บทที่ 1 นางหงส์ 60%

“จริงเหรอนิภา ฉันก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วเหมือนกัน เพิ่งมาถึงวันนี้นี่แหละ แต่ยังไม่ได้ขนของมา คงต้องใช้เวลาอีกสักเดือนแหละถึงจะลงตัว อ้อ เมื่อกี้ฉันเจอพี่สาวเธอด้วยนะ เขาก็กลับมาอยู่บ้านเหมือนกันเหรอ” นภาธรอดไม่ได้ที่จะถามถึงหญิงสาวที่ทักทายเธอตอนเข้ามาในงาน

“อ้อ พี่นิสาน่ะเหรอ เขาคงอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก เขาชอบชีวิตในเมืองน่ะ” อรุณนิภาตอบ ใบหน้าไม่ได้ยินดียินร้ายที่ได้พูดเรื่องพี่สาวนัก

“งั้นเหรอ แต่เขาดูสวยมากเลยนะ ต่างจากที่ฉันเคยเห็นตอนเด็ก จนแทบจำไม่ได้ แล้วตอนนี้เธอทำงานอะไรอยู่เหรอนิภา ตอนนั้นเห็นว่าเรียนจบแฟชั่นดีไซน์ใช่ป่ะ” นภาธรถามพลางสังเกตว่าเพื่อนดูอ่อนหวานเรียบร้อย แตกต่างจากพี่สาวที่ดูทันสมัยเป็นสาวสังคม ราวกับไม่ได้เป็นพี่น้องกัน

“ใช่ ฉันน่ะเรียนจบแฟชั่นดีไซน์ ตอนเรียนจบก็ทำงานสายที่เรียนมาอยู่พักนึงแต่ชีวิตพลิกผันบริษัทปิดกิจการ สมัครงานสายที่เรียนมาอยู่สองสามเดือนแต่ไม่ได้งาน เลยลองไปสมัครเป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตระหว่างรองานใหม่ กลับได้งานเฉยเลย พอได้งานก็เลยทำมาเรื่อย ๆ  ไม่ได้ย้ายไปทำงานอื่นเลยมาสามปีแล้ว แต่ตอนนี้พ่ออายุมากแล้ว อยู่คนเดียวด้วย เลยคิดว่าจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อ” อรุณนิภาว่า

“ดีเลย ฉันก็จะกลับมาอยู่บ้านแล้วเหมือนกัน ต่อไปเราคงได้เจอกันบ่อย สินะ ดีใจจัง นึกว่าต้องกลับมาอยู่เหงา ๆ ที่บ้านแล้วสิ”

“ฉันได้ข่าวว่าพี่ชายเธอเปิดธุรกิจใหญ่โตไม่ใช่เหรอนภา” บัณฑิตาถาม

“ใหญ่โตอะไรกันยายแบม ก็เพิ่งเปิดได้ไม่นานหรอก ฉันถึงโดนเรียกกลับมาให้ช่วยงานที่บริษัทเขานี่แหละ แต่ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอก เพราะฉันก็ตั้งใจจะออกจากงานมาทำธุรกิจของตัวเองอยู่แล้ว พวกเขาแค่เห็นว่าฉันอยู่กรุงเทพฯ ก็ไม่ใช่ว่าจะได้รายได้มากมาย ยังขอเงินที่บ้านใช้อยู่เป็นประจำนั่นแหละ จึงเรียกให้กลับมา”

“แหม ก็เห็นพี่ชายคนโตเธอก็รวยมาก มีสวนทุเรียนตั้งสามร้อยไร่เชียว ฉันนี่อิจฉาชีวิตพี่ชลจริง ๆ ถ้าฉันรู้ว่าทำสวนจะรุ่งขนาดนี้ ตอนนั้นฉันไม่ไปเรียนเสียก็ดี จะได้เอาเวลามาทุ่มทำสวนทุเรียนเหมือนพี่ชายเธอ ป่านนี้คงรวยไปแล้ว”

เดชาเอ่ยอย่างเสียดาย เพราะเขาเอาเวลาไปทุ่มเทในมหาวิทยาลัยอยู่หลายปี พอกลับมาบ้านถึงได้รู้ว่าเพื่อน ๆ บางคนที่ไม่ได้เรียนต่อตอนนี้ร่ำรวยจากการทำไร่ทำสวนก็มากมาย เพียงแค่มันไม่ดูโก้เหมือนกับคนไปเรียนในเมืองเท่านั้น

“เฮ้ย กับข้าวมาเสิร์ฟแล้ว ไวน์ก็มาด้วย มากินกันไปคุยกันไปก็แล้วกัน คืนนี้พวกเธออยู่กันดึกได้ใช่ไหม นาน ๆ เจอกันทีดื่มกันหน่อยแล้วกันเนอะ” เดชาว่าพลางหยิบไวน์แดงที่พนักงานนำใส่ถาดมาเสิร์ฟยื่นให้เพื่อนคนละแก้ว

“ได้เลย ๆ ฉันไม่ได้ดื่มนานแล้ว วันนี้ไม่เมาไม่กลับ” นภาธรว่าพลางยกแก้วไวน์ชนกับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนาน กินกันไปบ้าง ดื่มกันไปบ้าง จนกระทั่งใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที อรุณนิภาหันมองรอบโต๊ะก่อนจะหันมาถามนภาธร

“เออ แล้วนภากลับยังไงน่ะ เริ่มเมาแล้วด้วย” เพราะตนเองนั้นไม่ได้ดื่มมากนัก เพียงแค่จิบ ๆ เท่านั้น จึงยังแทบไม่มีอาการมึนเมา

“อ้อ ไม่เป็นไรนิภา ฉันนนนน่ะ ขับรถมา” คนถูกถามตอบเสียงยานคาง มือก็โบกไปมาว่าไม่ต้องห่วง

“เฮ้ย ไม่ได้นะ เธอจะขับรถกลับเองไม่ได้ มันอันตราย ก็รู้อยู่ว่าที่นี่โค้งเยอะแยะ เมาขนาดนี้ขับรถกลับไม่ได้หรอก” อรุณนิภาว่า เพราะหลังจากดูมาพักใหญ่แล้วคนที่ครองสติได้ดีที่สุดในโต๊ะตอนนี้ก็มีเพียงเธอ ก้องเกียรติ และผกาแก้วเท่านั้น ก้องเกียรติแทบไม่ดื่มเลยด้วยซ้ำ เพราะบอกว่าต้องเป็นคนขับรถพาเพื่อนอีกสองคนกลับบ้านจึงจิบไวน์ไปไม่ถึงครึ่งแก้วตอนชนแก้วด้วยกันครั้งแรก หลังจากนั้นเขาก็ขอไม่ดื่มต่ออีก

ขณะที่ตัวเธอก็ติดรถผกาแก้วมาเช่นกัน ผกาแก้วจึงไม่ดื่มเพราะเป็นคนขับรถ ส่วนตัวเธอนั้นไม่ชอบดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่แล้ว จึงเพียงแค่จิบไปเพียงไม่กี่ครั้ง ส่วนบัณฑิตากับพริมาก็มาพร้อมกับผกาแก้ว จึงดื่มกันได้เต็มที่โดยไม่ต้องห่วงว่าจะต้องขับรถกลับเช่นกัน

“ให้แก้วขับไปส่งก็ได้นั่งเบียด ๆ กันหน่อยก็คงจะได้แหละ” ผกาแก้วว่า ขณะที่นภาธรยกนิ้วชี้ขึ้นแล้วส่ายไปมาเอ่ยว่า

“ไม่ต้อง ๆ ฉันเกรงใจ มัน...คนละทาง เดี๋ยวฉันโทร. เรียกพี่ชายยย..ฉันมารับ” ว่าเสียงอ้อแอ้ ก่อนจะคว้าสมาร์ตโฟนในกระเป๋าแสนแพงขึ้นมา

“อะไรนะ พี่คีรินไม่อยู่บ้าน ไปงานแต่งงานเพื่อนที่กรุงเทพฯ พายายฤดีไปด้วยอี๊กกก โอ๊ยยย พี่ชลก็ไม่อยู่บ้านเนี่ย แล้วน้องจะกลับยังไง เมาแล้วเนี่ย” เธอเอ่ยเสียงอ้อแอ้ จากตั้งใจว่าจะกลับมาเซอร์ไพรส์จึงไม่ได้บอกใครก่อนว่าจะกลับ พอมาถึงพี่ชายทั้งสองคนก็ไม่อยู่บ้านกันทั้งคู่

“อ้อ จะส่งคนมารับเหรอ ได้ ๆ น้องภารออยู่ที่งานเลี้ยงศิษย์เก่าที่โรงแรมนี่แหละ ทำไมขึ้นกรุงเทพฯ กันหมดเลย ไม่บอกกันสักคำ ไม่มีครายยยรักน้องเลยยย” ว่าเสียงยานคางอย่างเคย ก่อนจะทำตาปรือ ๆ แล้ววางสายลง

“เรียบร้อยแล้วนิภา รับรองคราวนี้กินต่อได้อีกยาววววว เอ๊า ชนนนนน” ยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับเพื่อนต่อเป็นการฆ่าเวลาระหว่างรอคนมารับ

อรุณนิภาได้แต่มองเพื่อนสนิทตอนเรียนมัธยมต้นแล้วส่ายหน้าไปมา เมื่อนึกถึงท่าทางสวยหวานที่เดินมาราวนางหงส์ตอนเข้างาน แต่ตอนนี้สภาพดูไม่เต็มร้อยนัก