บทที่ 2 เช้าอันวุ่นวาย 50%

ขณะคนที่กำลังถูกพูดถึงขยับตัวอย่างขี้เกียจ ก่อนจะตบศีรษะตัวเองเบา ๆ ทั้งที่ยังไม่ลืมตา อาการเมาแฮงค์กำเริบทันทีที่รู้สึกตัว ตามด้วยอาการมึนหัววิงเวียนผะอืดผะอม ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งของพื้นที่นอนอยู่ แต่เธอก็ต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อมีแสงสีขาวสาดส่องเข้าตาอย่างกะทันหัน

มือบางลูบลงบนที่นอนแม้จะปูผ้านวมแต่ก็ไม่ได้นุ่มเหมือนนอนบนฟูกอย่างที่เคยนอน แถมกลิ่นผ้านวมก็เป็นกลิ่นหอมในแบบที่ไม่คุ้นเคย มันไม่ใช่กลิ่นกุหลาบที่เธอชอบใช้ แต่เป็นกลิ่นลาเวนเดอร์อ่อน ๆ

หญิงสาวตั้งสติที่ยังมึนงงแล้วลืมตาขึ้นก่อนจะกะพริบตาถี่ ๆ เมื่อรอบข้างไม่คุ้นตาสักนิด เธอนอนอยู่ข้างเตียง บนพื้นปูด้วยผ้านวมสีเทา ผ้าห่มลายสก็อตสีน้ำตาลเข้มสลับขาว เธอลุกขึ้นนั่งหันไปทางฝั่งซ้ายมือเป็นเตียงนอนขนาดห้าฟุตซึ่งปูไว้อย่างดี ด้วยผ้านวมสีเทาเข้ม ลักษณะการปูเหมือนกับการปูเตียงแบบโรงแรม บนเตียงเรียบตึงราวกับไม่มีใครเคยนอนมาก่อน ทุกอย่างในห้องสะอาดสะอ้านไม่มีสิ่งใดเกะกะสายตา

ฝั่งขวามือเป็นหน้าต่างกระจกที่แสงจากข้างนอกส่องจ้าเข้ามา ผนังส่วนที่ติดกับกระจกเป็นตู้และชั้นวางของทำด้วยไม้เป็นแบบบิลต์อินติดผนัง ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ หนังสือเล่มหนาโชว์สันปกทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษหลายเล่มวางเรียงกัน ดูลักษณะการแต่งห้องแล้วเหมือนกับห้องผู้ชายมากกว่าห้องผู้หญิง

“ที่ไหนเนี่ย หรือว่าห้องแม็กซ์” ความทรงจำอันพร่าเลือนของเธอเริ่มฟื้นคืน เมื่อย้อนกลับไปคิดว่าเมื่อคืนเธอไปงานเลี้ยงศิษย์เก่าที่โรงแรมแล้วก็ดื่มกินอย่างสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ก่อนจะโทร. ให้พี่ชายส่งคนมารับ และคนที่ไปรับเธอก็คือนภดลหรือแม็กซ์ น้องชายของเพียงฤดี เพื่อนสาวคนสนิทของเธอ ที่ตอนนี้แต่งงานกับคีรินพี่ชายของเธอไปเมื่อไม่นานมานี้

เมื่อคิดได้ว่าอาจจะเป็นห้องของนภดลเพราะห้องนี้มีลักษณะเป็นห้องไม้เหมือนกับบ้านไม้ของเพียงฤดีเธอก็ถอนใจโล่งอก จึงขยับตัวลุกขึ้นยืนช้า ๆ ไม่ให้ร่างกายซวนเซจนเกินไป แต่แล้วสายตาของเธอก็สะดุดอยู่ที่รูปถ่ายบนหัวเตียง จึงเดินไปหยิบมาดูให้ชัด ๆ แล้วภาพถ่ายที่เห็นก็ทำให้เธอนึกถึงการพบกันครั้งแรกระหว่างเธอกับผู้ชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน ว่าเขาเคยแย่งที่จอดรถ แล้วเธอก็ลงไปเคาะประตูรถเรียกให้เขาถอยไป แต่คนหน้าด้านกลับมาโวยวาย

‘คุณ ๆ คุณถอยรถออกเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ฉันจะจอดช่องนี้ ฉันจอดรออยู่ตั้งนานให้เขาถอยออก แล้วอยู่ ๆ คุณก็เข้ามาเสียบ คุณถอยไปเลยค่ะ’

‘อ้าว ผมไม่เห็นจริง ๆ ครับ ว่าคุณจอดรออยู่ แต่ตรงโน้นก็จอดได้ คุณไปจอดตรงโน้นดีไหมครับ’

‘ก็ฉันจองตรงนี้ก่อนแล้ว จอดรออยู่ตั้งนานให้เขาถอยออก นายตาบอดหรือไร้มารยาท หือ ถึงได้เข้ามาเสียบโดยไม่ดูให้ดีว่าฉันรอเข้าจอดอยู่ก่อน’

‘ก็ผมไม่รู้ไงว่าคุณจะเข้าจอด นึกว่าคุณก็จะออกเหมือนกันเลยรีบเข้ามา คุณเข้าไปจอดช่องโน้นไม่เร็วกว่าให้ผมถอยออกเหรอครับ’ เขาชี้ไปที่ช่องถัดไป

‘ไม่ ฉันจะจอดตรงนี้ ฉันจองก่อนก็ต้องได้จอด แล้วฉันก็ไม่ไปจอดตรงไหนทั้งนั้นถ้านายไม่ยอมถอยออกไป นายต้องถอยออกไปเดี๋ยวนี้’

‘เฮ้ย นี่มันตลาดนัดนะคุณ ไม่ใช่ที่จอดรถส่วนบุคคลที่คุณจะจองเป็นของตัวเอง หน้าตาก็ดีนะ แต่ทำไมนิสัยแย่แบบนี้ โวยวายอย่างกับผู้หญิงเสียสติ โอเค คุณจะจอดก็จอดไปเลย จอดทั้งชีวิตไปเลยก็ได้ ผมถอยให้ ถือซะว่าถอยให้คนบ้าก็แล้วกัน’ ว่าแล้วเขาก็ถอยรถออกแล้วขับออกไปทันที โดยไม่ได้ไปจอดที่อื่นอีก

แล้วเธอก็มาพบเขาอีกครั้งในงานแต่งงานของพี่ชายกับเพื่อนรักของเธอ ซึ่งเขาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ส่วนเธอก็มาเป็นเพื่อนเจ้าสาว เธอจำผู้ชายผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดงคนนี้ได้ดี ถ้าหากวันนั้นไม่ใช่วันแต่งงานของพี่ชาย เธอคงวีนแหลกไม่ไว้หน้าไปแล้ว

“นี่มันห้องนายเหรอ ไอ้หน้าวอก แล้วนายให้ฉันนอนข้างเตียงเนี่ยนะ เออ...แล้วกระเป๋า กระเป๋าฉันล่ะ” หญิงสาวก้มมองหากระเป๋าสุดหวง ก่อนจะเห็นกระเป๋าสตางค์ใบเล็กและของกระจุกกระจิกสองสามชิ้นกองอยู่ข้างหมอน

“กระเป๋า นายเอากระเป๋าฉันไปไหน ตายแล้ว ไอ้หน้าวอกนั่น มัน มันข่มขืนฉันแล้วขโมยกระเป๋าฉันไปแล้วแน่ ๆ สามแสน สามแสนเลยนะนั่น”

กรี๊ดดด!!!