จ่ายค่าชดเชยมาถ้าไม่จ่ายฉันจะแจ้งทางการ(2)

ตอนนี้เด็กๆ ทั้งสองก็ร้องไห้ตามซูเหยาออกมาเช่นกัน เพราะพวกเขาคิดว่าถ้าน้าเหยาที่ดีกับเขาคนนี้ร้องไห้เสียใจแล้วพวกเขาอาจจะอดตายได้

เสียงของคนทั้งสามร้องไห้ระงมอยู่หน้าบ้านผู้ใหญ่เสียงดัง “มันเกิดอะไรขึ้นเงียบก่อนค่อยๆ พูด” ฉีอันพูดขึ้นห้ามปรามการร้องไห้ของสามแม่ลูกออกมาเสียงดัง

คนทั้งสามที่ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาพวกตนด้วยท่าทางที่ดูเป็นมิตร พวกเขาก็เหลือเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น

“เสี่ยวผิง เสี่ยวเฟย บอกตาฉีอันไปเลยลูกว่าใครเข้าไปทำอะไรในบ้านของเรา” ซูเหยาบอกกับเด็กน้อยทั้งสองด้วยความอ่อนโยน

เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาถามเขาก็คือฉีอันผู้ใหญ่บ้านแห่งหมู่บ้านตงไห่จากความทรงจำของร่างนี้

“ครับ/ค่ะ” ทั้งสองพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง การกระทำของลูกชายหญิงได้ทำให้มู่หานรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย พร้อมคิดว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับคนสามคนในบ้านของเขากัน เขาคิดอย่างงุนงง

 “ย่ากับป้าสะใภ้มาเคาะประตูหน้าบ้านของพวกเรา แต่ว่าน้าเหยาได้สั่งเอาไว้ว่าห้ามเปิดประตู เพราะอาจจะเป็นคนไม่ดีพวกเราก็ไม่เปิด

พอสักพักเราสองคนก็ได้ยินเสียงดังออกมาทางหน้าประตูอีกเป็นเสียงที่ดังมาก เราสองคนที่อยู่ในห้องกำลังจะเดินออกมาดู แต่ก็ได้เห็นย่าและป้าสะใภ้เข้ามาในบ้านของเราแล้ว

พวกเขาชี้หน้าพวกเรา พร้อมดุด่าเราสองคน และก็จะเข้ามาถอดเสื้อผ้าที่ผมกับน้องใส่อยู่ แต่ผมกับน้องไม่ยอม ผมจึงได้กัดเข้าไปที่มือของย่า

เขาก็ยกมือขึ้นจะตีผม..ผมฮือๆ..ก็หนีด้วยความตกใจ เพราะเป็นห่วงน้อง ผิงน้อยเองก็กัดป้าสะใภ้เหมือนกัน

จะ..จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเราสองคน และเขาก็หอบเอาของพวกเราไป เมื่อย่ากับป้าสะใภ้ไปแล้วผมกับน้องก็กลัวจนร้องไห้

ตะ..แต่ว่าพวกเขาก็กลับมากันอีก ครั้งนี้พวกเขาเอาอ่างมาใส่กับข้าว ข้าวสารที่อยู่ในครัวไปหมดเลย เราสองคนก็วิ่งตามเข้าไปในครัว พวกเราช่วยกันดึงเสื้อของป้ากับย่าเพื่อไม่ให้เอาของไป

แต่สุดท้ายฮึกๆ พะ..พวกเขาก็เอาไปหมดเลย” มู่เฟยเล่าเรื่องราวออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นและน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บใจ

ฉีอันและชาวบ้านที่ได้ฟังในสิ่งที่เด็กน้อยเล่าออกมา พวกเขาก็รู้สึกสะท้านในอก โดยเฉพาะมู่หานที่เขาเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาเรียกแม่มาตั้งแต่เด็กจะโหดร้ายได้มากขนาดนี้

ชาวบ้านและผู้ใหญ่บ้านได้มองไปที่ฉินเจียวและจิวเหลียนด้วยสายตาประณามในการกระทำที่เหมือนโจรของทั้งคู่

“เด็กนั่นโกหก” ขิงแก่ก็ยังเป็นขิงแก่ที่พยายามจะกลับดำเป็นขาว

“ถ้าผู้ใหญ่บ้านไม่เชื่อ ไปดูสภาพบ้านของฉันตอนนี้ได้เลย และถ้าหากว่าสองคนนั้นบอกไม่ได้เป็นคนทำ ฉันจะไปแจ้งทางการว่าบ้านฉันมีโจรเข้าบ้าน” ซูเหยาพูดออกมาอย่างไม่ยินยอม

“ทะ..ทางการ แกจะบ้าหรือไง ถ้าอย่างนั้นฉันก็ติดคุกนะสิ”จิวเหลียนพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักด้วยความกลัว

“แกจะบ้าหรือไง พวกเราไม่ได้เป็นคนทำ แกจะกลัวอะไร” ฉินเจียวก็ยังคงจะแถต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นมู่เฟยคุณไปแจ้งทางการ ฉันกับลูกๆ จะรออยู่ที่บ้าน เพราะว่าเผื่อมีใครคิดจะเข้าไปทำลายหลักฐาน ยังไงซะรอยนิ้วมือคนทำมันก็ต้องยังอยู่ ถ้าทางการมาตรวจยังไงก็ต้องเจออย่างแน่นอน” ซูเหยาพูดข่มขู่ออกมา

รอยนิ้วมืออะไรสมัยนี้ยังไม่มีการตรวจด้วยซ้ำ แต่การหลอกคนชั่วถือว่าไม่ผิด

“กะ..แกไม่ต้องมาพูดขู่ ทางการเขาจะรู้ได้ยังไงว่าใครทำ”ตอนนี้ขิงแก่ก็เริ่มที่จะร้อนตัวออกมาเองเสียแล้ว ซึ่งชาวบ้านก็ได้แต่พากันส่ายหน้าให้กับการกระทำที่ไร้ยางอายนี้

“ก็ทำไมเขาจะตรวจไม่เจอ ฉันเพิ่งจะได้ยินข่าวมาจากพี่ชายสดๆ ร้อนๆ ว่าในเมืองได้เกิดเหตุการณ์ขโมยขึ้น และได้ทิ้งรอยนิ้วมือไว้ทั่วไปหมด

ทางการได้เครื่องมือมาใหม่ใช้เวลาไม่นานเขาก็จับผู้ร้ายคนนั้นได้ ตอนนี้เจ้าคนนั้นก็ได้รับโทษโดนตัดมือไปแล้วเพราะริเป็นโจร หากไม่เชื่อจะรอให้ทางการมาตรวจสอบก็ได้ เดี๋ยวก็จะได้รู้กันว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ซูเหยาโกหกตาใสออกมา พร้อมคิดว่าต้องแถค่ะ งานนี้ต้องแถ แม้สีข้างจะถลอกก็ตาม

เหล่าชาวบ้านที่อยู่แต่ในหุบเขา พวกเขาไม่เคยย่างก้าวเข้าไปในเมือง ตอนนี้พวกเขาต่างพากันหน้าซีดกับเรื่องที่ซูเหยาเล่าออกมาแล้ว โดยเฉพาะคนทำผิดสองคนที่เริ่มแข้งขาอ่อนแรง

หน้าซีดขาว เหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าและไรผมด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้คงจะมีเพียงสองคนที่รู้ว่าเรื่องรอยนิ้วมือไม่มีจริงก็คือมู่หานกับฉีอันผู้ใหญ่บ้าน

“ใช่ตามที่ซูเหยาบอกนั่นแหละ ข้าเข้าเมืองไปก็ได้ยินเขาพูดกันให้ใหญ่โต” ฉีอันได้กล่าวสนับสนุนออกมา เพราะจะได้มีคนหวาดกลัวและจะได้ไม่คิดฉกชิงของผู้อื่น

เมื่อคราวนี้ได้ยินออกมาจากปากของผู้ใหญ่บ้าน ทั้งผมหงอกผมดำก็พากันหวาดกลัวกันมากขึ้นไปอีก

“แล้วหล่อนต้องการอะไร” คนผมหงอกถามมาทางซูเหยาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

‘สำเร็จ เหยื่อติดกับ’ ซูเหยากล่าวในใจแต่ใบหน้าก็ยังคงแสดงท่าทางทุกข์ใจออกมาเหมือนกำลังคิดมาก

“แม่สามีกับพี่สะใภ้ไม่ได้ทำไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะอยากรู้ไปทำไมกัน สู้ให้ฉันไปแจ้งทางการให้เขามาตรวจสอบดีกว่า”  ซูเหยาพูดออกมาอย่างหน้าซื่อตาใส

“ฉันกับสะใภ้ใหญ่เอาไปเอง ว่ามาแกจะเอายังไง” ฉินเจียวยอมรับออกมาพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งอาย ทางจิวเหลียนเองก็รู้สึกอับอายมากไม่ต่างกัน

“หนึ่งร้อยหยวน ถ้าไม่ได้ฉันจะไปแจ้งทางการเดี๋ยวนี้” ซูเหยากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด คนผมดำเมื่อได้ยินเธอแทบจะเป็นลม เพราะเธอมีเงินอยู่หนึ่งร้อยห้าสิบหยวน

ถ้าต้องเสียไปหนึ่งร้อยหยวนก็แทบจะหมดตัว แต่ถ้าไม่เสียเธอก็ต้องถูกตัดมือ ในระหว่างที่ขิงแก่กำลังลังเลใจ

“มู่หานไปอำเภอ” ซูเหยาได้เอ่ยเรียกมู่หานเสียงดัง คิดจะยื้อเวลาเหรอไม่มีทาง

“ฉันจะไปเอาเงินมาให้เดี๋ยวนี้” ฉินเจียวรีบพูดออกมาอย่างลนลาน พร้อมกับรีบผละออกจากกลุ่มคนในทันที

“อย่านานนะคะ ถ้านานเกินครึ่งชั่วโมงฉันจะไปแจ้งทางการเอง” ซูเหยาได้พูดตะโกนตามหลังขิงแก่ที่แทบจะเดินขาพันกันด้วยความชอบใจ