ตอน ช่วยพระเอกแต่ได้หมูเป็นของแถม(1)

ซูเหยาคิดไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับที่เธอก็เอามีดยาวที่จับไว้ในมือกวาดไปที่พงหญ้ารก เพื่อเป็นการไล่สัตว์ร้ายมีพิษก่อนที่เธอจะเดินต่อไป

ก็เธอนะเป็นนางร้ายนะ ดังนั้นถ้าจะหวังให้โชคช่วยแบบนางเอกนะเหรอไม่มีทางหรอก ดังนั้นจะต้องทำเองจากสองมือเพียงอย่างเดียว

เมื่อเธอก้าวเดินไปตามสัญลักษณ์ที่มู่หานทำไว้ ในที่สุดเธอก็เหมือนได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่ไม่ห่างจากเธอมากนัก ซึ่งเธอคิดว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะต้องเป็นพวกของมู่หานอย่างแน่นอน

“โอ้ย ช่วยฉันด้วยมีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่าคะ” ซูเหยาแสร้งทำหกล้มนั่งกุมขอเท้าของตนด้วยท่าทางที่แสดงความเจ็บปวดน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร

‘รางวัลนักแสดงต้องมาแล้วล่ะ แสดงได้เนียนขนาดนี้’ เธอคิดขึ้นในใจ และที่ซูเหยาต้องร้องเรียกคนเหล่านั้นให้ออกมาตรงนี้ ก็เพราะว่าตามนิยายที่ได้บรรยายเอาไว้ว่าหลังจากที่   มู่หานได้ตกลงไปในหลุมดักสัตว์เก่า และเพื่อนช่วยเขาขึ้นมาได้แล้ว ก็จะมีหมูป่าที่ไม่มองอะไรเลยพุ่งตกลงไปในหลุมกับดักยังไงล่ะ

เธอเดาเอาว่าช่วงเวลาและสถานที่อาจจะเป็นที่นี่ เพราะตอนนี้เธอไม่ได้ยินเสียงว่าพวกเขาจะเดินไปไหนกันต่อ     เอาเป็นว่าเธอเดามาจากนิยายล้วนๆ

 เพราะความตั้งใจเดิมของเธอคือการมาช่วยพระเอกของเรื่อง แต่ถ้าได้หมูป่ากลับไปด้วยก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ก็แล้วกัน

ซูเหยายังคงก้มหน้าร้องไห้ ทำเป็นเจ็บปวดแล้วตะโกนต่อไป เพื่อให้พวกเขาได้ออกมาช่วยเธอโดยเร็ว

“เสียงใครมาร้องเรียกให้ช่วยอยู่แถวนี้กัน” หนึ่งในกลุ่มคนของมู่หานพูดขึ้นด้วยความสงสัย

“ผมว่าเสียงมันช่างคุ้นหูมากเลยนะ เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน” ชายคนที่มู่หานจะต้องเป็นคนช่วยพูดขึ้น

“ผมว่าเสียงนี้เหมือนกับซูเหยาภรรยาของผม ถ้าอย่างนั้นผมขอออกไปดูก่อนนะครับ” มู่หานบอกกับทุกคนที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้ พร้อมกับที่เขาก็เดินแยกตัวออกมา

“พวกเราจะไปด้วย เผื่อว่ามีอะไรที่สามารถช่วยได้ก็จะได้ช่วยๆ กันไป” เสียงคนที่มาด้วยกันพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

ดังนั้นตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็ได้พากันเดินห่างออกมาจากหลุมมรณะนั้นเรียบร้อย ตามแผนที่ซูเหยาได้คิดไว้ไม่มีผิด ที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าการคาดเดาของตนนั้นถูกต้อง

“ซูเหยาคุณเป็นอะไรไป แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วลูก ๆอยู่กับใคร” มู่หานถามซูเหยาออกมาเป็นชุดเนื่องจากเขาเป็นห่วงลูกๆ มาก

“มู่หานนายก็ใจเย็นหน่อยไม่ได้หรือยังไง นายไม่เห็นเหรอว่าเมียตัวเองบาดเจ็บ” เพื่อนของมู่หานพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางข้อเท้าของซูเหยาที่เธอแกล้งเอามือบีบนวดน้ำตาคลอ

“อู๊ดๆ” ตุ๊บ! ในระหว่างที่พวกคนด้านนอกต่างกำลังพูดคุยกันและมู่หานดูอาการของซูเหยาอยู่ พวกเขาต่างก็พากันได้ยินเสียงหมูป่าร้อง พร้อมกับเสียงดังเหมือนกับว่ามันตกลงจากที่สูงอย่างไรอย่างนั้น

“ทุกคนคิดว่ามันจะใช่ไหม” คนที่มู่หานจะต้องช่วยเหลือถามออกมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

ทุกคนก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับอย่างพร้อมเพียง พร้อมกับที่พวกเขาสามคนก็ได้ค่อยๆ เดินย่องๆ ไปยังที่จุดเดิมที่ได้เดินออกมาก่อนหน้านี้

“คุณก็เดินไปกับพวกเขาด้วยสิคะ เผื่อเป็นหมูป่าเราจะได้มีส่วนแบ่งด้วย อีกอย่างเด็กๆ ก็จะได้มีเนื้อกินด้วย” ซูเหยารีบไล่พระเอกของเรื่องออกไปทันที

เธอคิดว่าพระเอกในเรื่องนี้สมกับที่นักเขียนได้บรรยายอวยเอาไว้เสียเหลือเกิน เพราะเขาหน้าตาดีมาก หน้าหวานคล้ายกับผู้หญิงในบางมุม แต่ก็ยังคงมีความดุดันแบบผู้ชาย

คิ้วเข้ม ตาเรียวยาวดุ ปากหยักหนาได้รูปน่าสัมผัส (เอ๊ะ ไม่ใช่สิหลงประเด็นนะเหยา ห้ามหลงรักเขาเด็ดขาดเผื่อเขาเจอนางเอกขึ้นมา เดี๋ยวเธอจะช้ำเข้าใจไหม)

มู่หานเมื่อได้ยินสิ่งที่ซูเหยาพูดเขาก็ไม่ได้แย้งอะไร แต่ว่าเขาค่อนข้างที่จะแปลกใจที่วันนี้ภรรยาของตนได้เกิดห่วงลูกๆของเขาออกมา ทั้งๆ ที่ยามปกติแม้จะเอ่ยถึงสักคำเธอก็ไม่เคยพูดถึง

แถมซ้ำบางครั้งยังเอาแต่ด่าทอและตีลูกเขา ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้เขาได้ยินมาจากแม่ของเขาทั้งสิ้น และอีกเรื่องที่เขาแปลกใจก็คือวันนี้ซูเหยาได้เดินเข้าป่า

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็นั่งรอผมอยู่ตรงนี้นะ ผมจะไปดูให้แน่ใจก่อน ถ้าใช่หมูจริงๆ เราคงจะได้มีเนื้อไว้กินกันบ้าง” มู่หานได้กล่าวย้ำกับภรรยาที่เขายังไม่เคยได้ร่วมหลับนอนด้วยกันเลยสักครั้ง

“ได้คุณรีบไปเถอะ” ซูเหยาได้กล่าวเร่งสามีในนามของร่างนี้อีกครั้ง

มู่หานเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องการให้ตนอยู่ด้วยจริงๆ เขาจึงได้รีบวิ่งกลับไปยังทางที่เขาเพิ่งจะเดินจากมายังไม่นานนักทันที

ซูเหยาเมื่อเธอมั่นใจอย่างแน่นอนแล้วว่าคนพวกนั้นได้พากันไปดูหมูเซ่อตกหลุมกันหมดแล้ว เธอก็ได้ลุกยืนขึ้นโดยไม่แกล้งทำเป็นบาดเจ็บอีกต่อไป

เธอค่อยๆ เดินออกมาจากจุดที่แกล้งล้มเมื่อสักครู่ เพื่อที่จะได้หาสิ่งมีค่าที่อยู่ในดิน และความโชคดีก็ได้เข้ามาสู่เธออีกครั้ง ‘โอ้ซูเหยาเธอช่างโชคดีเสียจริง’

ซูเหยาได้เดินมาเจอกับเห็ดหลินจือแดง ที่พากันแข่งกันออกดอกหรือยังไงไม่ทราบได้ มีทั้งดอกเล็กดอกใหญ่ให้เธอเห็นละลานตา

‘มาเก็บฉันซิ ฉันเต็มใจไปกับเธอ’ ซูเหยาเหมือนรู้สึกได้ยินเสียงเห็ดหลินจือแดงพูดกับเธออย่างนี้ และดวงตาของ        ซูเหยาก็เปล่งประกายระยิบระยับอย่างยินดี

‘เงินจ๋า เงินจ๋า ฉันกำลังจะมีเธอไว้ในครอบครองแล้วจ้ะ’      ซูเหยาร้องขึ้นอยู่ในใจด้วยความยินดี