ตอนที่4. แสงอรุณยามเช้า

แสงอรุณยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างที่ถูกเปิดรับลม แสงแรกของวันใหม่เข้ามาคลอเคลียปลุกนิญาดาให้ตื่นจากการหลับใหลเหมือนเช่นทุกวัน ทุกชีวิตกำลังเริ่มเคลื่อนไหว ตามวิถีทางแห่งตน

เช้าวันนี้ ข้าราชการวัยเกษียณทั้งคู่ออกไปที่ไร่ก่อนลูกสาวจะตื่น  นิญาดาจึงอนุญาตให้ตนเองเหลวไหลสักวัน 

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอกลับนอนเอนกายบนเก้าอี้หวายตรงระเบียงบ้าน ทอดสายตามองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย

กาแฟในแก้วที่เคยส่งไอร้อนหอมกรุ่นบัดนี้ กลับเย็นชืด ไม่พร่องลงแม้แต่น้อย คราบน้ำตายังคงปรากฏอยู่บนใบหน้านวลลออ เหตุการณ์ถูกตำหนิจากท่านรองฯ เมื่อวาน มันยังคงแจ่มชัดในหัวจนแทบไม่อยากเข้าสำนักงาน

แสงแดดที่เริ่มแผดกล้าขึ้นรบเร้าให้ร่างบางค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้หวาย แม้จะไร้เรี่ยวแรง  แต่ก็ต้องออกโบยบิน  จนกว่าจะสิ้นลม  มันคือ หน้าที่ของมนุษย์กินเงินเดือนอย่างเธอ !

08.50 น.

นิญาดาเหลือบดูนาฬิกาบนผนังห้อง พร้อม ๆ กับหัวหน้าสำนักงานจ้องคนมาสายจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้า

หล่อนจ้องตากลับไม่ยอมหลบพร้อมกับยกมือไหว้ แต่ไม่ยิ้มเหมือนเช่นเคย 

“สวัสดีค่ะหัวหน้า”

นิญาดาทักทายเสียงแข็ง เพราะยังคงเสียใจและผิดหวังกับการกระทำของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าที่ใส่ร้ายป้ายสีจนเธอถูกท่านรองฯ ตำหนิอย่างรุนแรง

คนถูกไหว้มองผู้ใต้บังคับบัญชาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเย็นชา ก่อนที่จะสะบัดหน้าอวบอูมไปทางอื่นแล้ว สาวเท้าเข้าห้องครัวเพื่อสวาปามอาหารคลีน ๆ ที่นางอุตส่าห์อดทนกินเพื่อลดน้ำหนัก!!!

นิญาดายักไหล่ หน้าเชิดขึ้น ก่อนทิ้งตัวลงที่นั่งอย่างสง่างาม  ให้สมกับเป็นสาวสวยประจำสำนักงานเธอย้ำกับตัวเองให้เข้มแข็ง เรื่องเมื่อวานจบไปแล้ว เพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่วัน ดังนั้น เธอต้องเร่งมือทำโครงการอบรมที่หล่อนเป็นคนปั้นมันมากับมือให้สำเร็จ

แม้เวลาจะล่วงเข้าสู่ภาคบ่ายของการทำงานแล้ว แต่ในหัวนิญาดายังคงมีภาพของเมื่อวานวนเวียนซ้ำๆ  ภาพที่ถูกท่านรองฯ ด่า เพราะการสาดสีของหัวหน้าเน่า ๆ ความรู้สึก “เจ็บ”   “เอาคืน”  มันฝังลึกลงในใจ  เสียงในใจของผู้ถูกกระทำมันร่ำร้องให้แก้แค้น  แต่หล่อนจะเอาคืนหัวหน้าได้อย่างไร ?   ยังไง ?

“เชิญด้าน นี้ คร่า ”

เสียงนางยักษ์แปร๋นเข้ามาในสำนักงานก่อนตัวขนาดมหึมาจะย้ายร่างเข้ามา

นิญาดาตวัดสายตามองต้นเสียงที่ระริกระรี้จนผิดวิสัย เมื่อร่างท้วมใหญ่ก้าวพ้นประตูสำนักงานเข้ามา ชายหนุ่มร่างสูงใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีครีมก็ก้าวเท้าตามเข้ามาติด ๆ กางเกงขายาวกระชับตะโพกแกร่งและท่อนขายาวล่ำสัน ทำให้ร่างสูงนั้นดูสง่างามยิ่งขึ้น ใบหน้าได้รูปคล้าย ๆ พระเอกเกาหลีนั้นเคร่งขรึม สายตาคมกริบไม่ว่อกแว่กสอดส่าย แม้ยามเดินผ่านบรรดาโต๊ะสาว ๆ

‘เจ้าชายน้ำแข็ง!’

นิญาดาสรุปท่าทีของชายหนุ่มกับตนเอง ร่างมาดเนี้ยบเดินตามตูดอันโอฬารของนางยักษ์ไปจนถึงโต๊ะทำงาน

นางยักษ์วางท่ากระบิดกระบวน ยิ้มแฉ่งจนหน้าแทบจะระเบิด  ดีใจจนออกนอกหน้าที่มีหนุ่มหล่อเดินตาม  แม้จะเป็นการเดินตามด้วยหน้าที่การงานก็ตาม  นางก็อดที่จะดีใจไม่ได้ 

“เชิญนั่งค่ะ”

เจ้าของโต๊ะหย่อนตัวลงนั่งอย่างสะดีดสะดิ้งก่อนที่จะผายมือให้หนุ่มหล่อนั่งลงเช่นกัน

มุมปากของนิญาดายกขึ้นยิ้มน้อย ๆ

“นิ!!  ยิ้มอะไร”

พี่เกด ถลาเข้ามาหา

“ดูสิ สงสัยนางยักษ์ผีเสื้อสมุทรจะตามพระอภัยมณีจนเจอ แล้วลากกลับมากินในถ้ำแน่ ๆ”

นิญาดาพยักพเยิดให้ดูฉากในวรรณคดีไทยใบหน้าอวบอูมของหัวหน้าสำนักงานที่แต่งจนหนาเตอะเพื่อกลบริ้วรอยฉีกยิ้มกว้าง  นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับส่งให้อาจารย์หนุ่มหล่อที่นั่งบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะ ที่ที่หล่อนเคยนั่งเมื่อสองวันก่อน !  แต่สถานการณ์ช่างแตกต่างกันนัก

“เห็นผู้ชายล่ะยิ้ม เห็นลูกน้องล่ะบึ้งอิอิ”

พี่เกดกระเซ้า

นิญาดากลั้นหัวเราะจนน้ำตาเล็ด

“แหม พี่เกดพูดถูกใจ”

พี่เกดหัวเราะตาหยี พลางยกมือขึ้นปิดปากกลั้นหัวเราะจนไหล่กระเพื่อม

“เอ่อ ว่าแต่ อาจารย์คนนั้นเป็นใครคะ? ทำไมหัวหน้าถึงได้ดี๊ด๊าขนาดนั้น”

นิญาดาโบ้ยปากไปยังผู้ตกเป็นประเด็นสนทนา

“เอ๊า! เธอ”

พี่เกดลากเสียง แล้วลดเสียงลงราวกับว่าเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุดที่จะต้องรีบดำเนินการในทันที

“คนนี้ก็อาจารย์เตชินไง ! เป็นตัวท็อปของคณะวิศวะฯ เลยนะ อย่างที่เห็น หล่อมาก ๆ กอไก่ล้านตัว”

สาวใหญ่ส่งสายตาหยาดเยิ้มมองคนที่พูดถึงแล้วเอ่ยต่อ

“จบนอก  รวยเว่อร์  นี่ ๆ” 

พี่เกดสะกิดคนที่กำลังตั้งใจฟัง

“รถบีเอ็มสีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดป้ายแดง ของพ่อสุดหล่อนะจ๊ะ  สาวเล็กสาวน้อยแถวนี้ตัวสั่นอยากเป็นตุ๊กตาหน้ารถกันทั้งมหาวิทยาลัย”

นิญาดาหันมองคนที่ถูกโฆษณาสรรพคุณ ผิวขาวผ่อง  ปากบางสีชมพูชวนมอง รับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน  กล้ามหน้าอกอันแข็งแกร่งแน่นเปรี๊ยะอยู่ในเสื้อเชิ้ต จนน่ากัด และกว้างพอที่ซุกไซ้หาความอบอุ่นไม่รู้จบ ยิ่งมองยิ่งพาให้หลงใหล หัวใจเริ่มเต้นโครมคราม ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลต่อเพศตรงข้ามมากเหลือเกิน

“นิ!”

พี่เกดดึงสติหล่อนกลับมา

“นี่เธอ! ไปอยู่ที่ไหนมาจ๊ะ ถึงไม่รู้จักหนุ่มฮอตที่สุดในมหาวิทยาลัย ขนาดหัวหน้าเรายังพร่ำเพ้อละเมอหาทุกวัน”

นิญาดามองหน้าพี่สาวกะพริบตาปริบ ๆ เพราะงานส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับแพทย์และการสาธารณสุข จึงไม่แปลกที่หล่อนจะไม่รู้จักคนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ บวกกับหล่อนทุ่มเทให้งานมากกว่าจะสนใจเรื่องผู้ชาย 

เมื่อผู้ฟังยังเงียบ ผู้มีประสบการณ์จึงเล่าต่ออย่างออกรส

“หัวหน้าชอบอาจารย์ ตั้งแต่แกยังไม่ไปเรียนที่ญี่ปุ่นเลย อาจารย์เรียนจบกลับมาจนได้ตำแหน่ง ผู้ช่วยศาสตราจารย์แล้ว หัวหน้าเรายังไม่หายบ้า”

นิญาดาหัวเราะพรืด ถ้าไม่ติดว่านั่งอยู่ในสำนักงาน เสียงหัวเราะคงจะดังลั่นเพราะคำพูดของพี่เกดช่างตรงไปตรงมาดีแท้

นอกจากหัวหน้าจะบ้าเรื่องกัดจิกลูกน้องแล้ว อีกเรื่องที่บ้าไม่แพ้กันก็เรื่องผู้ชายนี่แหละ  บ้าชนิดที่เรียกว่ามีคนเห็นนางแอบถ่ายรูปหนุ่ม ๆ ในสังกัดบ่อย ๆ

สักพักชายหนุ่มผู้ตกเป็นหัวข้อสนทนาขยับตัวลุกขึ้น เดินออกจากห้อง

นิญาดาลอบสังเกตเห็นนางยักษ์มองตามชายหนุ่มด้วยสายตาละห้อยอย่างสุดแสนเสียดาย เธอจึงมาดมั่นในใจว่า

‘ชอบมากใช่ไหม?  คอยดู! ฉันนี่แหละจะทำให้ได้มากกว่าส่งสายตา!’

มันช่างเป็นการแก้แค้นที่น่าเอาคืนยิ่งนัก !

เมื่อจบการเมาท์มอย พี่เกดก็กลับไปทำงานต่อ ส่วนหล่อนก็เริ่มลงมือค้นหาข้อมูลสุดที่รักของหัวหน้าทันที