บทที่ 12 สหายเล่าเรียน

ด้านหยางเฉิงนั้นหลังจากที่แยกตัวออกมาจากหยางจิ่งแล้ว เขาจึงมุ่งหน้ามาที่ตำหนักของฉินกุ้ยเฟยมารดาของตน ฉินกุ้ยเฟยที่เห็นว่าลูกรักมาหาก็ดีใจไม่น้อย รีบให้นางกำนัลนำชาร้อนและของว่างมาให้หยางเฉิง ก่อนจะไล่เหล่าข้ารับใช้ออกไปด้านนอกจนหมด เมื่อในตำหนักเหลือเพียงพวกนางสองคนแม่ลูกแล้ว นางจึงเอ่ยถามหยางเฉิงทันที

"ผู้ใดทำให้อาเฉิงของแม่อารมณ์เสียมากัน"

ฉินกุ้ยเฟยเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปจับไหล่บุตรชายของตนอย่างรักใคร่ หยางเฉิงในยามนี้นั้นสลัดทิ้งท่าทีองค์ชายรองผู้สง่างามและจิตใจดีออกไปจนหมดสิ้น แววตาของเขาดุดัน เขากำมือตนเองแน่น ก่อนจะเอ่ยกับมารดาของตน

"เสด็จแม่ ข้าเกลียดหยางจิ่ง!!!"

"ช้าก่อน อย่าส่งเสียงดังไปสิ ใจเย็น ๆ ไหนเล่าให้แม่ฟังซิ"

หยางเฉิงควบคุมตนเองไม่อยู่แล้ว เขาอยากจะหาใครสักคนมาระบายความเกลียดชังนี้ออกไป

"อาเฉิง"

"เสด็จแม่ หยางจิ่งดูแปลกไปพ่ะย่ะค่ะ ลูกพูดจายุแยงให้มันโมโหเหมือนทุกครา แต่ทว่าครั้งนี้มันกลับไม่ใส่ใจ อีกทั้งยังดูสนิทสนมกับหยางจินจินอีกด้วย"

ฉินกุ้ยเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ระยะนี้นางไม่ได้ใส่ใจหยางจิ่งเท่าใดนัก แม้เขาจะมาพบนางแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีแปลกไปมิใช่หรือ

"เจ้าแน่ใจหรือ"

"เสด็จแม่คิดว่าลูกโกหกหรือ!!!"

"ไม่ใช่เช่นนั้น อาเฉิง เจ้าอย่าโมโหเลยนะลูก"

เมื่อเห็นว่าหยางเฉิงใกล้จะอาละวาดอีกครา ฉินกุ้ยเฟยจึงรีบเอ่ยทัดทานบุตรชายของตนทันที

"เสด็จแม่ เมื่อใดหยางจิ่งจะตาย ข้าทนเห็นท่านเอาใจใส่มันอีกต่อไปไม่ได้แล้ว!!!"

"อย่าคิดมากไปเลย เจ้าต้องอดทนนะ มิเช่นนั้นการใหญ่จะไม่สำเร็จ"

ฉินกุ้ยเฟยพยายามปลอบโยนหยางเฉิงให้เขาใจเย็นลง ก่อนจะครุ่นคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมา

เดิมทีนี่คือแผนการของนาง นางต้องการให้หยางจิ่งไม่รักพี่น้อง ไม่รักผู้ใด ไม่เห็นหัวใคร ซึ่งหยางจิ่งก็เชื่อฟังที่นางสอนสั่ง แต่เหตุใดระยะนี้วังหลวงจึงดูสงบผิดแปลกไปเล่า

หรือว่านางละเลยสิ่งใดไป คงเพราะนางมัวแต่วุ่นวายกับการหาคนสนับสนุนให้หยางเฉิงเป็นองค์รัชทายาท จึงไม่ทันได้สังเกตท่าทีที่แปลกไปของหยางจิ่ง

"เสด็จแม่"

"หืม"

ฉินกุ้ยเฟยที่ได้ยินหยางเฉิงร้องเรียก จึงหันมามองบุตรชายตนด้วยความรักใคร่

"ลูกจะได้เป็นองค์รัชทายาทใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น"

เมื่อได้ยินมารดาให้คำสัญญาเช่นนั้น หยางเฉิงก็พยักหน้าเล็กน้อย อารมณ์ขุ่นมัวในใจเมื่อครู่พลันเบาบางลงไปไม่น้อย เมื่ออารมณ์เริ่มสงบลง เขาจึงเอ่ยกับมารดาของตนทันที

"เสด็จแม่ ลูกพบกับสตรีที่ถูกตาต้องใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ ลูกชอบนางตั้งแต่แรกเห็น"

ฉินกุ้ยเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอ่ยถามหยางเฉิงทันที

"นางคือผู้ใดกัน?"

"คุณหนูโจว โจวหว่านหรู บุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่โจวพ่ะย่ะค่ะ"

ฉินกุ้ยเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดบางอย่างขึ้นมาได้

ตระกูลโจวคุมกองทัพทหารหลายแสนนาย อีกทั้งยังเป็นคนที่ฝ่าบาททรงไว้วางพระทัย หากหยางเฉิงได้เกี่ยวดองกับตระกูลโจว ย่อมจะส่งเสริมอำนาจไม่น้อยเลย หากใช้ตระกูลโจวเป็นเครื่องมือเพื่อเดินไปสู่อำนาจสูงสุดได้ก็คงจะนับว่าเป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่ง แต่ทว่าวิธีนี้ออกจะเสี่ยงไปเสียหน่อยสำหรับบุตรชายของนางที่เป็นเพียงองค์ชายรอง แต่ถ้าแผนการลุล่วงก็นับว่าคุ้มค่ากับสิ่งที่จะแลก

แต่เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ ต้องห้ามให้มีพิรุธเป็นอันขาด และอีกอย่างในใจของนางก็มีสตรีที่หมายตาเอาไว้ในใจอยู่แล้ว นั่นก็คือมู่จั่วหลาน หลานสาวของท่านราชครูซึ่งเป็นที่นับหน้าถือตาในหมู่บัณฑิตชั้นสูง หากมีเหล่าบัณฑิตซึ่งเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นคอยสนับสนุน แน่นอนว่าย่อมต้องมั่นคงมากกว่าตระกูลโจวที่เป็นเพียงขุนนางฝ่ายบู๊หลายเท่าตัวนัก

"อาเฉิง เช่นนั้นเรารออีกสักระยะเถิด"

"เหตุใดต้องรอ เสด็จแม่ต้องไปสู่ขอนางให้ข้าสิ!!!"

"แม่รู้แล้ว แต่เราจะรีบร้อนไม่ได้ ต้องดูทางนั้นก่อนว่านางมีใจชอบพอเจ้าหรือไม่ หากนางไม่ยินยอม อาจส่งผลเสียแก่เจ้าได้นะ บางคราอาจจะทำให้เส้นทางสู่การขึ้นเป็นองค์รัชทายาทของเจ้าสั่นคลอนเอาได้"

หยางเฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"เช่นนั้น ข้าจะทำให้นางหลงรักข้าให้ได้"

"อาเฉิง แต่งภรรยาย่อมต้องแต่งสตรีที่เชิดชูเจ้าได้"

"นางนี่แหละที่ข้าหมายตาเอาไว้ ตระกูลโจวเรืองอำนาจในแคว้นเป่ยฉิน หากข้าแต่งกับนาง ตำแหน่งองค์รัชทายาทอาจจะตกเป็นของข้าในเร็ววัน เสด็จพ่อไว้ใจตระกูลโจวเช่นนี้ นี่นับว่าเป็นเรื่องดีมากเลยนะพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่"

ฉินกุ้ยเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง บุตรชายของนางผู้นี้นับว่าสติปัญญาตื้นเขินไม่น้อย คิดเพียงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แต่กลับไม่ได้คิดไปไกลมากกว่านั้น

แต่เอาเถิด ตราบใดที่นางยังอยู่ นางย่อมไม่ปล่อยให้หยางเฉิงกระทำการสิ้นคิดจนเสียการใหญ่เป็นแน่!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงรับปากหยางเฉิงไปอย่างส่ง ๆ เพียงเท่านั้น ก่อนจะเขียนจดหมายและให้นางกำนัลลอบนำไปส่งให้แก่คนผู้หนึ่งที่อยู่นอกวังหลวง

นอกวังหลวง

คนผู้นั้นหลังจากที่ได้อ่านจดหมายของฉินกุ้ยเฟยก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันไปเอ่ยกับคนสนิทของตนคราหนึ่ง

“จับตาดูหยางจิ่งทุกฝีก้าว ว่าเขาไปที่ใด ทำเรื่องใดบ้าง แล้วนำกลับมารายงาน”

“ขอรับนายท่าน”

เมื่อสั่งการเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยกจอกสุราขึ้นมาดื่ม พลางครุ่นคิดถึงเรื่องของหยางจิ่ง

หยางจิ่งโง่เขลาออกปานนั้น บางคราฉินกุ้ยเฟยอาจจะคิดมากไป เขารู้จักหยางจิ่งดี เป็นไปไม่ได้ที่หยางจิ่งจะกลับกลายเป็นผู้เป็นคนภายในชั่วข้ามคืน

แต่เขาก็จะไม่กระทำการย่ามใจ เขาวางแผนมาหลายปี ย่อมต้องระมัดระวังเป็นอย่างดี

ด้านโจวหว่านหรูที่กลับมาถึงที่พักแล้วก็ได้พบกับนางกำนัลน้อยนางหนึ่งที่มารอพบนาง เมื่อสอบถามก็ได้ความว่าวันนี้เฉินป๋อเหวินเดินทางเข้าวังหลวงมาพร้อมบิดาของเขา และได้ฝากของกินมาให้นาง ครั้งนี้เป็นผลไม้อบแห้งที่นางชอบ โจวหว่านหรูยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบพุทราแห้งขึ้นมากินอย่างมีความสุข

เฉินป๋อเหวินสหายรักกลับมาแล้ว

เวลาล่วงเลยผ่านไปจวบจนเข้าสู่วันที่ทางวังหลวงจะประกาศว่าผู้ใดจะได้รับเลือกให้เป็นสหายเล่าเรียนขององค์หญิง ในครั้งนี้ฮ่องเต้หยางหลิงไท่และฉินกุ้ยเฟยก็มาร่วมชมการคัดเลือกด้วย

ผลปรากฏว่า คุณหนูที่ได้รับการคัดเลือกมีด้วยกันสองคน คนแรกคือโจวหว่านหรู ส่วนคนที่สองคือมู่จั่วหลาน ฉินกุ้ยเฟยปรายตามองโจวหว่านหรูคราหนึ่ง ในใจนางพลันเข้าใจว่าเหตุใดหยางเฉิงของนางจึงอยากจะแต่งกับสตรีน้อยนางนี้จนไม่ฟังคำทัดทานของนาง

คงใช้ความงามยั่วยวนบุตรชายของนางเพื่อหวังจะปีนขึ้นที่สูงละสิท่า 

ฝันไปเถิด!!! เจ้าคือไพ่ในมือที่ข้าจะเอาไว้ใช้ปูทางให้บุตรชายของข้าเพียงเท่านั้น

โจวหว่านหรูถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง จากนี้นางคงต้องเข้าออกวังหลวงอยู่บ่อยครั้ง นางมีเวลาสองปีในการเข้าออกวังหลวง เมื่อใดที่นางอายุครบสิบห้าปีย่อมหนีไม่พ้นเรื่องการหาคู่ครองและแต่งงาน วังหลวงเองก็มีกฎว่าคุณหนูที่ได้รับเลือกเป็นสหายเล่าเรียนเมื่ออายุครบสิบห้าปีก็ไม่ต้องเข้าวังมาเล่าเรียนอีก ให้เตรียมตัวแต่งงานมีคู่ครองที่ดีตามที่บิดามารดาจัดแจงเสีย

ระยะเวลาสองปีนี้ ไม่แน่ว่านางอาจจะได้สืบรู้ความเป็นไปก่อนเกิดการกบฏในวังหลวง และหาทางหนีทีไล่ให้คนในตระกูลของนางได้

นับว่าเป็นงานยากไม่น้อยเลย

เมื่อผลการคัดเลือกเสร็จสิ้นแล้ว โจวหว่านหรูและมู่จั่วหลานก็ถูกเรียกตัวไปที่ตำหนักมังกรสวรรค์ เพื่อขอบพระทัยฮ่องเต้หยางหลิงไท่ ฮ่องเต้หยางหลิงไท่ที่รู้ว่านางคือบุตรสาวของสหายรักก็เมตตานางไม่น้อย

มู่จั่วหลานลอบเบ้ปากคราหนึ่ง ระหว่างที่เดินออกมาจากตำหนักมังกรสวรรค์ ยามนี้พวกนางต้องกลับจวนแล้ว อีกสามวันจึงจะเริ่มเข้าวังได้อีกครา 

ในขณะที่พวกนางเดินผ่านอุทยานหลวงก็พบกับหยางจิ่งและหยางเฉิงที่เดินผ่านมาพอดี โจวหว่านหรูทำความเคารพคนทั้งสองและไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก ต่างจากมู่จั่วหลานที่แอบส่งสายตาให้หยางจิ่งและหยางเฉิงเป็นระยะ

หากหนึ่งในองค์ชายถูกใจนาง นั่นก็นับว่าเป็นวาสนาของนางแล้ว

แต่ทว่าหยางจิ่งและหยางเฉิงกลับไม่สนใจนางเลยแม้แต่น้อย สายตาของบุรุษทั้งสองกลับมองแต่โจวหว่านหรู

"จะกลับแล้วหรือ?"

หยางจิ่งเอ่ยถามขึ้นมาก่อน โจวหว่านหรูยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

"เพคะองค์ชายใหญ่"

"กลับดี ๆ เล่า"

"เพคะ"

หยางเฉิงรีบก้าวเดินเข้ามาหวังจะพูดคุยกับโจวหว่านหรู หยางจิ่งที่ได้เห็นเช่นนั้นก็แอบยกเท้าเตะก้อนหินเข้าไปที่เท้าของหยางเฉิงจนเขาสะดุดล้ม ถลาเข้าไปกอดมู่จั่วหลานต่อหน้านางกำนัลและขันที

หยางจิ่งลอบขบขันคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

โน่น!! คู่ของเจ้ายืนเสนอหน้าอยู่นั่น

โจวหว่านหรูมองหยางเฉิงและมู่จั่วหลานด้วยแววตาที่เรียบเฉย ในขณะที่หยางเฉิงตกใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก คิดอยากจะผลักมู่จั่วหลานออก แต่ยามนี้มีคนมองดูอยู่มากมายนัก เขาทำเช่นนั้นย่อมไม่ดีเป็นแน่

ภาพลักษณ์ที่เขาสร้างขึ้นมาจะต้องมาพังลงเพราะเรื่องเพียงเช่นนี้ไม่ได้

โจวหว่านหรูคร้านจะสนใจเรื่องไร้สาระเหล่านี้อีก นางจึงเดินออกจากวังหลวงทันที หยางจิ่งเองก็กลับตำหนักของตนเช่นเดียวกัน ด้านมู่จั่วหลานก็เขินอายจนหน้าแดง นางเริ่มรู้สึกว่าหยางเฉิงหล่อเหลาไม่น้อย ยิ่งได้มองใกล้ ๆ ก็ยิ่งชวนหลงใหลยิ่งนัก

แต่ทว่าหยางเฉิงกลับลอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด่าทอมู่จั่วหลานในใจ

สตรีชั่วนางนี้เลิกกอดข้าสักทีเถิด!!!