บทที่ 1 นางหงส์ 40%

แท้จริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะคบหากับคนแบบนิสากรนัก เพียงแค่ถ้าหญิงสาวมีเงินซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอสักใบ ก็ถือว่าคุ้มกับค่านามบัตรใบละห้าบาทก็เท่านั้น เพราะความต้องการส่วนหนึ่งของเธอที่มาที่นี่ก็เพื่อเข้าสังคมกับเพื่อน ๆ เผื่อจะได้มีคอนเนกชันใหม่ ๆ ซึ่งจะช่วยเสริมธุรกิจที่ทำอยู่

เนื่องจากวางแผนว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านนานแล้ว จึงควรจะมาทำความสนิทสนมกับเพื่อน ๆ ไว้บ้าง เพราะเธอรู้ว่ามีเพื่อนหลาย ๆ คนที่ไปเรียนกรุงเทพฯ และกลับมาอยู่ที่บ้านกันค่อนข้างมาก เนื่องจากสภาพความเป็นอยู่ของคนที่นี่ก็ไม่ได้ย่ำแย่เหมือนในอดีตแล้ว

“นภา ๆ ทางนี้ ๆ” นภาธรหันไปยังเสียงเรียก เห็นกลุ่มเพื่อนสมัยมัธยมทั้งชายและหญิงกวักมือเรียกอยู่ที่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง เธอจึงเดินรัวเท้าเข้าไปหา

“บิว แบม แก้ว นิภา ดีใจจังได้เจอพวกเธอ เด พงศ์ อ้าว พี่ก้องก็มาด้วยเหรอคะ ดีใจจังที่ได้เจอ” เธอทักทายเพื่อนทั้งหกคนรวมทั้ง ก้องเกียรติที่เป็นรุ่นพี่เธอสองปี ซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมัธยมต้นมาด้วยกัน เสียงพูดคุยอย่างตื่นเต้นของกลุ่มเพื่อนที่แย่งกันพูดคุยก็เริ่มดังขึ้น

เพื่อนสาวของเธอต่างอยู่ในชุดสวยงามจนแทบจำกันไม่ได้ ขณะเพื่อนชายก็อยู่ในชุดสุภาพ บรรยากาศในงานเลี้ยงผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามา เริ่มมีนักดนตรีบรรเลงเพลงเบา ๆ คลอไปด้วย ระหว่างที่ยังไม่ถึงเวลาเปิดงาน

“ดีใจเหมือนกัน เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วนะ เธอไปเรียนกรุงเทพฯ ตั้งแต่เรียนจบ ม.3 เลยนี่” บิวหรือพริมา หญิงสาวในชุดสีครีมเอ่ยขึ้น

“แต่เธอก็ไปเรียนกรุงเทพฯ ตั้งแต่จบ ม.3 เหมือนกันนี่นาบิว แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ฉันได้ข่าวจากแบมว่ากลับมาอยู่บ้าน”

“ก็กลับมาได้สองปีแล้วละ ฉันเปิดร้านพรีเวดดิ้งอยู่ในตัวเมืองนั่นแหละ ตัวฉันออกแบบชุด ส่วนแฟนฉันน่ะเป็นตากล้อง ถ้าแกจะแต่งงานก็บอกฉันได้นะ ฉันบริการเต็มที่เลย” พริมาว่า

“โอ๊ย อย่าพูดเรื่องแต่งงานเลย ฉันจะอยู่สวย ๆ เริ่ด ๆ ให้ผู้ชายเสียดายเล่น” นภาธรว่าแล้วหัวเราะอย่างขบขัน

“แหม ๆ นภาถ้าเธอยังโสดก็มองเพื่อนเราบ้างก็ได้นะ เด พงศ์ กับพี่ก้องก็ยังโสดนะ” แบมหรือบัณฑิตาเพื่อนซี้สมัยเรียน ม.3 ของเธอเอ่ยแซว แล้วหันไปยังสามหนุ่มที่นั่งอยู่ เดชาผิวสองสีร่างท้วมเล็กน้อย ขณะที่พงศกรกับก้องเกียรติร่างสูงโปร่งแต่ก้องเกียรติจะผิวขาวกว่าพงศกร นภาธรหันไปหาเพื่อนชายทั้งสามคนก่อนจะว่า

“โอ๊ย สามคนนี้น่ะ ฉันตามส่องเฟซตลอด ดูเหมือนโสดแต่ไม่น่าจะสด นายเดนี่เปลี่ยนแฟนมาสามคนแล้วในหนึ่งปีที่ฉันแอดเป็นเพื่อน ส่วนพงศ์ก็ได้ข่าวว่าสาว ๆ ตามกันเกรียวเห็นเช็คอินในผับประจำ ส่วนพี่ก้องก็เพิ่งเลิกกับแฟนใช่มะ” เธอถามเสียงแผ่วลงเล็กน้อย

“แหม ตั้งแต่มีเฟซบุ๊กนี่ ชีวิตฉันเก็บความลับอะไรไม่ได้อีกเลย” เดชาว่าแล้วหัวเราะแก้เก้อ

“ก็มึงเสือกโพสต์ทุกเรื่องขึ้นเฟซนี่หว่า ดูอย่างพี่ก้องสิไม่ค่อยจะโพสต์ เลิกกับแฟนมาเป็นปี ฉันเพิ่งรู้ก็ตอนเห็นเหมยโพสต์ประกาศตัวว่าโสดนี่แหละ” พงศกรว่า

“ไอ้พงศ์มึงจะมาพูดเรื่องนี้ทำไมวะ พี่ก้องเขาเฮิร์ตอยู่”

“ไม่เป็นไร เด พี่ไม่เฮิร์ตข้ามปีอะไรขนาดนั้นหรอก เรื่องมันนานมาแล้ว เขาจะไปก็ปล่อยเขาไป ตอนนี้ชีวิตพี่ก็ไม่ได้แย่” ก้องเกียรติว่า ท่าทางของเขายังเป็นคนเงียบขรึมเช่นเดิม มีความจริงจังสมกับที่เป็นประธานนักเรียนมาตั้งแต่สมัยเรียน

“แล้วแก้วกับนิภาล่ะ เป็นยังไงบ้าง นั่งเงียบเชียวไม่คุยเลย” นภาธรถามเพื่อน

“ฉันก็รอให้พวกเธอพูดจบก่อน จะได้ถึงคิวฉันน่ะ แต่ฉันน่ะตามช่องยูทูปของแกอยู่นะนภา เดี๋ยวนี้ไฮโซ เป็นกูรูกระเป๋าแบรนด์เนม แฟนคลับมากมาย ฉันเห็นแล้วยังอิจฉาแกเลย อยากเป็นเนตไอดอลแบบแกบ้าง” ผกาแก้วว่า

“บ้า เน็ตไอดงไอดอลอะไรกันยายแก้ว ฉันก็ทำขำ ๆ เห็นเพื่อนทำช่องปลูกผักแล้วได้ตังค์ ฉันก็เลยลองทำบ้างแค่นั้นเอง ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเข้ามาดูเยอะแยะ ฉันก็เลยถือโอกาสหารายได้เอาเงินจากช่องยูทูปไปซื้อกระเป๋าใบใหม่แค่นั้นเอง ว่าแต่แกเถอะตอนนี้ทำอะไรอยู่” นภาธรถามเพื่อน

“ฉันก็กลับมาอยู่บ้านปีนึงแล้ว ชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ ไม่มีอะไรมาก เพิ่งลาออกจากงานที่ร้านอาหารแถวบ้าน ช่วงนี้ก็เกาะแม่กินมาเกือบเดือนละ พรุ่งนี้ว่าจะอัปเปหิตัวเองให้ออกไปสมัครงาน

ส่วนนิภาน่ะ อีกสามเดือนจะกลับมาอยู่บ้าน เห็นว่าเพิ่งลาออกจากงาน แต่เจ้านายขอให้อยู่ต่ออีกสามเดือนถึงจะกลับมาได้ ที่วันนี้มาได้เนี่ย ก็เพราะฉันไปเจอที่ตลาดเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เลยบังคับให้นางตอบรับบัตรเชิญเข้างานด้วย ต้องกล่อมแทบแย่กว่านางจะยอมมา ช่วงนี้นางกำลังทยอยขนของจากกรุงเทพฯ มาไว้ที่บ้านน่ะ เลยกลับบ้านได้บ่อย”

ผกาแก้วเอ่ยเสียงสดใสอย่างเคย เธอเป็นคนที่ดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรนัก นภาธรหันไปหาอรุณนิภา หญิงสาวใบหน้าหวานผมยาวตรงสลวย