ช่วยพระเอกแต่ได้หมูเป็นของแถม(2)

ด้านเพื่อนของมู่หานที่ตอนนี้แต่ละคนได้เดินกลับมายังที่ตัวเองเคยยืนอยู่กันเมื่อครู่นี้ ตอนนี้พวกเขาก็พากันยืนอ้าปากตาค้างด้วยความตกใจกันทุกคน

เมื่อพวกเขาได้มองลงไปในหลุมที่พวกเขาไม่เคยเห็นในครั้งแรก “หลุมนี้มาได้ยังไงกัน นี่พวกเราโชคดีมากเลยนะที่ได้เดินออกไปดูตามเสียงของซูเหยา เพราะถ้าเราอยู่” ชายคนที่ได้อยู่ในกลุ่มพูดกับคนในกลุ่มพร้อมกับกลืนน้ำลายลงด้วยความหวาดเสียว

“มีอะไรกันหรือเปล่า ทำไมพวกนายถึงได้ยืนนิ่งกันแบบนี้”  มู่หานถามคนที่อยู่ในกลุ่มด้วยความสงสัย พร้อมกับที่เขาก็ได้เดินเข้ามายังที่คนพวกนี้มุง

“หมูป่า หมูป่าจริงเสียด้วย ว่าแต่ทำไมถึงมีหลุมกับดักอยู่ที่นี่กัน” มู่หานพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจ

และตัวเขาได้เดินตรวจสภาพรอบปากหลุมลึกนั้นอย่างระมัดระวัง ส่วนเจ้าหมูเซ่อที่ตกลงไปในหลุมยามนี้มันได้เงียบเสียงของมันลงไปนานแล้ว เนื่องจากมันได้รับบาดเจ็บเป็นอย่างมาก

“หมูมันน่าจะตายแล้ว พวกเรามาช่วยกันหาวิธีเอามันขึ้นมาจากหลุมกันเถอะ” ชายรูปร่างเตี้ยที่เป็นชาวบ้านที่มาด้วยกันพูดขึ้น

“ก็ดีเหมือนกัน จะว่าไปถ้าพวกเราไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเมียของมู่หานบางทีอาจจะเป็นพวกเราที่โชคร้ายแทนเจ้าหมูโง่ตัวนี้ก็ได้” เสียงนี้เป็นเสียงของคนที่มู่หานจะต้องช่วยเหลือพูดออกมาอย่างหวาดเสียว

“ก็จริงอย่างที่อาเปียวว่า นี่ก็สามารถถือได้ว่าซูเหยาน่าจะเป็นผู้นำโชคมาให้กับพวกเราในครั้งก็ได้นะ” ชายชาวบ้านที่เป็นหนึ่งในสหายของมู่หานพูดออกมา

“นั่นนะสิ มีเมียสวยแล้วยังไม่พอยังเป็นดาวนำโชคอีก อีกหน่อยนายคงจะโชคดีมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้” เสียงหยอกเย้าดังออกมาจากชายร่างเตี้ย

ทำให้พวกเพื่อนที่ได้ยินถึงกับพากันหัวเราะออกมาให้กับคำพูดของชายร่างเตี้ยคนนี้อย่างชอบใจ แต่คนที่อยู่ในหัวข้อสนทนาอย่างมู่หานเขายืนทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว

นั่นก็เป็นเพราะถึงแม้ว่าเขากับซูเหยาจะแต่งงานกันมานานหลายเดือนแล้ว แต่ว่าพวกเขาก็ยังไม่เคยมีอะไรกันเลยสักครั้ง ขนาดเขาเดินเฉียดใกล้เจ้าหล่อนนิดเดียว ก็ยังทำให้หล่อนถึงกลับถอยหนีเหมือนเขาเป็นสัตว์ร้าย

“มู่หาน เป็นอะไรไป” พวกเราเรียกนายอยู่ตั้งนานแล้ว ยืนเหม่ออยู่นั่น ถ้าจะคิดถึงภรรยานายก็รีบมาช่วยพวกเราเอาหมูขึ้นจากหลุมเถอะ” หยางเปียวพูดกับเพื่อนอย่างหยอกล้อ

“ไม่ใช่สักหน่อย” มู่หานรีบปฏิเสธ พร้อมหยิบเชือกถักเส้นใหญ่ออกจากย่ามของเขาที่มักจะใส่สิ่งของจำเป็นไว้มากมาย

“เอ้าพวกเราอีกนิด ช่วยกันดึงหน่อยอีกนิดเดียว เดี๋ยวพวกเราก็ได้กินเนื้อหมูกันแล้ววันนี้” หยางเปียวพูดกับเพื่อนเพื่อเพิ่มกำลังใจ เพราะเขาเป็นคนดึงเชือกอยู่ด้านหน้าโดยที่     มู่หานรับหน้าที่ลงไปผูกเจ้าหมูโง่ด้านล่าง

“แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัดยาด แต่พอคิดว่าจะได้กินเนื้อของมันก็รู้สึกหายเหนื่อยขึ้นมาทันทีเหมือนกัน” ชายร่างผอมพูดขึ้นในขณะที่เขานั่งหมดแรง หายใจหอบออกมา

“ผมว่าเราคงต้องทำรถลาก ลากมันออกไปแล้วล่ะ ตัวมันใหญ่มาก หรือว่าจะทำคานหามแล้วจะสลับกันแบกมันลงไปดี” หยางเปียวพูดถามความคิดเห็นของเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมกันในครั้งนี้

“ทำคานแบกออกไปดีกว่า เพราะว่าพวกเราจะได้เดินได้สะดวก สลับกันไปคนละครึ่งทาง” มู่หานพูดเสนอความคิดขึ้นมาเป็นคนแรก

“ฉันสองคนก็คิดว่าทำตามความคิดของอามู่ก็แล้วกัน เพราะเราจะต้องผ่านทางแคบและไหนจะสิ่งกีดขวางอีกหลายอย่าง หาบเอานี่แหละสะดวกสุด” ชายร่างเตี้ยพูดออกมาโดยมีชายร่างผอมพยักหน้าสนับสนุนอยู่ด้านข้าง

เมื่อพวกเขาตกลงกันได้แล้ว พวกเขาทั้งสี่ก็ช่วยกันแบ่งหน้าที่ของแต่ละคน พวกเขาจึงได้จับไม้สั้นไม้ยาวกันว่าใครจะคู่กับใคร แล้วใครเป็นคู่แรกในการแบกหมูป่าตัวนี้

ซูเหยาที่ตอนนี้เธอได้เก็บโกยเห็ดดอกใหญ่เข้าไปในมิติหมดแล้ว และเธอก็ได้มานั่งรอคนทั้งสี่โดยทำท่านวดข้อเท้าของตนออกมาอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสารเหมือนเดิม

“อามู่ ภรรยาของนายบาดเจ็บแบบนี้นายจะแบกหมูป่าสลับกับพวกเราได้ยังไง” ชายร่างเตี้ยถามกับมู่หานเมื่อพวกเขาเห็นว่าซูเหยาได้มีอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า

“คือฉัน..ฉัน” มู่หานมองเพื่อนและก็มองภรรยาในนามของตนสลับไปมา เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้มู่หานช่วยพวกคุณแบกหมูเถอะ ฉันสามารหาไม้ค้ำมาช่วยยันเวลาเดินได้” ซูเหยาพูดแบ่งรับแบ่งสู้

“คุณแน่ใจนะว่าจะเดินได้จริง” มู่หานเองก็อดถามออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“ฉันแน่ใจค่ะ ตอนนี้ฉันว่าพวกเรารีบลงจากเขากันเถอะเพราะว่าอากาศเริ่มเย็น และก็จะเริ่มมืดลงแล้วด้วย ถ้ายังช้าอยู่พวกเราจะไม่ปลอดภัย” ซูเหยากล่าวออกมาอย่างหนักแน่น

เมื่อชายทั้งสี่ได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงหนึ่งเดียวในกลุ่มของพวกเขาพูดออกมาแบบนี้ พวกเขาต่างก็เร่งฝีเท้าของตนทันที

มู่หานที่ตอนนี้เขายังไม่ได้แบกหมูป่าก็พยายามเดินอยู่ข้างๆ ซูเหยา และคอยมองเธอเป็นระยะๆ ด้วยความเป็นห่วง

ซูเหยาก็คิดในใจว่า นิสัยของมู่หานก็จัดว่ายังเป็นคนใช้ได้เพราะถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานกับซูเหยาด้วยความจำใจ    แต่ว่าเขาก็ยังคงคอยดูแลภรรยาในนามเป็นอย่างดี

เมื่อพวกเขาได้พากันเดินมาถึงครึ่งทางแล้ว ครั้งนี้ก็เป็นหยางเปียวกับมู่หานที่จะต้องเป็นคนแบกหมูเพื่อกลับหมู่บ้าน

“พวกเราจะเอาหมูไปชำแหละที่ไหนกันดี ไปบ้านลุงต้ามู่ดีหรือไม่” มู่หานพูดออกมาในขณะที่เขาได้แบกหมูเดินเข้าหมู่บ้านมาแล้ว

ตอนนี้ผู้คนในหมู่บ้านได้พากันแตกตื่น ที่ได้เห็นพวกของ     มู่หานแบกหมูป่าตัวใหญ่ลงจากเขา พวกเขาต่างก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกับว่าเนื้อหมูได้เป็นของพวกเขาเอง

“แกว่าอะไรนะ เจ้ารองได้หมูป่ามาอย่างนั้นเหรอ” ฉินเจียวร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ พร้อมกับที่เธอก็รีบยืนขึ้นทันที

“แม่พวกเรารีบไปเร็วเข้า น้องรองได้หมูป่ามาตัวใหญ่เบ้อเริ่มเลย” จิวเหลียนก็ได้พาร่างอันอวบอ้วนของตนรีบวิ่งมาหาแม่สามี

ด้านสามีที่มองเห็นพุงที่กระเพื่อมของเมียยามที่ร่างกายเคลื่อนไหว เขาเองก็รู้สึกรังเกียจภรรยาของตนออกมาพร้อมกับคิดว่าทำไมนับวันเมียของตนช่างเหมือนโอ่งเข้าไปทุกที

โดยที่เขาไม่ได้มองตัวเองเลยว่าร่างกายของตนก็ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้เป็นภรรยาเช่นกัน รวมทั้งลูกชายหญิงก็ด้วย

“พวกเราต้องรีบไป จะให้ใครมาฉกฉวยไปก่อนพวกเราไม่ได้อย่างเด็ดขาด” ฉินเจียวพูดออกมาอย่างคนเห็นแก่ตัว

แล้วคนทั้งสองก็ได้พากันก้าวเดินออกจากบ้านของตนอย่างเร่งรีบ โดยพวกเธอได้ลืมกันไปแล้วว่าได้กระทำเรื่องใดกันเอาไว้