หย่าขาดและแยกบ้านอีกครั้ง(1)

มู่หาน มู่อัน ได้พามู่จางเดินมาถึงบ้านผู้ใหญ่ฉีอัน ทางด้านฉินเจียวก็ได้ให้จิวเหลียนไปตามมู่ปิงมาเป็นพยานในครั้งนี้ด้วย

จิวเหลียนผู้ที่ชื่นชอบเห็นหายนะของผู้อื่น เธอจึงได้รีบเดินพุงกระเพื่อมกลับบ้านไปตามคำสั่งของแม่สามีตนทันที

“สามีคุณอยู่ที่ไหนคะ” เสียงจิวเหลียนที่ดัดเรียกสามีของตนเพื่อให้ดูอ่อนหวานได้ดังขึ้นเมื่อเธอได้เดินเข้าไปในบ้านที่แบ่งเป็นตะวันออกและตะวันตก

บ้านหลังนี้เป็นบ้านดินก็จริง แต่จัดว่าเป็นบ้านที่ใหญ่และดีกว่าผู้คนในหมู่บ้าน เนื่องจากสมัยก่อนพ่อของมู่จางเป็นชาวประมงที่หาของทะเลยากๆ ได้

เขาจึงได้นำเงินมาซื้อที่ดินและปลูกบ้านห้าห้องหลังนี้เอาไว้ ส่วนที่ดินก็แบ่งให้กับลูกทั้งสอง โดยที่ดินและบ้านมอบให้กับมู่จาง เนื่องจากแม่ของมู่จางไม่พอใจลูกชายคนโตที่หัวแข็ง

“คุณมีอะไร เรียกผมทำไม คนกำลังจะนอน” เสียงอันเกียจคร้านดังขึ้นจากคนที่นั่งบนเก้าอี้ไม้โยก ที่หันหน้าไปทางต้นแปะก๊วยที่ใบกำลังร่วงหล่น

“เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นนะสิคะ แม่สามีให้ฉันมาตามคุณไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน” จิวเหลียนก็จีบปากจีบคอพูดออกมาอีก

“เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ แม่ไปทำอะไรอีก” มู่ปิงผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้โยกของตนทันที

“แม่สามีกับพ่อสามีจะหย่ากันค่ะ เธอก็เลยให้ฉันมาตามคุณเพื่อไปเป็นพยาน” จิวเหลียนพูดขึ้นพร้อมกับตีไข่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าออกมา

“ว่าอะไรนะ หย่า แม่จะบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าหย่ากับพ่อ แม่จะไปทำงานอะไร ทุกวันนี้ก็ได้เงินมาจากค่าแรงของพ่อทั้งนั้นแม่โง่หรือเปล่า” มู่ปิงสบถถ้อยคำหยาบคายออกมา

“แต่สามีคุณคิดดูให้ดีนะ พ่อของคุณตอนนี้ก็แก่มากแล้ว และอีกอย่างยังเพิ่งจะกลับมาจากโรงพยาบาลด้วยไม่รู้ว่าป่วยเป็นอะไร แล้วเขาจะไปหาเงินมาได้ยังไง

เผลอๆ พวกเราอาจจะต้องรับเลี้ยงท่านไปตลอดชีวิตก็ได้    นี่โชคดีแค่ไหนแล้วที่เจ้าโง่มู่อันบอกว่าจะเป็นคนรับเลี้ยงเอง” จิวเหลียนพูดความคิดเห็นของตนออกมา

มู่ปิงเมื่อได้ยินสิ่งที่ภรรยาร่างอ้วนสมองหมูของตนพูด เขาจึงได้คิดตาม ก็เริ่มจะรู้สึกเห็นดีด้วย

“เจ้ามู่อันก็จะแยกบ้านด้วยอย่างนั้นเหรอ” มู่ปิงถามกับเมียของตนเรื่องน้องชายคนเล็ก ที่ไม่เคยเห็นเขาเป็นพี่ชายเลยสักครั้งออกมา

“ใช่ค่ะ” จิวเหลียนก็ตอบออกมาอย่างซื่อๆ

“แล้วเรื่องบ้านล่ะเธอรู้อะไรมาอีก บ้านหลังนี้จะต้องแบ่งให้มันด้วยหรือเปล่า” มู่ปิงที่เดินออกมากับจิวเหลียนถึงหน้าบ้านถามออกมาอีกรอบ

“แม่ของคุณบอกว่าบ้านหลังนี้จะต้องเป็นของคุณ เนื่องจากเธอจะอยู่กับคุณ พ่อของคุณจึงได้ขอเรื่องเงินแทน โดยแม่ของคุณจะยอมแบ่งเงินให้สิบห้าหยวน” จิวเหลียนพูดไปเดินไป

“นั่นลูกชายคนโตบ้านพวกเธอมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็รีบเข้ามาด้านใน จะได้ทำเรื่องให้เสร็จ” ฉีอันบอกกับคนสองกลุ่มที่ยืนอยู่หน้าบ้านให้เดินเข้ามาด้านในบ้านของตน เมื่อเขาเห็นคนของทั้งสองบ้านมาครบแล้ว

การแยกบ้านและการหย่าร้างของมู่จางกับฉินเจียวก็จบลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นจิวเหลียนก็ควักเงินที่เธอนำติดตัวไว้ส่งให้กับมู่อันที่ยื่นมือรออยู่

“ผู้ใหญ่บ้านผมขอซื้อที่ดินด้วยครับ ขอแปลงที่ติดกับบ้านพี่มู่หานนะครับ สักสองหมู่” มู่อันมองเงินที่อยู่ในมือแล้วกัดฟันพูดขึ้นมา

ที่ดินสองหมู่แม้จะไม่มากนัก แต่ก็พอให้เขาปลูกบ้านและอยู่กับภรรยาได้อย่างไม่ลำบาก ตอนนี้เงินเขามีเพียงเท่านี้ซื้อที่ดินสองหมู่ก็สิบหยวน และไหนยังจะต้องปลูกบ้านอีก    เขามองเงินที่อยู่ในมือสิบห้าหยวนจึงต้องประหยัดเอาไว้ก่อน

“ได้ วันนี้ฉันจะเดินทางเข้าอำเภอไปทำเรื่องทั้งหมดให้เลยก็แล้วกัน” ผู้ใหญ่บ้านพูดขึ้น

คนทั้งสองกลุ่มจึงได้แยกตัวกันไปคนละทาง มู่หานพาคนทั้งสองกลับมายังบ้านของตนที่สร้างเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว

“พ่อกับมู่อันอยู่กันที่บ้านของผมไปก่อนก็แล้วกันนะครับ แล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนักหรอก ตอนนี้เราก็แค่เริ่มชีวิตใหม่ของเราเองก็เท่านั้น” มู่หานปลอบพ่อที่กำลังทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอ

“ปู่ครับ อาสาม น้าเหยาให้ผมมาตามไปกินข้าวเช้าครับ    น้าเหยากับยายเตรียมเอาไว้แล้ว” เจ้าลูกชิ้นลูกใหญ่ที่เริ่มมีแก้มยุ้ยออกมาให้เห็น ได้เดินมาตามปู่และอาตามที่น้านางฟ้าของตนบอก

“ขอบใจนะ แล้วเสี่ยวเฟยกินแล้วหรือยังลูก” มู่จางถามหลานชายเสียงอ่อน พร้อมมองไปที่การแต่งตัวของหลานที่สะอาดมากกว่าแต่ก่อน ชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ หากเขาไปเจอหลานชายข้างนอกก็มั่นใจได้ว่าเขาจำไม่ได้อย่างแน่นอน

“พวกผมกินมาจากที่บ้านโน้นแล้วครับ” เด็กน้อยตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำออกมาอย่างน่ารัก

“ทั้งสองคนนั่งเลยค่ะ นี่เป็นโจ๊กของพ่อสามีนะคะ เชิญกินกันตามสบายเลย” ซูเหยาพูดขึ้นหลังจากที่วางโจ๊กหมูก้อนใส่ไข่ลวกต่อหน้าของมู่จาง

กลิ่นหอมของโจ๊กพร้อมกับไอร้อนที่ลอยออกมา ทำให้มู่จางถึงกับอดที่จะกลืนน้ำลายของตนลงคอไม่ได้ โจ๊กชามนี้ช่างเป็นอาหารที่หรูหราสำหรับเขาเสียเหลือเกิน

มู่อันที่มองอาหารบนโต๊ะที่มีถึงสองจานกับซุปอีกหนึ่ง ก็รู้สึกแบบเดียวกับพ่อของตนในยามนี้เช่นกัน ไหนใครบอกว่าบ้านพี่สะใภ้ตกอับมันไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด

หมูผัดขิงใส่เห็ดหูหนูดำ ซุปกระดูกหมูใส่เก๋ากี้ ไข่กวนมะเขือเทศ อาหารบนโต๊ะนี้ทำไมมันช่างหรูหราเสียเหลือเกิน

“พี่รอง พี่สะใภ้อาหารพวกนี้มันจะไม่มากเกินไปเหรอครับ ผะ.. ผมกินแผ่นแป้งกับผักดองก็ได้ครับ” มู่อันกล่าวออกมาอย่างตะกุกตะกัก เพราะเขาเกรงว่าจะนำความเดือดร้อนมาให้พี่รองของตน

“นายกินเข้าไปเถอะ ต่อไปก็เชื่อฟังซูเหยา พี่รับรองได้ว่าบ้านเราจะมีกินและอยู่ดีสุขสบายอย่างแน่นอน แต่เรื่องอะไรในบ้านพี่ขอแค่อย่าเอาไปพูดข้างนอกก็พอ” มู่หานบอกกับน้องชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พ่อรับปาก /ผมก็รับปากครับ” ทั้งมู่จางและมู่อันกล่าวออกมาพร้อมกัน

“ผมอิ่มมากเลยครับพี่ ต่อไปนี้จะให้ผมทำอะไรก็บอกมาได้เลย ว่าแต่ภรรยาของผมไปไหนแล้วครับ” มู่อันถามถึงภรรยาที่ยังไม่เห็นหน้าตั้งแต่เขากลับมา

“อาสะใภ้อยู่กับน้าเหยาและก็ป้าสะใภ้ทั้งสองครับ” เจ้าลูกชิ้นที่กำลังเล่นตัวต่อไม้อยู่ด้านข้างเป็นคนตอบคำถาม

“น้องสาวของลูกก็อยู่กับน้าเหยาด้วยเหรอครับ” มู่หานถามกับลูกชายที่กำลังสนใจเล่นของเล่นไม้อยู่

“ใช่ครับ” เสี่ยวเฟยตอบพ่อของตน พร้อมมองที่พ่อและสลับมองไปยังอา ปู่ เหมือนกับว่ามีใครจะถามอะไรเขาอีกหรือเปล่า

“พ่อกินยาก่อนนะครับ แล้วก็ไปพักผ่อนได้เลย ผมกับเจ้าสามจะไปช่วยพ่อตาสร้างบ้าน” มู่หานหลังจากได้ยินคำตอบจากลูกชายแล้วเขาก็บ่ายหน้ามาบอกพ่อ

“ได้ลูกไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพ่อหรอก” มู่จางบอกกับลูกชาย

“เสี่ยวเฟย ช่วยดูแลปู่แทนพ่อด้วยนะครับ พ่อกับอามู่อันจะไปด้านนอกแล้ว” มู่หานบอกกับลูกชายตัวน้อยที่ได้หันหน้ามาสนใจเขาบ้างแล้ว

“รับทราบ ผมจะดูแลปู่เป็นอย่างดี พ่อไม่ต้องห่วงครับ” เด็กน้อยยืนขึ้นกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น

“ดีมาก เด็กดี” มู่หานเอามือหยาบลูบหัวของลูกชายตัวน้อยเบาๆ อย่างเอ็นดู