ตอน การตอบโต้ของสะใภ้ผู้ไร้เสียง(1)

ค่ำคืนนั้นซือซิงเพิ่งจะได้รู้ว่าการนอนหลับอย่างเป็นสุขนั้นมีอยู่จริง โดยที่เธอยังไม่รู้ว่ายามเช้าหลังจากที่เธอลืมตาตื่น ไม่ทันที่ฟ้าจะสว่าง ได้มีมารมาผจญถึงหน้าบ้าน

“ออกมาเดี๋ยวนี้นังสะใภ้ตัวดี หนอยแกกล้ามากเลยนะปีกกล้าขาแข็งนักใช่ไหม คอยดูฉันจะให้ลูกชายฉันหย่ากับแก ดูสิถ้าแกถูกหย่าแกจะถูกตราหน้าว่ายังไง” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของฉินเจียวดังแผดร้องอยู่ด้านนอกประตูบ้าน

ซือซิงตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงความฝัน และตอนนี้เธอได้ตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับความจริงเสียแล้ว

ซือซิงนั่งกอดผ้าห่ม โดยมือของเธอขยุ้มผ้าห่มจับแน่นอยู่ที่อกอย่างหวาดหวั่น ใบหน้าของเธอในยามนี้ไร้ซึ่งสีเลือดเพราะความวิตก

เหงื่อมากมายไหลรินตั้งแต่หน้าผากไหลลงมาตามลำคอ ภายในเสื้อของเธอที่ทำมาจากผ้าป่าน ที่เก่าแล้วเก่าอีกเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

‘เธอควรจะทำอย่างไรดี ถึงจะหลีกเลี่ยงเสียงที่เธอได้ยินแบบนี้ได้กัน เธอไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้น ที่เป็นเหมือนนรกสำหรับเธออีกแล้ว’ ซือซิงคิดวนไปวนมาอย่างว้าวุ่นใจ

‘วันนี้พี่อาจจะปกป้องเธอได้ แต่ถ้าเธอไม่ลุกขึ้นมาสู้ด้วยตัวเองมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ’ คำพูดของซูเหยาได้วิ่งเข้ามาในหัวของซือซิง

ยามนี้ดวงตาของซือซิงได้เกิดเป็นประกายสว่างวาบ คล้ายคนที่ตัดสินในเรื่องสำคัญบางอย่าง

ซือซิงได้สูดจมูกของตนเอาอากาศเข้าปอดลึก เพื่อเป็นการเรียกกำลังใจให้กับตนเอง หลังจากนั้นเธอก็พับผ้าห่มและเก็บที่หลับนอนที่แสนอบอุ่นให้เรียบร้อย

‘ได้เวลาแล้วซือซิง เธอจะต้องทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นเมื่อไหร่เธอถึงจะหลุดพ้นกันล่ะ’ ซือซิงพูดกับตัวเอง

หลังจากนั้นเธอก็เอามือที่เต็มไปด้วยรอยแผล ที่มีทั้งเก่าใหม่มากมายลูบผมที่แห้งกร้านเหมือนกับไม้กวาดยาวจนถึงสะโพก

และได้จัดการถักเปียสองข้างอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเธอจัดเสื้อผ้าที่ซักหลายครั้งจนสีซีดและเต็มไปด้วยรอยปะชุน จัดเสื้อเสร็จก็จัดกางเกงขายาวที่มีสภาพไม่ต่างจากเสื้อแม้แต่น้อย

ก้มดูรองเท้าที่ตนใส่ก็เป็นเพียงร้องเท้าผ้า ที่ขาดจนเห็นหัวแม่เท้าที่ทะลุถุงเท้าออกมา เธอมองดูเท้าของตนด้วยความสมเพชตัวเอง

ทั้งๆ ที่เธอและสามีทำงานหนักมาตลอดหลายปี ข้าวก็กินไม่เคยอิ่ม ได้กินเพียงน้ำใสๆ จากการต้มข้าวที่เหลือ กับข้าวก็มีเพียงผักดองเค็มๆ แห้งเหี่ยว เธอจะไม่ทนอีกแล้ว ดังนั้นเธอจะต้องสู้อย่างที่พี่สะใภ้ว่ากันสักตั้ง

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ นังสะใภ้อกตัญญู บ้านฉันให้ข้าวให้น้ำแกกิน แต่นี่คือสิ่งที่แกตอบแทนฉันอย่างนั้นเหรอ” เสียงด่าทอจากฉินเจียวยังคงส่งเสียงดังไม่หยุดอยู่อย่างนั้น

“ให้ข้าวให้น้ำอย่างนั้นเหรอคะ ข้าวต้มที่มีแต่น้ำ นับเมล็ดข้าวได้ กับผักดองเหี่ยวๆ แบบนั้น มันเป็นบุญคุณกับฉันมากเลยอย่างนั้นเหรอ” ซือซิงที่ได้ตัดสินใจพูดประชดเสียงดังอย่างไม่แยแส

“กะ..แกจะฆ่าฉันหรือไงหา จะเปิดประตูก็ไม่ให้สุ้มให้เสียงทำให้ฉันถึงกับจะล้ม เจ้าข้าเอ้ยมาดูนังลูกสะใภ้ใจดำมันจะฆ่าแม่สามี” ฉินเจียวที่ยังไม่ทันจะล้มได้ร้องตะโกนแหกปากของตนเสียงดัง

โดยที่ตอนนี้เธอได้แกล้งลงไปนั่งกับพื้น พร้อมกับหยิกตัวเองเพื่อให้น้ำตาไหล ซือซิงเมื่อเห็นสิ่งที่แม่สามีทำ เธอก็รู้สึกตกใจด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง เธอยืนมองแม่สามีด้วยใบหน้าซีดเผือด พร้อมกับกัดเล็บที่สกปรกของตนอย่างคนขลาดเขลา

ถึงแม้ที่ดินแห่งนี้จะอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้าน แต่อย่าได้ดูถูกพลังเสียงแห่งการทำลายล้างของฉินเจียวเป็นอันขาด

เพราะในตอนนี้ได้มีชาวบ้านพากันออกมาจากบ้านและได้เดินเข้ามามุงดู สิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นเรื่องสร้างความบันเทิงให้แก่ตน

ยุคนี้เป็นยุคที่ความบันเทิงใดๆ ไม่ได้เข้ามามีบทบาทมากนัก ดังนั้นการที่บ้านไหนมีเรื่อง ก็มักจะเรียกความอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านอยู่เสมอ

ซือซิงที่ได้ยินเสียงชาวบ้านซุบซิบนินทา และชี้ไม้ชี้มือมายังเธอ อาการวิตกกังวลของเธอก็ได้กลับมาอีกหน

‘ทำยังไงดี เธอควรทำยังไง’ ซือซิงกัดเล็บของตัวเองและหันซ้ายหันขวาเหมือนคนที่ไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจทำอะไรต่อไป

“แม่คะ ถ้าหล่อนไม่อยากกลับเราก็อย่าไปบังคับเลยค่ะ พวกเราอุตส่าห์หวังดีกลัวว่าหล่อนอยู่ข้างนอกจะลำบาก จึงได้มาตาม

แต่ในเมื่อหล่อนไม่เห็นความหวังดีของแม่สามี แล้วยังจะผลักแม่ให้ล้มลงอีก หล่อนช่างนิสัยแย่จริงๆ” เสียงจิวเหลียนที่เข้ามาทำท่าช่วยพยุงแม่สามีให้ลุกขึ้นจากพื้น

ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จออกมา ชาวบ้านก็ต่างวิจารณ์กันไป บางคนก็เชื่อ บางคนก็ไม่เชื่อ โดยเฉพาะคนที่รู้นิสัยใจคอแม่ผัวลูกสะใภ้มหาประลัยคู่นี้ดี

ซือซิงเมื่อได้ยินสิ่งที่จิวเหลียนกล่าวหา เธอรู้สึกโกรธมาก และคำพูดของซูเหยาก็ได้กลับเข้ามาวิ่งวนอยู่ในหัวของเธออีกครั้ง

“เธอโกหก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แม่สามีเขาแกล้งล้มลงไปเองต่างหาก หยุดใส่ร้ายฉันได้แล้ว กลัวว่าฉันจะลำบากอย่างนั้นเหรอ

ฉันอยู่ที่นั่นก็ไม่ได้เคยรู้จักคำว่าสบายอยู่แล้ว ถ้าคนมีตาที่ดีดูก็ลองมองดูสภาพเธอกับสภาพฉันดูสิ เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่อีก

ถ้าหากว่าอยู่ที่นี่แล้วฉันจะตกนรกก็ปล่อยฉันไปเถอะ เพราะอยู่ที่บ้านมู่ฉันก็ไม่เคยได้ขึ้นสวรรค์เหมือนกัน พวกคุณมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเถอะ

ถ้าลูกชายของคุณจะเป็นฝ่ายหย่าขาดจากฉัน ฉันก็ยินยอมเพราะตลอดสี่ปีที่ฉันแต่งเข้าบ้านมู่ ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วมีความสุขเลยสักวัน

งานบ้านทุกอย่างฉันต้องเป็นคนทำทั้งหมด เสร็จจากงานบ้านยังไม่ทันที่ข้าวจะได้เข้าปาก ก็ต้องไปเลี้ยงหมู เลี้ยงไก่พอจะมากินข้าวก็เหลือแต่น้ำต้มข้าวใสๆ

ฉันเบื่อแล้ว พอกันทีกับความกตัญญูโง่ๆ ของตัวเอง ที่ไม่ว่าจะทำดีมากเท่าไหร่ มากแค่ไหน พวกคุณก็ไม่เห็นค่า มีแต่คิดว่าฉันโง่ พวกคุณพากันออกไป ออกไปให้หมด” เสียงซือซิงพูดออกมาเสียงดังอย่างคนที่ไม่มีอะไรจะต้องเสียอีกแล้ว