บทที่ ๑๒ แสดงละคร (๑๐๐%)

“ตอนนี้เลยกำลังหาให้ใหม่อยู่นี่ไง เราต้องการอะไรอีก”

“นี่พี่ไม่รู้อีกเหรอ ผมบอกไปตั้งแต่ทีแรกแล้วว่ากันต์ไม่ต้องการครูสอนพิเศษ แต่พี่ก็ยังจะยัดเยียดให้ คะแนนมันไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตนักเรียนนะ”

“ใจจริงพี่ก็อยากจะให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกันด้วง แต่รู้อะไรไหม ว่าเวลาเขาสมัครงานเขาก็ดูจากแค่ตัวเลขบนหน้ากระดาษเท่านั้นแหละ ไม่มีหรอกที่เขาจะมาทำความรู้จักตัวตนของเราทีละคน…แล้วเราบอกว่ากันต์ไม่อยากเป็นตำรวจใช่ไหม? ถ้าแบบนั้นก็ยิ่งต้องทำให้ดี เพราะนอกเหนือไปจากตำรวจพี่ก็ช่วยอะไรลูกไม่ได้แล้ว”

ด้วงรับฟัง แต่ใจลึก ๆ ยังคงปฏิเสธส่วนหนึ่งเพราะนิสัยดื้อรั้นของตัวเองที่มีมาแต่ยังเด็กจึงไม่อยากจะยอมง่าย ๆ เขาอยากให้พี่ผ่อนปรนลงลงมาบ้างและก็ไปขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่าน ๆ มาเสีย เพราะแม้จะเป็นลูกนายตำรวจยศสูงในตระกูลอันมีเกียรติแต่เด็กก็คือเด็ก เขาไม่ควรที่จะได้รับแรงดดันมากมายขนาดนี้

“พี่ รู้ไหมว่ากันต์เขาเป็นทุกข์ขนาดไหน เขาเคยบอกกับผมว่าอยากทำให้คุณพ่อกับคุณอาภูมิใจ และเด็กอย่างเขาก็พยายามเท่าที่ทำได้แล้ว”

“ใช่ว่าทุกความพยายามจะได้มาซึ่งผลลัพธ์นะด้วง”<