บทที่ 1 นางหงส์ 80%

ชายหนุ่มร่างสูงกำยำนั่งดูข่าวอยู่ในห้องเล็ก ๆ ที่ทำด้วยปีกไม้ แม้เป็นห้องขนาดเล็กแต่ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เขาดูข่าวต่อมาอย่างตั้งใจเมื่อได้ยินเสียงประกาศจากผู้ประกาศข่าวชายว่า

“มาถึงข่าววงการรับเหมาก่อสร้างกันต่อครับ วงการรับเหมาก่อสร้างเป็นอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ของประเทศ ตอนนี้กำลังเจอปัญหาวิกฤตซ้อนวิกฤตจากปัญหาเศรษฐกิจตกต่ำเนื่องจากโควิด 19

จนกระทั่งถึงวิกฤตสงครามรัสเซีย-ยูเครน ทำให้ราคาเหล็กและวัสดุก่อสร้างอื่น ๆ ราคาสูงขึ้นมากกว่าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น เป็นผลให้บริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง บริษัท เอส.เค.คอนสตรัคชัน จำกัด (มหาชน) ประสบปัญหาขาดทุนอย่างหนักจากการรับเหมางานหลายโครงการจากหน่วยงานรัฐบาล ซึ่งข่าวนี้ก็ทำให้นักลงทุนเทขายหุ้นออกมาอย่างหนัก”

“อีกไม่นานแล้วครับคุณพ่อ พวกเขาจะได้รับการชดใช้” ชายหนุ่มพึมพำมองภาพที่เคลื่อนไหวอยู่บนจอแล้วยกมุมปากขึ้นอย่างสาแก่ใจ เมื่อข่าวนั้นจบลง ก่อนจะกดรีโมทปิดโทรทัศน์แล้วเปิดประตูเข้าห้องนอน

เขาล้มตัวนอนเพียงไม่นาน เสียงสมาร์ตโฟนที่อยู่บนหัวเตียงก็ดังขึ้น จึงเอื้อมมือไปควานหาต้นเสียงที่สั่นครืด ๆ อยู่บนตู้ข้างหัวเตียง แล้วหยีตาเพื่อดูหน้าจอให้ชัดว่าใครโทร. มาก่อนจะรับสาย

“ว่าไงครับ พี่คี ทำไมโทร. มาดึกป่านนี้” ปรัชญาเอ่ยถาม

“เป้ พี่ขอโทษนะโทร. มาตอนดึก ๆ พอดีน้องภาไปงานเลี้ยงศิษย์เก่าที่โรงแรมในเมืองน่ะ นายช่วยไปรับหน่อยได้ไหม ท่าทางจะเมา ขับรถกลับไม่ไหวแน่ ๆ” เสียงของคีรินตอบด้วยท่าทางกังวล

“ไปรับน้องสาวพี่คีเนี่ยนะ” ปรัชญาถามอย่างอึ้ง ๆ

“ใช่ พี่ก็ไม่รู้จะให้ใครไปรับแล้วจริง ๆ พี่ชลก็ไม่อยู่ เมื่อกี้โทร. ไปหาแม็กซ์แล้ว บอกให้เขาไปเป็นเพื่อนนาย จะได้ช่วยขับรถน้องภากลับ”

“ได้ครับพี่ แล้วพี่จะกลับเมื่อไหร่”

“พี่ออกจากงานเลี้ยงแล้ว กำลังขับรถกลับนี่ละ น่าจะถึงใกล้สว่างโน่นละ ยังไงก็ฝากนายด้วยนะ” คีรินตอบกลับมา

“ครับพี่” ปรัชญาถอนใจยาวหลังจากวางสาย ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะรีบไปรับโดยไม่รีรอเลย แต่สำหรับผู้หญิงที่ชื่อนภาธรเขาไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้นัก

แต่เมื่อความจำเป็นบังคับก็ต้องตัดใจลุกจากที่นอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดเสื้อเชิ้ตสวมกางเกงยีนส์ จัดผมให้เข้าทรงแล้วรีบคว้ากุญแจรถ ออกไปจากกระท่อมหลังน้อยในทันที

“แม๊กซ์ ๆ” เขาตะโกนเรียกคนที่อยู่ในบ้านไม้หลังเล็กที่ติดป้ายชื่อหน้าบ้านว่า บ้านสวนเพียงฤดี ซึ่งคีรินบอกว่าจะให้ไปเป็นเพื่อน นภดลออกมาจากบ้านทันทีที่เขาเอ่ยเรียก แล้วตามไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้ากระท่อมปีกไม้

“รู้ไหมเขาอยู่โรงแรมไหน เมื่อกี้พี่ก็ไม่ทันได้ถาม”

“อ้อ ผมรู้ครับ พี่คีรินบอกไว้แล้ว ผมเคยไปรับลูกค้าที่นั่นด้วย”

“งั้นนายบอกทางก็แล้วกัน” ปรัชญาว่าแล้วก็รีบหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถออกจากบ้านในทันที ราวยี่สิบนาทีต่อมาเขาก็มาถึงโรงแรม ดูป้ายหน้าโรงแรมที่เขียนบอกห้องจัดเลี้ยงก่อนจะเดินเข้าไป

ภาพที่เห็นตรงหน้าก็คือหญิงสาวที่นั่งหลับตาพริ้มหัวพิงเบาะ ขณะที่ภายในห้องนั้นเหลือคนเพียงไม่มากที่กำลังร้องคาราโอเกะกันอยู่ ส่วนโต๊ะที่เธอนั่งก็มีเพื่อนผู้หญิงอยู่อีกสี่คน และผู้ชายอีกสามคน

ปรัชญาหันไปยังนภดลก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่ายเป็นคนเข้าไปก่อน นภดลซึ่งรู้ดีว่าทั้งคู่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน จึงทำหน้าที่เข้าไปพากลับ

“พี่นภาครับ พี่คีให้มารับครับ” นภดลไปยืนข้างเก้าอี้ที่หญิงสาวร่างสวยนั่งสะลึมสะลืออยู่แล้วเอ่ยเรียก อีกฝ่ายปรือตาขึ้นมามอง

“อ้อ แม็กซ์เหรอ แม็กซ์สุดหล่อ มา...รับพี่แล้วเหรอออ” เมื่อเห็นว่าเป็นน้องชายของเพื่อนรักจึงหันไปบอกกับเพื่อน ๆ

“ฉันมีคนมารับแล้วพวกแก นี่น้องชายฉันเอง หล่อใช่ไหมล่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ ทุกคน” นภดลยกมือไหว้ทุกคนบนโต๊ะ

“อือ หล่อ ว่าแต่แกมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” เดชาถาม

“น้องชายเพื่อนนนน ก็เหมือนน้องชายเรา ใช่ม้ายยย” ตอบแล้วยิ้มหวานหยด

“งั้นกลับบ้านดี ๆ นะแก” อรุณนิภาโบกมือลา

“โอเค ๆ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อน กลับกันได้แล้วพวกแกน่ะ อย่ากินเยอะ เดี๋ยวมาววว มาวววไม่ขับจำไว้” สั่งเพื่อนเสร็จก็หันไปอุ้มกระเป๋าแสนรักเดินโซเซตามคนที่มารับ ท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆ ที่มองตามแล้วถอนใจอย่างหมดห่วง

ปรัชญามองร่างสวยในชุดราตรีหรูแต่สภาพที่เดินมาเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วถึงกับส่ายหน้าไปมา เขายอมรับว่าเธอเป็นคนสวย แต่ถ้าให้เลือกมาเป็นคู่ชีวิตผู้หญิงคนนี้ไม่ผ่านเกณฑ์ของเขาอย่างแรง

ผู้หญิงในสเปกของเขานั้นไม่ต้องสวยมากก็ได้ แต่ขอเป็นคนน่ารัก อ่อนหวาน เรียบร้อย พูดจาสุภาพไม่ขี้โวยวาย และที่สำคัญต้องไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด เพราะเขาเที่ยวผับมาเยอะ เห็นผู้หญิงแบบนี้อยู่ดาษดื่น จึงไม่รู้สึกน่าสนใจอีก เขาเห็นเธอหยิบกุญแจรถในกระเป๋าสีชมพูสดยื่นให้นภดลแล้วเอ่ยว่า

“แม็กซ์ นี่กุญแจรถพี่ เอา...รถพี่กลับ ส่วนรถแม็กซ์น่ะ...ทิ้งไว้ที่นี่แหละ เดี๋ยวค่อยกลับมาอาววว” บอกพลางทำคอง่อกแง่กเหมือนจะตั้งให้ตรงไม่ได้แล้ว นภดลรับกุญแจมาแล้วกดรีโมทเปิดประตูรถ

ก่อนจะหันมาประคองเจ้าของรถให้เข้าไปนั่งฝั่งผู้โดยสารด้านหน้า ซึ่งเมื่อรู้ตัวว่าได้อยู่ในรถของตัวเองแล้วก็หลับไปในทันใด ส่วนนภดลก้มมองเพื่อนพี่สาวแล้วปรับเบาะลง เพื่อให้เธอนอนหลับไปในรถได้สะดวก ก่อนจะอ้อมรถมาแล้วยื่นกุญแจให้ปรัชญา

“พี่เป้ขับแล้วกันครับ ท่าทางพี่นภาเหมือนหลับไปแล้ว ผมไม่กล้าขับรถพี่นภา ไม่ถนัดมือด้วย ขอขับรถพี่แล้วกัน ผมเคยขับ ถนัดกว่า” หนุ่มน้อยว่า ปรัชญารับกุญแจรถมา ก่อนจะยื่นกุญแจรถของตัวเองให้นภดล เขาถอนใจก่อนจะว่า

“งั้นเอารถไปจอดไว้ที่หน้าบ้านแม็กซ์แล้วกัน แม็กซ์จะได้รีบนอน พรุ่งนี้ก็ต้องเอารถพี่ไปรับนักท่องเที่ยวด้วยใช่ไหมล่ะ รถพี่คีก็ไม่อยู่ เดี๋ยวพี่พาเขาไปส่งที่บ้านพี่คีแล้วค่อยเดินกลับ”

“ครับ ก็ต้องลำบากยืมรถพี่เป้อีกนั่นละ เห็นพี่คีว่ารถคันใหม่ที่จองไว้กว่าจะได้ก็อีกอาทิตย์กว่า ๆ โน่นละครับ ต่อไปผมก็ได้ใช้รถคันเก่าของพี่คีไม่ต้องรบกวนรถพี่เป้แล้วละ” นภดลว่า เพราะหลังจากที่เขาต้องไปรับนักท่องเที่ยวมาพักที่รีสอร์ตของไร่คีรินบ่อย ๆ ทำให้คีรินตัดสินใจซื้อรถยนต์คันใหม่แล้วยกคันที่ใช้อยู่ปัจจุบันให้เขาใช้สำหรับรับลูกค้า