันนี้ลมใดหอบเจ้ามากัน ทุกคราเห็นอยู่แต่ในห้องตำรา"

หยางเฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มเต็มใบหน้าก่อนจะเอ่ย

"อยู่กับตำรานานไปก็รู้สึกเบื่อน่ะพ่ะย่ะค่ะ เลยออกมาเดินเล่น เอ่อ เมื่อครู่ข้าได้ยินเหล่าขันทีเอ่ยว่า เอ่อ..."

หยางเฉิงมีท่าทีกระอักกระอ่วนใจไม่กล้าเอ่ย หยางจิ่งยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยถาม

"ทำไมหรือ"

"จะดีหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"เล่ามาเถิด"

"เสด็จพี่ท่านอย่าโมโหไปเล่า ขันทีและองครักษ์พวกนั้นบอกว่า ท่านเอาแต่ดื่มสุรา วันนี้เห็นว่าไปเรียนกับท่านอาจารย์เพียงครู่เดียวก็กลับออกมาแล้ว คงจะไม่ได้เรื่องอีกตามเคย เสด็จพี่ พวกเขาไม่ได้ตั้งใจเป็นแน่ ข้าเองก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด พวกเขารับใช้พวกเรามานาน ท่านอย่าถือสาเลย"

หยางเฉิงเอ่ยด้วยท่าทีร้อนรน หยางจิ่งที่เห็นเช่นนั้นแทบอยากจะลุกขึ้นตบมือให้หยางเฉิงและบอกว่า เจ้าช่างเสแสร้งได้อย่างแนบเนียนยิ่งนัก หลังจากนั้นก็ยกเท้าถีบน้องชายบัดซบผู้นี้ออกไปจากศาลารับลมเสีย

แต่เขาต้องอดทนไว้ ทั้งที่อยากทุบตีหยางเฉิงใจจะขาด!!!

"เสด็จพี่"

"ช่างเถิด ข้าไม่ได้สนใจมานานแล้ว คำพูดเหล่านั้นข้าชินชาเสียแล้ว แต่ข้าขอบใจเจ้ามากนะที่มาบอกข้า ขันทีพวกนั้นคงเห็นว่าระยะนี้ข้าไม่ได้ทุบตีพวกเขากระมัง จึงมีความกล้าขึ้นมา โอ้ว น้องรอง ข้าคล้ายเห็นตัวอันใดไม่ทราบได้มันเกาะหลังเจ้า อยู่นิ่ง ๆ ก่อน"

"โอ๊ะ!!!"

หยางเฉิงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อถูกหยางจิ่งใช้มือตีเข้ามาที่กลางหลังของเขาอย่างเต็มแรง เขาแทบจะสำลักชาร้อนออกมาอยู่แล้ว

หยางเฉิงลอบกัดฟันกรอด นึกอยากจะต่อยหน้าหยางจิ่งสักครา แต่ทว่าเมื่อได้เห็นหน้าตาของหยางจิ่งดูไม่มีทีท่าว่าจะกลั่นแกล้งเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจึงต้องระงับโทสะตนลงท้องไปเสีย

หยางเฉิงข่มโทสะตนก่อนจะจ้องมองหยางจิ่งด้วยความสงสัย ทุกคราที่หยางจิ่งรู้ว่ามีคนต่อว่าตนลับหลัง จะต้องไปจัดการคิดบัญชีกับคนผู้นั้นด้วยการสั่งโบยจนตาย 

แต่ครานี้กลับบอกว่าช่างมันเถิด อีกทั้งยังรั้งรอเวลาอีกด้วย

หยางเฉิงพยายามเก็บท่าทีสงสัยเอาไว้ หยางจิ่งยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนจะยกยิ้มมุมปากตนคราหนึ่ง

อีกไม่นานเจ้าจะโดนมากกว่าตบหลังเป็นแน่!!!

หยางเฉิงยกถ้วยชาขึ้นดื่มอีกครา ก่อนจะเอ่ยกับหยางจิ่ง

"เสด็จพี่ทรงมีเมตตานัก ไม่เอาความกับขันทีต่ำต้อย อีกทั้งยังห่วงใยน้องชายเช่นข้าอีก หากเสด็จพ่อรู้จะต้องทรงดีพระทัยเป็นแน่"

โจวหว่านหรูลอบเบ้ปากคราหนึ่ง ดูก็รู้แล้วว่าหยางเฉิงกัดฟันเอ่ยออกมา!!!

ให้ตายเถิด!! หยางจิ่ง เหตุใดท่านไม่ตบที่กลางศีรษะเขาเลยเล่า!!!

แม้ในใจจะเกลียดชังหยางเฉิงเพียงใด แต่เรื่องที่พี่น้องกำลังเล่นสงครามประสาทกัน นางคงจะไม่ยุ่ง ยามนี้นางจะต้องเริ่มต้นหาที่ทางสักที่เพื่อพาตระกูลโจวของนางหลบหนีจากการนองเลือดที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้

เวลาผ่านล่วงเลยไปราวครึ่งชั่วยาม โจวหว่านหรูเห็นว่าตนออกมานานมากแล้ว จึงขอตัวกลับก่อน ระหว่างทางที่นางกำลังจะเดินกลับที่พักของตนนั้นก็พบกับเจียงหมิงเจ๋ออีกครั้ง

โจวหว่านหรูอยากจะหันหลังเดินหนีเหลือเกิน แต่ทว่านางทำเช่นนั้นไม่ได้ ทางนี้คือทางเดียวที่นางจะสามารถเดินกลับที่พักได้ มันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงทำเป็นไม่สนใจเขา แต่ทว่าเพราะนางรีบร้อนเกินไปจนไม่ทันระวัง จึงเดินสะดุดก้อนหินและล้มลงไปนั่งที่พื้นหญ้าทันที

โจวหว่านหรูลอบสบถด่าทอตนเองในใจเป็นพันครั้ง

ให้ตายเถอะ!!! เดินมาครึ่งค่อนวันไม่ล้ม แต่มาล้มเวลานี้

เจียงหมิงเจ๋อเอียงคอมองโจวหว่านหรูคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับแม่นมของตน

"ไปช่วยพยุงคุณหนูท่านนั้นเถิด"

"เพคะองค์ชาย"

แม่นมรีบเข้ามาช่วยประคองโจวหว่านหรูทันที โจวหว่านหรูยิ้มให้แม่นมผู้นั้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"ขอบพระทัยองค์ชายเพคะ"

เจียงหมิงเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตนพลางไอออกมาอย่างหนัก

โจวหว่านหรูที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ครุ่นคิดในใจ

ความชั่วติดคอหรือไร จึงไอไม่หยุดเช่นนั้น?

แม้ในใจจะลอบก่นด่าเขา แต่ว่าโจวหว่านหรูกลับมีสีหน้าปกติยิ่ง เจียงหมิงเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ คราหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นจับที่กลางอกของตน คล้ายคนเหนื่อยหอบ ก่อนจะหันมาเอ่ยกับโจวหว่านหรู

"คุณหนูท่านนี้รู้ได้เช่นไรว่าข้าคือองค์ชาย"

โจวหว่านหรูแสร้งยิ้มให้เจียงหมิงเจ๋อเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

"สถานะของท่านเป็นที่ล่วงรู้กันทั่วทั้งเมืองหลวงแคว้นเป่ยฉิน อีกอย่างที่วังหลวงแห่งนี้มีองค์ชายเพียงสองพระองค์ ซึ่งหม่อมฉันเคยพบหน้าพวกเขามาแล้ว เพียงได้เห็นพระองค์ หม่อมฉันก็คาดเดาได้แล้วว่าพระองค์คือผู้ใดเพคะ"

"แม่นางช่างฉลาดยิ่งนัก"

โจวหว่านหรูเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อ นางไม่อยากจะสนทนากับเจียงหมิงเจ๋อมากนัก จึงขอแยกตัวออกมาทันที

เจียงหมิงเจ๋อมองตามโจวหว่านหรูไปจนลับสายตา ก่อนจะเก็บสายตาตนกลับมา พลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก 

คิดว่าเขาสังเกตท่าทีนางไม่ออกหรือ 

ท่าทีรังเกียจแต่เก็บอาการนั่นมันคือสิ่งใดกัน?

นี่เขาพบคนที่เสแสร้งเก่งเช่นเดียวกับเขาแล้วใช่หรือไม่

น่าสนใจไม่น้อยเลย