ปากหอยปากปู(1)

กิจการค้าขายอาหารเช้าของบ้านซูที่ได้เกิดจากความไม่ตั้งใจเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นกิจการการค้าอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว

โดยที่ซูเหยาก็ตั้งขายหน้าบ้านแม่ของตนนั่นแหละ เพราะยังไงก็มีคนสัญจรไปมาเยอะ และลูกค้าเองก็รู้แล้วว่าบ้านของเธอขายอะไร

“วันนี้หลังจากขายของเสร็จ พวกเราก็ไปดูที่ดินในหมู่บ้านตงไห่กันเถอะ ว่าลูกต้องการสร้างบ้านแบบไหน แล้วจะล้อมกำแพงยังไง เพราะนี่ก็เดือนสิบเอ็ดแล้ว

หน้าหนาวแบบนี้คนว่างงานเยอะ พวกเราจะได้มีคนช่วยสร้าง จะได้เสร็จเร็วขึ้น” ซูป๋อพูดกับลูกสาวที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างขอความคิดเห็น

“ตกลงค่ะ เราก็พากันไปทั้งหมดบ้านนี่แหละ เพราะของบ้านเราตอนนี้ ก็ไม่มีอะไรเหลือให้กับคนที่คิดไม่ดีเข้ามาขโมยได้อยู่แล้ว” ซูเหยาพูดออกมาอย่างเห็นด้วยกับพ่อ

ดังนั้นการจ้างเกวียนเดินทางเข้าหมู่บ้านตงไห่จึงเกิดขึ้นครอบครัวซูได้เหมาเกวียนถึงสองคันเลยทีเดียว ซูเหยาคิดว่ามันช่างไม่สะดวกเหมือนรถยนต์ในยุคปัจจุบันเลย

แต่ว่าก็ยังดีกว่าเดินล่ะนะ ถ้าเดินก็คงเดินกันน่องโป่ง แต่ว่าเธอก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่วันแรกได้เดินมาที่บ้านแม่ได้โดยไม่รู้สึกอะไร

เธอคิดว่าสงสัยจะเกิดจากความโมโหอย่างแน่นอน เพราะความโกรธคงจะกระตุ้นเธอให้เดินออกมาจากที่แห่งนั้นโดยไม่คิดอะไร

การนั่งเกวียนเป็นการทรมานกายและใจซูเหยาเป็นอย่างมาก เพราะเธออยากจะแหวะเอาสิ่งที่กินเข้าไปออกมาเสียเหลือเกิน เจ็บก้นก็เจ็บ ‘เหยาอยากจะร้องไห้’ เธอคิด

“ซูเหยาคุณเป็นอย่างไร ใบหน้าของคุณตอนนี้ดูแย่มาก”     มู่หานถามภรรยาออกมาด้วยความเป็นห่วง

ตอนนี้เขาเชื่ออย่างหมดใจแล้วว่าภรรยาของเขาได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ และเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงด้วย เหมือนคนละคนยังไงยังงั้น

“เมื่อไหร่จะถึงฉันอยาก..” พูดไม่ทันขาดคำซูเหยาก็คายของเก่าออกมาเลอะตัวมู่หานเสียแล้ว

“ฉะ..ฉันขอโทษ” ซูเหยาพูดออกมาด้วยความสำนึกผิดใบหน้าซีดขาวน้ำตาคลอ

“ลุงครับหยุดเกวียนก่อน” มู่หานเมื่อเห็นสีหน้าภรรยา เขาไม่ได้โกรธอะไรเลย เขาเป็นห่วงเธอมากขึ้นไปอีกต่างหาก จึงได้บอกให้ลุงขับเกวียนหยุด

เด็กน้อยสองคนก็มองน้าเหยาของพวกเขาด้วยดวงตาที่แสดงความห่วงใย และกังวลออกมาให้ได้เห็น

“เสี่ยวเฟย เสี่ยวผิงหนูนั่งกับยายก่อนนะ พ่อจะพาน้าเหยาไปล้างหน้าล้างตาก่อน” มู่หานบอกกับลูกน้อยที่จ้องมองเขาและซูเหยาตาแป๋ว

“ครับ/ค่ะ” เด็กน้อยทั้งสองรับปากอย่างเชื่อฟัง

“เอาล่ะคุณอยากอ้วกอีกหรือเปล่า” มู่หานถามกับภรรยาที่นั่งยองๆ หน้าซีดด้วยความสงสาร

“อีกไกลไหมคะ กว่าจะถึงหมู่บ้าน” ซูเหยาที่นั่งหน้าซีดถามกับสามีร่างนี้อย่างคนหมดแรง

“อีกประมาณครึ่งชั่วโมงถ้านั่งเกวียนไป ถ้าเดินก็น่าจะนานกว่านั้น” มู่หานตอบตามความจริง

“โอ้ยฉันตายแน่ๆ ถ้ายังต้องนั่งเกวียนไปอีกครึ่งชั่วโมง”        ซูเหยาพูดขึ้นเสียงดังเท่าที่เสียงเธอจะดังได้

“แล้วถ้าเราไม่นั่งเกวียน คุณจะยอมเดินเหรอ” มู่หานถามภรรยาออกมา พร้อมมองร่างกายที่แสนจะอ่อนแอของซูเหยาในยามนี้

“ถ้าฉันรู้ว่านั่งเกวียนแล้วเมา ฉันคงจะกินยาแก้เมาไปแล้ว แต่ตอนนี้ก็ใกล้จะถึง ถ้ากินยาตอนนี้เกิดหลับขึ้นมาก็ยุ่งยากอีก” ซูเหยาบ่นพึมพำออกมาเสียงเบาเหมือนยุง

ซึ่งมู่หานเองก็ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง ยาแก้เมาอะไร มันมียาแบบนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ เขาฟังภรรยาพูดไม่เข้าใจเลยสักนิด

“มู่หาน คุณไปบอกให้ลุงขับเกวียนออกเดินทางเลย คุณจะไปกับเขาด้วยก็ได้ ฉันมีวิธีในการเดินทางไปในหมู่บ้านด้วยตัวเองอย่างไม่เมาเกวียนอย่างแน่นอน” ซูเหยาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบสีหน้ามั่นใจ

“ผมไม่ยอมปล่อยคุณไว้คนเดียวหรอก คุณไม่เห็นหรือว่าที่นี่มันป่าทั้งนั้น คุณเป็นผู้หญิงนะครับ แล้วอีกอย่างก็เป็นภรรยาของผมด้วย” มู่หานกล่าวปฏิเสธออกมาเสียงแข็ง

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามคุณก่อน คุณขี่จักรยานเป็นไหมคะ” ซูเหยาถามกับสามีในนามออกมาตามตรง

“เป็นครับ ผมเคยขี่ตอนมาทำงานรับจ้างในเมือง” มู่หานแม้จะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ภรรยาถาม แต่เขาก็ตอบออกมา

“ถ้าอย่างนั้นคุณให้พวกเขาเดินทางนำหน้าเราไปก่อนเลยค่ะ” ซูเหยาพูดอย่างคนหมดแรง เพราะเธอรู้สึกมวนท้องอีกครั้งแล้ว

“ครับๆ” มู่หานแม้จะยังไม่เข้าใจในการกระทำของภรรยาสักเท่าไหร่นัก แต่ในเมื่อภรรยาประสงค์แบบนี้เขาก็ตามใจ

“แล้วลูกสองคนจะกลับกันยังไง” หว่านชิงถามลูกสาวออกมาด้วยความเป็นห่วง จะเรียกสามีก็ไม่ได้ เพราะเกวียนเล่มนั้นเดินนำหน้าไปไกลแล้ว

“ให้พี่อยู่ด้วยดีไหม อยู่กันสองคนจะดีเหรอ” ฟางหรงพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงน้องสามีที่ได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับได้ แม่คะหนูมีอะไรจะบอก” ซูเหยาพูดขึ้น หลังจากนั้นเธอก็ได้เดินมากระซิบข้างหูแม่

“ขอบคุณเจ้าแม่” หว่านชิงเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวบอกกับตนเธอก็หันไปทางทิศตะวันตกพร้อมกับคำนับไปทางนั้น