บทที่ ๑๐ ไร้ที่พึ่ง (๕๐%)

เพราะเมื่อคืนกระดกหมดแก้วแบบไม่รู้สี่รู้แปดแท้ ๆ ตอนนี้เขาเลยจำอะไรหลังจากภาพตัดไปไม่ได้สักนิด จำได้แต่เพียงพวกเขาเข้าไปในร้าน นั่งมองอะไรไปเรื่อยสักพัก พอแก้วมาวางตรงหน้าหลังจากนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้อีกทีก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงห้องนอนตัวเองแล้ว

ไกรวิชญ์สะลึมสะลือพาตัวเองลุกขึ้นนั่งพร้อมกุมศีรษะปวดตุบไปด้วย กระดุมเสื้อถูกปลดให้คอปกหย่อนคล้อยให้พอหายใจสะดวก ขมวดคิ้วฝืนอาการเวียนหัวเหลือบมองตะเกียงเจ้าพายุอันเป็นของน้องชายที่คงจะนำมาตั้งทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน รวมไปถึงถุงสัมภาระของเขาที่เจ้าพูนมันน่าจะแบกมาให้ ทว่าไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกแปลก ๆ ผ้าปูเตียงผ้าห่มยับยู่ยี่ โต๊ะเก้าอี้เอียงไม่เข้าที่ เสื้อผ้าบางตัวหล่นอยู่บนพื้น เขาคงต้องไปถามด้วง แต่แสงแดดข้างนอกดันบ่งบอกเวลาสายโด่ง แถมงานของด้วงผู้คนพลุกพล่านในช่วงวันหยุดเสียด้วยป่านนี้คงออกไปทำงานแล้ว พินิจพิเคราะห์ได้ไม่เท่าไรร่างกายก็อ่อนล้าจนอยากจะนอนต่อ ไหน ๆ วันนี้เขาก็ไม่ต้องไปทำงานขอพักผ่อนสักหน่อยก็แล้วกัน

ร่างกำยำในเสื้อผ้าของเมื่อวานพาตัวเองลงนอนอีกครั้งพร้อมกระชับผ้าห่มคลุมร่างเนื่องจาก