บทที่ 36 ข้อตกลงใหม่เด็กสาวทำหน้าบึ้งแล้วแกะมือหนาออกจากข้อมือตัวเอง เธอมองหน้าบดินทร์โดยที่ไม่เอ่ยอะไรแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมเบาๆจนกระทั่งเห็นแผลเป็นบนศีรษะข้างขวาของบดินทร์"รอยแผลนี่เกิดจากความใจร้อนใช่ไหม""อืม""แล้วทำไมไม่บอกให้เพื่อนไปช่วย ทำไมต้องทำแบบนั้นคนเดียว""เจ็บคนเดียวเพื่อนก็ดูแลได้ แต่ถ้าเจ็บกันหมดทุกคนใครจะมาดูแล" แป้งปั้นยอมกับคำตอบของบดินทร์ เธอพ่นลมหายใจออกเบาๆ แล้วผละมือออกจากศีรษะบดินทร์แต่ทว่าเขากลับจับมือเธอไว้แน่น "บางทีเรื่องทุกอย่างมันก็ควรจบที่คนคนเดียว""แป้งว่า.." แป้งปั้นสบตากับบดินทร์อีกครั้ง เธอชักมือกลับมาวางข้างลำตัว แล้วจึงหันมาหยิบเอาหนังสือและกระเป๋าสะพาย "แป้งจะกลับบ้านแล้ว พี่ดินกลับไปเถอะ วันนี้แป้งให้คนที่บ้านมารับแล้วค่ะ" บดินทร์ถอนหายใจ ก่อนที่จะคว้าแขนแป้งปั้นแล้วพาเธอเดินออกมาจากตรงนั้น เดินตรงไปหารถมอเตอร์ไซค์คู่ใจเขา"อยู่นิ่งๆ""พี่ดินทำตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้นะ แป้งไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะให้พี่สั่งทำอะไรก็ได้""อย่าดื้อ""พออธิบาย พอพูดอะไรก็ว่าแป้งดื้อ เมื่อคืนก็รอแล้วก็ไม่โทรมาหา พี่เป็นคนยังไงกันแน่" สุดท้ายแล้วแป้งปั้นก็ยอมพูดว่าจริงๆ แ
บทที่ 37 เลือดบริสุทธิ์วันต่อมา17:00บดินทร์มารับแป้งปั้นมาเดินห้างตามที่สัญญากับเธอไว้ แป้งปั้นจูงมือเขาเดินไปที่ร้านไอศกรีม เธอสั่งไอศกรีมมาสองอันแล้วยื่นให้บดินทร์"ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ""แล้วผู้ใหญ่กินไอติมไม่ได้เหรอ" เธอถามกลับทันที บดินทร์ถอนหายใจแล้วรับไอศกรีมมากัดกิน แป้งปั้นอมยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาบีบแก้มบดินทร์ "ไม่ดื้อแบบนี้น่ารักมากค่ะ""ใครดื้อ เธอต่างหากที่ดื้อ" บดินทร์เบี่ยงตัวหลบมือแป้งปั้น ก่อนจะจูงมือเธอเดินไปที่ตู้คีบตุ๊กตา เขาอมยิ้มแล้วหันมาถามคนตัวเล็ก "อยากได้ไหม ฉันคีบเก่งนะ""ไม่ค่อยอยากได้เท่าไหร่ แต่ถ้าพี่ดินคีบให้ก็ได้ค่ะ เอาก็ได้" เด็กสาวพยักหน้าให้แล้วยืนลุ้นอยู่ข้างๆ บดินทร์ เขาคีบตุ๊กตาหมีให้เธอได้หนึ่งตัว"เป็นไง เอาอีกก็ได้นะ" บดินทร์เลิกคิ้วให้อย่างภูมิใจแล้วหันมาคีบตุ๊กตาอีกหนึ่งตัว แป้งปั้นยิ้มจนตาหยีรับตุ๊กตามากอดไว้ทั้งสองตัว"เก่งอย่างที่บอกจริงๆ ด้วย" เด็กสาวปรบมือให้ชายหนุ่มก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปนั่งที่ม้านั่งหน้าร้านอาหาร บดินทร์เอานิ้วจิ้มตุ๊กตาในอ้อมแขนเด็กสาว"อยากมาอีกก็บอก จะพามาเอง..แล้วไม่ซื้ออะไรเหรอ" บดินทร์ถามพร้อมกับหยิบกระเป๋าสตางค์อ
บทที่ 38 ลึกซึ้งแป้งปั้นเบือนหน้าหลบสายตาที่บดินทร์มองมา เธอเผลอครางเบาๆ เมื่อถูกความคับแน่นเล่นงาน ทั้งรู้สึกเจ็บแสบและรู้สึกแปลกๆ"อืม.." บดินทร์ครางเบาๆ ก่อนที่จะเร่งจังหวะการกระแทกกระทั้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แป้งปั้นหลับตาแน่น เปล่งเสียงครางออกมาสุดเสียงด้วยความเจ็บปนเสียวจากการปรนเปรอของชายหนุ่ม"พี่ดิน..อื้อ~ แป้งรู้สึกแปลกๆ อ๊า~" เด็กสาวตวัดแขนขึ้นมากอดชายหนุ่มไว้หลวมๆ จังหวะการกระแทกกระทั้นที่หนักหน่วงขึ้นทำให้เธอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกำยำจนเกิดรอยแผลเป็นทางยาว บดินทร์ขบกรามแน่น มองทางเชื่อมต่อของเขาและเธอด้วยความพอใจก่อนที่จะหยุดชะงัก "ทำไมเหรอคะ..อื้อ!!" แป้งปั้นเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อถูกความเสียวซ่านเล่นงาน จู่ๆบดินทร์ก็ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยจุดกระสันของเธอแล้วส่งนิ้วที่เปื้อนเลือดบริสุทธิ์เข้าปากอย่างหิวกระหายแป้งปั้นหลับตาพริ้มรับสัมผัสวาบหวามจากบดินทร์อย่างเต็มใจ แต่ตอนนี้ช่องทางรักเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากการถูกเสียดสีเป็นเวลานาน แถมเลือดแดงสดกับน้ำหล่อลื่นที่ภายในขับออกมายังเปรอะเปื้อนกลีบดอกไม้งามอวบนูนอีกปลายนิ้วแกร่งค่อยๆ ระรัวจุดกระสันแป้งปั้นแล้วลูบไล้เนินเนื้ออวบนูน สัมผั
บทที่ 39 แฟน=เมียบดินทร์แสยะยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีตลอดเวลาที่อาบน้ำ ภาพห้วงเวลาที่มีความสุขฉายเข้ามาในหัวเขาตลอดเวลาจนไม่อาจหุบยิ้มได้"พี่ดิน" จู่ๆ แป้งปั้นก็เอ่ยเรียกเขา บดินทร์เอี้ยวหน้ากลับไปมองประตูห้องน้ำซึ่งเป็นกระจกฝ้า เห็นเงาแป้งปั้นยืนอยู่หน้าประตูก็รีบขานรับ"มีไร""แป้งหิวข้าวค่ะ""อืม เดี๋ยวทำให้กิน""ค่ะ" เมื่อได้คำตอบแล้วแป้งปั้นก็เดินมานั่งลงบนเตียงนอนที่เพิ่งผ่านศึกมาเมื่อครู่ เธอดึงผ้าห่มผืนหนามาห่อตัวเองไว้ นั่งทำตาปริบๆ สลับกับทำหน้าเหยเกเมื่อตอนที่ขยับตัว ใจกลางความเป็นสาวเธอร้าวระบมและยังแสบๆ คันๆ "ถ้าคุณพ่อรู้เรื่องเรากับพี่ดิน พี่ดินจะถูกยิงไหมเนี่ย ไหนจะพี่อชิ ไหนจะคุณอาคนอื่นๆ อีก.." แป้งปั้นทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงวันที่ทุกคนรู้ความจริง แต่เธอไม่ทันได้มองว่าบดินทร์เปิดประตูออกมาแล้ว"ทำหน้าเศ้ราทำไม เสียใจที่ทำได้ไม่นานเหรอ""อะไร แป้งแค่เป็นห่วงพี่ดินต่างหาก ถ้าคุณพ่อกับคุณอารู้พี่ดินตายคาตีนแน่""พ่อกับอาโหดเหรอ" บดินทร์ถามหน้านิ่ง แป้งปั้นเม้มริมฝีปากแล้วคลี่ยิ้มบางๆ อย่างนึกสนุก เธอส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่โหดค่ะ ไม่มีใครโหดเลย""อืม รอยยิ้มเธอมันโหดกว่าคำพูดอ
บทที่ 40 หวงคนตัวเล็กเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยิน เธอผลักหน้าบดินทร์ออกแล้วรีบเดินไปเก็บชุดนักเรียน บดินทร์แค่นหัวเราะตามหลังอย่างพอใจ เมื่อแป้งปั้นเก็บเสื้อผ้าและเปลี่ยนชุดเสร็จเขาก็ไปส่งเธอที่บ้าน"ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้รึไง" บดินทร์ว่าให้เสียงเข้มเมื่อถอดหมวกกันน็อกออกแล้วแป้งปั้นยังทำหน้าบึ้งตึง หัมคิ้วมนย่นเข้าหากันยุ่งแล้วสะบัดหน้าหนี"บอกว่าจะมาเองไงคะ พี่ดินดื้อกับแป้งอีกแล้วนะ""ดื้อแล้วจะทำอะไร จะลงโทษเหรอ?" บดินทร์แกล้งถามแป้งปั้นทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ทำอะไรหรอก แต่ทว่าเขาคิดผิด แป้งปั้นกระตุกยิ้มแล้วหันหลังเดินเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่บอกกล่าวบดินทร์สักคำ "ยัยเด็กดื้อ" อันธพาลหนุ่มยิ้มบางๆ แล้วขับรถออกมาจากหน้าบ้านแป้งปั้นเบิร์ดนั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาพ่นควันบุหรี่ออกจากปากขณะที่สายตาจับจ้องไปที่คนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางหวาดกลัวของแป้งปั้นทำให้ผู้เป็นพ่อจับผิดได้ทั้งที่ไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร"ไหนลองอธิบายให้พ่อฟังหน่อยสิ ว่าไอ้หนุ่มขับบิ๊กไบก์มันเป็นใคร แล้วทำไมลูกกับมันต้องตัวติดกันขนาดนั้น""คะ..คุณพ่อให้คนตามแป้งตลอดเลยเห
บทที่ 41 อยากเป็นคนที่ดีขึ้น"..!!" โอโซนชี้หน้าบดินทร์กับแป้งปั้น สีหน้าเขาตอนนี้ทั้งอึ้งทั้งไม่อยากเชื่อกับหูตัวเอง "มึงกับ..น้องแป้งเป็นแฟนกัน?" เขาเอ่ยถามอีกครั้ง"อืม""ให้ตายเถอะ กูคนเดียวไหมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไอ้เหี้ยขุน มึงรู้ไหมเนี่ย" โอโซนหันมาถามขุนเขาเสียงเข้ม ขุนเขาพยักหน้าหงึกๆ แล้วชูนิ้วชี้ขึ้น"คนแรกเลย""หือ กูตกข่าวได้ไงก่อน""มึงไม่ได้ตกข่าวหรอก แต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้" บดินทร์พูดขึ้นบ้าง ขุนเขาพยักพเยิดหน้าเบาๆ กับสิ่งที่บดินทร์พูด"กูกับไอ้ขุนรู้กันสองคน?""อืม""ว้าว..แอบมาคบกันจนได้" โอโซนยิ้มให้แป้งปั้น"แต่มึงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นอีก เข้าใจไหม กูไม่อยากให้ใครรู้ว่ากูกับแป้งปั้นกำลังคบกันอยู่ ขอร้องมึงก็ได้ห้ามบอกใคร" ขุนเขาพยักหน้าให้โอโซนพลางทำท่ารูดซิปปาก โอโซนพยักหน้ารับหงึกๆ พร้อมกับทำท่ารูดซิปปากตามขุนเขาด้วย ไม่นานเพื่อนคนอื่นๆ ก็มาถึง"ทำไงถึงล้มแบบนี้วะเนี่ย แม่งกูเป็นห่วงแทบแย่" ปกป้องรีบเดินเข้ามาหาบดินทร์ตามด้วยปรินกับธันวา ทุกคนต่างทำหน้าเป็นกังวลที่เห็นเพื่อนบาดเจ็บแบบนี้"กูโอเค ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น แล้วพวกมึง..""ไอ้โชนโทรหา ถ้ามั
บทที่ 42 ความลับไม่มีในโลก"ปกติพี่ดินเป็นคนเลวเหรอ" แป้งปั้นนั่งลงบนเก้าอี้พลางเอียงคอมองหน้าบดินทร์อย่างสงสัย "หรือก่อนหน้านี้พี่ดินเป็นคนไม่ดีคะ แต่ก่อนหน้านี้พี่ดินนิสัยไม่ดี ปากร้ายด้วยนะ""หึหึ..เด็กโง่ ฉันหมายถึงอยากเป็นคนที่ดีพอให้พ่อเธอวางใจ ฉันเป็นผู้ชาย พอจะมองออกว่าพ่อเธอหวงเธอมากขนาดไหน และสายตาที่ท่านมองเธอก็มีแต่ความเป็นห่วง" บดินทร์จับมือแป้งปั้นไว้แน่นหมายจะยกขึ้นมาหอมแต่ก็คิดได้ทันว่าเพื่อนอยู่ด้วย "อยากกลับบ้านไหม ฉันไม่เป็นไรมากแล้ว อยู่กับหมอไม่ต้องห่วงหรอก""ไม่อยากกลับตอนนี้ค่ะ""ทำไม ไม่กลัวพ่อดุเอาเหรอ""ไม่กลัวค่ะ คุณพ่อเข้าใจแป้ง" บดินทร์ถอนหายใจเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดอะไรเลย เข้าใจความรู้สึกของพ่อแป้งปั้นดีด้วยซ้ำว่ากำลังคิดอะไรอยู่"ฉันไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกลดลง เธออย่าเอาแต่ใจจนลืมไปว่าพ่อเธอก็เป็นห่วงเธอนะ เข้าใจไหม""พี่ดิน..ไม่ได้อยากให้แป้งอยู่เป็นเพื่อนเหรอ""อยากให้อยู่ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอทะเลาะกับพ่อ แต่ฉันรู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน และเธอก็ห้ามทำให้พ่อตัวเองผิดหวัง เข้าใจไหม""ค่ะ แป้งเข้าใจแล้ว แป้งจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง แต่แป้งก็จะไม่ท
บทที่ 43 ณดลบดินทร์ได้แต่ทำหน้าระอาใจใส่เพื่อนๆ ต่างจากปกป้องกับปรินที่เดินเข้ามามองหน้าเขาด้วยความตื่นเต้น"นี่มึงกับน้องแป้ง…""อืม" บดินทร์ยอมรับตรงๆ แล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนอย่างเป็นคำสั่งให้พวกเขาออกไปให้ห่างจากเตียงผู้ป่วย "กูกับแป้ง เราสองคนกำลังศึกษาดูใจกันอยู่""ว้าว! สวยหรูมาก หมายถึงคำพูดมึงอะ ถึงว่าช่วงนี้เปลี่ยนไปแปลกๆ" ธันวาปรบมือให้เบาๆ แล้วส่งยิ้มให้แป้งปั้น"พี่ๆ อย่าแซวพี่ดินเลยนะคะ" ทันทีที่แป้งปั้นเอ่ยขอทุกคนก็หุบยิ้มแล้วมองหน้าเธอ ก่อนจะหันมาทำหน้านิ่งใส่บดินทร์แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน"นี่น้องแป้งขอไว้หรอกนะ ไม่งั้น…ยันลูกบวช" พูดจบก็หัวเราะลั่นจนบดินทร์ทนไม่ได้จับหมอนเขวี้ยงใส่"แรงเยอะแบบนี้สงสัยหายดีแล้วมั้งเนี่ย" ขุนเขาพูดกลั้วหัวเราะแล้วหลบไปนั่งบนโซฟา ตามด้วยโอโซนกับปรินที่รีบปลีกตัวไปนั่งเบียดกันบนโซฟาตัวเดียว ธันวากับปกป้องยิ้มให้กันเล็กน้อยแล้วนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย มองหน้าบดินทร์ด้วยสีหน้ากวนๆ"วันนี้ก็คงได้กลับบ้านแล้วนะคะ""พี่ว่าแบบนั้นแหละ แต่ตอนนี้คงอยากให้น้องแป้งป้อนข้าวอยู่แน่ๆ" โอโซนเอ่ยแซวแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่บดินทร์ แป้งปั้นยิ้มบางๆ เธอเอี้ยว