บทที่ 2 เช้าอันวุ่นวาย 30%

๒

เช้าอันวุ่นวาย

    ปรัชญาตื่นขึ้นมาตอนเช้า เขาก้มมองร่างสวยที่นอนอยู่ข้างเตียง เห็นว่ายังไม่ตื่นจึงรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน ชายหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือซึ่งตอนนี้ก็เจ็ดโมงเช้าแล้ว เขาต้องรีบออกไปเปิดออฟฟิศ

เนื่องจากลูกค้าที่นัดไว้จะเข้ามาตอนแปดโมงเช้า เขาแต่งตัวเรียบร้อยก็มองหญิงสาวที่นอนอยู่อย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจไม่ปลุก เพราะเชื่อว่าหากเธอตื่นขึ้นมา น่าจะมีปัญหาอื่นตามมาอีกมาก และอาจจะทำให้เขาต้องเสียเวลาที่นัดกับลูกค้าไว้

“เอากระเป๋าไปตากแดดให้หน่อยละกัน ยังเปียกอยู่เลย” ว่าแล้วก็ก้มลงหยิบกระเป๋าเดินออกไปหน้าบ้านแล้วปิดประตู ก่อนจะนำกระเป๋าใบสวยไปแขวนห้อยไว้กับราวที่แขวนดอกพิททูเนียซึ่งบานสะพรั่งอยู่หน้ากระท่อม

“ตรงนี้แหละน่าจะโดนแดดหน่อย” ว่าแล้วก็รีบออกไปจากกระท่อม ผ่านหน้าบ้านของนภดลที่พักกับมารดาก็ไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่ จึงรีบเดินผ่านไปยังบ้านของคีริน เขารีบขึ้นไปชั้นบนเปิดประตูออฟฟิศ เปิดแอร์ไว้เรียบร้อยเพื่อรอต้อนรับลูกค้าที่นัดจะเข้ามาเซ็นสัญญากันวันนี้ ก่อนจะชงกาแฟแล้วเดินออกมายืนริมระเบียง ก้มมองลงไปด้านล่าง

“พี่คียังไม่มาอีก ไหนบอกว่าจะมาถึงเช้า” เขาพึมพำไปพลางดื่มกาแฟไปพลาง ก่อนจะเห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามา เห็นว่าเป็นรถของลูกค้าจึงเอาถ้วยกาแฟเข้าไปเก็บ ก่อนจะลงจากระเบียงไปต้อนรับชายวัยกลางคนที่เพิ่งจอดรถเสร็จแล้วเปิดประตูรถออกมายืนอยู่ด้านนอก

“สวัสดีครับ คุณประพนธ์ ที่นี่มายากไหมครับ” เขาทักทาย

“โอ๊ย ไม่ยากเลยคุณ ไร่สวยไม่ใช่เล่นเลยนะครับ เห็นแล้วอยากพาลูกสาวผมมาเที่ยวที่นี่บ้างแล้วละ เผื่อได้ไอเดียแต่งโรงแรมเพิ่ม เสียดายมาไม่เจอคุณคีริน”

“คุณคีรินไปธุระต่างจังหวัดครับ กลับมาไม่ทัน แต่เรื่องสัญญาผมจัดการแทนได้ครับ เชิญขึ้นข้างบนก่อนครับ” เขาเชิญลูกค้าขึ้นไปบนออฟฟิศ สวนกับแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดออฟฟิศพอดี

“พี่ส้มครับ ผมขอกาแฟกับน้ำดื่มให้ลูกค้าด้วยครับ”

“ค่ะ คุณเป้” แม่บ้านสาววัยราวสามสิบปลาย ๆ กล่าวตอบ แล้วรีบเดินไปยังโซนสำหรับชงกาแฟที่อยู่ด้านหลัง

ขณะที่ปรัชญาพาลูกค้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง จัดการนำเอกสารที่จัดเตรียมใส่แฟ้มไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เอามาวางไว้ตรงหน้าของลูกค้า ซึ่งแม่บ้านก็นำกาแฟกับน้ำมาเสิร์ฟแล้วเดินออกไป

“คุณคีรินบอกว่าได้ส่งเอกสารทั้งหมดให้ดูผ่านอีเมลแล้วใช่ไหมครับ รายละเอียดทุกอย่างในสัญญาเหมือนกับที่ส่งไปให้ดูทั้งหมดครับ แต่คุณประพนธ์จะอ่านทวนอีกรอบก็ดีครับ เผื่อมีอะไรผิดพลาดผมจะได้แก้ไขให้ใหม่”

ชายวัยกลางคนอ่านทวนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบปากกาเซ็นลงบนสัญญา ปรัชญาพูดคุยกับชายวัยกลางคนอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเดินลงไปส่งขึ้นรถ รอจนกระทั่งลูกค้าขับรถกลับไป เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วลูบท้องตัวเองเบา ๆ

“โอ้ สิบโมงครึ่งแล้ว หิวจัง ไปกินข้าวบ้านแม่ดีกว่า” ว่าแล้วก็เดินดุ่มไปยังบ้านหลังเล็กที่นภดลอาศัยอยู่ เพราะเขาฝากท้องที่บ้านหลังนี้อยู่เสมอ เนื่องจากซื้อกับข้าวมาใส่ตู้เย็นให้อยู่เป็นประจำ วันไหนไม่อยากทำกับข้าวเองก็มาเปิดตู้กับข้าวกินเหมือนเป็นบ้านของตัวเอง เพราะสะดวกมากกว่าทำกับข้าวกินเอง

ขณะที่เดินไปใกล้ถึงหน้าบ้านก็เห็นรถกระบะสีดำของคีรินขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กพอดี เขาเห็นเพียงฤดีเจ้าของบ้านตัวจริงลงมาจากรถแล้วเดินไปขนของท้ายกระบะ ส่วนคีรินก็ลงมาช่วยขนด้วย เขารีบรัวเท้าเร็ว ๆ ไปให้ทันช่วยขนของ

“อ้าว เป้ ลูกค้าไปแล้วเหรอ” คีรินส่งเสียงถามมา

“ไปแล้วครับพี่ สัญญาเซ็นเรียบร้อย ผมส่งเรื่องให้พี่เทพส่งทีมลงมาจัดการให้ละ แล้วทำไมกลับช้าจังครับ เห็นบอกว่าออกจากกรุงเทพฯ มาตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน”

“พี่ขับรถไม่ไหวน่ะ เลยตัดสินใจเช่าโรงแรมนอนตรงแถวประจวบฯ แล้วเพิ่งออกเดินทางมาตอนเช้านี่แหละ” คีรินว่า

“ดีแล้วพี่ ผมก็ห่วงอยู่ ขับรถดึก ๆ อันตราย มาครับ ผมช่วยขน ซื้ออะไรมาครับเนี่ย เยอะแยะเลย”

“ก็ซื้อสับปะรดมาจากประจวบน่ะ แล้วก็ของกินของฝาก เห็นอะไรขายริมทางก็แวะซื้อมา แถมนู่น คนโน้นน่ะ ซื้อต้นพันธุ์สับปะรดกลับมาปลูกเพียบ” ว่าพลางพยักพเยิดไปยังภรรยาสาว ที่กำลังหิ้วของเข้าไปไว้ในบ้าน

“ซ้อนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ เห็นอะไรก็ซื้อมาปลูกตลอด” ว่าพลางยกกระสอบต้นพันธุ์สับปะรดลงไปวางไว้ข้างบ้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

“แม่ครับ หิวจัง แม็กซ์ยังไม่กลับมาหรือครับ” ปรัชญาถามหญิงวัยกลางคนที่กำลังรับถุงของฝากจากลูกสาว

“แม่ทำพะโล้กับแกงส้มไว้ให้น่ะ ไปดูสิคะ คุณเป้ ส่วนแม็กซ์น่ะเห็นบอกว่าไปส่งลูกค้าล่องแพอยู่จ้ะ เดี๋ยวก็คงกลับมา” หทัยรัตน์ว่า

“ขอบคุณครับแม่ พี่คีกินข้าวด้วยกันไหมครับ ผมจะได้ตั้งโต๊ะ แต่ถ้าพี่ไม่กินผมจะเอาราดข้าว”

“พี่กับฤดีกินมาแล้ว นายกินเถอะ” คีรินบอกแล้วนั่งลงบนโซฟาปล่อยให้หนุ่มรุ่นน้องเข้าไปรับประทานอาหาร ปรัชญาตักกับข้าวราดข้าวแล้วเดินถือจานมานั่งที่โซฟาหวายตัวยาวข้าง ๆ คีริน เพื่อจะดูทีวีไปด้วย

“เออ ว่าแต่น้องภาล่ะ เป็นยังไงบ้าง กลับไปบ้านแล้วเหรอ” คีรินหันมาถาม

“โอ๊ย ผมลืมไปแล้วเนี่ย ยังอยู่ในกระท่อมน่ะ เมาอ้วกใส่ผมเลอะเทอะไปหมด ผมรีบออกมาแต่เช้ายังไม่ได้กลับเข้าไปดูเลยครับ คิดว่าน่าจะยังไม่ตื่น” ปรัชญาตอบก่อนจะตักข้าวกินอย่างหิวโหย