บทที่ ๑๑ เลี้ยงมื้อกลางวัน (๑๐๐%)

“ผมไม่ถนัดทานของหวาน แต่ถ้าคุณบอกว่าดีผมจะลองดูครับ”

ด้วงยกมุมปากยิ้มกว้างน้อมรับความเอาใจใส่ของอาจารย์เจ้า นี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ไม่อยากให้เขาไปร้านอื่นสินะ

“โดยเฉพาะน้ำมะพร้าว”

เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าปกติ มันคงไม่ใช่เพราะอากาศร้อน เพราะในห้องนี้มีลมโกรกผ่านช่องหน้าต่างอยู่ตลอดบทสนทนา และคงไม่ใช่เพราะเขากำลังเกร็งอยู่ หรือมันจะเป็นความรู้สึกที่อยู่เหนือไปกว่านั้นกัน

*กริ๊ก*

ระหว่างที่ด้วงกำลังมองจานที่เต็มไปด้วยอาหารที่คุณอุ่นตักให้ ก็ได้ยินเสียงคล้ายโลหะกระทบกันเบา ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัย จึงเห็นแสงสะท้อนบริเวณอกก่อนจะปรับสายตาจนได้เห็นว่าเจ้าตัวสวมสร้อยคออยู่

“คุณอุ่น”

“ครับ?”

ด้วงที่กลืนข้าวลงคอเรียบร้อยแล้วจึงเรียกเพื่อนร่วมโต๊ะอาหาร นายสถานีชี้ไปยังบริเวณอกของตัวเองให้อาจารย์ชาวญี่ปุ่นก้มหน้าลงไปมองจนเห็นว่าตัวเองทำสร้อยคอหลุดออกจากเสื้อเชิ้ต

“อ่า ขอบคุณนะครับ”

ดันกิกล่าวพลางรวบหยิบสายคล้องยัดกลับเข้าคอปกก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้